Category: Κείμενα του Περάσματος

Αλληλεγγύη στους συλληφθέντες του αντιφασιστικού / αντιεξουσιαστικού στεκιού "Δίστομο"

Την Τετάρτη 7/1, και κατά τη διάρκεια αφισοκόλλησης στο κέντρο της Αθήνας, συλλαμβάνονται 36 συνολικά σύντροφοι μπροστά στα Προπύλαια, στον απόηχο έντασης έξω από τα κεντρικά γραφεία της ΧΑ στο σταθμό Λαρίσης. Μετά από σωματικό έλεγχο στο δρόμο, φωτογραφίες από τα προσωπικά κινητά των σκυλιών της ομάδας ΔΕΛΤΑ (οι οποίες μάλιστα πολύ σύντομα δημοσιεύτηκαν στην ιστοσελίδα γνωστής ρουφιάνας) αλλά και διήμερη κράτηση, αφήνονται ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους. Το κατηγορητήριο που τους βαραίνει είναι κακουργηματικού χαρακτήρα, καθώς οι πλημμεληματικές κατηγορίες αναβαθμίστηκαν μέσω του γνωστού κουκουλονόμου.

Οι συλληφθέντες σύντροφοι συμμετέχουν στο αντιεξουσιαστικό – αντιφασιστικό στέκι Δίστομο στον Άγιο Παντελεήμονα, ένα δυναμικό εγχείρημα σε μια περιοχή που έχει ταλαιπωρηθεί ιδιαιτέρως από την παρουσία νεοναζί αποβρασμάτων τα τελευταία χρόνια. Το γιατί οι σύντροφοι στοχοποιούνται φαντάζει κάτι παραπάνω από προφανές, αν αναλογιστούμε την πάγια μεθοδολογία του κράτους να θέτει υπό καθεστώς δικαστικής ομηρίας τα πιο δραστήρια και ενεργά κομμάτια του αναρχικού χώρου στα πλαίσια της καταστολής όποιου αντιστέκεται. Το παραπάνω αποδεικνύεται περίτρανα από την ενεργοποίηση της διάταξης του κουκουλονόμου με σκοπό την περαιτέρω ποινική επιβάρυνση, μία πρακτική που συναντήσαμε πρόσφατα και στους συλληφθέντες της πορείας αλληλεγγύης στον Ν. Ρωμανό στις 6 Δεκέμβρη στην Πάτρα. Παραθέτουμε χαρακτηριστικά ένα απόσπασμα από το κείμενο των συλληφθέντων του στεκιού “Δίστομο” που αφορά το χαρακτήρα της λειτουργίας του:

“Το “Δίστομο” είναι ένα κοινωνικό κέντρο αγώνα που το τελευταίο διάστημα με την έναρξη της λειτουργίας του στη περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα αποτέλεσε ανάχωμα στη δράση των φασιστικών συμμοριών που λυμαίνονταν τα τελευταία χρόνια την περιοχή με την κάλυψη των κρατικών μηχανισμών. Ένα κέντρο αγώνα που δεν μένει σ’ αυτή τη συνθήκη αλλά δρα με διάφορους τρόπους και ενάντια στη εγκληματική πολιτική του κράτους απέναντι στο λαό. Την πολίτικη της οικονομικής διάλυσης που οδηγεί μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας στη φτωχοποίηση και εν τέλει στο περιθώριο.”

Η αλληλεγγύη μας σε όσους μοιράζονται το ίδιο χαράκωμα με μας στον κοινωνικό πόλεμο είναι αδιαπραγμάτευτη. Οι απόπειρες του κράτους να θέσει εκτός μάχης όποιους ορθώνουν το ανάστημά τους ενάντια σε αυτό και τους παρακρατικούς λακέδες του, θα πέσουν στο κενό, καθώς θα μας­ βρούν ενωμένους, αποφασισμένους και ισχυρούς.

ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ – ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ

Αλληλεγγύη στους 4 συλληφθέντες που διώκονται με κατασκευασμένες κατηγορίες για συμμετοχή σε συγκρούσεις με χρυσαυγίτες στις 11/10/2012 στα Ψηλαλώνια

 

Ξημερώματα της 11/10/2012, η κατάληψη Μαραγκοπούλειο δέχεται οργανωμένη επίθεση από ομάδα 20 χρυσαυγιτών, εφορμώμενων από την ψησταριά «Ψηταλώνια» (ιδιοκτησίας Σίψα, γνωστού για τη δράση του, φασίστα και πρώην γενικού γραμματέα της τοπικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής), οι οποίοι και απωθούνται επιτυχώς από πλήθος αντιφασιστών που συνέρρευσαν στο χώρο της κατάληψης. Καθ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας, η κατάληψη γίνεται σημείο αναφοράς για κόσμο που θέλει να ενημερωθεί και να στηρίξει. Το ίδιο βράδυ, αρκετή ώρα μετά τα γεγονότα και σε μέρος άσχετο με την κατάληψη προσάγονται 9 άτομα, σε διαφορετικά σημεία μεταξύ τους, εκ των οποίων οι 5 γυναίκες αφήνονται και οι 4 άντρες αντιμετωπίζουν ένα χαλκευμένο κατηγορητήριο σε βαθμό κακουργήματος, που αργότερα θα μετατραπεί σε πλημμεληματικό βαθμό. Οι συλληφθέντες υπόκεινται πολυήμερη κράτηση στα μπουντρούμια της Ερμού και αφήνονται με περιοριστικούς όρους μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης. Ένα δυναμικό κίνημα αλληλεγγύης συσπειρώνεται γύρω από τις διώξεις των τεσσάρων και μορφοποιείται σε αλλεπάλληλες συγκεντρώσεις έξω από τα δικαστήρια, συνελεύσεις, πορείες, συναυλίες και εκδηλώσεις.

Η κοινωνικοπολιτική συνθήκη του τότε δεν απέχει πολύ από τη σημερινή, με τη βασικότερη διαφορά να εντοπίζεται στο ότι πλέον διανύουμε μια περίοδο όπου έχει επικρατήσει μια λεπτή κοινωνική ισορροπία τρόμου. Η δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών, η βίαιη καταστολή αγωνιζομένων, η επιβίωση στο όριο της ανέχειας, η συνεχής υποτίμηση των ζωών μας και η επέλαση του κεφαλαίου σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας συνιστούν στιγμιότυπα των δύο – τριών προηγούμενων ετών που ταυτόχρονα ανέδειξαν τις μορφές πάλης, στις οποίες μπορεί να μετουσιωθεί η διάχυτη κοινωνική δυσαρέσκεια. Καθώς, λοιπόν, ένα σεβαστό κομμάτι των από κάτω επιλέγει το δρόμο του αγώνα αλλά και ένα ακόμη μεγαλύτερο να βρίσκεται σε μια κατάσταση γενικευμένης ανασφάλειας και σύγχυσης, μέσα σε ένα θολό τοπίο δυσπιστίας και απαξίωσης ως προς το status quo, εμφανίζεται η Χρυσή Αυγή για να σπείρει τον ολοκληρωτικό και αποπροσανατολιστικό της λόγο, φτύνοντας ρατσισμό και μισαλλοδοξία.

Ταυτόχρονα διευκολύνει την επέλαση του κεφαλαίου μέσω της κοινοβουλευτικής της δράσης (συναίνεση στην επένδυση για τις Σκουριές, στο ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, στην άρση της φορολογίας των εφοπλιστών κ.ο.κ.) και μετατοπίζει το κεντρικό πολιτικό σκηνικό προς τα δεξιά. Φυσικά από την ατζέντα δε θα μπορούσε να λείπει και ο εξ απαλών ονύχων στόχος της Χ.Α. που καταδεικνύει και το γνήσιο παρακρατικό της χαρακτήρα, η επίθεση σε αναρχικούς, αντιεξουσιαστές και εν γένει αγωνιστές, σε μετανάστες, ομοφυλόφιλους και σε όποιον-α εν τέλει αποκλίνει της κυρίαρχης νόρμας, τόσο με φυσικά μέσα, όσο και σε επίπεδο ρητορικής. Στο στόχαστρο μπαίνουν και κινηματικές υποδομές, οι οποίες αποτελούν το απώτερο διακύβευμα ενός πιο έντεχνου σχεδίου. Ακολουθώντας τη στρατηγική της έντασης, οι επιθέσεις εκείνο το διάστημα ενάντια στην κατάληψη Μαραγκοπούλειο αλλά και σε άλλες καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους (Villa Amalias, Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά, Δράκα, Apertus κ.ά.), πραγματοποιούμενες πάντα υπό την αιγίδα και τη καθοδήγηση των αρχών, αποσκοπούσαν σε κάτι περισσότερο από τη φυσική τους φθορά: στόχευαν στο να θέσουν το ζήτημα της δημόσιας τάξης στο ίδιο το κράτος, ανοίγοντας το δρόμο στην καταστολή να εγγυηθεί για την ομαλότητα και τη διαφύλαξη της τάξης και της ασφάλειας.

Οι εξελίξεις των τελευταίων 2 ετών σηματοδότησαν την αναπροσαρμογή της στρατηγικής της κυριαρχίας απέναντι στα κινήματα και τον επαναπροσδιορισμό των πολυπλόκαμων σχέσεων κράτους – παρακράτους. Η δολοφονία Φύσσα από το τάγμα εφόδου Νίκαιας και οι ακόλουθες διώξεις βουλευτών και μελών της Χ.Α. με την επιπρόσθετη κατηγορία περί συγκρότησης εγκληματικής οργάνωσης επέφεραν πολλαπλές μεταβολές στο πεδίο του κοινωνικού ανταγωνισμού. Αρχικά, η ίδια η δολοφονία, με τα εξίσου σημαντικά παρελκόμενά της, κατέδειξε και το όριο της αυτονομίας που μπορεί να απολαμβάνει το παρακρατικό κοινοβουλευτικό (μέχρι στιγμής) μόρφωμα. Η χρυσή αυγή μπορεί να εκγυμνάζει τα μέλη της (και ένα διόλου αξιοσέβαστο κομμάτι του κοινωνικού σώματος) σε επιθετικές πρακτικές και ρητορεία απέναντι σε οποιονδήποτε εκφεύγει από το κανονιστικό πλαίσιο που θέλει να επιβάλει η κυριαρχία, αλλά μέχρι ένα σημείο. Μέχρι το σημείο όπου δε θα είναι εφικτό να ξεκλειδωθούν αντανακλαστικά κοινωνικής αντίστασης και εξέγερσης από τα κομμάτια που στοχοποιεί. Κάτι που συνέβει από το πρώτο πρωί μετά τη δολοφονία Φύσσα, όπου βρήκε χιλιάδες κόσμου ανά την επικράτεια να βγαίνει στους δρόμους και να κινείται επιθετικά απέναντι σε γραφεία των χρυσαυγιτών αλλά και στόχους σύμβολα της κυριαρχίας. Αυτήν ακριβώς τη συνθήκη ήρθαν να απαντήσουν και οι διώξεις των νεοναζί, ο χαρακτηρισμός εγκληματική οργάνωση και το παιχνίδι του κρατικού αντιφασισμού. Προφανώς, έπρεπε να καλυφθεί εκείνο το κενό, πάνω στο οποίο υπήρχε σοβαρή πιθανότητα να συγκροτηθεί μια διαδικασία αγώνα. Το συνταγματικό τόξο έπρεπε να ανασυνταχθεί, η δημοκρατία να θωρακιστεί απέναντι στη βία και η κοινωνία να μην “παρασυρθεί” στην ένταση.

Για να μην μακρυγορούμε όμως, μπορεί να έχουν προφυλακιστεί κάποια πρωτοκλασάτα στελέχη των φασιστών, μπορεί στο μέλλον και να πάψει να υφίσταται η Χ.Α. ως τέτοια, αλλά οι διεργασίες εκφασισμού που δοκιμάστηκαν και (λιγότερο ή περισσότερο) εδραιώθηκαν στη βάση της κοινωνίας, βρίσκονται ακόμα εδώ. Το παρακράτος και οι σκιώδεις του μηχανισμοί θα συνεχίσουν να αποτελούν το συμπλήρωμα της κατασταλτικής στρατηγικής του κράτους, επιχειρώντας εκεί που το επίσημο κράτος διστάζει μπροστά στο διαφαινόμενο πολιτικό κόστος. Είτε με τη μορφή ντοπαρισμένου νεοναζί μαχαιροβγάλτη, είτε ως έμμισθα στρατιωτάκια κάποιου εφοπλιστή, τα δεκανίκια της εξουσίας θα βρίσκονται πάντα απέναντι στους αγωνιζόμενους ανθρώπους.

Η συνδυαστική επίδραση στοιχείων ολοκληρωτισμού και δημοκρατίας είναι το κυριότερο στοιχείο που χαρακτηρίζει τη λειτουργία του κράτους εδώ και αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης παίρνει σάρκα και οστά αντλώντας τη νομιμότητά του μέσα από ρητορικές περί ξεπεράσματος της κρίσης. Η προστασία του δημόσιου συμφέροντος επαφίεται στο μόνο δυνατό εκφραστή του, το κράτος. Οτιδήποτε καταστρατηγεί το ένα, καταστρατηγεί και το άλλο. Γι’ αυτό και ό,τι δε συνεισφέρει στην ομαλή κυκλοφορία του εμπορεύματος, τη συσσώρευση του κεφαλαίου και τη δημιουργία ενός περιβάλλοντος ασφαλούς για επενδύσεις, συνθέτει ένα σκηνικό ανομίας που πρέπει να παταχθεί με κάθε κόστος. Με τελικό στόχο να καταστεί το κράτος μοναδικός και απόλυτος ρυθμιστής των κοινωνικών σχέσεων έτσι ώστε να συνεχίσει να αναπαράγεται εν τέλει η ίδια η καταπίεση και η εκμετάλλευση.

Ο μόνος τρόπος για να μην αποτελέσουν νομοτέλεια όλα αυτά περνάει μέσα από τη δημιουργία κοινοτήτων αγώνα από τους ίδιους τους καταπιεσμένους, όπου θα ορίζουν οι ίδιοι τα περιεχόμενα και τις στοχεύσεις τους, χωρίς μεσολαβητές και απέναντι στους ισχυρούς αυτού του κόσμου. Μέσα από τη σύγκρουση με τις φασιστικές αντιλήψεις και πρακτικές (και τους φορείς τους), εκεί που εκφράζονται και αναζητούν ριζώματα. Μέσα από την υπεράσπιση των χώρων αντίστασης όταν δέχονται επιθέσεις από κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς. Και βέβαια μέσα από την αλληλεγγύη μεταξύ των αγωνιζόμενων και όσων αντιστέκονται.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

Attachment Size
KEIMENO_GIA_4 157.98 KB

 

 

Αλληλεγγύη στη Villa Amalias – Δικαστήριο 13 Ιούνη 2014

Το πρωί της Πέμπτης 20 Δεκέμβρη 2012 πραγματοποιήθηκε ευρείας έκτασης αστυνομική επιχείρηση στην κατάληψη Villa Amalias στην Αθήνα. Οι μπάτσοι, με πρόσχημα “ανώνυμες καταγγελίες”, εισέβαλαν στο για 23 χρόνια κατειλημμένο κτίριο και προσήγαγαν 8 συντρόφους και συντρόφισσες που βρίσκονταν μέσα. Στη συνέχεια τους απαγγέλθηκαν κατηγορίες που σχετίζονται με τη συμμετοχή τους στην κατάληψη και αφέθηκαν ελεύθεροι, ενώ το δικαστήριο έχει προγραμματιστεί να γίνει στις 13 Ιούνη.

Ζώντας μέσα στη διαρκή κατάσταση εξαίρεσης, με το κράτος να επεκτείνει ολοένα και περισσότερο την παρουσία του, με το καθεστώς μηδενικής ανοχής να έχει διακηρυχθεί και τους περισσεύοντες και επικίνδυνους να πρέπει να πεταχτούν εκτός του κάδρου, η επίθεση στον αναρχικό χώρο και τις δομές του, οι κατασταλτικές επεμβάσεις σε κινήσεις αλληλεγγύης και σε ριζοσπαστικούς αγώνες θέλουν να προλάβουν τη δυνατότητα να πάμε εμείς οι καταπιεσμένοι ένα βήμα παραπέρα μέχρι την αντεπίθεση. Μέχρι την πλατιά, κοινή πεποίθηση πως η ιδιοκτησία του χώρου, του χρόνου, των εργαλείων, της ίδιας της ζωής είναι η ουσία αυτού του κόσμου. Και πως η απαλλοτρίωσή τους από τον καπιταλισμό ήταν, είναι και θα είναι κομμάτι της δικής μας ιστορίας. Η κατάληψη είναι ένα βήμα, ένα εργαλείο προς την ολική απελευθέρωσή τους και την καταστροφή του σημερινού κόσμου.

Η Βίλα Αμαλίας, ένα από τα πρώτα κατειλημμένα κτίρια στον ελλαδικό χώρο, έχει αποτελέσει σημείο αναφοράς για το κίνημα των καταλήψεων, για την αυτοοργανωμένη μουσική σκηνή και γενικότερα έχει παίξει καταλυτικό ρόλο στην όξυνση του κοινωνικού ταξικού αγώνα. Πρόκειται για ένα χώρο από τον οποίο γεννήθηκε η αυτοοργανωμένη αντιεμπορευματική έκφραση, στηρίζοντας μουσικά γκρουπ, στουντιακές και συναυλιακές υποδομές, θεατρικές ομάδες, εκθέσεις φωτογραφίας, εργαστήρι βιτρό, προβολές. Ένα χώρο που κάλυψε ανάγκες του ριζοσπαστικού κινήματος οργανώνοντας και πραγματώνοντας βιβλιοθήκη, τυπογραφείο, παιδικό σταθμό, χαριστικό-ανταλλακτικό παζάρι καθώς και στεγαστική κατάληψη. Φιλοξενούσε πολιτικές διαδικασίες και ζυμώσεις συμβάλλοντας με τη σειρά της στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.

Η μεταδεκεμβριανή επίθεση της κυριαρχίας έβαλε εξαρχής στο στόχαστρο τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, τις καταλήψεις, τις κοινωνικές δομές που χρόνια ολόκληρα χτίζονταν και που τώρα περισσότερο από ποτέ καλούνται να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, το περιεχόμενό τους, να πολλαπλασιαστούν, να βρουν τη σύνδεσή τους και τη λειτουργία τους μέσα στη ραχοκοκαλιά του κινήματος. Η επίθεση πάνω στις ζωές μας πρέπει να περάσει και πάνω από το τσάκισμα των αντιστάσεων. Και για να είμαστε ξεκάθαροι, για μας αυτό δεν είναι ένα κενό επιχείρημα ή μια διαπίστωση. Αντιστάσεις εννοούμε τη ριζοσπαστική δράση και λόγο. Στόχος σε πρώτο βαθμό είναι εκείνοι οι χώροι και άνθρωποι που κινούνται σε αυτήν την κατεύθυνση. Εδώ στο ελλαδικό παράδειγμα, από μεριάς αναρχικού / αντιεξουσιαστικού χώρου, το αδιαμεσολάβητο, αυτοοργανωμένο και δυναμικό συστατικό του αγώνα είναι πολύ πλούσιο και γι’ αυτό πρέπει και να τσακιστεί.

Αντίθετα με τις δηλώσεις των υπουργών περί “αποκατάστασης της τάξης” και “εστιών ανομίας”, εμείς ξέρουμε ότι η Villa Amalias ανέκαθεν ήταν συνειδητά ενάντια σε κράτος και παρακράτος, σε ρατσιστικά πογκρόμ και στο φασισμό. Μη σκύβοντας ποτέ το κεφάλι, βρέθηκε δίπλα στα καταπιεσμένα κομμάτια, στους κοινωνικούς αγώνες, στις καταλήψεις και τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους.

Όλοι αυτοί που προσπαθούν να επιβάλουν έναν “καθαρό” κόσμο βασισμένο στον κανιβαλισμό, την καταπίεση, την αποξένωση και την εξατομίκευση ας καταλάβουν ότι για όλους εμάς η Villa Amalias δεν είναι απλά ένα κτίριο. Είναι οι ιδέες και οι αξίες μας, ο τρόπος οργάνωσής μας, κουλτούρα και πολιτική μας επιλογή και δεν μπορούν να μας τα πάρουν. Έρχεται από το παρελθόν και είναι εικόνα από το μέλλον.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 8 ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ ΤΗΣ VILLA AMALIAS

Μέχρι το γκρέμισμα κάθε φυλακής (ύψιστης ασφαλείας ή μη) κανείς δε θα είναι ελεύθερος

 

Έλεγχος και επιβολή. Η στρατηγική εφαρμογή του δόγματος μηδενικής ανοχής ως αιχμή του δόρατος στην προσπάθεια των κυρίαρχων να επαναρρυθμίσουν το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων αποκτά σάρκα και οστά. Οι μετανάστες έγκλειστοι σε σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οροθετικές πόρνες διαπομπεύονται δημόσια, πογκρόμ κατά πλανόδιων μικροπωλητών, επιστρατεύσεις απεργών, αστυνομοκρατία στις Σκουριές Χαλκιδικής, σωρηδόν έφοδοι σε σπίτια αναρχικών, αλλεπάλληλες εκκενώσεις καταλήψεων. Το νέο κοινωνικό συμβόλαιο συντάσσεται και αυτή τη φορά χωρίς ψιλά γράμματα: το νεοφιλελεύθερης έμπνευσης προτσές της αφαίμαξης του τόπου πρέπει να συνεχίσει χωρίς την παραμικρή διαταραχή στη διεξαγωγή του, τυλιγμένο πάντα με το εξωραϊστικό σάβανο της «θυσίας για την εθνική σωτηρία». Το μήνυμα πλέον σαφές και ηχηρό, παραδειγματική τιμωρία για καθέναν που θα επιχειρήσει να διασαλεύσει την ομαλή ροή της λεηλασίας καθώς και για όποιον απλά περισσεύει από τις δημοκρατικές διαδικασίες που καλούνται να την εκλογικεύσουν. Οι όποιοι αντικατοπτρισμοί του παρελθόντος τροφοδοτημένοι από τις παραχωρήσεις του κράτους πρόνοιας των περασμένων δεκαετιών διαλύονται βίαια από τις προσταγές ενός κράτους έκτακτης ανάγκης για το οποίο η δια εγκλεισμού τιμωρία δεν επαρκεί πια για να εξασφαλίσει την έντρομη συναίνεση, πόσο μάλλον την κανονικότητα και ησυχία στο εσωτερικό των φυλακών. Άρα σειρά έχει η αναθεώρηση του πλαισίου λειτουργίας των κολαστηρίων που ακούν στο όνομα σωφρονιστικά καταστήματα. Η ίδρυση μιας φυλακής μέσα στη φυλακή. Η φυλακή άλλωστε αποτελεί το υπαρκτό παράδειγμα του τι περιμένει όσους κάνουν έστω και τη σκέψη να παρανομήσουν. Οι φυλακισμένοι αποτελούν το υποκείμενο εκείνο από το οποίο αντλεί υπόσταση η έννομη κοινωνία των έξω. Συνοψίζουν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που δεν έχουν όσοι βρίσκονται έξω από τη φυλακή (οι τίμιοι, οι νομιμόφρονες και οι «καλοί» – άλλωστε οι «κακοί» είναι μέσα).

Η αναδιάρθρωση στις φυλακές που επιχειρείται με τη σύμπραξη των υπουργείων Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης έχει στόχο να εντείνει την ποινική σωφρονιστική αντιμετώπιση των κρατουμένων. Οι φυλακές θα χωρίζονται σε 3 κατηγορίες, τύπου Α΄, Β΄, Γ΄. Σε καταστήματα τύπου Α΄ θα κρατούνται υπόδικοι και κατάδικοι για χρέη και όσοι εκτίουν ποινές φυλάκισης έως 5 χρόνια, ενώ στις φυλακές τύπου Β΄ αυτοί με κακουργηματικού τύπου κατηγορίες, που δεν επισύρουν όμως ισόβια κάθειρξη. Οι κρατούμενοι που προορίζονται για τα καταστήματα τύπου Γ΄ είναι καταδικασθέντες και κατηγορούμενοι με βάση τον αντιτρομοκρατικό νόμο, όσοι έχουν καταδικαστεί για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης και κρατούμενοι που φέρονται να συμμετέχουν ή και να υποκινούν στάση στη φυλακή. Η εκτίμηση επικινδυνότητας του κρατουμένου ώστε να μεταφερθεί σε φυλακές τύπου Γ΄ γίνεται κατά παραγγελία του εισαγγελέα εκτέλεσης ποινών. Οι κρατούμενοι σε καταστήματα τύπου Γ΄ θα κρατούνται κατ’ ελάχιστο 10 χρόνια χωρίς να έχουν δικαίωμα άδειας. Περιορίζονται τα επισκεπτήριά τους, στερούνται οποιασδήποτε δημιουργικής δραστηριότητας, το μεροκάματο, με αποκορύφωμα τις άδειες για 10 έως 20 χρόνια. Εν τέλει δικαιούνται 1 ώρα προαυλισμό τη μέρα. Σχετικά με την φρούρηση οι μπάτσοι εκτός από την εξωτερική φύλαξη αποκτούν αρμοδιότητες (απόρρητες δήθεν για λόγους ασφαλείας και εξουσίες που δεν δημοσιεύονται στο ΦΕΚ) και στο εσωτερικό των φυλακών με τη σύσταση ειδικού σώματος. Σε όλα τα παραπάνω θεσμοθετείται και το ρουφιανιλίκι για όσους επιθυμούν να καρφώσουν οποιαδήποτε πληροφορία σχετική με την τρομοκρατική οργάνωση που αφορά συγκρατούμενό τους ή όχι. Η επιβράβευση της ρουφιανιάς μπορεί να μειώσει την ποινή του ρουφιάνου ή να κατορθώσει και την υπό όρους αποφυλάκισή του. Όπως είπαμε ο πόλεμος για την επιβολή του νόμου και της τάξης στοχεύει στο να λάβει καθολική υποστήριξη από τους εκμεταλλευόμενους. Πρέπει να εσωτερικευθεί ως χρέος του καθενός να αναλάβει ενεργό ρόλο σ’ αυτόν τον πόλεμο για την ανάκτηση και αποκατάσταση της νομιμότητας.

Μια νομιμότητα η οποία δεν περιλαμβάνει μόνο το χωροταξικό της φυλακής αλλά εκτείνεται σε όλο το χωροχρονικό της ζωής του κρατούμενου. Αυτό συμπληρωματικά μπορεί να επιτευχθεί με τη νέα ρύθμιση που περιλαμβάνει την τοποθέτηση ηλεκτρονικού βραχιολιού στον κρατούμενο εκτός φυλακής, κάτι που θα επιτρέπει την 24ωρη παρακολούθησή του. Θα μπει σε εφαρμογή στις άδειες που θα παίρνει από τη φυλακή ή και ακόμα, με τη διεύρυνση του νομικού πλαισίου, μπορεί να συνοδεύσει την ποινή του κατ’ οίκον περιορισμού.

Αυτή η συνθήκη που διαμορφώνεται πρέπει να επικρατήσει σε κάθε κοινωνικό χώρο και πεδίο. Έτσι λοιπόν το δόγμα της μηδενικής ανοχής απογυμνώνεται και μέσα στη συνθήκη του εγκλεισμού μετουσιώνεται σε αυτό που πραγματικά είναι: απομόνωση – εξατομίκευση, απόλυτος έλεγχος και φόβος.

Με το νέο δικαστικό – σωφρονιστικό νομοσχέδιο επιχειρείται η αναδιάρθρωση των φυλακών τόσο σε επίπεδο χωροταξικό, όσο και σε επίπεδο σχέσεων. Ακόμα και μέσα από το πνιγηρό περιβάλλον της φυλακής, οι κρατούμενοι σηκώνουν το ανάστημα, αρθρώνουν λόγο ενάντια στην καταπίεση, οργανώνουν δυναμικές κινήσεις. Ο λόγος και η δράση τους πολλές φορές έχει προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις πυροδοτώντας πράξεις αντίστασης σε όλες τις φυλακές της χώρας. Ένα γεγονός που δεν μπορεί παρά να αναγνωριστεί ως υψίστης σημασίας, αφού ανοίγει τη δίοδο επικοινωνίας και ζύμωσης με τους εκτός των τειχών, το θεμέλιο λίθο της αλληλεγγύης. Πιο συγκεκριμένα, το νομοσχέδιο έρχεται σε μία περίοδο που οι αναρχικοί σύντροφοι κρατούμενοι όχι μόνο δεν καταθέτουν τα όπλα αλλά παραμένουν στην πρώτη γραμμή του αγώνα, διαχέοντας το λόγο τους στο κίνημα, ενημερώνοντας τακτικά για τις συνθήκες κράτησης καθώς και για γεγονότα καθημερινότητας της φυλακής που διαφορετικά δε θα γίνονταν γνωστά.

Η κατηγοριοποίηση και ο διαχωρισμός των κρατουμένων ως προς το βαθμό επικινδυνότητάς τους σε τύπου Α, Β και Γ (υψίστης ασφαλείας) σηματοδοτεί πολλές από τις βλέψεις της κυριαρχίας. Αναφορικά με τους τύπου Α, διαφαίνεται μία διάθεση για αύξηση των κατηγορούμενων γύρω από παρανομίες οικονομικής φύσεως, ενώ με προσθήκες στο νόμο, όπως για «εγκλήματα κατά της περιουσίας και της ιδιοκτησίας», στοχοποιούνται τα χαμηλότερα ταξικά στρώματα, άστεγοι – μετανάστες καθώς και οι καταλήψεις που στεγάζουν εκατοντάδες κόσμου χωρίς άλλη εναλλακτική λύση στέγασης. Η δυνατότητα επίσης που δίνεται σε αυτή τη κατηγορία (μέσω της επιστροφής ποσού της αρχικής οφειλής) για μείωση των κατηγοριών ή και της ποινής τους, επί της ουσίας αποκλείει τους όποιους μικροοφειλέτες μπορεί να προέρχονται από χαμηλότερες τάξεις, ενώ δίνει προνόμια στους όποιους μεγαλοκαπιταλιστές κατηγορούνται για παραβάσεις φορολογικού χαρακτήρα, διασπάθιση δημοσίου χρήματος κ.ο.κ. Για τους κρατούμενους τύπου Γ, επιχειρείται η αποξένωσή τους από την υπόλοιπη κοινωνία με τη διάκρισή τους ως τη χειρότερη κατηγορία κακοποιών. Η απομόνωση και η στέρηση της επικοινωνίας με τους έξω έχει ως πρωταρχικό στόχο την κάμψη της αγωνιστικής τους στάσης, όπως επίσης και τη φίμωσή τους σε σχέση είτε με ζητήματα φυλακής ή με ζητήματα κοινωνικού χαρακτήρα για τα οποία αυτοί παρεμβαίνουν.

Εν γένει η δημιουργία φυλακής τύπου Γ αποβλέπει στην ενστάλαξη του φόβου σε όλους τους κρατούμενους δημιουργώντας την απειλή μίας περαιτέρω στέρησης της ελευθερίας τους (φυλακή μέσα στη φυλακή), εάν και εφόσον αυτοί αντισταθούν στις απάνθρωπες συνθήκες κράτησής τους. Νέα λευκά κελιά για να χωρέσουν όσους αγωνίζονται μέσα σε αυτήν, τους αναρχικούς και τους εγκληματίες. Βέβαια ο παραδειγματισμός που το δόγμα υψίστης ασφαλείας προσφέρει ξεπερνά τα τείχη των φυλακών, επεκτείνεται και σε όποιον-α αγωνίζεται και αντιστέκεται με αξιοπρέπεια, αφού τα λευκά κελιά θα είναι εκεί να θυμίζουν ποιο είναι το τίμημα αυτής της αγωνιστικής τους στάσης. Αποβλέπει επίσης στο διαχωρισμό ποινικών – πολιτικών κρατουμένων, τη δυνατότητα σύναψης σχέσεων και τη δημιουργία κοινοτήτων αγώνα, κάτι που όπως διαφαίνεται μέσα από τα τελευταία χρόνια δυναμικών κινητοποιήσεων είναι κτήμα των κρατουμένων. Στοχεύει στον αφανισμό του αναρχικού, εξεγερτικού, επαναστατικού στοιχείου από το κοινωνικό πεδίο της φυλακής και την τοποθέτηση του σε καθεστώς καραντίνας, ανενεργού μακριά και από άλλους κρατούμενους αλλά και από το κίνημα εκτός των φυλακών.

Παραδείγματα από το εξωτερικό

Φυλακές υψίστης ασφαλείας υπάρχουν σήμερα σε πολλές χώρες, ενίοτε με διαφορετικές ρυθμίσεις, όμως με κοινές αρχές, βασίζονται, δηλαδή, στην απομόνωση και στην αισθητηριακή στέρηση του κρατουμένου. Είναι η απάντηση των κρατικών μέσων καταστολής των δυτικών χωρών με δημοκρατικά καθεστώτα σε πολιτικά κινήματα. Πιο γενικά η φυλακή σε μια καπιταλιστική κοινωνία, συντελεί στη σταθερή αναπαραγωγή της κυριαρχίας σε όλα τα επίπεδα. Από την διαχείριση της εργατικής δύναμης μέχρι την επιβεβαίωση της ιδεολογίας της ιδιοκτησίας και από την εδραίωση της εξουσίας έως την επιβολή της τιμωρίας όταν κάποιος αμφισβητεί έμπρακτα τους νόμους της.
Σε τέτοιου είδους φυλακές κρατήθηκαν τα μέλη της RAF (Γερμανία), της Action Directe (Γαλλία) και άλλων ένοπλων οργανώσεων κάτω από ειδικές σωφρονιστικές συνθήκες. Όσο προχώρησαν ενάντια στην «τρομοκρατία», τόσο αναπτύχθηκαν και τα μέτρα κράτησης για αυτούς που θεωρούνται οι πιο επικίνδυνοι για την «δημόσια ασφάλεια» αλλά και την εύρυθμη λειτουργία της φυλακής. Στην Ισπανία η δημιουργία του καθεστώτος FIES την δεκαετία του ’90 ήταν μια ξεκάθαρη απάντηση στις εξεγέρσεις μέσα στις φυλακές ενάντια στις συνθήκες κράτησης. Στις Η.Π.Α., που η φυλάκιση είναι πιο μαζική (1% του πληθυσμού είναι σε φυλακή), μία φυλακή μέσα στην φυλακή είναι απαραίτητη για την κυριαρχία ώστε να μπορέσει να διαχειριστεί τον τεράστιο αριθμό των κρατουμένων που υπάρχουν μέσα σε αυτές.

Αυτά τα μοντέλα φυλακών υψίστης ασφαλείας διαφοροποιούνται από άλλα παραδείγματα απομόνωσης ή αυστηρών συνθηκών κράτησης που μπορούμε να δούμε κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα ή του Μεσαίωνα. Δεν αποτελούν μια μαύρη, βρώμικη τρύπα με ποντίκια πάνω σε ένα πύργο αλλά μοντέρνα κελιά των οποίων οι πόρτες ανοίγουν ηλεκτρονικά, που το κρεβάτι, το γραφείο, η καρέκλα και η τουαλέτα είναι μια ενιαία σιδερένια κατασκευή και που κάθε γωνία επιτηρείται από κάμερες. (π.χ. φυλακές Supermax – Η.Π.Α.)

Αγώνες εντός των τειχών

Οι φυλακισμένοι των ελληνικών κολαστηρίων, μέσα από τους αγώνες τους, δεν σταματούν να σπάνε τα τείχη της απομόνωσης και να χαράζουν τον δρόμο για μια ζωή με αξιοπρέπεια και ελευθερία. Από τη φλόγα της εξέγερσης τον Απρίλιο του 2007 μέχρι τους πρόσφατους αγώνες των κρατουμένων του νοσοκομείου Κορυδαλλού, οι όμηροι των φυλακών δεν σταματούν να αποδεικνύουν πως το πάθος για την ελευθερία είναι πιο δυνατό από τα ορατά ή αόρατα κάγκελα της αιχμαλωσίας.

Με αφορμή τον ξυλοδαρμό του αναρχικού Γιάννη Δημητράκη, στις 23 Απριλίου 2007, οι κρατούμενοι των φυλακών Μαλανδρίνου ενώνουν τις δυνάμεις τους και πολεμούν τον κοινό εχθρό. Η εξέγερση εξαπλώνεται στα κάτεργα του Κορυδαλλού, της Λάρισας, της Κέρκυρας, του Ναυπλίου, της Πάτρας, της Κομοτηνής, των Τρικάλων, των Χανίων και της Αλικαρνασσού. Η βίαιη καταστολή που ακολούθησε με εισβολές ΜΑΤ και ΕΚΑΜ δεν ήταν ικανή να κάμψει το αγωνιστικό τους πνεύμα. Τον Νοέμβρη του 2008 ξεκινάει η μαζικότερη αποχή συσσιτίου που έχει υπάρξει στα ελληνικά κολαστήρια, την οποία ακολούθησε σταδιακή απεργία πείνας περισσότερων από 3000 κρατουμένων με συνολική διάρκεια 18 ημερών. Τον Μάρτη του 2009 η αγωνίστρια Κατερίνα Γκουλιώνη βρίσκεται νεκρή κατά τη διάρκεια πειθαρχικής μεταγωγής. Οι συγκρατούμενές της παραδίδουν στις φλόγες την Β΄ πτέρυγα των φυλακών Θήβας. Από τη μαζική απόδραση των 11 από τις φυλακές Τρικάλων μέχρι τη φυγή των αγωνιστών Μαζιώτη, Ρούπα, Σακκά και Ξηρού ένα πράγμα παραμένει βέβαιο, ότι όσο υπάρχουν φυλακές θα υπάρχουν και δραπέτες. Δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στις νικηφόρες απεργίες πείνας των συντρόφων Σακκά (38 ημέρες) και Στρατούλη (60 ημέρες), την απεργία πείνας και δίψας των συντρόφων του δικτύου αναρχικών κρατουμένων καθώς και το κύμα αλληλεγγύης που τις συνόδευσε, υπογραμμίζοντας τώρα και για πάντα ότι κάθε αγώνας εντός των τειχών είναι και δικός μας. Να σημειωθεί ότι τα τελευταία χρόνια αδιάλειπτα οι κρατούμενοι των φυλακών της χώρας πραγματοποιούν αγώνες ενάντια στις συνθήκες κράτησής τους.

Εν’ όψει της ψήφισης του νομοσχεδίου, οι κρατούμενοι των φυλακών Κορυδαλλού, Κέρκυρας και Δομοκού προχωρούν σε επαναλαμβανόμενες στάσεις από τις 24/3 με καθολική σχεδόν συμμετοχή, τονίζοντας για πολλοστή φορά τις ήδη απόλυτα δυσμενείς συνθήκες κράτησής τους.

«Οι κρατούμενοι σε όλες τις φυλακές ενώνουμε την φωνή μας και διεκδικούμε τα δικαιώματα και την αξιοπρέπειά μας. Απαιτούμε να αποσυρθεί το νέο φασιστικό νομοσχέδιο για την λειτουργία μιας φυλακής μέσα στη φυλακή… Να σταματήσει η κατηγοριοποίηση των κρατουμένων. Όλοι οι κρατούμενοι έχουμε ίσα δικαιώματα… Τα κονδύλια για την κατασκευή – μετατροπή των φυλακών υψίστης ασφαλείας να χρησιμοποιηθούν για την βελτίωση συνθηκών κράτησης (ελλείψεις συσσιτίου, θέρμανση, νερού, ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης).»
απόσπασμα από κείμενο κρατούμενων που ξεκίνησαν κινητοποιήσεις

Βρισκόμαστε ενώπιον της πιο ωμής συμβολικής συμπύκνωσης της εκδικητικότητας του κράτους απέναντι τόσο στους ορκισμένους του πολέμιους αλλά και τελικά απέναντι σε οποιονδήποτε απειλεί την εύρυθμη λειτουργία του εκμεταλλευτικού οικοδομήματος ή ακόμα και του μη-χώρου που ονομάζεται φυλακή. Το μονοπώλιο του τρόμου πρέπει πάση θυσία και με κάθε κόστος να παραμείνει στα χέρια του εξουσιαστικού συμπλέγματος. Γιατί ο στόχος τελικά είναι ο «σωφρονισμός» και η πειθάρχηση του απανταχού ανθρώπου, αυτού που εκτίει την ποινή του στην νόρμα της κοινωνικής συμπεριφοράς στην οποία είναι φυλακισμένος. Το στοίχημα όμως, παραμένει ανοιχτό όσο υπάρχουν καρδιές και μυαλά που οργανώνουν λεπτό προς λεπτό την συντριπτική ήττα του κόσμου της εξουσίας, την ισοπέδωση κάθε κάτεργου, ορατού και αόρατου, και την οικοδόμηση του ελεύθερου κόσμου πάνω στα γκρίζα τους συντρίμμια.

Η ελευθερία θα ανθίσει πάνω στα συντρίμμια των φυλακών

fylakes_ipsistis_asfaleias.jpg
Attachment Size
Fylakes_ipsistis_asfaleias_teliko 2.57 MB

 

 

Δικό μου είναι ό,τι χρησιμοποιώ και μοιράζομαι

 

“Δικό μου είναι ό,τι χρησιμοποιώ και μοιράζομαι”

ανωνύμου

Ή αλλιώς, όλα είναι κλεμμένα, όλα μας ανήκουν. Όλα για όλους.

Μιλάμε μέσα από τα συνθήματά μας. Στα κείμενα, στους τείχους, στις πορείες. Και μιλάμε για το εδώ και το τώρα, τις επιλογές μας, τους στόχους μας, τις επιθυμίες μας. Μιλάμε για τη ζωή και για τον αγώνα. Πράγματα που στα μυαλά μας είναι αλληλένδετα. Δεν υπάρχει ζωή δίχως αγώνα και αγώνας δίχως ζωή. Πρέπει να γκρεμίζουμε και να χτίζουμε κάθε μέρα, σε κάθε μας βήμα. Έχουμε να ξεριζώσουμε αιώνες καταπίεσης, να αποδομήσουμε και να διαλύσουμε κάθε μορφή εξουσίας, να τα απελευθερώσουμε όλα. Όλοι μαζί. Δρόμος δύσκολος, επικίνδυνος, ριψοκίνδυνος. Δρόμος που σε βάζει σε δοκιμασία με τον εαυτό σου και με τους άλλους.

Με αυτά στο μυαλό, στις 16 Οκτώβρη 2010 καταλάβαμε, με τη βοήθεια δεκάδων συντρόφων και συντροφισσών, το Μαραγκοπούλειο στην Γούναρη 102 στην Πάτρα. Θέλοντας να στεγαστούμε πολιτικά σε ένα στέκι με τα δικά μας χαρακτηριστικά και να δημιουργήσουμε κάτι καινούργιο πέρα από τη διαρκή συμμετοχή μας στο Παράρτημα, τα βάλαμε κάτω, τα σκεφτήκαμε και επιλέξαμε ότι η κατάληψη ήταν το ιδανικότερο και πληρέστερο από τα εργαλεία που είχαμε. Η αρχική θέληση για τη δημιουργία ενός πολιτικού στεκιού και την κάλυψη αυτού του κομματιού των αναγκαιοτήτων μας, ήρθε να συνδυαστεί με την καθημερινότητα της κοινοτικής ζωής και της διαχείρισης ενός κατειλημμένου χώρου. Αυτά τα δύο είναι αδιαίρετα, αλληλοσυμπληρούμενα και απαραίτητα ώστε να πορευόμαστε συνολικά στη θεωρία και την πράξη, την αντίληψη και την αντιμετώπιση των συνθηκών. Δεν βλέπαμε και δεν βλέπουμε τις καταλήψεις σαν παραχωρήσεις από το κράτος, ούτε σαν ζώνες ειρήνευσης, σαν προσωπικές ή συλλογικές οάσεις μέσα στον καπιταλισμό. Τέτοιες νοηματοδοτήσεις και πολιτικές πρακτικές εμφανίζονται όταν χάνουμε την πυξίδα του τι κάνουμε, όταν υπαναχωρούμε τακτικά ή θεωρητικά.

Οι καταλήψεις είναι πειράματα και προβολές ενός κόσμου για τον οποίο παλεύουμε στο σήμερα, είναι κέντρα αγώνα, είναι υπαρκτές ανταγωνιστικές οντότητες μέσα στον καπιταλιστικό βούρκο, είναι αντιφασιστικά αναχώματα, είναι εστίες κοινοτικής ζωής και αλληλοβοήθειας, είναι όλα αυτά που στο σήμερα η κυριαρχία παλεύει να θάψει. Όλους τους πειραματισμούς, τις επιλογές αγώνα, τις μοριακές αρνήσεις, τις συναντήσεις. Για να μην παρεξηγηθούμε, όλα αυτά δεν πραγματώνονται εξαρχής επειδή μια κατάληψη έχει μαγικές ιδιότητες, αλλά επειδή   είναι επιθετική επιλογή, φύσει και θέσει απέναντι στο οικοδόμημα του σημερινού κόσμου. Από την αισθητική μέχρι τα πολιτικά προτάγματα και από την καθημερινή ζωή μέχρι το πέλαγος των κοινωνικών σχέσεων.

Οι καταλήψεις από μια αναρχική / αντιεξουσιαστική θέση

Ο αναρχικός / αντιεξουσιαστικός χώρος στην Ελλάδα έχοντας εκ γενετής ένα πλήθος ετερόκλητων καταβολών και αναφορών, είχε το εργαλείο της κατάληψης εξαρχής στη φαρέτρα του. Είτε ως εστίες αντικουλτούρας και άρνησης του κυρίαρχου τρόπου ζωής, είτε ως τοπικά στέκια, ως μουσικές εστίες, ως τόπους αυτομόρφωσης και κινηματικής έρευνας, η ιστορία τέτοιων εγχειρημάτων έχει ένα μεγάλο πλούτο και σίγουρα συμπυκνώνουν κομβικά στοιχεία της πολιτικής φυσιογνωμίας μας. Το τι επέλεγαν κάθε φορά οι καταληψίες να προσδώσουν στο κτήριο ήταν σε διαλεκτική σχέση με τις επιθυμίες και τους στόχους τους.

Η βασική ανταγωνιστική θέση της κατάληψης απέναντι στην ατομική ιδιοκτησία θέτει έναν προβληματισμό, μια ζωντανή κριτική μέσα στα σπλάχνα της κοινωνίας, μιας κοινωνίας που μαθαίνει να ποδοπατά τη συλλογική ζωή που παλιότερα επιβίωνε λόγω υλικών συνθηκών / αναγκαιοτήτων, μιας κοινωνίας που οδηγείται στο να παραδοθεί στις αλυσίδες της. Βροντοφωνάζει μέσα στον κοινωνικό ιστό πως υπάρχει και άλλος τρόπος όχι μόνο να παλέψουμε, μα να ζήσουμε. Απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο. Θέτει υπό αμφισβήτηση την κυριαρχία του καπιταλισμού πάνω στη ζωή μας, είναι το δοχείο μέσα στο οποίο η κριτική και η θεωρία μπορούν να πάρουν σάρκα και οστά μεταμορφούμενες σε καθημερινότητα, σε ζωντανό κύτταρο. Δημιουργούμε και καταστρέφουμε είπαμε. Δημιουργούμε ξανά το ανοιχτό. Όχι μόνο υλικά. Την ίδια την έννοια. Ανοιχτό, αδιαμεσολάβητο, ελεύθερο για μας, μέσα στους χώρους που κινούμαστε, σημαίνει χωρίς περίεργα βλέμματα, καταδίκες, νόμους, άδειες, νουθεσίες, κηρύγματα, επιβολές. Χωρίς αυτή τη νόρμα της ατομικής φρενίτιδας γύρω από την επιβίωση. Επί της ουσίας, ανοιχτό και αδιαμεσολάβητο σημαίνει πως ο οποιοσδήποτε είτε θέλει είτε έχει ανάγκη μπορεί να διαβεί ένα κατώφλι και να συζητήσει, να λάβει και να δώσει βοήθεια, να βρει καταφύγιο, να προσφέρει, να οργανωθεί.

Σε πολλούς αυτά μπορεί να φαντάζουν σαν μεγάλα λόγια κάποιων αναρχικών που απλά κάνουν τη νεανική τους τρέλα. Για μας, οι χώροι μας είναι κομμάτια του πώς έχουμε επιλέξει να ζούμε καθημερινά και να αγωνιζόμαστε.  Στο επίπεδο λοιπόν του αγώνα, αν μπορούμε να κάνουμε αυτόν το διαχωρισμό, η κατάληψη είναι μια ζωντανή εστία αντίστασης, αυτοοργάνωσης, αλληλεγγύης, διάδοσης του αναρχικού / αντιεξουσιαστικού περιεχόμενου του αγώνα. Ένα εφαλτήριο να έρθουμε κοντά με άλλους και να δημιουργήσουμε ευρύτερες διαδικασίες αγώνα, να πλουτίσουμε το μυαλό και τη σκέψη μας, να πραγματώσουμε τις επιθυμίες μας.

Ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο φτώχια, βαρβαρότητα, δυστυχία, θάνατο και αποκλεισμούς. Οι χώροι που δημιουργούμε στέκονται σαν τοίχος απέναντί τους. Σήμερα, με δημόσια κτήρια να σαπίζουν, άστεγους να πληθαίνουν, μπάτσους να υπάρχουν σε κάθε πλατεία και γειτονιά, να κοστολογείται μέχρι και ο αέρας που αναπνέουμε, σήμερα λοιπόν, μέσα σε αυτόν τον αφόρητο κόσμο μισθωτής σκλαβιάς, διανοητικής φτώχιας και διαμεσολάβησης κάθε κοινωνικής σχέσης από το εμπόρευμα, προτάσσουμε την κατάληψη. Γιατί δε θέλουμε να πληρώνουμε για κάθε πτυχή της ζωής μας, ούτε ορίζουμε τη ζωή  μας μέσω των υλικών αγαθών. Οι καταλήψεις είναι σημεία αναφοράς μέσα στις γειτονιές, μέσα στον μητροπολιτικό ιστό, δίνουν την ευκαιρία μιας επιθετικής επιλογής απέναντι σε αυτό το κολοσσιαίο κράτος που ορθώνεται μπροστά μας. Απέναντι στον φαινομενικά ατέλειωτο ιστό της φυσικής και μη εξουσίας, μέσα από την κατάληψη επιλέγουμε να αρνηθούμε. Να αρνηθούμε να πάρουμε άδεια για να ζήσουμε. Τώρα, που τα ψευτοδιλήμματα μιας «χρυσής εποχής» καταρρέουν και ο παλιός κόσμος του εθνικισμού, του φασισμού μαζί με το διάχυτο φιλοτομαρισμό και την εξατομίκευση συνθέτουν ένα ασφυκτικό νέο πλαίσιο που καλούμαστε να υπακούσουμε, σήμερα που όσα βάρβαρα μοιάζανε να ανήκουν σε ένα παρελθόν της δυνητικά προοδευμένης ανθρωπότητας ξαναβγαίνουν στη επιφάνεια, σήμερα που ο κόσμος έχει πάρει φωτιά είναι που και για μας σαν ανθρώπους και κίνημα είναι η στιγμή των βαθύτερων και ποιοτικότερων επιλογών.

Η κατάληψη σαν μέσο πάλης

Άλλωστε, πέρα από εμάς, ως αναρχικοί / αντιεξουσιαστές, η κατάληψη στο επίπεδο του κοινωνικού – ταξικού πολέμου είναι πάντα ένα εργαλείο στα χέρια των καταπιεσμένων. Σε ένα πόλεμο που ολοένα και εντείνεται, που δε βρίσκει τέλος ή αρχή, παρά μονάχα σημεία ισορροπίας, οι καταλήψεις απελευθερώνουν το χωροχρόνο από τη ροή του καπιταλισμού, διακόπτουν και προσβάλλουν ευθεία την κανονικότητά του, αυτήν της ροής εμπορευμάτων και ανθρώπων, επιτίθενται πάνω στην ιδιοκτησία.

Στο ελλαδικό κοινωνικό – πολιτικό περιβάλλον η έννοια και η πρακτική του να καταλάβεις κάτι, είτε ως σταθερή κατάσταση είτε συμβολικά στο επίπεδο της διαμαρτυρίας είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη μέσα στις κοινωνικές ομάδες και αυτό την καθιστά και επικίνδυνη. Βέβαια, μια μορφή από μόνη της δεν είναι τίποτα δίχως περιεχόμενο ή καλύτερα δεν παύει να είναι καταναλώσιμη. Πέρα όμως από αυτό, που χρήζει προσοχής και συστηματικής δουλειάς από τους ίδιους τους αγωνιζόμενους, η δυνατότητα επιλογής, διάχυσης και οικειοποίησης των πρακτικών αγώνα δημιουργεί ρωγμές στην κυριαρχία. Άλλωστε έχουμε δει πώς αντιμετωπίζονται πλέον σε μοριακό επίπεδο μια πληθώρα πρακτικών αγώνα. Όταν έχουν εμφανιστεί δυναμικές όπως η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, όπου οι κατειλημμένοι χώροι λειτούργησαν ως  κόμβοι στη διατήρηση, τον πολλαπλασιασμό και το βάθεμά της, δε θα πρέπει να μας κάνει εντύπωση η πολλαπλότητα και η ένταση της καταστολής και του κυριαρχικού λόγου.

Ζώντας μέσα στη διαρκή κατάσταση εξαίρεσης, με το κράτος να επεκτείνει ολοένα και περισσότερο την παρουσία του, με το καθεστώς μηδενικής ανοχής να έχει διακηρυχθεί και τους περισσεύοντες και επικίνδυνους να πρέπει να πεταχτούν εκτός του κάδρου, η επίθεση στον αναρχικό χώρο και τις δομές του, οι κατασταλτικές επεμβάσεις σε κινήσεις αλληλεγγύης ή σε κινητοποιήσεις σωματείων, ιδιαίτερα όταν γίνονται σε σημαίνοντα κτήρια και διοικητικά κέντρα θέλουν να προλάβουν τη δυνατότητα να πάμε εμείς οι καταπιεσμένοι ένα βήμα παραπέρα μέχρι την αντεπίθεση. Μέχρι την πλατιά, κοινή πεποίθηση πως η ιδιοκτησία του χώρου, του χρόνου, των εργαλείων, της ίδιας της ζωής είναι η ουσία αυτού του κόσμου. Και πως η απαλλοτρίωσή τους από τον καπιταλισμό ήταν, είναι και θα είναι κομμάτι της δικής μας ιστορίας. Η κατάληψη είναι ένα βήμα, ένα εργαλείο προς την ολική απελευθέρωσή τους και την καταστροφή του σημερινού κόσμου.

Για το Μαραγκοπούλειο

Στο Μαραγκοπούλειο προσπαθήσαμε όλα τα παραπάνω να τα έχουμε σαν αφετηρία αλλά και διαδρομή στην καθημερινή μας πρακτική. Τόσο για την καθημερινότητα όσο και για τις κινηματικές επιλογές. Κατ’ αρχήν, ερχόμενοι μετά το Δεκέμβρη του 2008, όντας ετερόκλητοι άνθρωποι, αλλά με αρκετά κοντινή κουλτούρα και επιθυμίες, επιλέξαμε να προωθήσουμε την κατάληψη, μια αναρχική κατάληψη και πολιτικό στέκι, που σαν επιπλέον στοιχείο θεωρούμε πως έδωσε και δίνει στην κινηματική εμπειρία και παρακαταθήκη. Οργανώσαμε την κατάληψη ώστε να μπορεί να είναι λειτουργική / ανοιχτή στο κοινωνικό πεδίο. Πήραμε ένα άδειο, ρημαγμένο κτήριο, το επισκευάσαμε με κόπο και το ανοίξαμε στη γειτονιά και την πόλη. Εκεί μέσα φιλοξενήσαμε σταθερά αυτοοργανωμένη  βιβλιοθήκη, κινηματικό βιβλιοπωλείο, χαριστικό / ανταλλακτικό παζάρι, συλλογική κουζίνα και ανοιχτό καφενείο όλα με τη λογική της επανοικειοποίησης του χώρου, χωρίς τη διαμεσολάβηση κανενός, χωρίς εισόδους και εμπόρευμα, χωρίς άδειες και συμβούλια διοίκησης. Η κατάληψη ήταν πάντα ανοιχτή στη γειτονιά και τους ανθρώπους της, προωθώντας την αυτοοργάνωση στην καθημερινότητα, βγάζοντας λόγο, κάνοντας μοιράσματα, όντας κομμάτι της καθημερινής ζωής της. Ένας χώρος πέρα από ρατσισμό, σεξισμό, ιεραρχία, πέρα από διαχωρισμούς.

Στο επίπεδο της δικής μας λειτουργίας ως πολιτική ομάδα έγιναν στο Μαραγκοπούλειο δεκάδες εκδηλώσεις, προβολές, συζητήσεις και συνελεύσεις προωθώντας τη θέση, τα προτάγματα και τη δράση μας είτε μόνοι είτε με άλλους συντρόφους. Συμμετείχαμε στη λαϊκή συνέλευση της γειτονιάς μας, μιλήσαμε και πράξαμε για την αλληλεγγύη στους μετανάστες, τον αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής, το κίνημα NO TAV στην Ιταλία, τον αγώνα στη Χαλυβουργία, για συλληφθέντες συντρόφους και πολιτικούς κρατούμενους, ενάντια στο φασισμό, το ρατσισμό, την ομοφοβία, το σεξισμό, κάναμε προβολές, συζητήσαμε και διερευνήσαμε  την παρέμβασή μας και τις απαντήσεις μέσα στους αγώνες, τις απεργίες, απέναντι στην καταστολή και την επίθεση πάνω στις ζωές μας. Η κατάληψη ήταν μια εστία του κοινωνικού – ταξικού πολέμου. Και ως τέτοια στοχοποιήθηκε από το κράτος και τους φασίστες, όντας σε ένα έδαφος ανταγωνιστικό. Οι δύο εκκενώσεις της κατάληψης και οι συγκρούσεις τόσο με μπάτσους όσο και με φασίστες γύρω από την κατάληψη είναι ενδεικτικές.

Η πρώτη εκκένωση του Μαραγκοπουλείου έγινε στις 28 Δεκέμβρη του 2010 με 9 συλληφθέντες συντρόφους (που ακόμη εκκρεμεί δικαστήριο εις βάρος τους) και ανακαταλήφθηκε μετά από 3 ημέρες, την παραμονή της πρωτοχρονιάς. Στην τελευταία επιχείρηση εκκένωσης, τα ξημερώματα της 5ης Αυγούστου συνελήφθησαν 5 σύντροφοι που κατηγορούνται για απείθεια, ρευματοκλοπή, διατάραξη οικιακής ειρήνης, οπλοκατοχή και διακεκριμένες φθορές και δικάζονται την Τετάρτη 22/1/2014. Η κατάληψη, όπως και το Παράρτημα και το στέκι ΤΕΙ που εκκενώθηκαν σε αυτήν την επιχείρηση, σφραγίστηκε μέσα και έξω με τούβλα και τσιμέντο, σε ένα ξεκάθαρο συμβολισμό της εποχής που ζούμε και των κυριαρχικών επιλογών. Ακόμη, απέναντι στους φασίστες, τουλάχιστον δύο φορές έγιναν μεγάλες συγκρούσεις μπροστά και γύρω από την κατάληψη, με τους φασίστες να θέλουν να κινηθούν απειλητικά απέναντί της. Και στις δύο περιπτώσεις η συνδρομή των μπάτσων ήταν καταλυτική καθώς τους προστάτευαν και τους συνέδραμαν, ρίχνοντας χημικά μέσα και γύρω από το Μαραγκοπούλειο, απωθώντας τους αντιφασίστες, αφήνοντας στους φασίστες ανοιχτό το πεδίο να επιτεθούν παράλληλα με αυτούς στην κατάληψη, εγκλωβίζοντας κόσμο μέσα στο Μαραγκοπούλειο και συλλαμβάνοντας συντρόφους.

Η πίεση στην κατάληψη ήταν πάντα διαρκής μέχρι και με επερωτήσεις στη βουλή, δημοσιεύματα στον τοπικό τύπο, ανακοινώσεις από τους χρυσαυγίτες. Εμείς από τη μεριά μας, μέσα σε αυτές τις καταστάσεις, προωθήσαμε τον  αναρχικό / αντιεξουσιαστικό λόγο και αγώνα, απαντώντας στα ζητήματα που έμπαιναν στο δημόσιο λόγο για την κατάληψη, προστατεύοντας τις επιλογές μας και τα προτάγματά μας, αντιλαμβανόμενοι το βάρος της εποχής που ζούμε. Για 2,5 χρόνια δράσαμε μέσα στη γειτονιά, συναντηθήκαμε, παλέψαμε, συγκρουστήκαμε, προωθήσαμε καινούρια σημεία στο λόγο και τη δράση, ζήσαμε συλλογικά, παρεμβήκαμε στους αγώνες, φτιάξαμε, υλικά και μη, ένα ανταγωνιστικό σημείο μέσα στην επιβαλλόμενη κοινωνική έρημο. Οι  μάχες που δόθηκαν μας έφεραν αντιμέτωπους με μια νέα εποχή στην οποία καλούμαστε να σηκώσουμε κι άλλο τον πήχη του αγώνα.

Η επίθεση στις καταλήψεις – ο ρόλος τους στις σημερινές συνθήκες

Η μεταδεκεμβριανή επίθεση της κυριαρχίας έβαλε εξαρχής στο στόχαστρο τις καταλήψεις, τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, τις κοινωνικές δομές που χρόνια ολόκληρα χτίζονταν και που τώρα περισσότερο από ποτέ καλούνται να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, το περιεχόμενό τους, να πολλαπλασιαστούν, να βρουν τη σύνδεσή τους και τη λειτουργία τους μέσα στη ραχοκοκαλιά του κινήματος. Η επίθεση πάνω στις ζωές μας πρέπει να περάσει και πάνω από το τσάκισμα των αντιστάσεων. Και για να είμαστε ξεκάθαροι, για μας αυτό δεν είναι ένα κενό επιχείρημα ή μια διαπίστωση. Αντιστάσεις εννοούμε τη ριζοσπαστική δράση και λόγο. Στόχος σε πρώτο βαθμό είναι εκείνοι οι χώροι και άνθρωποι που κινούνται σε αυτήν την κατεύθυνση. Εδώ στο ελλαδικό παράδειγμα, από μεριάς αναρχικού / αντιεξουσιαστικού χώρου, το αδιαμεσολάβητο, αυτοοργανωμένο και δυναμικό συστατικό του αγώνα είναι πολύ πλούσιο και γι’ αυτό πρέπει και να τσακιστεί. Με λίγα λόγια (και αυτό ισχύει και για μας) πρέπει να αναστοχαζόμαστε και να ενδυναμώνουμε τα μέσα πάλης και τα περιεχόμενα στην κατεύθυνση της όξυνσης της πάλης απέναντι σε κράτος και κεφάλαιο. Ακόμη, να διατηρούμε το ακέραιο του χαρακτήρα μας μέσα στους αγώνες είτε είναι μαζικοί και κοινωνικοί είτε προκύπτουν από εμάς. Τα αναχώματα μπαίνουν κατά αυτόν τον τρόπο και όχι αφήνοντας έδαφος στην αποπολιτικοποίηση, την εκτόνωση και τον αχταρμά των επιχειρημάτων και δράσεων στον οποίο οδηγείται η κοινωνική δυναμική. Αυτό το αναφέρουμε για να μιλήσουμε εκ νέου για την κατάληψη στο τώρα και μέσα στις παρούσες κοινωνικές συνθήκες.

Σήμερα λοιπόν, όσο ποτέ άλλοτε, καλούμαστε να προωθήσουμε τη ριζοσπαστική, επαναστατική δράση. Η κατάληψη απαλλοτριώνει από τον εχθρό και αυτό πρέπει να γίνει πλατιά, μαζική πρακτική. Όχι για την ατομική καβάτζα μα ξεκάθαρα ως στοιχείο επιθετικής στάσης απέναντι στη λεηλασία των ανθρώπων και του περιβάλλοντος. Από την καθημερινή αναπαραγωγή μας, να περάσουμε στην απαλλοτρίωση των βασικών αγαθών επιβίωσης, κτηρίων για στέγαση, χρόνου για ψυχαγωγία. Το ρεύμα, το νερό, η τροφή, η στέγη εκλείπουν καθημερινά και είναι εκκωφαντική αυτή η σιωπή που απειλεί να περιβάλλει τον καθημερινό θάνατο χιλιάδων ανθρώπων.

Να καταλάβουμε τα πάντα. Να τα λειτουργήσουμε εμείς, όλοι, σύμφωνα με τις ανάγκες μας, σύμφωνα με έναν κόσμο που προωθεί το σεβασμό και την αλληλεγγύη, απέναντι σε αυτό το θανατηφόρο κοινωνικό σύστημα που λέγεται καπιταλισμός. Να φτιάξουμε παλιά κτήρια, να πάρουμε νοσοκομεία, να δημιουργήσουμε κοινωνικές – ταξικές δομές συμμετοχής και βοήθειας. Χωρίς ειδικούς, αλλά με γνώστες. Χωρίς ιεραρχία, αλλά με σχέδιο. Χωρίς εξουσία, αλλά με συμφωνία. Αυτός ο κόσμος μας καλεί να ζήσουμε τη ζωή μέσα στο βούρκο της φτώχιας, των ψυχολογικών προβλημάτων, της ανέχειας, του ρατσισμού, του φασισμού, της μισαλλοδοξίας. Είναι ένας κόσμος γεμάτος θρησκείες και δόγματα, ένας κόσμος ανελεύθερος. Καλούμαστε να τον ξηλώσουμε, τόσο από μέσα μας όσο και από γύρω μας. Να καταλάβουμε λοιπόν τα πάντα, μιας και όλα μας ανήκουν. Μιας και η μόνη μας ελπίδα, δύναμη και ορμή είναι τα δικά μας μυαλά και τα δικά μας σώματα.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 5 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ

ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΕΙΟ ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΕΚΚΕΝΩΣΕΙΣ ΣΤΙΣ 5/8/2013

μου είναι ότι χρησιμοποιώ και μοιράζομαι.jpg
Attachment Size
perasma Δικό μου είναι ότι χρησιμοποιώ και μοιράζομαι 571.46 KB

 

 

Αλληλεγγύη στους 42 συλληφθέντες της κατάληψης του δημαρχείου στο Κερατσίνι στις 5/12/2009, μετά την εισβολή των μπάτσων στο αναρχικό στέκι Ρεσάλτο

Στις 5/12/2009, μία μέρα πριν τη συμπλήρωση ενός έτους από την δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου από τον μπάτσο Κορκονέα στα Εξάρχεια και την κοινωνική εξέγερση που ακολούθησε, στο Κερατσίνι γίνεται μια εκτεταμένη αστυνομική επιχείρηση εναντίον του αναρχικού στεκιού Ρεσάλτο. Μπάτσοι κάθε είδους εισβάλλουν, απαγάγουν ουσιαστικά 22 συντρόφους και συντρόφισσες, τους φορτώνουν το μισό ποινικό κώδικα με βάση τα ευρήματά τους (άδεια μπουκάλια μπύρας, πετρέλαιο για μια σόμπα, κοντάρια με μαυροκόκκινες σημαίες, κάποιες αντιασφυξιογόνες μάσκες που χρησιμοποιούνταν για δουλειές και για την προστασία από τα δακρυγόνα στις πορείες), ένας τουλάχιστον σύντροφος απειλείται με προφυλάκιση και οι εγγυήσεις ανέρχονται συνολικά σε 51.000 ευρώ.

Με το που γίνεται γνωστή η κατασταλτική επιχείρηση, σύντροφοι πηγαίνουν προς το Δημαρχείο Κερατσινίου όπου και το καταλαμβάνουν σε ένδειξη αλληλεγγύης και δημιουργώντας ένα πρώτο κέντρο αγώνα για να απαντήσουν στην κρατική καταστολή. Η συνέχεια ανάλογη της αρχής της, καθώς οι μπάτσοι εισβάλλουν και στο Δημαρχείο παρόλο που ακόμη και γείτονες, κάτοικοι της περιοχής και ντόπιοι δημοτικοί σύμβουλοι τους φράσσουν την πόρτα. Στο δημαρχείο συλλαμβάνονται άλλοι 42 σύντροφοι και συντρόφισσες που δικάζονται στις 28/11/2013.

Η εισβολή στο Ρεσάλτο και στη συνέχεια στο Δημαρχείο Κερατσινίου έρχεται μια μέρα πριν από τις 6 Δεκέμβρη του 2009, τότε που η εξουσία φοβόταν την επανάληψη του Δεκέμβρη του 2008. Βρισκόμαστε σε ένα κομβικό ιστορικό σημείο. Στην Ελλάδα, έχει ήδη συμβεί μια τρομακτικής δυναμικής κοινωνική εξέγερση, η πρώτη εν μέσω κρίσης παγκοσμίως, η οποία έχει προκαλέσει βαθιά ρήγματα στο εξουσιαστικό οικοδόμημα. Ακόμη, διαφαίνεται στον ορίζοντα η έλευση με κάθε επισημότητα της κρίσης και στα μέρη μας. Η ντόπια πολιτική ηγεσία έχει να διαχειριστεί την κρίση συναίνεσης στο εσωτερικό και να προετοιμαστεί για τα όσα θα έρχονταν με την ένταξη στο μηχανισμό στήριξης και το ΔΝΤ λίγους μήνες μετά. Για να συμβούν αυτά απρόσκοπτα θα έπρεπε να τεθεί ως πρωταρχικός στόχος του συστήματος η επίθεση στα μαχόμενα κομμάτια της κοινωνίας, ανάμεσα στα οποία ενυπάρχουν σε κύρια θέση οι αναρχικοί/αντιεξουσιαστές και οι δομές τους.

Η επιχείρηση στο Ρεσάλτο έφερε στο προσκήνιο τα πρώτα συγκροτημένα σημεία της αντιεξεγερτικής στρατηγικής του κράτους σε επίπεδο συνολικής αναδιάρθρωσης και αναβάθμισής του. Η φυσική καταστολή, η νομοθετική θωράκισή του, η ιδεολογική επίθεση αποκτούν μια νέα διάσταση, κάτι που έχει φτάσει μέχρι και σήμερα, καθώς αυτό που κυριαρχεί πλέον στο δημόσιο λόγο είναι η θεωρία των δύο άκρων, η πάταξη της ανομίας, η παρουσία του κράτους ως μοναδικού εγγυητή της ομαλότητας, η δημοκρατία. Να θυμηθούμε λίγο τι διακηρύχθηκε και τι εισήχθη στο δημόσιο λόγο γύρω από την εισβολή στο Ρεσάλτο. Τότε υπουργός προστασίας του πολίτη ήταν ο Χρυσοχοΐδης, γνωστός για το ρόλο του στην αναβάθμιση της καταστολής και της “αντιτρομοκρατικής” στρατηγικής του κράτους. Αυτό που είχε διακηρυχθεί από τότε ήταν το περίφημο “Πυγμή και Δημοκρατία”, μάλιστα από το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ που είχε έρθει στα πράγματα εκμεταλλευόμενο την αποσάθρωση της ΝΔ. Είναι ο ίδιος ο λόγος περί δημοκρατίας που διακηρύσσεται μέχρι σήμερα, σε οποιαδήποτε κρατική επίθεση. Ακόμη, η εισβολή στο Ρεσάλτο συνοδεύτηκε, μέσα από τα ΜΜΕ, με το βομβαρδισμό της “κοινής γνώμης” με γιάφκες, ζουμ στα άδεια μπουκάλια, κατηγορίες για κέντρα που μαγειρεύουν περίεργες καταστάσεις και τη διακήρυξη από το κράτος της μηδενικής ανοχής σε όσους δε συναινούν με την ειρήνευση που προωθεί. Μια ειρήνευση που πλέον σήμερα είναι εμφανέστατο πως περνά πάνω από την καταστολή οποιουδήποτε αντιστέκεται.

Ο λόγος της κυριαρχίας και η εικόνα των ειδήσεων που παίζουν τα βίντεο των μπάτσων κατασκευάζουν την Αλήθεια. Μια αλήθεια που στοχεύει στην απονοηματοδότηση του λόγου και της δράσης όσων μάχονται απέναντι στην εξουσία, τη σμίλευση έτοιμων ιδεολογημάτων και φιγούρων μέσα στις οποίες ο καθένας που αμφισβητεί στο ελάχιστο την κυριαρχία χωράει, την προώθηση της απόλυτης σιωπής στην κοινωνική ζωή, τη συνεχή φυσική καταστολή, τον εκφοβισμό, την παραγωγή πειθήνιων υπηκόων. Η απαραίτητη καπιταλιστική αναδιάρθρωση περνά μέσα από ένα κολοσσιαίο φυσικό και συμβολικό κράτος που υπάρχει μέσα σε κάθε χώρο φυσικό ή νοηματικό, που διαμεσολαβεί κάθε κοινωνική σχέση, προσπαθώντας και να την ορίσει.

Τέσσερα χρόνια μετά τα γεγονότα στο Κερατσίνι, περισσότερο από ποτέ είναι ανάγκη όλων όσοι αγωνιζόμαστε να τσακίσουμε την κρατική καταστολή, να αποδομήσουμε τα ιδεολογήματα και το λόγο αλήθειας της κυριαρχίας στο κοινωνικό πεδίο, να ορίσουμε οι ίδιοι τα περιεχόμενα των αγώνων και να δημιουργήσουμε νέες, απελευθερωτικές συνθήκες στην καθημερινότητα. Να συνδεθούμε, να οργανωθούμε και να αμυνθούμε απέναντι στην κρατική καταστολή και επιβολή, δημιουργώντας ταυτόχρονα τις προϋποθέσεις να προχωρήσουμε στην αντεπίθεση. Σε όλα αυτά η αλληλεγγύη ήταν, είναι και θα είναι μοριακό συστατικό τόσο του πολιτικού αγώνα, όσο και της ίδιας της φύσης μας, της προσωπικής και συλλογικής μας στάσης, της κοινωνίας που οραματιζόμαστε και ως εκ τούτου είναι αδιαπραγμάτευτη. Απέναντι στην κρατική καταστολή, δε θα αφήσουμε κανένα σύντροφο μονάχο και αυτό ισχύει και για όσους σήκωσαν το ανάστημά τους τέσσερα χρόνια πριν στο Κερατσίνι.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΜΑΣ
ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

Αλληλεγγύη στον αγώνα των κατοίκων της ΒΑ Χαλκιδικής

Οι κάτοικοι της βορειοανατολικής Χαλκιδικής εδώ και χρόνια δίνουν έναν σκληρό αγώνα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στην περιοχή τους. Οι καπιταλιστικοί σχεδιασμοί προβλέπουν τη δημιουργία ανοιχτού μεταλλείου χρυσού για την εξόρυξή του με κυάνιο, μία από τις πιο καταστροφικές μεθόδους εξόρυξης μετάλλων. Ενδεικτικά, αν ολοκληρωθούν τα έργα, σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, θα υπάρξει στέρευση των υδάτων (ολόκληρα χωριά της περιοχής θα μείνουν χωρίς πόσιμο νερό καθώς θα στεγνώσει το όρος του Κακάβου), μόλυνση του υδροφόρου ορίζοντα, καταστροφή της υπάρχουσας χλωρίδας και πανίδας (που έχει ξεκινήσει ήδη με την αποψίλωση του αρχέγονου δάσους της περιοχής με σπάνια βιοποικιλότητα), τοξική μεταλλευτική σκόνη που θα σκεπάσει ολόκληρα χωριά και άλλες περιβαλλoντικές καταστροφές. Έτσι, λοιπόν, τα 4 νέα αναπτυξιακά προγράμματα (που έχουν ως στόχους τα κοιτάσματα χρυσού της Ολυμπιάδας και της περιοχής των Σκουριών, την επέκταση της προϋπάρχουσας στοάς στο υπέδαφος του Στρατωνίου και τη δημιουργία ενός μεγάλου διαμετακομιστικού λιμανιού εκεί που μέχρι τώρα δεν υπήρχε) δεν έρχονται να καλύψουν ανάγκες των τοπικών κοινωνιών αλλά την κερδοφορία του κεφαλαίου. Ολόκληρες περιοχές θα ισοπεδωθούν, χωριά θα ερημώσουν ενώ η ζωή των κατοίκων θα υποβαθμιστεί πλήρως.

Όλα αυτά τα γνωρίζουν ήδη πολύ καλά οι κάτοικοι, μιας και έχουν ζήσει από κοντά τις επιπτώσεις της μεταλλευτικής δραστηριότητας αλλά και τα “ατυχήματα” με μη αναστρέψιμες περιβαλλοντικές ζημιές, λόγω της ήδη υπάρχουσας μεταλλευτικής δραστηριότητας στην ευρύτερη περιοχή. Έτσι δεν διστάζουν να αντισταθούν στην  πολυεθνική Ελληνικός Χρυσός ΑΕ (95% αυτής ανήκει στον καναδικό κολοσσό El Dorado Gold και 5% στην Άκτωρ που ανήκει στο γνωστό μεγαλοεργολάβο Μπόμπολα), στις επιθέσεις των έμμισθων υπαλλήλων της, στους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους που σπεύδουν να προστατεύσουν το ελληνικό και ξένο κεφάλαιο και στην επικοινωνιακή επίθεση και συκοφάντηση του αγώνα τους από τα μίντια. Ο μέχρι τώρα αγώνας τους έχει μεγάλη χρονική διάρκεια, συμμετοχή, αποφασιστικότητα και ένταση, ενώ διάφορες πρακτικές και μέσα χρησιμοποιήθηκαν από τη μεριά των κατοίκων και έχει καταφέρει να βάλει ένα σχετικό φρένο στους κυριαρχικούς σχεδιασμούς.

Από την πλευρά της η κυβέρνηση έχει αναδείξει τη συγκεκριμένη επένδυση σαν νούμερο1 αναπτυξιακό έργο και την ολοκλήρωσή του σαν ζωτικής σημασίας. Στη συγκεκριμένη περίοδο, όπου η ρητορική της κρίσης και της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ως απάντηση σ’ αυτήν, έρχονται να μονοπωλήσουν το δημόσιο λόγο και να δημιουργήσουν ένα περιβάλλον φόβου που τελικά η μόνη αλήθεια παράγεται απο το κράτος και οι προσταγές του φαντάζουν σαν μονόδρομος ομαλότητας, ο δυναμικός αγώνας των κατοίκων της χαλκιδικής σπάει τον κυριαρχικό μονόλογο και συγκροτεί ένα παράδειγμα αντίστασης και ανυπακοής. Ένα επικίνδυνο παράδειγμα για το καθεστώς, αν αναλογιστούμε τα σχέδια για εκμετάλλευση και ξεπούλημα των φυσικών πόρων της ελληνικής επικράτειας και την υπάρχουσα κοινωνική δυσαρέσκεια ως προς τις κυρίαρχες πολιτικές. Έτσι, λοιπόν το κράτος εξαπολύει την κατασταλτική του μηχανή και εφαρμόζει πειραματικές μεθόδους πάνω στα κορμιά των κατοίκων που αγωνίζονται, όχι μόνο γιατί έχει δώσει εχέγγυα πραγμάτωσης του έργου στο ντόπιο και υπερεθνικό κεφάλαιο, αλλά και για να δημιουργήσει εκείνο το παράδειγμα βίαιης επιβολής του και κάμψης των αντιστάσεων.

Στην Χαλκιδική έχει με έναν άτυπο τρόπο θα λέγαμε (άλλοτε και τυπικό ασφαλώς) κηρυχθεί ένα καθεστώς εκτάκτου ανάγκης, στρατιωτικού νόμου. Οι δυνάμεις καταστολής και ελέγχου είναι πανταχού παρούσες, δημιουργώντας μια καθημερινότητα γεμάτη από προκλήσεις, προσβολές, επιθέσεις, μια καθημερινότητα που το να πας στην εργασία σου, στα χωράφια ή μια βόλτα σημαίνει ασφαλίτες, μπλόκα, περιπολικά, κλούβες. Ακόμη, σημαίνει εισβολές σε σπίτια, κλήσεις αγωνιστών σε αστυνομικά τμήματα, λήψεις γενετικού υλικού (DNA) δια της βίας, παρακολουθήσεις τηλεφώνων. Η βίαιη επίθεση στις πορείες διαμαρτυρίας και αλληλεγγύης, οι τραυματισμοί, οι συλλήψεις, οι προφυλακίσεις αγωνιστών και οι εκατοντάδες διώξεις (κάποιες με βαρύτατες κατηγορίες)  βρίσκονται πλέον στην αιχμή του δόρατος της κρατικής στρατηγικής.

Εμείς από την πλευρά μας, αν και χιλιόμετρα μακριά, στεκόμαστε δίπλα σε αυτούς και αυτές που αγωνίζονται για την προάσπιση του τόπου τους, των βουνών, των ποταμιών, της ίδιας τους της ζωής, ενάντια σε όσους θέλουν να τα μετατρέψουν όλα αυτά σε χρυσά δαχτυλίδια. Γιατί τα βουνά, οι ποταμοί, ο αέρας, το νερό και η ζωή δεν μετρούνται σε καναδικά δολάρια ή ευρώ. Και για όλο το χρυσάφι του κόσμου δεν εξαγοράζονται.

 

Η τρομοκρατία τους δεν μας φοβίζει, μας εξοργίζει!

Αμέριστη αλληλεγγύη στους ανυποχώρητους κατοίκους της ΒΑ Χαλκιδικής.

Για την υπόθεση των 4 αναρχικών που συνελήφθησαν μετά την απεργιακη πορεία στις 25/9 στην Πάτρα

Στις 25/9 συλλαμβάνονται στην Πάτρα μετά το τέλος της απεργιακής πορείας 4 αναρχικοί που συμμετείχαν στον μπλοκ του εργαλειοφόρου, της συνέλευσης αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά με την κατηγορία της οπλοκατοχής, για δέκα σημαίες που κουβαλούσαν. Την προηγούμενη ακριβώς ημέρα, έχει διακηρυχτεί από τον Διευθυντή της Τοπικής ΕΛ.ΑΣ Κυριακόπουλο η απόφαση να συλλαμβάνονται όσοι εντοπίζονται να κουβαλούν ρόπαλα. Όλα τούτα είναι λίγες μόνο μέρες μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από Χρυσαυγίτες στις 18/9 στο Κερατσίνι, λίγες μόνο μέρες μετά από τις αντιφασιστικές συγκεντρώσεις και συγκρούσεις που έγιναν πανελλαδικά ως απάντηση στη δολοφονία. Είναι επίσης κομμάτι της ρητορικής για τα δύο άκρα που υπάρχουν στην Ελλάδα αυτήν τη στιγμή και απειλούν τη σταθερότητα και την ανάπτυξη της οικονομίας και της χώρας, αυτά που δυναμιτίζουν την ομαλότητα και τη δημοκρατία.

Η θεωρία των δύο άκρων και της καταδίκης της βίας, η νίκη της δημοκρατίας και του κράτους ως απόλυτου ελεγκτή της πραγματικότητας έχει ένα σαφή στόχο. Την γιγάντωση της εξουσίας του, την είσοδό του σε κάθε τόπο και χώρο, τη διασφάλιση των καλύτερων όρων για την λεηλασία της ζωής μας και την αναπαραγωγή του καπιταλισμού. Ξέρουμε πολύ καλά πως όσα εφαρμόζονται αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα είναι ένα τεράστιο κοινωνικοπολιτικό πείραμα ελέγχου και επίθεσης από το κράτος και το κεφάλαιο. Στην Ελλάδα, οι τεχνικές διακυβέρνησης, καταστολής και ελέγχου πάνε δίπλα δίπλα με την παραγωγή από την κυριαρχία των νέων αναγκαίων κοινωνικών σχέσεων.

Σε επίπεδο καθημερινότητας λοιπόν, βλέπουμε πώς αποκρυσταλλώνονται όλα αυτά. Από τη μία έχουμε τη συνεχή φτωχοποίηση της πλειοψηφίας του πληθυσμού, την εξαθλίωση, την ανεργία, τις ιδιωτικοποιήσεις της γης, των παραγωγικών πηγών, την άρση των μέχρι πρότινος κατεκτημένων εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, τη διάλυση κάθε ίχνους κρατικής πρόνοιας, την απελευθέρωση των απολύσεων, κλπ. Από την άλλη έχουμε την διεύρυνση ποιοτικά και ποσοτικά του ελέγχου και της καταστολής. Τα περισσεύοντα κοινωνικά κομμάτια ( μετανάστες, ρομά, οροθετικές, τοξικομανείς ) περιθωριοποιούνται, καταστέλλονται, κλείνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, διαπομπεύονται. Πάνω τους το κράτος πειραματίζεται, αντλεί συμπεράσματα, φτιάχνει το τοτέμ που δείχνει στους υπόλοιπους που “δεν είναι σαν αυτούς” τι μπορεί να τους συμβεί. Επιπλέον, για όσους έχουν επιλέξει να μην παρακολουθούν βουβά τίποτα από όλα αυτά, επιφυλάσσει ένα εξίσου σκληρό πρόσωπο. Τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας βρίσκονται εδώ και καιρό σε πόλεμο με το κράτος και τους μηχανισμούς του. Οι εκκενώσεις των καταλήψεων, οι συλλήψεις αγωνιστών από κάθε πολιτικό χώρο, οι επιστρατεύσεις των απεργιών (Μετρο, καθηγητές, λιμενεργάτες), ο στρατιωτικός νόμος και οι διώξεις στον αγώνα ενάντια στα μεταλλεία Χρυσού στη Β.Α. Χαλκιδική, οι επιθέσεις σε κοινωνικούς χώρους από μπάτσους και φασίστες, οι πρόσφατοι έλεγχοι σε κοινωνικές δομές αλληλεγγύης όπως κοινωνικά ιατρεία, η διεύρυνση του τρομονόμου, οι προφυλακίσεις, το ξύλο στις πορείες , όλα αυτά συνθέτουν το περιβάλλον μέσα στο οποίο τα ριζοσπαστικά κομμάτια της κοινωνίας παλεύουν να αναπτύξουν το λόγο και τη δράση τους. Σαφέστατα, ο στόχος είναι να κατασταλούν τόσο όσοι ήδη έχουν πάρει θέση μάχης, όσο και όσοι καλούνται στο άμεσο μέλλον να το κάνουν.

Από μεριάς μας, ως αναρχικοί, θεωρούμε πως η θέση μας είναι πάντα στον αγώνα ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας, ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Η κυριαρχία προσπαθεί να μας κάνει να συνθηκολογήσουμε, να απολογηθούμε, να μερικοποιήσουμε το λόγο και τη δράση μας. Πιστεύουμε σε έναν άλλο κόσμο, έναν κόσμο αλληλεγγύης, ισότητας και αλληλοβοήθειας και αυτό δε γίνεται να πραγματωθεί με συμβάσεις και συμφωνίες. Αυτή τη στιγμή είναι στοίχημα να συνδεθούν οι αγώνες, να συνολικοποιηθούν, να περάσουν από το αίτημα στη διεκδίκηση. Σίγουρα, στην προσπάθεια αυτή, η επίθεση τόσο ιδεολογική όσο και φυσική που συντελείται από την κυριαρχία είναι λυσσαλέα. Είναι ζητούμενο, λοιπόν των ίδιων των αγωνιζόμενων να επιλέξουν τα μέσα που θα χρησιμοποιήσουν στον αγώνα, τα μέσα που είναι ικανά τόσο να προστατέψουν όσους αγωνίζονται απέναντι στις ορδές των κατασταλτικών μηχανισμών όσο και να τους δώσουν τη δυνατότητα να διευρύνουν τα όρια της πάλης, να περάσουν στην αντεπίθεση. Η δίωξη των 4 αναρχικών για οπλοκατοχή είναι κομμάτι της απόπειρας να κατασταλούν όσοι παίρνουν θέση μάχης στον κοινωνικό – ταξικό πόλεμο, όσοι προτάσσουν τη ρήξη, την αυτοοργάνωση, τους αδιαμεσολάβητους αγώνες. Όσων αντιλαμβάνονται πως το μοναδικό ανάχωμα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα είναι ο ίδιος ο αγώνας και παλεύουν τόσο να τον διευρύνουν όσο και να του δώσουν χαρακτηριστικά αντιπαράθεσης και όχι συνθηκολόγησης, χαρακτηριστικά αντίστασης και όχι ζητιανιάς. Κάθε απόπειρα ενάντια στο κίνημα, τα μέσα και τους ανθρώπους του θα μας βρει απέναντί του.

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ 4 ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝΤΑΙ ΓΙΑ ΟΠΛΟΚΑΤΟΧΗ
επειδή συνελήφθησαν με 10 σημαίες μετά το τέλος της απεργιακής πορείας στις 25/9 στην Πάτρα

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις Αντιβίωση (στα Ιωάννινα) και Βάλβειο (στο Μεσολόγγι)

29 Aυγούστου. Μετά την εισβολή των μπάτσων στο Α.Π.Θ. και το Ε.Μ.Π, μετά τις εκκενώσεις των 3 καταλήψεων της Πάτρας (Παράρτημα, Μαραγκοπούλειο, αυτοδιαχειριζόμενο στέκι ΤΕΙ) και της κατάληψης της Βαλβείου στο Μεσολόγγι, το κινούμενο μπατσοθέατρο συνεχίζει το έργο του στην εκκένωση των καταλήψεων στην δυτική ελλάδα, με επόμενο σταθμό τα Γιάννενα, την κατάληψη Αντιβίωση. Από τις 6:30, 6 συνολικά διμοιρίες περικυκλώνουν την Αντιβίωση και τους 60 περίπου συντρόφους-ισσες, οι οποίοι-ες βρίσκονται από το προηγούμενο βράδυ εκεί έχοντας καλέσει μικροφωνική και ολονύκτια περιφρούρηση του κτιρίου. Με τη συμβολή της πυροσβεστικής μπαίνουν στο κτίριο κόβοντας την κεντρική πόρτα και ξεκινούν τις εργασίες σφραγίσματος του κτηρίου καθώς και διπλανών στα οποία διέμεναν μετανάστες. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, εγκλωβίζουν μέσα σε σφραγισμένο κτήριο 3 σενεγαλέζους μικροπωλητές, τους οποίους, μετά από πιέσεις αλληλέγγυων, τους βγάζουν το βράδυ και τους συλλαμβάνουν!

Η κατάληψη Αντιβίωση στεγάζεται εδώ και 5 περίπου χρόνια σ’ ένα επί 15 χρόνια εγκαταλελειμμένο κτίριο του νοσοκομείου Χατζηκώστα στα Γιάννενα. Μετά από πολλές εργασίες των συντρόφων, ο ερειπωμένος και σχεδόν υπό κατάρρευση χώρος, γίνεται λειτουργικός και αποκτά ζωή. Πάντα με όχημα την αυτοοργάνωση, με αντιεραρχικά , αντιεμπορευματικά και αδιαμεσολάβητα χαρακτηριστικά, η κατάληψη Αντιβίωση αποτέλεσε ένα σημείο πολιτικών ζυμώσεων και αυτοοργανωμένης δημιουργίας και έκφρασης. Στα 5 χρόνια λειτουργίας της διοργανώνει και φιλοξενεί πλήθος πολιτικών εκδηλώσεων με ποικίλες θεματικές, βιβλιοπαρουσιάσεις, προβολές, συναυλίες, συλλογικές κουζίνες, θεατρικά δρώμενα, πολιτικά καφενεία και πολλά άλλα. Στην Αντιβίωση λειτουργούν η κατάληψη στέγης και ο κοινωνικός χώρος, στον οποίο στεγάζονται πολλές πολιτικές ομάδες, συνελεύσεις, εγχειρήματα και κινηματικές υποδομές.

Τη Δευτέρα 26 Αυγούστου αστυνομικές δυνάμεις κάνουν έφοδο στο κατειλημμένο κτίριο της Βαλβείου βιβλιοθήκης στο Μεσολόγγι, κατάσχουν όλα τα πανό και σφραγίζουν το χώρο. Να σημειώσουμε εδώ ότι η έφοδος γίνεται παρουσία υπαλλήλων του ΤΕΙ, τσιράκια του προέδρου Καπλάνη, ο οποίος ευθύνεται και για την εκκένωση του αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού ΤΕΙ Πάτρας, Ν. Γύζη 33. Αργότερα την ίδια μέρα, άτομα της αυτόνομης κίνησης βαλβείου ξανανοίγουν το χώρο συνεχίζοντας την προσπάθεια που γινόταν επί 2,5 μήνες να λειτουργεί ο χώρος ως ανοιχτό ελεύθερο κοινωνικό κέντρο. Στις 21.30 με μια εκ νέου επιχείρηση της αστυνομίας προσάγονται 12 σύντροφοι και ο χώρος ξανασφραγίζεται.

Με ένα στρατηγικά στοχευμένο σχέδιο και με φόντο την καλοκαιρινή περίοδο και τα μειωμένα κινηματικά αντανακλαστικά στις μεγάλες πόλεις, το κράτος συνεχίζει αμείωτα το έργο του. Η φτώχεια, ανεργία, η εξαθλίωση, οι απολύσεις, η δολοφονία του 19χρονου Θανάση Καναούτη για ένα εισιτήριο αξίας 1.20 €, οι θάνατοι των μεταναστών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, η καταστροφή ολόκληρων περιοχών στο βωμό της ανάπτυξης, το γενικευμένο πογκρόμ «ξένιος δίας» και γενικότερα η πολύπλευρη επίθεση που δέχονται οι από κάτω αυτής της κοινωνίας, σκιαγραφούν το ζοφερό τοπίο της λεηλασίας των ζωών μας. Το διακύβευμα είναι η πολυπόθητη συναίνεση μιας εν βρασμώ κοινωνίας, με σκοπό τη διάσωση του ντόπιου καπιταλισμού, παρά την ανελέητη αφαίμαξη που αυτή υφίσταται. Κι αυτή η συναίνεση πρέπει να παρθεί με κάθε τρόπο. Απ’ τη μια με επίθεση σε όσους καθημερινά τη δυναμιτίζουν, από την άλλη με το φόβο, τον παραδειγματισμό, την επιβολή της ησυχίας, της τάξης, της ασφάλειας.

Οι καταλήψεις είναι χώροι όπου οι έννοιες της ιδιοκτησίας, της διαμεσολάβησης από θεσμούς και media, η εμπορευματοποίηση της ζωής, καταργούνται στην πράξη . Ήταν και θα είναι εστίες αντίστασης, συνεύρεσης, πολιτικής ζύμωσης. Είναι χώροι ραδιουργίας και ανατρεπτικών σχεδίων. Είναι χώροι που θα επιλεγούν από όσους και όσες θελήσουν να στηρίξουν και να συμπορευτούν με έναν αυτοοργανωμένο αγώνα, χωρίς καθοδηγητές και κομματικές γραμμές. Εκεί που η έννοια της αλληλεγγύης δεν ξεφτιλίζεται μέσα από σφραγίδες και ψηφίσματα, η αλληλοβοήθεια δεν ταυτίζεται με την φιλανθρωπία… Οι καταλήψεις είναι πρόταση και πρόταγμα… Γι’ αυτό και για το κράτος δεν πρέπει να υπάρχουν (ειδικά σε μια περίοδο όπου είναι στα σκαριά η ψήφιση νόμου για τον πλειστηριασμό της πρώτης κατοικίας). Η επίθεση σ΄ αυτές είναι επίθεση στους ριζοσπαστικούς αγώνες, λογικές και πρακτικές.

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ, ΤΑ ΣΤΕΚΙΑ, ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ, ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ, ΤΑ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ ΚΑΤΕΡΓΑ…

…Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…

Η ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΤΣΙΜΕΝΤΟΥ ΔΕ ΘΑ ΠΝΙΞΕΙ ΤΟ ΘΟΡΥΒΟ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

Τα ξημερώματα της 5ης Aυγούστου είδαμε να στήνεται μια ογκώδης και θεαματική επιχείρηση της αστυνομίας σε απόλυτη συνεργασία με το δήμο της Πάτρας και την πυροσβεστική για την εκκένωση και το σφράγισμα της Κατάληψης Παραρτήματος, του κατειλημμένου Μαραγκοπουλείου και του αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού Τ.Ε.Ι. Πάτρας – Κατάληψη Νικολάου Γύζη 33.

Όσον αφορά τις συλλήψεις των συντρόφων-ισσών στο κατειλημμένο Μαραγκοπούλειο θα θέλαμε να αναδείξουμε μερικά πράγματα: Η άνοδος και παραμονή των συντρόφων στην στέγη, φωνάζοντας συνθήματα και ανοίγοντας πανό, είχε ως σκοπό τη δημιουργία όσο το δυνατόν μεγαλύτερου κοινωνικού γεγονότος στη γειτονιά, έχοντας πλήρη συνείδηση της επικείμενης σύλληψής τους. Τη στέγη αυτή τη γνωρίζουμε καλά καθώς εμείς την επιδιορθώσαμε. Σε μια επίδειξη απόλυτης ανευθυνότητας που δε μας εξέπληξε στο ελάχιστο και αγνοώντας τις προειδοποιήσεις των συντρόφων σε σχέση με την αντοχή του υλικού της στέγης, οι μπάτσοι ανέβηκαν σε αυτή, θέτοντας με αυτό τον τρόπο σε κίνδυνο την σωματική ακεραιότητα των συντρόφων. Κατέβασαν «τσουλήθρα» μάλιστα έναν εξ’ αυτών αδιαφορώντας για την πιθανότητα τραυματισμού. Η έρευνα που διεξήχθη στο χώρο ήταν απουσία οποιουδήποτε συντρόφου παρά την επιμονή με την οποία ζητήθηκε, ενώ οι πρώτοι αλληλέγγυοι που κατέφτασαν έξω από το Μαραγκοπούλειο προσήχθησαν άμεσα (11 στο σύνολο). Τα παραπάνω δεν τα αναφέρουμε φυσικά ούτε επικαλούμενοι το γράμμα οποιουδήποτε νόμου ούτε έχοντας κάποια γκρεμισμένη αυταπάτη σε σχέση με το ποιοι είναι οι κατασταλτικοί μηχανισμοί. Κρίνουμε όμως σκόπιμη την εμπειρική μεταφορά των γεγονότων προς άλλους καταληψίες συντρόφους αλλά και την κοινωνία. Να σημειώσουμε επίσης την κατηγορηματική άρνηση των συλληφθέντων τόσο ως προς την συμπλήρωση βιομετρικών φορμών όσο και ως προς τη διαδικασία λήψης αποτυπωμάτων καθώς και ότι οι 4 από τους συλληφθέντες το μόνο που δήλωσαν στον εισαγγελέα είναι ότι η 5η συλληφθείσα ήταν φιλοξενούμενη στο χώρο. Οι συνολικές κατηγορίες που αντιμετωπίζουν είναι 5: διατάραξη οικιακής ειρήνης, διακεκριμένες φθορές, ρευματοκλοπή, οπλοκατοχή και απείθεια.

Η χρονική στιγμή που επιλέχθηκε για το κατασταλτικό αυτό χτύπημα δεν είναι τυχαία.

Πέρα από την εκμετάλλευση της καλοκαιρινής περιόδου και ό,τι συνεπάγεται αυτή στο επίπεδο των δυναμικών από πλευράς κινήματος, η επιχείρηση της 5ης Αυγούστου βρίσκεται σε ευθεία σύνδεση, σε στρατηγικό επίπεδο, με την στοχοποίηση του συνόλου των καταλήψεων, των αυτοδιαχειριζόμενων χώρων, των μέσων αντιπληροφόρησης και άλλων κινηματικών υποδομών, αποτελώντας συνέχεια των κατασταλτικών επιχειρήσεων του περασμένου διαστήματος (Κατάληψη Δέλτα στη Θεσσαλονίκη, Villa Amalias, Κατάληψη Πατησίων και Σκαραμαγκά, Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37, Στέκι ΑΣΟΕΕ, Ράδιο 98fm, Athens Indymedia). Η πάταξη του εσωτερικού εχθρού άλλωστε, δεν θα μπορούσε παρά να είναι προτεραιότητα στην κρατική πολιτική ατζέντα.

Το στρατήγημα του νόμου και της τάξης εξυπηρετεί από τη πλευρά του κράτους την προσπάθεια μιας νέας κοινωνικής ρύθμισης. Η καπιταλιστική αναδιάρθρωση που συντελείται, οι ενδοσυστημικοί ανταγωνισμοί και η κρίση συναίνεσης διαμορφώνουν ένα ρευστό περιβάλλον όπου οι κοινωνικοί αγώνες και τα κινήματα αποκτούν ειδικό βάρος και πρέπει να επανενταχτούν στο παιχνίδι της δημοκρατίας μέσω της καταστολής και της ενσωμάτωσης. Από τις Σκουρίες της Χαλκιδικής που «μπλοκάρονται επενδύσεις» μέχρι τα κέντρα της Αθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων που «είναι απροσπέλαστα, γεμάτα εστίες ανομίας», απο τα 4 μνημόνια και τα μέτρα ακραίας λιτότητας που αυτά επέφεραν, μέχρι τις επιστρατεύσεις απεργών, από το γενικευμένο πογκρόμ που ακούει στο όνομα Ξένιος Δίας και την παγίωση νεοναζί καθαρμάτων ως παράγοντα εξασφάλισης ευνομίας, αυτό που επιχειρείται να προσδιοριστεί είναι μια νέα κανονικότητα στα πλαίσια της μηδενικής ανοχής. Σε αυτή την κανονικότητα, τα πάντα πρέπει να επανακαθοριστούν έτσι ώστε να υπάρχουν μόνο μέσα από κρατικά-κυρίαρχα διαμεσολαβημένα νοήματα. Το κράτος πρέπει να επανέλθει σαν ρυθμιστής των κοινωνικών σχέσεων, παντού. Ως εκ τούτου οτιδήποτε κυοφορεί ριζοσπαστικά αντιθεσμικά χαρακτηριστικά και προάγει την αδιαμεσολάβητη έκφραση και επικοινωνία πρέπει να παταχθεί.            

Η κρατική επίθεση στην Πάτρα συμπυκνώνει με τον πιο εμφατικό τρόπο τόσο τα γεγονότα της περιόδου που ζούμε όσο και το περιβάλλον που πλάθεται σε τοπικό επίπεδο.

Αλλά επειδή ένα πράγμα που μας προσάπτεται είναι το νεανικό – εφηβικό της παρουσίας μας άρα και της πολιτικής μας δράσης, θα δείξουμε στους κύριους δημάρχους και ντόπιους μικροτσιφλικάδες από μπάτσους μέχρι δημοτικούς συμβούλους πως δε μασάμε κουτόχορτο. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με γεγονότα: οι συχνές επερωτήσεις στη βουλή από το βουλευτή της Χρυσής Αυγής Αρβανίτη και τον βουλευτή της ΝΔ Νταβλούρο το προηγούμενο διάστημα ήταν ξεκάθαροι σηματοδότες της κατάστασης που επρόκειτο να έλθει. Ο κύριος Αρβανίτης είναι ο δικηγόρος του Καλαμπόκα που δολοφόνησε τον Τεμπονέρα το ’91. Ο κύριος Νταβλούρος είναι ο πρώην αστυνομικός διευθυντής Αχαΐας και διοικητής Ασφάλειας Πατρών, αυτός που χρεώνεται την εξάρθρωση των κυκλωμάτων της νύχτας, με άλλα λόγια την αλλαγή φρουράς στα βρώμικα νταραβέρια που ελέγχει το κράτος. Ακόμη είναι αυτός που στεκόταν δίπλα – δίπλα με τους παρακρατικούς, τάχα καταστηματάρχες, που συνέδραμαν το έργο των μπάτσων κατά των εξεγερμένων την Τρίτη 9 Δεκέμβρη του 2008 στην Πάτρα. Και να που μερικά χρόνια αργότερα, αυτά τα άνθη της αχαϊκής γης, ξανασυνεργάζονται ως θεματοφύλακες και εκφραστές του κοινού αισθήματος περί δικάιου, στοχοποιώντας μας και πλάθοντας το έδαφος για όσα έγιναν. Το αλισβερίσι μεταξύ κράτους και παρακράτους είναι συνεχές μέσα στο χρόνο και οι χάρες επιστρέφονται. Και μιας και μιλήσαμε για χάρες οι άλλοι 2 κύριοι και αντιδήμαρχοι, Σιγαλός και Στανίτσας, που έβαλαν την υπογραφή τους από μεριάς δήμου στις εκκενώσεις των τριών καταλήψεων να ξέρουν πως γνωρίζουμε πολύ καλά το ρόλο τους. Ειδικά για τον κύριο Σιγαλό γνωρίζουμε πως πρόκειται να πολιτευτεί και πως έχει πάρει από τώρα τα ψηφαλάκια του από τη Χρυσή Αυγή για τη χάρη που της έκανε να συνδράμει με τόσο άμεσο τρόπο το έργο της αστυνομίας. Αντίστοιχα και ο δήθεν κεντρο-αριστερός δήμαρχος Δημαράς δεν μπορεί να ξεπλύνει πια το όνομά του ούτε να περιφέρει στους δρόμους της πόλης το δημοκρατικό-προοδευτικό κ.λπ. του προφίλ, μιας και επί ημερών του ο Δήμος αποφάσισε να γίνει ένα με τον ακροδεξιό συρφετό ανοίγωντας τις πόρτες στην κρατική καταστολή. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως στην παράταξη Δημαρά όταν ήταν δήθεν μαχητική και ανεξάρτητη, πριν αναλάβει τη δημαρχία, υπήρχε και ο χρυσαυγίτης Βασίλης Κόκκαλης, στέλεχος της τοπικής οργάνωσης Πάτρας της Χ.Α. Οι πολιτικές καριέρες χτίζονται και σε υπόγεια κανάλια, η δημοκρατία ξεπλένει κάθε απόβρασμα που τώρα βρίσκει την ώρα να επανέλθει στο προσκήνιο λυσσώντας πια να μας τρίψει στη μούρη τη φασιστική, ναζιστική, φιλοχουντική και μισαλλόδοξη φύση του.

Το όλο παιχνίδι αφορά πολιτικές συμφωνίες μεταξύ κυρίων κάτω από το τραπέζι που έχουν ως ορίζοντα την διαχείριση της κατάστασης μέσα σε ένα πολιτικά ρευστό περιβάλλον, με τις επερχομενες δημοτικές εκλογές να αποκτούν σημαίνουσα σημασία. Στο νέο πολιτειακό και κρατικό περιβάλλον που βλέπουμε να διαρθρώνεται, η τοπική αυτοδιοίκηση είναι ένας βαθμός εξουσίας που θα υλοποιεί τα νεοφιλελεύθερα προγράμματα, ειδικά σε μια πόλη με λιμάνι, φοιτητές, οικονομική ζωή, έργα που γίνονται στην περιφέρειά της κ.λπ. Από την κορφή μέχρι τα νύχια το πολιτικό προσωπικό αλλάζει και επιλέγονται αυτοί που καλούνται να αναπεξέλθουν στις επιλογές κράτους και κεφαλαίου. Ο κάθε Δημαράς, Σιγαλός, Αρβανίτης, Νταβλούρος και το κάθε μόρφωμα ή κόμμα που αντιπροσωπεύει έχει αυτό το ρόλο και ανάλογα έχει και υποχρεώσεις αλλά και να λαμβάνει. Σε επίπεδο ηγεσίας στην τοπική ΕΛΑΣ έχουν επέλθει αλλαγές ώστε να εφαρμοστούν τα νέα δόγματα όπως και συμπληρωματικά διάφοροι εισαγγελείς και δικαστές είναι πρόθυμοι να χτίσουν τις καριέρες τους πάνω στις ζωές μας εφαρμόζοντας τις κυρίαρχες επιταγές ενάντια σε όσους αντιστέκονται. Στην πόλη που ζούμε ξέρουμε για τα μεροκαματάκια που προσφέρουν οι χρυσαυγίτες σε διάφορους δήθεν «άγριους», σε διάφορα σκουλήκια του παρελθόντος. Όπως ξέρουμε για τις πολιτικές πιέσεις που υπάρχουν κάθε φορά που διώκεται κάποιος αγωνιστής. Όπως ξέρουμε για τα μεροκάματα που κάνουν ασφαλίτες σε νυχτερινά μαγαζιά, αλλά και το αλισβερίσι τους με τον έλεγχο της πρέζας. Όπως ξέρουμε για διάφορους μπάτσους που βασανίζουν μετανάστες, που τους κλέβουν λεφτά και κινητά, που τους σκίζουν τα χαρτιά, που βγάζουν και κανα χαρτζιλίκι από τα κυκλώματα μετακίνησης των μεταναστών. Οπως ξέρουμε σε τι άθλια κατάσταση ήταν πριν μπούμε εμείς οι τρεις χώροι που εκκενώθηκαν, τι φράγκα είχαν φαγωθεί από τους εκάστοτε διαχειριστές τους και πόσο ανοιχτά στην κοινωνία ήταν. Κάτι κύριοι που ακόμη επιβιώνουν μέσα στον βούρκο του φαγοποτιού, της κρατικής διαμεσολάβησης, του γλυψίματος και της εξουσίας είναι όσοι σήμερα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την επιστροφή της ηρεμίας στην πόλη, κλείνοντας το μάτι στα παρακρατικά σκουπίδια και παίρνοντας θέση στην επίθεση που εξαπολύεται απέναντι σε όσους αγωνίζονται ενάντια στη λεηλασία των ζωών μας.

Η λειτουργία των τοπικών ΜΜΕ ήταν ανέκαθεν ένας από τους πυλώνες που στήριζαν τις ανηλεείς προσπάθειες ενάντια στους αναρχικούς, αντιεξουσιαστές ή κοινωνικούς αγωνιστές. Από την πάντα παρούσα «Πελοπόννησο» μέχρι και τις κωλοφυλλάδες αποχαύνωσης τύπου «Κόσμος» του έγκριτου συμπορευτή και πληροφοριολήπτη των μπάτσων Φλαμή και το κάθε τυχάρπαστο τοπικό κανάλι και site που ανακαλύπτει, δημιουργεί και διαστρεβλώνει γεγονότα ορεγόμενο κανά αθηναϊκό ψίχουλο, τα τοπικά ΜΜΕ έβαλλαν συνεχώς με κάθε τρόπο απέναντι στο κίνημα και τους χώρους του, προσπαθώντας σε κάθε περίπτωση, σε κάθε γεγονός να απονοηματοδοτήσουν την ύπαρξη, το λόγο, τις πράξεις μας. Με λίγα λόγια από τα τοπικά ΜΜΕ, όσον αφορά ειδικά τις καταλήψεις, με ιδιαίτερη έμφαση στο Παράρτημα, συνεχώς εκφραζόταν η αναγκαιότητα μιας άλλης διαχείρισής τους, η αναγκαιότητα πάταξης των εστιών ανομίας, η αναγκαιότητα να εμφανιστεί επιτέλους η πολιτική βούληση ούτως ώστε η πολιτεία να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία τους προς όφελος κάθε φορά και διαφορετικού υποκειμένου. Άλλες φορές με πολεμικές και άλλες με συμπαθητικές απόπειρες τα τοπικά ΜΜΕ εξέφραζαν καθολικά την κυρίαρχη γραμμή για τα όσα συμβαίνουν από μεριάς όσων αγωνίζονται, προσπαθώντας να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα και να παρουσιάσουν τον αντιφασιστικό αγώνα ως σύγκρουση μεταξύ άκρων, τους κατειλημμένους χώρους ως απειλή για την τοπική κοινωνία, το σύνολο του αναρχικού / αντιεξουσιαστικού κινήματος ως ενός συνονθυλεύματος ατόμων με άγνωστα κριτήρια και επιλογές και στην καλύτερη των περιπτώσεων ως οργισμένων νέων, παραμελημένων και με λάθος ρότα σε σχέση με το ήσυχο, νομοταγές και εύρυθμο κοινωνικό σύνολο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι πως τώρα το σύνολο του τοπικού αστικού τύπου κάνει εκκλήσεις για να βρεθεί μια λύση για τη μελλοντική χρήση ειδικά του Παραρτήματος. Μια λύση που «θα αφορά τη νεολαία, τον πολιτισμό, την πρόοδο, τη δημοκρατία». Μάλλον έχει διαφανεί ήδη η πολιτική πρόταση και αυτή δεν είναι άλλη από την δημοκρατική διαχείριση. Μια διαχείριση που περνά πάνω από τσιμέντα και τούβλα και σκοπό έχει να αφαιρέσει τα αιχμηρά χαρακτηριστικά, περιεχόμενα και επιλογές από τους χώρους αυτούς. Ο αντιφασιστικός αγώνας πρέπει να είναι μια αναίμακτη καταγγελία, οι πορείες κηδείες ντυμένες με βουβά βλέμματα και πνιγμένη οργή, ο πολιτισμός πρέπει να αφορά οποιαδήποτε γλυκανάλατη, διαμεσολαβημένη μορφή σερβίρεται μέσα σε καλοβαλμένα μέγαρα και χώρους, από ειδήμονες, με συνοδεία αντίτιμο και ανάγκη για καλό ντύσιμο. Το στοίχημα είναι να μην υπάρχουν χώροι που μπορεί να πάει ο καθένας χωρίς να πληρώσει, να τον στραβοκοιτάξουν, να του πουν πως δεν έχει κάποιο θεσμικό ρόλο, να εκφραστεί, να συνδιαλλαγεί, να οργανωθεί, να αντεπιτεθεί.

Τυχαίνει να είμαστε από αυτούς που δεν ξεχνούν εύκολα τι συμβαίνει γύρω μας και θυμόμαστε πράγματα και καταστάσεις.

Ο χώρος του Παραρτήματος είναι γνωστός στους πάντες και συνδεδεμένος άρρηκτα με κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες του παρελθόντος αλλά και του σήμερα. Από την εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 ενάντια στη χούντα, μέχρι τους αγώνες ενάντια στο άρθρο 815 το ‘78-’80, από τα μαθητικά του ’91 μέχρι τα αντιπολεμικά του 2003, τα φοιτητικά του 2006-07 και τον Δεκέμβρη του 2008 το Παράρτημα αποτέλεσε τον κατ’ εξοχήν χώρο που έβρισκε τον εαυτό του οποιοσδήποτε αγωνιζόμενος επέλεγε να αντισταθεί στις προσταγές της εξουσίας. Από τον Σεπτέμβρη του 2009 το Παράρτημα άρχισε να λειτουργεί σαν κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο με σαφώς διατυπωμένες αρχές λειτουργίας που εδράζονται στην εναντίωση στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στην ιεραρχία, το ρατσισμό, το σεξισμό, το χρήμα και τη λογική του κέρδους. Ως συλλογικότητα αποτελούμε κομμάτι του και βρίσκουμε τον εαυτό μας τόσο στις αρχές λειτουργίας του Παραρτήματος όσο και στην ιδιαίτερη ιστορία του.

Η κατάληψη του Μαραγκοπουλείου πραγματοποιήθηκε από εμάς και με τη συνδρομή συντρόφων-ισσων τον Οκτώβρη του 2010. Ο χώρος που πήραμε στα χέρια μας βρισκόταν σε άθλια κατάσταση με τόνους από μπάζα, σκουπίδια και σοβαρά προβλήματα φθορών από την πάνω απο 20 χρόνια εγκατάλειψή του. Με συνοπτικές διαδικασίες αποκαταστήσαμε το χώρο σε όχι απλώς βιώσιμη, αλλά αξιοζήλευτη κατάσταση, χτίζοντας, σοβατίζοντας, βάφοντας, επιπλώνοντας, επιδιορθώνοντας ακόμα και την κατεστραμμένη από χρόνια αποχέτευση, με σκοπό τη στέγαση των πολιτικών μας αναγκών, αποκτώντας ένα ακόμα εργαλείο στη διεξαγωγή του κοινωνικού-ταξικού πολέμου. Στο Μαραγκοπούλειο στεγάζονταν (με δικούς μας πόρους) δανειστική βιβλιοθήκη, βιβλιοπωλείο κινηματικών εκδόσεων και αυτοοργανωμένων έντυπων εγχειρημάτων, εκτενές ιστορικό κινηματικό αρχείο, χαριστικό/ανταλλακτικό παζάρι, ενώ πέρα από τις πολυάριθμες πολιτικές εκδηλώσεις που λάμβαναν κατά καιρούς χώρα, σε μόνιμη βάση πραγματοποιούνταν συλλογικές κουζίνες και πολιτικά καφενεία με θεματικές ενότητες. Πάντα φυσικά με ανοιχτά κοινωνικά χαρακτηριστικά και με διαύλους επικοινωνίας ανοιχτούς με τη γειτονιά μας, η οποία αγκάλιασε το εγχείρημα από την πρώτη στιγμή. Τα ξεκάθαρα αναρχικά χαρακτηριστικά του εγχειρήματος το έθεσαν από την πρώτη στιγμή στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής. Από την πρώτη απόπειρα εκκένωσης της κατάληψης τον Δεκέμβρη του 2010, μερικούς μήνες μετά την οικειοποίηση του χώρου από πλευράς μας, και την πανηγυρική ανακατάληψη, 3 μέρες μετά την αστυνομική επιχείρηση, παραμονή πρωτοχρονιάς του 2011, ως τις επιθετικές κινήσεις των παρακρατικών της Χ.Α. σε αγαστή συνεργασία με τις αστυνομικές δυνάμεις. Με τις τελευταίες να αποσκοπουν ουσιαστικά στη δημιουργία καταστάσεων έντασης ώστε να θέσουν ζήτημα δημόσιας τάξης για το Μαραγκοπούλειο και να δώσουν την απαραίτητη αβάντα στο κράτος να επέμβει. Υπερασπιστήκαμε την κατάληψή μας όπως είναι αυτονόητο, γνωρίζοντας ότι ο αντιφασισμός δεν μπορεί να εσωκλείεται σε χωροταξικά όρια. Δεν ήμασταν απλά ένα αντιφασιστικό ανάχωμα μα ένα σύνολο θέσεων που έχουμε ως αναρχικοί και προβάλλουμε στο περιβάλλον μας, προωθώντας την αλληλεγγύη, την αντίσταση και την αυτοοργάνωση. Βάζοντας στους διπλανούς μας ερωτήματα και ερχόμενοι σε ζύμωση μαζί τους, για το πώς μπορούμε όχι μόνο να αντισταθούμε αλλά και να ζήσουμε καθημερινά. Η κατάληψή μας ήταν η έμπρακτη πραγμάτωση των θέσεων που έχουμε ως άνθρωποι και αυτό δε σβήνει με τίποτα. Στην τελική, η άρνησή μας προς την ιδιοκτησία, τη λεηλασία των αγαθών, η υπεράσπιση της χρήσης τους από όλους ισότιμα είναι ζητήματα που πρέπει να αναλογιστούν όλοι και μάλιστα τώρα. Δεν πράξαμε τίποτα περισσότερο από το να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Κάτι που θα κρέμεται σε πολλά χείλη από το Σεπτέμβρη, όταν η εφορία θα παίρνει σπίτια για ψύλλου πήδημα.

Το γιατί οι αναρχικοί και οι υποδομές τους γίνονται στόχος του πολυεπίπεδου βόθρου που κυβερνά αυτή τη χώρα είναι κάτι στο οποίο μόνο κάποιος αδαής δεν θα μπορούσε να απαντήσει. Πρεσβεύουμε όλα όσα το σύστημα εκμετάλλευσης δεν διδάσκει, όλα όσα είναι και στην ουσία πέρα από τα όρια της κατανόησης του, όλους τους δρόμους που θα οδηγήσουν εν τέλει στον αφανισμό του. Στην εποχή της βάναυσης επιβολής νεοφιλελεύθερων δογμάτων, σερβιρισμένων στην πιατέλα της εθνικής σωτηρίας, ανάκαμψης και ακμής, με λίγα λόγια την απελπισμένη προσπάθεια διάσωσης του ντόπιου καπιταλισμού, δεν υπάρχουν περιθώρια για αδιαμεσολάβητη επικοινωνία και έκφραση. Δεν υπάρχει χώρος για ψυχαγωγία χωρίς αφεντικό, κερδοφορία, εμπόριο. Δεν νοείται η θέση του να μοιράζεσαι συντροφικά ένα πιάτο φαγητό με κάποιον χωρίς να του ζητάς αστυνομική ταυτότητα. Δεν στεριώνει σε ευνομούμενη πολιτεία κάποιοι ταραχοποιοί καταληψίες να δημιουργούν πρόβλημα στους νεοναζί αβανταδόρους του θεόπνευστου κυβερνητικού έργου. Οι κυρίαρχοι έρχονται αντιμέτωποι με την ίδια την οργάνωση ζωής και καθημερινότητας έξω από θεσμικά πλαίσια και εχθρικά απέναντι σ’ αυτά, απαλείφοντας διαμεσολάβηση, εμπόρευμα, αλλοτρίωση, ιεραρχία, σεξισμό, ρατσισμό, κάθε μοριακό συστατικό του κόσμου της εξουσίας. Η πολεμική, οι εχθροπραξίες και οι αντιπροτάσεις απέναντι στα ανωτέρω διαπνέονται από την αλληλεγγύη, την αυτοοργάνωση, την αλληλοβοήθεια, την συντροφικότητα, τα μοριακά δηλαδή, συστατικά της λογικής της Αναρχίας.

Η Αναρχία, καθίκια εξουσιαστές, είναι τα μυαλά, οι καρδιές και τα χέρια των ανθρώπων της. Είναι η ανίατη επιδημία που έχει προσβάλλει το άρρωστο τεχνητό σας οικοσύστημα, ο ακάνθινος κισσός που διαβρώνει τα μάρμαρα του λαμπρού ναού που ονομάζεται σύγχρονος πολιτισμός.

Μπάτσοι, δικαστές, δήμαρχοι και τα λοιπά τσιράκια τους, ας βάλουν όλοι καλά στο μυαλό τους ότι οι καταλήψεις μας δεν είναι τα ντουβάρια, οι τοίχοι και τα πορτοπαράθυρα που τσιμεντώθηκαν. Οι καταλήψεις μας είναι αυτά που κυοφορούνται εντός τους και εντός μας. Είναι οι σχέσεις που πλάθουμε μεταξύ μας, είναι οι έρωτες μας, οι τσακωμοί μας, οι συζητήσεις μας, τα όνειρα, οι ραδιουργίες και τα σχέδια μας για ολική ανατροπή, τα τσιτωμένα νεύρα στα καραούλια επαγρυπνώντας για τους μπάσταρδους, οι άνομες συνευρέσεις μας και οι ένοχες συντροφικότητες.

Για όλους τους λόγους του κόσμου κατάληψη

Για όλους τους λόγους του κόσμου πόλεμος ενάντια σε κάθε είδους εξουσία

Για την Αναρχία

 

Πέρασμα, συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης

perasma.espiv.net