Κατειλημμένο το νέο έτος

για την ανακατάληψη του Μαραγκοπούλειου

Σήμερα ανακαταλαμβάνουμε το Μαραγκοπούλειο (πρώην ΠΙΚΠΑ), στη Γούναρη 102. Όσο και να νομίζουν κάθε λογής μπάτσοι, δικαστές, εισαγγελείς, δήμαρχοι, περιφερειάρχες και υπουργοί ότι οι επιλογές, οι επιθυμίες και η λύσσα μας για την κοινωνική απελευθέρωση σταματούν μπροστά σε μια κατασταλτική επιχείρηση, είναι γελασμένοι. Όσο και να πιστεύουν ότι προβάλλοντας προς τα έξω από τα ΜΜΕ καθημερινές ιστορίες τρέλας που αφορούν εμάς σαν ανθρώπους, σαν πολιτικά όντα, σαν εχθρούς του καπιταλιστικού οικοδομήματος ότι θα καταφέρουν να διαστρεβλώσουν το λόγο, τις πράξεις, τη θέση μας στην κοινωνία, είναι γελασμένοι. Έχουμε πει και ξαναπεί ότι σε αυτόν τον κόσμο θα στεκόμαστε απέναντι, τόσο σε όσα φανερά συγκροτούν τον κορμό της εξουσίας (κράτος και κεφάλαιο), όσο και σε όσα έχουν με το χρόνο εδραιωθεί σαν κοινωνικά φαινόμενα, σαν κοινωνικές παθογένειες (ατομισμός, ρατσισμός, σεξισμός, φόβος, κοινωνικός κανιβαλισμός).

Σε αυτόν όμως τον κόσμο, επειδή και εμείς κομμάτια του είμαστε, έχουμε επιλέξει να βρούμε τους δικούς μας τρόπους να δομήσουμε μια πραγματικότητα, ένα σύνολο σχέσεων, συμπεριφορών, τρόπων οργάνωσης και αλληλοβοήθειας που αποτελούν και θα αποτελούν το προνομιακό πεδίο αυτών που κάποια στιγμή σιχαίνονται απλά να επιβιώνουν. Μια κατάληψη, ένας ανοιχτός κοινωνικός χώρος είναι ο χώρος για όλους αυτούς που νιώθουν αποκλεισμένοι, στο βαθμό που ο καθένας το συνειδητοποιεί. Ποιος έχει αμφιβολία για το πώς είναι η καθημερινότητα; Σχολεία, εργασία, γήπεδα, χώροι διασκέδασης, πλατείες, τα μέρη που διαδραματίζεται και πλέκεται η κοινωνική ζωή, είναι πλέον χωνευτήρια συμπεριφορών, συναισθημάτων, αισθήσεων, κοινωνικών φαινομένων. Όλα και όλοι περιστρέφονται γύρω από την ατομική αυτοϊκανοποίηση που συμπυκνώνεται στο τρίπτυχο καταναλώνω-συμμετέχω- είμαι πολίτης. Πάντα γρήγορα, άκριτα, ασυναίσθητα, άμορφα. Οι αποδεκτές συμπεριφορές είναι κομμένες και ραμμένες. Πειραματικά, οι χώροι αυτοί μας τοποθετούν σε ένα γιγαντιαίο πανοπτικό σύστημα μέσα στο οποίο όλες μας οι θελήσεις και επιθυμίες κοντρολάρονται και τυποποιούνται. Οι αυταπάτες ή η ικανοποίηση που νιώθει κάποιος τα Χριστούγεννα χαϊδεύοντας στην Πλατεία Γεωργίου τον Αι-Βασίλη, αφορούν τη συνεχή μετατόπισή μας από το πεδίο της ανακάλυψης του εαυτού μας, της ζύμωσης με τους συνανθρώπους μας, στο πεδίο μιας ήδη υπάρχουσας αλλοτριωμένης συμπεριφοράς που ενσωματώνουμε.
Εμείς επιδιώκουμε την ανατροπή, τον πειραματισμό, την παρατήρηση, τη σκέψη, τη δράση, όχι την αποχαύνωση. Αρνούμαστε να είμαστε άνθρωποι-πειραματόζωα, αρνούμαστε και σιχαθήκαμε να καταστέλλουν τα μυαλά και τα σώματα μας. Γι αυτό καταλάβαμε και ανακαταλάβαμε το Μαραγκοπούλειο. Για να επικοινωνήσουμε και να ζυμωθούμε με τη γειτονιά, να διαχύσουμε το λόγο και τις πρακτικές μας, να δημιουργήσουμε ένα χώρο ανοικτό, ένα χώρο πραγματικής συνάντησης. Ανοίγουμε τις πόρτες μας σε όλα τα κοινωνικά κομμάτια που μπορούμε να έρθουμε σε επαφή, να βρεθούμε και μαζί να τελειώσουμε μια και καλή με τη βαρβαρότητα κάθε εξουσίας. Και μέχρι τότε καθημερινά να αγωνιστούμε, να συναντηθούμε, να χαρούμε και να λυπηθούμε, να οπλιστούμε με συνείδηση, οργή και λύσσα, για όσα θέλουμε, για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση.

Το χρονικό της εκκένωσης
Στις 28/12/10 στις 7:30 το πρωί περίπου 40 μπάτσοι και ασφαλίτες με τη συνοδεία μιας κλούβας με διμοιρία των ΜΑΤ επιχείρησαν την εκκένωση του κατειλημμένου Μαραγκοπουλείου (Γούναρη 102). Εκείνη τη στιγμή στο κτίριο βρίσκονταν 11 σύντροφοι και συντρόφισσες. Μετά την άρνησή τους να εγκαταλείψουν το κτίριο ξεκίνησε η εκκένωση από τους μπάτσους με τη βοήθεια της Πυροσβεστικής, η οποία έσπευσε να κόψει τα λουκέτα της πλαϊνής πόρτας που εν τέλει ξηλώθηκε. Αφού αντιστάθηκαν σθεναρά μέχρι τέλους στην επέλαση των μπάτσων, οδηγήθηκαν στο τμήμα. Εκεί αρνήθηκαν να υπογράψουν τη φόρμα με τα βιομετρικά τους στοιχεία και να δώσουν τα δακτυλικά τους αποτυπώματα, αν και τους ζητήθηκε επίμονα. Παράλληλα σύντροφοι-συντρόφισσες που ενημερώθηκαν για το συμβάν κατευθύνθηκαν αρχικά προς την κατάληψη όπου φωνάχθηκαν πολλά συνθήματα και οι μπάτσοι διαπομπεύτηκαν ενώ στη συνέχεια ακολούθησε συγκέντρωση έξω από την Αστυνομική Διεύθυνση στην Ερμού. Υπό την πίεση των συντρόφων-συντροφισσών μετά από 3 ώρες οι 11 αφήνονται ελεύθεροι-ελεύθερες. Σε βάρος των 9 (8 από το Πέρασμα και 1 σύντροφος) εκκρεμεί κατηγορία για «διατάραξη οικιακής ειρήνης» ενώ οι άλλοι 2 αφήνονται χωρίς κατηγορίες. Συνειδητά και από επιλογή ανέλαβαν συλλογικά την ευθύνη της κατάληψης παρά την επιλογή που οι μπάτσοι πρότειναν «να δοθεί ένα όνομα για να ξεμπερδεύουν».

Υ.Γ.: Προς τον «κύριο» Λοβέρδο και τους ιθύνοντες του υπουργείου υγείας , υπεύθυνους για την μήνυση που κατατέθηκε ενάντια στο Μαραγκοπούλειο: Είναι κάτι παραπάνω από προκλητικό να σας πιάνει ο πόνος για εγκαταλελειμμένα από εσάς, εδώ και δεκαετίες κτίρια, την ίδια στιγμή που όλα τα νοσοκομεία της χώρας βρίσκονται υπό την ομηρία των φαρμακοβιομηχανιών, κάθε είδους μεσολαβητή, που κόσμος περιμένει βδομάδες να χειρουργηθεί, που δεν υπάρχουν υλικά, γιατροί και όλοι δουλεύουν χωρίς να αμείβονται ή προχωρούν σε επισχέσεις εργασίας, που οι ίδιοι οι εργαζόμενοι χαρακτηρίζουν ως Γκουαντάναμο νοσοκομεία όπως το «Παναγιά Βοήθεια», δηλαδή το Γ.Π.Ν.Π όπου οι ασθενείς κοιμούνται σε ράντζα. Το ποτήρι ξεχείλισε, η λαϊκή οργή θα σας καταπνίξει.

Για την επιχείρηση εκκένωσης της κατάληψης Μαραγκοπούλειο

Στις 28/12/10 στις 7:30 το πρωί περίπου 40 μπάτσοι και ασφαλίτες με τη συνοδεία μιας κλούβας με διμοιρία των ΜΑΤ επιχείρησαν την εκκένωση του κατειλημμένου Μαραγκοπουλείου (Γούναρη 102). Εκείνη τη στιγμή στο κτίριο βρίσκονταν 11 σύντροφοι και συντρόφισσες. Μετά την άρνησή τους να εγκαταλείψουν το κτίριο ξεκίνησε η εκκένωση από τους μπάτσους με τη βοήθεια της Πυροσβεστικής, η οποία έσπευσε να κόψει τα λουκέτα της πλαϊνής πόρτας που εν τέλει ξηλώθηκε. Αφού αντιστάθηκαν σθεναρά μέχρι τέλους στην επέλαση των μπάτσων, οδηγήθηκαν στο τμήμα. Εκεί αρνήθηκαν να υπογράψουν τη φόρμα με τα βιομετρικά τους στοιχεία και να δώσουν τα δακτυλικά τους αποτυπώματα, αν και τους ζητήθηκε επίμονα. Παράλληλα σύντροφοι-συντρόφισσες που ενημερώθηκαν για το συμβάν κατευθύνθηκαν αρχικά προς την κατάληψη όπου φωνάχτηκαν πολλά συνθήματα και οι μπάτσοι διαπομπεύτηκαν ενώ στη συνέχεια ακολούθησε συγκέντρωση έξω από την Αστυνομική Διεύθυνση στην Ερμού. Υπό την πίεση των συντρόφων-συντροφισσών μετά από 3 ώρες οι 11 αφήνονται ελεύθεροι-ελεύθερες. Σε βάρος των 9 (8 από το «Πέρασμα» και 1 σύντροφος) εκκρεμεί κατηγορία για «διατάραξη οικιακής ειρήνης» ενώ οι άλλοι 2 αφήνονται χωρίς κατηγορίες. Συνειδητά και από επιλογή ανέλαβαν συλλογικά την ευθύνη της κατάληψης παρά την επιλογή που οι μπάτσοι πρότειναν «να δοθεί ένα όνομα για να ξεμπερδεύουν».

Στις 16 Οκτώβρη καταλάβαμε το εγκαταλελειμμένο εδώ και 20 χρόνια Μαραγκοπούλειο (πρώην ΠΙΚΠΑ) πραγματοποιώντας την πολιτική μας απόφαση να στεγάσουμε τις δομές της συλλογικότητας μας σ’ ένα απελευθερωμένο χώρο. Η ίδια η πράξη της κατάληψης, όντας μια επιθετική πράξη απέναντι στο υπάρχον, είναι για μας ένα ακόμα εργαλείο στα χέρια μας με το οποίο προτάσσουμε την αυτοοργάνωση σε κάθε μορφή της καθημερινότητάς μας, την αλληλεγγύη σε κάθε καταπιεσμένο κομμάτι αυτής της κοινωνίας, την αντίσταση σε κάθε τι που μας εξουσιάζει και μας καταπιέζει, τελικά έναν άλλο τρόπο, τον κοινοτικό τρόπο διαχείρισης της καθημερινότητάς μας: συντροφικό, συλλογικό, αδιαμεσολάβητο, μακριά από τη σφαίρα του ιδιωτικού και της αποξένωσης…

Ως αναρχικοί-αναρχικές, αντιεξουσιαστές-αντιεξουσιάστριες, αναγνωρίζοντας τους εαυτούς μας ως κομμάτι του κοινωνικού/ταξικού αγώνα, επιλέξαμε αυτούς τους 2,5 μήνες να δράσουμε πολύμορφα, μέσα και έξω από την κατάληψή μας. Επιχειρήσαμε εξ’ αρχής να επικοινωνήσουμε και να ζυμωθούμε με τη γειτονιά, να διαχύσουμε το λόγο και τις πρακτικές μας, να δημιουργήσουμε έναν χώρο ανοιχτό, έναν χώρο πραγματικής συνάντησης…

Ζούμε σε μια χρονική περίοδο που τα περιθώρια ερμηνείας των όσων συμβαίνουν σε κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο έχουν περιοριστεί εν τέλει σε δύο επιλογές. Υποταγή ή εξέγερση. Καθημερινά η ζωή και η επιβίωσή μας, όλο και περισσότερο δέχονται μια συνολική επίθεση από τα αφεντικά με την πρόφαση της οικονομικής κρίσης, της εισόδου της χώρας στο ΔΝΤ, του κοινού εθνικού συμφέροντος. Η πραγματικότητα, παρ’ όλη τη συντονισμένη ιδεολογική επίθεση των κυρίαρχων, είναι αμείλικτη. Τα φαντασιακά για δημοκρατικότητα, συμμετοχή, κρατικό παρεμβατισμό, κράτος πρόνοιας, ίσες ευκαιρίες, ευημερία και καπιταλιστική πρόοδο έχουν τελειώσει. Τα θεμέλια αυτού του κόσμου τρίζουν και η μόνη επιλογή των εξουσιαστών απέναντι στην πιθανότητα επαναστατικής τροπής των πραγμάτων είναι να απαντήσουν με την ευρεία καταστολή κάθε είδους κοινωνικών διεργασιών, ριζοσπαστικών αγώνων, συλλογικών πειραμάτων αυτοδιαχείρισης των ζωών μας και συντροφικών σχέσεων. Από τις απεργίες, από τις συγκρούσεις μέχρι και τους ανοιχτούς, κοινωνικούς κατειλημμένους χώρους το κράτος εφαρμόζει το δόγμα μηδενικής ανοχής, ταυτόχρονα με τη μεταρρύθμιση του κράτους και της αγοράς ώστε να είναι αποδοτικότερη. Όλα αυτά φυσικά σημαίνουν λεηλασία όλων των δικαιωμάτων μας, αναγνωρισμένων ή μη, σημαίνουν πολέμους, φτώχια, εξαθλίωση, κοινωνικό κανιβαλισμό και προφανώς μια κοινωνία σε κατάσταση σοκ.

Απέναντι σε όλα αυτά, εμείς έχουμε πάρει και θα συνεχίσουμε να παίρνουμε θέση. Απέναντι σε κάθε Κατσιφάρα (ο οποίος ήταν υπεύθυνος και πριν από περίπου μια δεκαετία για την καταστολή αντίστοιχης απόπειρας κατάληψης του ίδιου χώρου, δικαιολογώντας την τότε εκκένωση με υποσχέσεις για την «αξιοποίησή» του), δήμαρχο, μπάτσο, δικαστή, εισαγγελέα, δημοσιογράφο και κάθε είδους τιμητή και υπάλληλο αυτής της οργανωμένης επίθεσης επάνω στις ζωές μας διατρανώνουμε ότι είμαστε απέναντί τους. Τη θέση τους σε αυτόν τον κόσμο την έχουν επιλέξει. Όπως και εμείς. Και πριν βιαστούν να μιλήσουν για αξιοποίηση του Μαραγκοπουλείου τώρα που διώξαμε τους αναρχικούς («για το κοινό καλό»), να ξέρουν ότι το κοινό καλό εμείς το βλέπουμε μέσα από τη θέση μας που είναι δίπλα και μαζί με αυτούς που αγωνίζονται καθημερινά, αδιαμεσολάβητα, δυναμικά στη ζωή τους. Δίπλα σε αυτούς που έχουν δει τι σημαίνει σε αυτόν τον κόσμο να είσαι καταπιεσμένος, δίπλα σε αυτούς που δεν ξεχνούν τη βαρβαρότητα στα σχολεία, στην εργασία, στα εργατικά ατυχήματα, στους πολέμους, στην πείνα, στα νοσοκομεία, στα ψυχιατρεία, στις φυλακές. Δίπλα σε όλους αυτούς που περιμένουν και ετοιμάζονται για αυτό το τελευταίο χτύπημα στο κουφάρι του καπιταλισμού, δίπλα και μαζί με όσους θέλουν να ζήσουν ελεύθεροι, χωρίς εξουσία οικονομική, κοινωνική ή πολιτική δομώντας ένα νέο κόσμο αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας. Μαζί με όλους αυτούς έχουμε να πούμε σε κάθε εχθρό μας αυτό και μόνο αυτό:

ΠΙΣΩ ΚΟΥΦΑΛΕΣ, ΔΕ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΕΤΕ,
ΜΑΣ ΓΕΜΙΖΕΤΕ ΜΕ ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ
10, 100, ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης «Πέρασμα»

Αυτοοργανωμένο καφενείο και συντροφική κουζίνα

Αυτοοργανωμένο καφενείο και συντροφική κουζίνα

…για την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα στην καθημερινότητα της γειτονιάς…

αυτοοργανωμένο καφενείο κάθε Τετάρτη και Παρασκευή από τις 18:00
συντροφική κουζίνα κάθε Κυριακή από τις 15:00

στο κατειλημμένο Μαραγκοπούλειο – Γούναρη 102

Ανακοίνωση για τα γεγονότα της 17ης Νοέμβρη 2010

Τετάρτη 17 Νοέμβρη και πλήθος κόσμου κατεβαίνει στο δρόμο για να συμμετάσχει στην πορεία για την εξέγερση του 1973. Από την αρχή της πορείας διαφαίνονται και οι κρατικές προθέσεις που συμπυκνώνονται στο δόγμα της μηδενικής ανοχής, όπως έχει εξαγγελθεί από τον προηγούμενο Υπουργό Προστασίας του Πολίτη Χρυσοχοϊδη. Το δόγμα αυτό αφορά το ξεδίπλωμα ενός γενικευμένου, επιθετικού, κατασταλτικού σχεδίου με συλλήψεις, μπατσοκρατία, φυλακίσεις και διώξεις αγωνιστών και σαφής (όπως αφορά και τα τελευταία γεγονότα), επίθεση σε όσους επιλέγουν να διαδηλώσουν, να επανοικειοποιηθούν δρόμους και πλατείες, αντιδρώντας στο ασφυκτικό πλαίσιο της καθημερινής καπιταλιστικής τρομοκρατίας.

Έτσι, στην Πάτρα, από την αρχή της πορείας οι μπάτσοι επιτίθενται με σαφή και δολοφονικό τρόπο, σπάζουν τα μπλοκ, κυνηγούν και τραυματίζουν κόσμο, ενώ τα υπόλοιπα ασφαλίτικα τσιράκια περιμένουν όποιον προσπαθεί να διαφύγει για να τον προσαγάγουν. Από την Όθωνος Αμαλίας μέχρι και την επιστροφή στο παράρτημα, τα δακρυγόνα πέφτουν συνεχόμενα και ο κόσμος προσπαθεί να αμυνθεί. Ο τρόπος της κατασταλτικής μηχανής είναι σαφής.

Ασφυκτική πίεση που καταλήγει στην ανάπτυξη πολλών διμοιριών γύρω από το χώρο του παραρτήματος, τις οδομαχίες με όσους έχουν επιλέξει να το υπερασπιστούν και την ομηρία 200 ατόμων στο χώρο. 37 χρόνια μετά τη χούντα το παράρτημα ξαναπολιορκείται από την αστυνομία.

Η νύχτα τελειώνει με 10 προσαγωγές εκ των οποίων 3 συλλήψεις και πολλούς τραυματίες. Σε αυτούς και ένας σύντροφος που δέχτηκε από πολύ κοντινή απόσταση δακρυγόνο στη μύτη, με αποτέλεσμα τον πολύ σοβαρό τραυματισμό του.

Ο τραυματισμός του συντρόφου μας δεν είναι ένα συμβάν καταγεγραμμένο στα πρακτικά ενός νοσοκομείου αλλά η πραγματικότητα που ξέρουν και γνωρίζουν όσοι κατεβαίνουν στο δρόμο. Οι μπάτσοι έχουν καραμπίνες για να πετάνε τα δακρυγόνα και δεν διστάζουν να τις χρησιμοποιούν ευθύβολα, γνωρίζοντας τα αποτελέσματα. Είναι επιλογή τους να το κάνουν για να φοβίσουν όσους βγαίνουν στο δρόμο σε μαζικά κοινωνικά γεγονότα. Είναι επιλογή τους οι προσαγωγές, οι συλλήψεις και οι τραυματισμοί.

Είναι, όμως, επιλογή μας να συνεχίσουμε να παλεύουμε για τις ζωές μας, να οπλιζόμαστε απέναντι σε οποιονδήποτε ένστολο δολοφόνο και να συνεχίζουμε. Την επόμενη φορά που θα δούμε στις τηλεοράσεις κόσμο με κράνη, μάσκες και παλούκια καλό θα είναι να μην αρχίσουμε να σκούζουμε για φετιχιστές της βίας, αλλά να καταλάβουμε ότι κάποιοι έχουν βαρεθεί να βλέπουν συνανθρώπους, συντρόφους και φίλους με χειροπέδες, αίματα, αναπνευστικά προβλήματα, κατηγορίες. Είναι η επιλογή μας απέναντι στο φόβο και την καταστολή του κράτους.

Ακόμη, όποιος στον καιρό της γενικευμένης μετατροπής του κράτους σε αστυνομικό, της γενικευμένης κοινωνικής δυσαρέσκειας, της επίθεσης πάνω στις ζωές μας καταδικάζει τη βία από όπου και αν προέρχεται, να σκεφτεί ότι υπάρχει η κρατική βία και η επαναστατική αντιβία και ότι η ταύτιση των δύο είναι για εμάς το λιγότερο αφελής, αν όχι εχθρική. Στους δρόμους και τις πλατείες θα οπλιστούμε με τον τρόπο που αρμόζει στην πορεία μας προς την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση.

Πέρασμα
συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης
από το κατειλημμένο Μαραγκοπούλειο – Γούναρη 102

Δεύτερη εβδομάδα εκδηλώσεων

Δεύτερη εβδομάδα εκδηλώσεων

Δεύτερη εβδομάδα εκδηλώσεων στην κατάληψη Μαραγκοπούλειο.
Κάθε μέρα ανοιχτά από τις 19:00

Τετάρτη 27/10: Προβολή “SOS Πεντάγωνο καλεί Μόσχα” στις 20:00

Παρασκευή 29/10: Συζήτηση – Προβολή “Η κατάληψη ως εργαλείο”

Κυριακή 31/10: Ρεφενέ κουζίνα στις 15:00

Τρίτη 2/11: DIY Βιβλιοδεσία – Τυπογραφία

Κατάληψη Μαραγκοπούλειο

«Μπορεί να μας διαψεύσετε… μπορεί ατομικά να μην καταφέρετε να μας καταλάβετε ή να μην αγωνιστείτε κατά την διάρκεια της δικής σας ζωής και εποχής. Μπορεί εσείς οι τωρινοί να μην αγωνιστείτε ποτέ. (Όμως) πρέπει να δώσουμε μάχη να υπάρξουμε, να παραμείνουμε υπαρκτοί, να γίνουμε το μέλλον. Γι’ αυτό απευθυνόμαστε σε σας…»

Γιατί το μέλλον μας, το παρόν μας, είναι η πραγματικότητα της συνάντησης, η αξία της αλληλεγγύης αρνούμενη το γενικευμένο ατομισμό, η χαρά της συλλογικότητας απέναντι στην ήττα, τη θλίψη της πανταχού παρούσας απομόνωσης. Γιατί η κουλτούρα μας προκύπτει απ’ την αναγκαιότητα μιας συνολικής ελευθερίας, μιας συλλογικής αυτοδιάθεσης και αυτοδιαχείρισης των ζωών μας.
Γιατί για εμάς η κάλυψη των αναγκών όλων, των πραγματικών αναγκών και όχι των επίπλαστων, θα έρθει μόνο μέσα απ’ τη κοινοτική διαχείριση υλικών και μη πόρων. Γιατί η μόνη ψευδαίσθηση που εντοπίζουμε είναι η πίστη στην συντήρηση αυτού του κόσμου της επιβίωσης και όχι της ζωής, της μερικής και πάντοτε υπό όρους ελευθερίας.

Επιδιώκουμε να είμαστε ένα κομμάτι του νήματος που συνδέει τους ριζοσπαστικούς αγώνες του παρελθόντος με τους σημερινούς, συνεπείς ως προς αυτούς, τις επιλογές μας και τη ριζοσπαστική σκέψη και δράση. Είναι άλλωστε και ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορούμε να αντιληφθούμε την ίδια μας την υπόσταση μέσα στο σύστημα, πάντα απέναντί του και οπλισμένοι με αποφασιστικότητα και αδιαλλαξία. Κι αυτή μας η στάση πηγάζει αυτούσια μέσα από κάθε βαθμίδα συνειδητοποίησης της πραγματικότητας.
Γνωρίζουμε καλά ότι ο καπιταλιστικός κόσμος και οι αξίες του έχουν εισβάλλει στο μυαλό και το κορμί μας, ζούμε και είμαστε μέσα στις αντιφάσεις που αυτός κυοφορεί. Ακριβώς αυτές θέλουμε να ξεπεράσουμε με το μόνο τρόπο που εμπιστευόμαστε: το συλλογικό.
Πάνω σε αυτήν την βάση επιλέγουμε την οργάνωση του απελευθερωτικού αγώνα από τα κάτω, οριζόντια και αντι-ιεραρχικά, προάγουμε την αυτο-οργάνωση και συνδιαμόρφωση σε κάθε πεδίο κοινωνικής συνύπαρξης. Αναγνωρίζουμε και αξιολογούμε συμμάχους και μέτωπα και καλλιεργούμε διαδραστικές σχέσεις με κάθε ανατρεπτικό κοινωνικό κομμάτι. Αναπτύσσουμε λόγο και δράση για ζητήματα που πηγάζουν από την επικαιρότητα ενώ επιδιώκουμε και την ανάδειξη άλλων. Τα μέσα που χρησιμοποιούμε είναι βγαλμένα από την εμπειρική παρακαταθήκη του παρελθόντος. Δεν έχουμε όμως κανένα δισταγμό μπροστά σε όσα επιτάσσει το μέλλον, να βρούμε σε κάθε περίπτωση νέους τρόπους να συνεχίσουμε την επίθεση στους εξουσιαστικούς μηχανισμούς.

Η πραγματικότητα που περιγράφουμε δεν είναι μια ουτοπία. Υπάρχει και τα ψήγματά της προβάλλονται στο σήμερα, στις συντροφικές σχέσεις μεταξύ των αγωνιζομένων, που χτίζονται στις συλλογικές διαδικασίες και εγχειρήματα, στις σκέψεις που γίνονται πράξεις, στις στιγμές που πλάι-πλάι υπερασπιζόμαστε το ίδιο οδόφραγμα, που ο ένας δίνει στην άλλην την φωτιά ή που τον τραβάει για να τον βγάλει απ’ τους καπνούς.
Ο πόλεμος ενάντια στο υπάρχον δεν περνάει μέσα από κανενός είδους επαναστατική συνταγή παρά μόνο μέσα από το διαρκή και συνεπή αγώνα ενάντια στην διαμεσολάβηση, την διαστρέβλωση και χειραγώγηση των καθεστωτικών ΜΜΕ, ενάντια στην καταστολή που δέχονται οι αγώνες των καταπιεσμένων, ενάντια σε κάθε τι που μας υποδουλώνει, ενάντια στην πίεση και την εκμετάλλευση που προκύπτουν απ’ τις κάθετες, ιεραρχικές, εξουσιαστικές λογικές και τα δίπολα που ξερνάνε (δυνατή-αδύναμη, φυσιολογικός-προβληματικός, υγιής-άρρωστος, ελληνίδα-ξένη, άνδρας-γυναίκα, αφεντικίνα-εργάτρια, ετεροφυλόφιλος-ομοφυλόφιλος).
Ο κόσμος του μέλλοντος που οραματιζόμαστε δεν αποτελεί ένα βέβαιο ενδεχόμενο αλλά μια δυνατότητα, ένα αποτέλεσμα ευρύτερων κοινωνικών μετασχηματισμών. Χωρίς να έχουμε έτοιμες λύσεις, να κατέχουμε απόλυτες αλήθειες και αναμφισβήτητα αξιώματα φιλοδοξούμε να βάλουμε το λιθαράκι μας στο γκρέμισμα του καπιταλιστικού καθεστώτος και στο χτίσιμο του περάσματος στην απελευθερωμένη κοινότητα του αύριο. Προς αυτήν την κατεύθυνση κινούμαστε και σε αυτό το πέρασμα κάνουμε ένα βήμα: Κατάληψη

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

Για να τσακίσουμε βήμα-βήμα την ιδιοκτησία και κάθε έκφανση της ατομικής κυριότητας πάνω σε όσα δικαιωματικά ανήκουν σε όλους. Για να απογυμνώσουμε τη σήψη ενός κόσμου εμπορεύματος, διαμεσολάβησης, εκπροσώπησης και εκμετάλλευσης. Για την επανάκτηση του χαμένου μας χωροχρόνου, τη συνειδητοποίηση ότι είμαστε ικανοί να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, δημιουργώντας σχέσεις κοινότητας, οργανώνοντας απ’ την αρχή την καθημερινότητά μας.

Η πράξη να καταλάβουμε ένα άδειο, εγκαταλελειμμένο κτήριο, έρχεται να αντιτεθεί στο σύνολο των μορφών της καπιταλιστικής ζωής. Μια κατάληψη, καταρχάς, είναι η από κοινού προσπάθεια ανθρώπων να οργανώσουν τις ζωές τους, το χρόνο τους, την καθημερινή τους κοινότητα. Δεν είναι μια μοιρολατρική θέση η οποία εκφράζει την απογοήτευσή μας για τη ζωή. Δε διαλέγουμε να πάρουμε τα βουνά, ούτε να κλειστούμε σε ένα σπίτι με όσους ταιριάζουν τα χνώτα μας. Είναι η επιλογή, εδώ και τώρα, να αλλάξουμε τις ζωές μας και να διατρανώσουμε αυτή μας τη θέληση, προτείνοντας τους τρόπους και τις επιδιώξεις μας στο κοινωνικό σύνολο. Στην καπιταλιστική πραγματικότητα που ζούμε, βασικό θεμέλιο είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και η ιδιοκτησία. Η οργάνωση των κοινωνιών σε πόλεις και η εμφάνιση των τάξεων οδήγησαν στην κατανομή του χώρου ανάλογα με τη θέση καθενός, για τη διαιώνιση αυτής της θέσης. Η ζωή πήρε τη μορφή ενός πολυεπίπεδου ανταγωνισμού, μιας ατομικής πορείας, μιας προσπάθειας για την απόκτηση αγαθών στην καλύτερη περίπτωση ή απλά για επιβίωση στην χειρότερη. Με την υπερπροσφορά και παραγωγή αγαθών, ο ατομισμός και η ιδιοκτησία έγιναν οι θεμέλιοι λίθοι στην εδραίωση και υπεράσπιση του καπιταλιστικού μοντέλου από τους ίδιους τους εκμεταλλευόμενους πολλές φορές. Η ιδέα δηλαδή ότι αυτό εδώ που ζούμε είναι το μοναδικό σύστημα που μπορεί να υπάρξει και ότι ζωή σημαίνει απόκτηση, συσσώρευση αγαθών, φιλοτομαρισμός, περιχαράκωση όσων μας ανήκουν και μηχανιστική καθημερινότητα. Ε, λοιπόν σε αυτά είμαστε αντίθετοι. Και μείς τα βιώνουμε, αλλά θέλουμε να τα καταστρέψουμε. Παράλληλα με τις πορείες, την οργάνωση, τις εκδηλώσεις, τα σχέδια, τις αφίσες και τα βιβλία, θέλουμε να δημιουργήσουμε χώρους όπου θα μπορούμε ελεύθερα, αντι-ιεραρχικά να οργανώνουμε καθημερινές αντιστάσεις και να φτιάχνουμε τους δικούς μας τρόπους συλλογικής αμφισβήτησης. Στην κατάληψη θα προσπαθούμε πάντα να θέτουμε τα ερωτήματα που μας απασχολούν και να δουλεύουμε τις απαντήσεις στο συλλογικό, κοινωνικό πεδίο. Μαζί θα συζητήσουμε για ένα βιβλίο, μαζί θα βρούμε λύσεις, μαζί θα μαστορέψουμε και θα φτιάξουμε τους χώρους μας.

Τα σπίτια είναι αριθμημένα, κατανεμημένα, μετρημένα για να επιτελούν τη μία ή την άλλη λειτουργία. Τα μυαλά προορισμένα για να μαθαίνουν την μία ή την άλλη ακολουθία σε όποια δουλειά κάνουμε, τα χέρια για να πατούν κουμπιά, να καρφώνουν πρόκες, πάντα το ίδιο, πάντα κάθε μέρα, τα μάτια για να πονούν από τον καθημερινό συρφετό του εικονικού και ιδεολογικού σκουπιδαριού που μας προσφέρεται σε αφθονία. Όλα αυτά τα βαρεθήκαμε. Θέλουμε να ορίζουμε εμείς τον τρόπο που θα ζούμε, να βλέπουμε μόνοι μας το πλέξιμο των σχέσεών μας, να λύνουμε μόνοι μας τα προβλήματα και όχι οι μπάτσοι και οι δικαστές, να υπερασπιζόμαστε την ιδιαιτερότητα και την ικανότητα καθενός και όχι την ατομική του κυριότητα. Να προνοούμε εμείς, όλοι μαζί για τα προβλήματα της ζωής, ψυχολογικά, υλικά, πνευματικά και όχι το κράτος με τους εκπαιδευμένους του υπαλλήλους. Δεν είμαστε πελάτες κανενός και δεν επιθυμούμε να γίνουμε. Είναι βασικό να καταλάβουμε πως έχουμε μπει σε μια ιστορική καμπή, που τα όρια της εκμετάλλευσης και υποδούλωσης των ζωών μας διευρύνονται ραγδαία. Όλες οι εδραιωμένες αντιλήψεις για την ηθική της εργασίας, την αρετή της εργατικότητας, την καταξίωση μέσω αυτών στο κοινωνικό σύνολο και της κατανάλωσης-εικονικής ευτυχίας πρέπει να τελειώσουν. Τα κορμιά και τα μυαλά μας είναι στο χέρι μας να τα ξαναχρησιμοποιήσουμε δημιουργικά, τις απολαβές μας να τις μετράμε όπως θα αποφασίσουμε εμείς και όχι με οικονομίστικους όρους, τα όρια και τις αλήθειες του κόσμου να τα αναδιατυπώσουμε εμείς, μέσα από όσα θα συναντήσουμε και θα αντιμετωπίσουμε.

Γι’αυτό κάνουμε κατάληψη.
Για όλους τους λόγους του κόσμου, που θεωρούμε ότι σε διάφορες στιγμές έχουμε ψηλαφίσει και που η αίσθηση που μας άφησαν πότισε και όπλισε τις επιθυμίες μας. Γιατί είναι πάντα ένα από τα βασικά όπλα των καταπιεσμένων στον αγώνα τους ενάντια στην ύπαρξη της εξουσίας, φυσικής η μη. Στην πορεία αυτή δεν είμαστε μόνοι μας και δεν έχουμε αρχηγούς. Έχουμε την αλληλεγγύη, την ανατρεπτική δράση, τη σκέψη και το μπόλιασμα των ιδεών μας με τα υπόλοιπα καταπιεζόμενα κοινωνικά κομμάτια. Δεν έχουμε εξουσιαστικές δομές, ιεραρχία, ρατσισμό, σεξισμό ή οποιοδήποτε άλλο διαχωριστικό μοντέλο που κατατάσσει τους ανθρώπους. Δεν έχουμε ως αξία το χρήμα, τις εμπορικές συναλλαγές, αλλά προτάσσουμε την αξία χρήσης, την από κοινού προσπάθεια και αλληλοβοήθεια. Δεν έχουμε δυστυχώς όλα όσα θέλουμε, αλλά έχουμε όλη τη θέληση και όλη τη λύσσα για να τα κάνουμε πραγματικότητα. Μια και για πάντα, τα θέλουμε όλα και για όλους.

«Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι κάθε τι καινούργιο βγαίνει μέσα από το παλιό. Και ακόμα περισσότερο ότι οι άνθρωποι με τις ίδιες τους τις πράξεις μετατρέπουν το παρόν τους, σε κριτική του παρελθόντος…»

Πέρασμα
συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης
από το κατειλημμένο Μαραγκοπούλειο (πρώην πικπα) – Γούναρη 102 και Χαραλάμπη

2 1