Για την ομηρία των αναρχικών Μπονάνο και Στρατηγόπουλο

Για την ομηρία των αναρχικών Μπονάνο και Στρατηγόπουλο

Το πρωί της 1ης Οκτωβρίου πραγματοποιείται ληστεία από έναν ένοπλο σε τράπεζα στα Τρίκαλα. Λίγες ώρες μετά συλλαμβάνονται σε διαφορετικά σημεία ο 46χρονος Χρήστος Στρατηγόπουλος και ο 72χρονος Alfredo Bonanno. Ο Χρ. Στρατηγόπουλος αναλαμβάνει εξαρχής την ευθύνη για τη συγκεκριμένη απαλλοτρίωση, εξαιτίας των σοβαρών οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει. Στον A. Bonanno αποδίδεται κατηγορία για συναυτουργία και συμμετοχή στην ένοπλη ληστεία, και μάλιστα με δόλο. Ο ίδιος αρνείται τις κατηγορίες και υποστηρίζει ότι το πολύ πολύ να είναι ένοχος για υπόθαλψη εγκληματία, κάτι που άλλωστε του το επιβάλλουν οι αναρχικές αντιλήψεις του, στις οποίες παραμένει συνεπής πάνω από μισό αιώνα. Οι δύο σύντροφοι παραμένουν μέχρι και σήμερα προφυλακισμένοι στα κελιά της δημοκρατίας.

Ένας αμετανόητος Αναρχικός

Ο 73χρονος, πλέον, A. Bonnano είναι ένας από τους αναρχικούς στην Ιταλία (και όχι μόνο) με σημαντικό συγγραφικό έργο, μεταφρασμένο σε πολλές γλώσσες, μεταξύ τους και τα ελληνικά. Τη δεκαετία του ’70, θα συμμετάσχει μαζί με χιλιάδες άλλους και άλλες αγωνιστές και αγωνίστριες στο πολύμορφο και διάχυτο εξεγερσιακό κύμα, στην “έφοδο στον ουρανό” που θα σαρώσει την ιταλική χερσόνησο με μία μοναδική -για τα ευρωπαϊκά μεταπολεμικά δεδομένα- πυκνότητα και ένταση. Το έργο του στο επίπεδο της ανάλυσης και της θεώρησης είναι πλούσιο και ποικιλόμορφο. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 μέσα από τις εκδόσεις Anarchismo και τις σελίδες του ομώνυμου περιοδικού και στη συνέχεια μέσα από τα περιοδικά Provocazione και Canenero (Μαύρο Σκυλί), θα επεξεργαστεί οργανωτικά ζητήματα επαναφέροντας έννοιες όπως εκείνες των ομάδων συγγένειας και των αυτοδιαχειριζόμενων δομών, θα εκδώσει μια πληθώρα βιβλίων για την ιστορία του αναρχικού κινήματος, θα αναλύσει τις δομές και την αναδιάρθρωση του τεχνολογικού-επιστημονικού συμπλέγματος του κράτους και του κεφαλαίου για να υποστηρίξει ότι το τρωτό και ευάλωτο σημείο της εξουσίας στη μεταβιομηχανική εποχή εντοπίζεται ακριβώς στη διάχυσή του μέσα στο κοινωνικό πεδίο (για να αμφισβητήσει έτσι την ερυθροταξιαρχική θέση περί της “ακαρδίας του κράτους”), θα θέσει μέσα από ένα εξεγερσιακό πρίσμα υπό κριτική την αναρχοσυνδικαλιστική θέση (που εκφράζεται κυρίως μέσα από τη F.A.I. – Ιταλική Αναρχική Ομοσπονδία) θεωρώντας την ως άτοπη και ατελέσφορη για την ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης πραγμάτων, θα καταπιαστεί συχνά με το ζήτημα των φυλακών και τους αγώνες των κρατουμένων, θα ψηλαφίσει από πολύ νωρίς και με ιδιαίτερη οξυδέρκεια τις αλλαγές που μπορεί να επιφέρει σε υλικό και ψυχικό επίπεδο η είσοδος στη «ψηφιακή εποχή». Ο Bonnano θα βρεθεί πολλές φορές στο στόχαστρο των ιταλικών κατασταλτικών μηχανισμών και των μεθοδεύσεών τους. Το 1972 συλλαμβάνεται, καταδικάζεται και προφυλακίζεται με την κατηγορία της «ανατρεπτικής προπαγάνδας»(!), με αφορμή κάποια άρθρα που είχαν δημοσιευτεί στο περιοδικό Sinistra Libertaria (Ελευθεριακή Αριστερά). Την ίδια κατηγορία θα αντιμετωπίσει και το 1977 για το δοκίμιο «La gioia armata» (Ένοπλη Χαρά) και θα καταδικαστεί σε 18 μήνες φυλακή, με το Ιταλικό Ανώτατο Δικαστήριο να διατάζει την καύση του συγκεκριμένου βιβλίου. Την δεκαετία του ’90 το ιταλικό κράτος θα εξαπολύσει εκκαθαριστικές επιχειρήσεις κατά των αναρχικών με ενορχηστρωτή αυτών τον τότε εισαγγελέα Antonio Marini, ο οποίος και θα χρησιμοποιήσει τη συνεργαζόμενη ψευτομάρτυρα Nametschi Mogden. Με βάση το θεώρημα του Marini, στις 17/9/96 θα διωχθούν 60 αναρχικοί για συμμετοχή σε παράνομη ιεραρχικά δομημένη ένοπλη οργάνωση, την οποία οι διωκτικοί μηχανισμοί θα βαφτίσουν O.R.A.I. (Εξεγερσιακή Αναρχική Επαναστατική Οργάνωση), όνομα με το οποίο ουδέποτε είχε αναληφθεί η ευθύνη για οποιαδήποτε ενέργεια. Μέσα από το θεώρημα του Marini τα σπίτια των συντρόφων καθώς και οι καταλήψεις βαφτίζονται γιάφκες, τα έντυπα μετατρέπονται σε εργαλεία εσωτερικής χρήσης της «ένοπλης συμμορίας», οι συντροφικές σχέσεις παρουσιάζονται σαν επαφές των μελών της. Παράλληλα τα μμε θα δημιουργήσουν για τους κατηγορούμενους το προφίλ των «κακών αναρχικών» που έχουν διαγραφεί από τους «καλούς αναρχικούς» της F.A.I. Μέσα σ’ αυτήν τη σκευωρία, ο Bonnano θα κατηγορηθεί ως αρχηγός και θεωρητικός καθοδηγητής της εξεγερσιακής τάσης του αναρχικού κινήματος και θα καταδικαστεί σε 6 χρόνια κάθειρξης για ανατρεπτική προπαγάνδα. Θα απελευθερωθεί νωρίτερα από την ποινή του και θα τεθεί κατ’ οίκον περιορισμό λόγω προβλημάτων υγείας.

Εγκληματίας λόγω συγγραφικού έργου

Ο A. Bonnano αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας (καρδιακή ανεπάρκεια, σακχαρώδη διαβήτη, υπέρταση, σοβαρά μυοσκελετικά προβλήματα) και η προφυλάκισή του οδηγεί με ακρίβεια στην φυσική του εξόντωση. Το ανθρωπιστικό προσωπείο του ελληνικού κράτους πέφτει για ακόμα μια φορά και αναδεικνύεται ο εκδικητικός χαρακτήρας του, όταν έχει στα χέρια του κοινωνικούς αγωνιστές και συνειδητοποιημένους εχθρούς του. Χαρακτηριστικό είναι το βούλευμα του εισαγγελέα Τρικάλων που τον θεωρεί άτομο με «εγκληματική διάθεση, που στηρίζεται στην ποιοτική αξία των αιτιών, την ποικίλη αξιόποινη δράση του, τη ροπή προς τις έκνομες ενασχολήσεις, την ιδιοσυγκρασία του που φωτογραφίζεται και μέσα από τα συγγράμματά του».

Κάποια λόγια για τις τράπεζες

Βασικός ρόλος του τραπεζικού συστήματος είναι ο έλεγχος, η συγκέντρωση και η διακίνηση του κεφαλαίου. Οι τράπεζες αυξάνουν τα κέρδη τους με τον τοκισμό και την επανεπένδυση των χρημάτων των καταθετών. Μέσα στις κερδοσκοπικές δραστηριότητες τους, η δανειοδότηση έχει εξέχουσα σημασία. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα λειτουργεί με τέτοιους όρους που κρατούν σε χρόνια ομηρία μεγάλα κοινωνικά κομμάτια οξύνοντας ταυτόχρονα τις κοινωνικές αντιθέσεις. Γι’ αυτούς (και όχι μόνο) τους λόγους η πλειονότητα των καταπιεσμένων αντιλαμβάνεται τις τράπεζες διαχρονικά σαν εχθρό τους στον οποίο νιώθει την ανάγκη να επιτεθεί (από τους ληστές και τις σπασμένες τζαμαρίες, μέχρι τα καμένα καταστήματα στις εξεγέρσεις κάθε γωνιάς του πλανήτη).
Η ληστεία μιας τράπεζας μπορεί να είναι για την εξουσία στυγνό και κατάπτυστο έγκλημα που επισύρει σκληρή τιμωρία και εγκλεισμό, όμως ο ορισμός του εγκληματικού καταρρέει μπροστά στην αντίληψη που έχουν για τη φύση τέτοιων ενεργειών μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας. Ο καθένας θα λήστευε μια τράπεζα αν ήταν αόρατος. Η ληστεία μιας τράπεζας από την φύση της είναι μια στιγμή έμπρακτης αμφισβήτησης της καθεστηκυίας τάξης. Το κίνητρο είναι αυτό που καθορίζει την πολιτική και κοινωνική της σημασία, άρα και την επαναστατικότητά της. Η πράξη εμπεριέχει επιχειρήματα άρνησης της μισθωτής εργασίας και της εκμετάλλευσης. Εμπεριέχει σίγουρα την οικονομική ανάγκη. Κάθε ληστρική πράξη με παρόμοια πολιτικά και οικονομικά κίνητρα συνοδεύεται από την αλληλεγγύη μας.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ Χ. ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟ ΚΑΙ Α. ΜΠΟΝΑΝΟ

Πέρασμα
συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης