Τετάρτη 17 Νοέμβρη και πλήθος κόσμου κατεβαίνει στο δρόμο για να συμμετάσχει στην πορεία για την εξέγερση του 1973. Από την αρχή της πορείας διαφαίνονται και οι κρατικές προθέσεις που συμπυκνώνονται στο δόγμα της μηδενικής ανοχής, όπως έχει εξαγγελθεί από τον προηγούμενο Υπουργό Προστασίας του Πολίτη Χρυσοχοϊδη. Το δόγμα αυτό αφορά το ξεδίπλωμα ενός γενικευμένου, επιθετικού, κατασταλτικού σχεδίου με συλλήψεις, μπατσοκρατία, φυλακίσεις και διώξεις αγωνιστών και σαφής (όπως αφορά και τα τελευταία γεγονότα), επίθεση σε όσους επιλέγουν να διαδηλώσουν, να επανοικειοποιηθούν δρόμους και πλατείες, αντιδρώντας στο ασφυκτικό πλαίσιο της καθημερινής καπιταλιστικής τρομοκρατίας.
Έτσι, στην Πάτρα, από την αρχή της πορείας οι μπάτσοι επιτίθενται με σαφή και δολοφονικό τρόπο, σπάζουν τα μπλοκ, κυνηγούν και τραυματίζουν κόσμο, ενώ τα υπόλοιπα ασφαλίτικα τσιράκια περιμένουν όποιον προσπαθεί να διαφύγει για να τον προσαγάγουν. Από την Όθωνος Αμαλίας μέχρι και την επιστροφή στο παράρτημα, τα δακρυγόνα πέφτουν συνεχόμενα και ο κόσμος προσπαθεί να αμυνθεί. Ο τρόπος της κατασταλτικής μηχανής είναι σαφής.
Ασφυκτική πίεση που καταλήγει στην ανάπτυξη πολλών διμοιριών γύρω από το χώρο του παραρτήματος, τις οδομαχίες με όσους έχουν επιλέξει να το υπερασπιστούν και την ομηρία 200 ατόμων στο χώρο. 37 χρόνια μετά τη χούντα το παράρτημα ξαναπολιορκείται από την αστυνομία.
Η νύχτα τελειώνει με 10 προσαγωγές εκ των οποίων 3 συλλήψεις και πολλούς τραυματίες. Σε αυτούς και ένας σύντροφος που δέχτηκε από πολύ κοντινή απόσταση δακρυγόνο στη μύτη, με αποτέλεσμα τον πολύ σοβαρό τραυματισμό του.
Ο τραυματισμός του συντρόφου μας δεν είναι ένα συμβάν καταγεγραμμένο στα πρακτικά ενός νοσοκομείου αλλά η πραγματικότητα που ξέρουν και γνωρίζουν όσοι κατεβαίνουν στο δρόμο. Οι μπάτσοι έχουν καραμπίνες για να πετάνε τα δακρυγόνα και δεν διστάζουν να τις χρησιμοποιούν ευθύβολα, γνωρίζοντας τα αποτελέσματα. Είναι επιλογή τους να το κάνουν για να φοβίσουν όσους βγαίνουν στο δρόμο σε μαζικά κοινωνικά γεγονότα. Είναι επιλογή τους οι προσαγωγές, οι συλλήψεις και οι τραυματισμοί.
Είναι, όμως, επιλογή μας να συνεχίσουμε να παλεύουμε για τις ζωές μας, να οπλιζόμαστε απέναντι σε οποιονδήποτε ένστολο δολοφόνο και να συνεχίζουμε. Την επόμενη φορά που θα δούμε στις τηλεοράσεις κόσμο με κράνη, μάσκες και παλούκια καλό θα είναι να μην αρχίσουμε να σκούζουμε για φετιχιστές της βίας, αλλά να καταλάβουμε ότι κάποιοι έχουν βαρεθεί να βλέπουν συνανθρώπους, συντρόφους και φίλους με χειροπέδες, αίματα, αναπνευστικά προβλήματα, κατηγορίες. Είναι η επιλογή μας απέναντι στο φόβο και την καταστολή του κράτους.
Ακόμη, όποιος στον καιρό της γενικευμένης μετατροπής του κράτους σε αστυνομικό, της γενικευμένης κοινωνικής δυσαρέσκειας, της επίθεσης πάνω στις ζωές μας καταδικάζει τη βία από όπου και αν προέρχεται, να σκεφτεί ότι υπάρχει η κρατική βία και η επαναστατική αντιβία και ότι η ταύτιση των δύο είναι για εμάς το λιγότερο αφελής, αν όχι εχθρική. Στους δρόμους και τις πλατείες θα οπλιστούμε με τον τρόπο που αρμόζει στην πορεία μας προς την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση.
Πέρασμα
συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης
από το κατειλημμένο Μαραγκοπούλειο – Γούναρη 102