ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΧΩΡΕΣΕΙ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΜΑΣ
Και τώρα που δώσαμε όλα τα λεφτά για σωθούν οι τράπεζες (ουσιαστικά για να σωθεί ο καπιταλισμός), τώρα που αποδείχθηκε ότι η προσφυγή στο ΔΝΤ, το μνημόνιο και τα λοιπά είναι μονάχα άλλο ένα πολύ καλά οργανωμένο σχέδιο από μεριάς κεφαλαίου ώστε να συνεχίσει να υπάρχει, σήμερα που γύρω μας μοιάζει να ανθίζει η ανασφάλεια, ο φόβος, η οργή για την επίθεση πάνω στις ζωές μας τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε;
Από τη μία μεριά προσπαθούν να μας πείσουν να συνεχίσουμε να σκύβουμε το κεφάλι, καθώς δεν υπάρχει άλλος τρόπος να «σωθούμε», καθώς η κρίση παρουσιάζεται να είναι μόνο στην Ελλάδα. Πλάι σε αυτήν την άποψη, ένας ολόκληρος συρφετός προσπαθεί να μιλήσει για εθνική συναίνεση, σωτηρία, επιστροφή στη δραχμή, να προωθήσει τις πατριωτικές μπούρδες του Θεοδωράκη και της Σπίθας. Με λίγα λόγια, όλοι αυτοί που θέλουν να διατηρήσουν αυτόν τον κόσμο της βαρβαρότητας και της εκμετάλλευσης βγάζουν κορώνες, κατά κύριο λόγο πατριωτικές, ώστε να μπορέσουν να στρέψουν την πάλη μεγάλων κοινωνικών κομματιών προς εχθρικά για τα ίδια πεδία. Δίπλα σε αυτούς, ο φόβος και η ανασφάλεια που έχουν φωλιάσει στην κοινωνία μοιάζουν να είναι το ιδανικό έδαφος για το επίσημο ή ανεπίσημο εθνικιστικό/παρακρατικό κομμάτι της πολιτικής ζωής να βρει πάτημα. Μιλάμε για όλο αυτό το κομμάτι που από τη βαθιά συντηρητική παλιά δεξιά και το ΛΑΟΣ (τιμητές και γλείφτες του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, με συμφωνία για το μνημόνιο) μέχρι τη Χρυσή Αυγή καλλιεργούν τη μισαλλοδοξία και τα ρατσιστικά τους πιστεύω, επιτιθέμενοι κατά κύριο λόγο στο κομμάτι των μεταναστών. Με ιδεολογικό/ προπαγανδιστικό είτε με φυσικό τρόπο (όπως τα τελευταία πογκρόμ στην Αθήνα), όλο το ακροδεξιό κομμάτι σε συνεργασία με μπάτσους, κράτος και ΜΜΕ παίζει το χαρτί της μετατροπής της οργής του κόσμου σε οργή ενάντια σε ένα κοινωνικό κομμάτι, διαχωρίζοντας αυτούς που ζουν στα όρια της φτώχειας και της εξαθλίωσης από αυτούς που ήδη τις βιώνουν, αυτούς που είναι εικόνα από το μέλλον που μας προετοιμάζουν. Διαχωρίζοντάς μας δηλαδή από τους μετανάστες, τους τσιγγάνους, τους μικροπαραβατικούς, τους φτωχοδιάβολους, όσους δεν έχουν τα προς το ζην. Προσπαθώντας να δημιουργήσουν την άποψη ότι για όλα μας τα δεινά φταίει η εγκληματικότητα, η εξαθλίωση και ότι αυτές δεν έχουν κοινωνικά αίτια αλλά φυλετικά. Ότι οι μετανάστες είναι εγκληματίες και όχι εξαθλιωμένοι, πρεζέμποροι, βιαστές, φόβητρο για μας και όχι άνθρωποι που προέρχονται και αυτοί από κοινωνίες στις οποίες παλεύουν για την επιβίωση, που είναι σε θέση να βγούν στο δρόμο δίπλα μας, πλάι μας. Το κράτος παίζει βρώμικο παιχνίδι με σκοπό να δημιουργήσει έναν πόλεμο στους δρόμους μεταξύ των καταπιεσμένων.
Οι μετανάστες προέρχονται από τις λεγόμενες χώρες της καπιταλιστικής περιφέρειας, χώρες που τα όσα αντιμετωπίζουμε εμείς εδώ είναι υπαρκτά από καταβολής των κρατών τους. Η μετανάστευση δεν είναι επιλογή, είναι ανάγκη και απορρέει από τον πόλεμο που ο παγκόσμιος καπιταλισμός διεξάγει σε αυτές τις χώρες, έναν πόλεμο που έχει φέρει και στην δική μας πόρτα. Στις πόλεις, ο συνδυασμός ανασφάλειας, φόβου και εξαθλίωσης έχει δημιουργήσει ένα εκρηκτικό μίγμα. Είναι ακριβώς αυτό που θα ήθελαν τα αφεντικά: να μας κάνουν να πιστεύουμε δηλαδή ότι για όσα ζούμε δε φταίει ο καπιταλισμός που βασίζεται πάνω στην εκμετάλευση του μόχθου μας, αλλά κάποιοι που μένουν δίπλα μας. Καπιταλισμός όμως υπάρχει παντού, όπως και εξαθλίωση, εκμετάλλευση, εγκληματικότητα. Οι άνθρωποι αυτοί προέρχονται από δικτατορίες ή ολοκληρωτικές δημοκρατίες γεμάτες τις οποίες σε μεγάλο βαθμό κατάφεραν να ανατρέψουν το προηγούμενο διάστημα, μέσα από αιματηρούς αγώνες. Μέτρησαν νεκρούς, φυλακισμένους, διώχνοντας κυβερνήσεις μέσα από εξεγέρσεις, γενικές απεργίες, μάχες στους δρόμους, συγκεντρώσεις σε πλατείες. Γεγονότα που έχουν συμβεί ή συμβαίνουν και εδώ. Η οικονομική κατάσταση των χωρών τους, οδήγησε πολλούς από αυτούς σε αναζήτηση του ονείρου της επιβίωσης στην Ευρώπη, αντιμετωπιζόμενοι στις χώρες τις ΕΕ λίγο πολύ σαν εσωτερικός εχθρός. Αυτοί οι άνθρωποι, όμως, είναι εικόνα από μια βάρβαρη κατάσταση που το κεφάλαιο ετοιμάζει για όλους μας, είναι δίπλα μας στις τάξεις των καταπιεσμένων/αποκλεισμένων αυτού του κόσμου. Τα ίδια με αυτούς έζησαν και μεγάλα κομμάτια του ντόπιου πληθυσμού, αλλά μετά από τα πλαστικά λεφτά και την ψευτογκλαμουριά, τον ατομισμό και την μικροεξουσία που ένιωσαν πάνω στους μετανάστες μοιάζουν να ξέχασαν. Μετανάστες έχουν υπάρξει σχεδόν όλοι οι λαοί. Η καταπίεση και το κεφάλαιο δεν έχουν χρώμα, καταγωγή, φυλή.
Τα όπλα μας και τα εργαλεία μας σαν εχθροί αυτού του συστήματος, είναι η αλληλεγγύη, η συνύπαρξη, η αντίσταση, η αυτοοργάνωση. Είμαστε απέναντι σε κάθε ρατσιστή και φασίστα, απέναντι σε κάθε δημοσιογράφο που κηρύττει τη μισαλλοδοξία, απέναντι στο φόβο και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Ο κόσμος έχει αρχίσει πια να βγαίνει έξω. Να πηγαίνει στις πλατείες, να μιλά, να οργίζεται, να σκέφτεται. Οι απελπισμένες προσπάθειες να μιλήσουμε με εθνικούς όρους μας είναι και αυτές εχθρικές. Πρέπει να δούμε σε όλους αυτούς τους αγώνες που ξεδιπλώνονται γύρω μας, σε σωματεία βάσης, γειτονιές, στις πλατείες, στα πανεπιστήμια, την προοπτική ενός συνολικού αγώνα. Δεν πρέπει να παλέψουμε ούτε για μεταρρύθμιση του καπιταλισμού, ούτε για έθνη και πατρίδες. Σωτήρας δεν είναι ούτε η σημαία, ούτε η δραχμή, ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση. Σωτήρας μας μόνο μπορεί να είναι η δική μας, αδιαμεσολάβητη πάλη ενάντια σε έναν κόσμο που μοιράζει απλόχερα από τα σχολεία και τις εκκλησίες μέχρι τις τηλεοράσεις, υποταγή, βαρβαρότητα, καταπίεση, φάρμακα, φόβο και κοινωνικό αποκλεισμό. Τα μέσα τα έχουμε, τη γνώση την έχουμε. Μένει πραγματικά να αντιληφθούμε τη θέση μας και να παλέψουμε για την αυτοθέσμιση της κοινωνίας στη βάση της ισότητας, της αλληλοβοήθειας, της αλληλεγγύης.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑ
ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΕΙΛΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟΝΤΟΥΛΑΠΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ.