ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΦΛΕΓΟΝΤΑΙ…
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΣΤΑ ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΑΣ ΠΟΥ ΜΑΧΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΖΩΗ
Από την Παρασκευή 31/5 η φλόγα της εξέγερσης που καίει σε όλον τον κόσμο έφτασε και στην Τουρκία. Οι κυρίαρχοι βρίσκονται αντιμέτωποι με την κοινωνική δυναμική που ξεχύθηκε στους δρόμους και τις πλατείες σε όλες σχεδόν τις πόλεις της Τουρκίας με αφορμή την αιματηρή καταστολή ακτιβιστών που αντιτίθονταν στην καταστροφή του Πάρκου Gezi στην πλατεία Ταξίμ της Ινσταμπούλ. Ένα πάρκο από τους λίγους χώρους πρασίνου που έχουν μείνει στην πόλη, πάνω στον πιο συμβολικό χώρο, την πλατεία Ταξίμ, τόπο φορτισμένο ιστορικά και πολιτικά, κέντρο διαδηλώσεων, συγκρούσεων, αγώνων, σημαντικών γεγονότων (όπως η δολοφονία απεργών την πρωτομαγιά το ’77 από παραστρατιωτικούς – ακροδεξιούς). Και τώρα, γίνεται το κέντρο μιας εξέγερσης που βάζει φωτιά στα θεμέλια της παντοδυναμίας του τουρκικού καθεστώτος, κάνοντας συντρίμμια την εικόνα της χώρας – θαύμα του ΔΝΤ με τους αυξανόμενους ρυθμούς ανάπτυξης και τις ριζοσπαστικές αλλαγές. Κάνοντας ακόμα συντρίμμια (όπως και όλες οι εξεγέρσεις στη μεσόγειο) την μορφή του φονταμενταλιστή-ισλαμιστή-τρομοκράτη μουσουλμάνου, του υποταγμένου στη θρησκεία του, του οπισθοδρομικού, του εχθρού της ασφάλειας και της ευμάρειας του δυτικού φιλήσυχου πολίτη.
Η εξέγερση μεγάλου κομματιού του Τουρκικού λαού είναι μια εξέγερση ετερόκλητων ανθρώπων που κατεβαίνουν στο δρόμο και μάχονται ενάντια στη βίαιη φτωχοποίηση της ζωής τους, ενάντια στην περιστολή βασικών τους ελευθεριών, ενάντια στο καθεστώς που πατάει πάνω στις ζωές τους για να προσδεθεί στο άρμα της ανάπτυξης. Ένα καθεστώς που δεκαετίες τώρα χρησιμοποιεί τα παιχνίδια εξουσίας μεταξύ του κεμαλικού στρατού και των ισλαμικών πολιτικών, τον εθνικισμό, την καταστολή όσων αγωνίζονται, τις δικτατορίες για να διατηρεί την εσωτερική του συνοχή. Είναι η εξέγερση ανθρώπων που αντιλαμβάνονται πως είναι μόνο στατιστικοί αριθμοί που αποδεικνύουν την ευμάρεια και τη σωστή κατεύθυνση του καπιταλισμού. Συγκεκριμένα, τα τελευταία χρόνια, η κυβέρνηση Ερντογάν έχει καταφέρει να οδηγήσει την τουρκική οικονομία σε μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης, καθιστώντας τη ρυθμιστή στην περιοχή και αγαπημένο παιδί των οικονομικών και πολιτικών επιτελείων. Την ίδια ώρα που η ανεργία καλπάζει και ο πραγματικός μισθός κυμαίνεται στα 300 ευρώ το μήνα, η τουρκική οικονομία εμφανίζεται να ισχυροποιείται, διαγράφοντας ακόμη και τα παλιότερα χρέη της προς το ΔΝΤ, για να έρθει βέβαια η σειρά νέων προγραμμάτων αναπροσαρμογής.
Η διακυβέρνηση Ερντογάν είναι μια μίξη πολιτικού Ισλάμ με νεοφιλελεύθερο οικονομικό πρόγραμμα. Ένας συνδυασμός αύξησης του ελέγχου και της καταστολής με την επέλαση του κεφαλαίου. Παραδειγματικά αναφέρουμε την περαιτέρω επιβολή όρων στον Τύπο, την απαγόρευση του αλκοόλ σε δημόσιους χώρους, την προώθηση νόμων για την καταπίεση των γυναικών, την καταστολή εργατικών κινητοποιήσεων, αριστερών και αναρχικών οργανώσεων, την ένταση της καταστολής του κουρδικού λαού, την εγκαθίδρυση ενός κράτους νόμου, τάξης και συντήρησης. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός της Τουρκίας εξέφρασε στο απόλυτο το πνεύμα αυτό δηλώνοντας πως η Τουρκική άνοιξη (απαντώντας σε όσους μιλούν για την Τουρκική Άνοιξη – σε αναλογία με την Αραβική Άνοιξη των εξεγέρσεων στις Αραβικές χώρες) συντελείται ήδη και είναι η ανάπτυξη. Όσοι την εχθρεύονται (οι οποίοι είναι πάντα κάποιοι, λίγοι, υποκινούμενοι από σκοτεινά κέντρα – εν προκειμένω στην Τουρκία ο στρατός) εχθρεύονται την ίδια τη χώρα και την κοινωνία. Σε συνέχεια αυτών δήλωσε πως η αστυνομία δε θα φύγει από το πάρκο και πως με δυσκολία οι μυστικές υπηρεσίες της χώρας συγκρατούν το 50% του πληθυσμού (εννοώντας το ισλαμιστικό – ελεγχόμενο από το κόμμα του κομμάτι) στα σπίτια του, δημιουργώντας ένα εμφυλιοπολεμικό κλίμα και απειλώντας να κινητοποιήσει κομμάτια του βαθέους κράτους και της συντήρησης ενάντια στους εξεγερμένους. Αποκορύφωμα, η καλοστημένη παράσταση με την άφιξη του Ερντογάν πίσω στην Τουρκία και τους χιλιάδες οπαδούς του να τον περιμένουν στο αεροδρόμιο. Μια αντιεξεγερτική στρατηγική εσωτερικής κοινωνικής πόλωσης και δημιουργίας ψευδών εικόνων.
Τα μέσα που χρησιμοποιεί το κράτος είναι πολλαπλά: φίμωμα των social media, έλεγχος στη ροή των ειδήσεων, δημιουργία εντυπώσεων, ιδεολογική προπαγάνδα και στο δρόμο αύρες, πλαστικές και αληθινές σφαίρες, χημικά, ξυλοδαρμοί. Όμως η πραγματικότητα ξεδιπλώνεται καθημερινά και ήδη η εξέγερση έχει απλωθεί σε πάνω από 60 πόλεις της Τουρκίας, με ιδιαίτερη ένταση στην Άγκυρα (όπου κατέβηκε και ο στρατός), το Ισμίρ και αλλού και με την πρώτη οπισθοχώρηση στην Ιστανμπούλ, όπου το κομμάτι του κόσμου που είναι στο δρόμο έχει καταλάβει το πάρκο και τη γειτονιά του Μπεσικτάς, ορθώνοντας οδοφράγματα ενάντια στα θωρακισμένα, τις αύρες, τα δακρυγόνα τους μπάτσους και το στρατό. Πλάθοντας μέρα με τη μέρα μια άλλη κοινότητα, πάνω στα οδοφράγματα, πάνω στη μάχη με το καθεστώς, μια μάχη που μετρά ήδη 3 νεκρούς, πάνω από 1700 συλληφθέντες και πάνω από 4500 τραυματίες, αρκετοί σε κρίσιμη κατάσταση. Μια κοινότητα που στην αγκαλιά της έχει δεχτεί τους πάντες, Κούρδους και Τούρκους δίπλα με μουσουλμάνους και άθεους, ακτιβιστές, νεολαίους, οπαδούς ποδοσφαιρικών ομάδων, πολιτικοποιημένους και μη ανθρώπους που εξεγείρονται με διαφορετικές φαινομενικά αφετηρίες αλλά με κοινό παρονομαστή τη μαχητικότητα και τον αγώνα για αξιοπρέπεια. Αυτή την κραυγή που σιγοβράζει μέσα σε εκατομμύρια ανθρώπους σε όλον τον κόσμο, από την Ελλάδα, την Αίγυπτο, τη Συρία, την Τουρκία, την Ισπανία, τη Γαλλία, Η.Π.Α., τη Νότιο Αφρική. Από τις πλατείες της Ταχρίρ, του Συντάγματος, της Ταξίμ, μέχρι τα προάστια της Στοκχόλμης, του Παρισιού. Από την Κερατέα και τη Χαλκιδική μέχρι τους αγώνες για γη στη Βραζιλία και την υπεράσπιση του δημόσιου χώρου στην Ινσταμπούλ.
Οι εξεγερμένοι όλου του κόσμου είναι όλοι αυτοί που βλέπουν να πετάγονται οι ζωές τους στα σκουπίδια, αυτοί που καλούνται να ζήσουν μια ζωή χωρίς βασικούς όρους διαβίωσης δίχως κανένα έλεγχο πάνω στην καθημερινότητά τους. Οι ιεροκήρυκες του παγκόσμιου καπιταλισμού έχουν έτοιμες τις κατηγορίες για αυτούς: εξωκοινωνικοί, βάρβαροι, μηδενιστές, εσωτερικοί εχθροί, ενάντιοι της προόδου, προβοκάτορες, υποκινούμενοι, ΛΙΓΟΙ. Ήδη εδώ, το πατριωτικό-συντηρητικό-εθνικιστικό μπλοκ άρχισε να ψελλίζει σενάρια για πέρασμα της εξουσίας στα χέρια του στρατού, κάτι που θα έχει ως συνέπεια την έναρξη εχθροπραξιών από την τουρκική πλευρά, με την Ελλάδα. Όπως αντίστοιχα και στην Τουρκία ο στρατός παρουσιάζεται ως υποκινητής της εξέγερσης. Όπως υποκινούμενες ήταν η κοινωνική εξέγερση στην Ελλάδα του 2008, η αραβική άνοιξη, κλπ. Οι κατηγορίες αυτές μαρτυρούν και το φόβο των κυρίαρχων απέναντι στη δυναμική της κοινωνικής έκρηξης, απέναντι στην πολυπλοκότητα των σχέσεων που πλάθουν τα εξεγειρόμενα κομμάτια, απέναντι σε έναν κόσμο που δεν έχει τίποτα να χάσει και τίποτα να του υποσχεθούν. Ζούμε μέσα στη θύελλα της μάχης, μέσα στην εποχή των ταραχών. Την ιστορία την γράφουν οι άνθρωποι με τις πράξεις τους και είναι χρέος των εδώ αγωνιζόμενων αυτή τη στιγμή να δείξουν την αλληλεγγύη τους στα αδέρφια που μάχονται στην Τουρκία. Πάνω στα οδοφράγματα, πάνω στις κοινότητες του αγώνα, πάνω στην αλληλεγγύη στήνονται οι κομμούνες του αύριο, εκεί που ενώνονται ο πόνος, η ελπίδα και η προσωπικότητα του καθενός με την προσπάθεια για τη επίθεση στην καρδιά του κτήνους, για την καταστροφή του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση ενός κόσμου ελευθερίας, ισότητας, αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης. Η φλόγα της εξέγερσης απλώνεται και είναι στο χέρι μας να βοηθήσουμε αυτήν την παγκόσμια κίνηση.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ
ΝΑ ΔΙΑΔΩΣΟΥΜΕ ΤΗ ΦΛΟΓΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ
ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΩΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΟΜΜΟΥΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ