Στις 5/12/2009, μία μέρα πριν τη συμπλήρωση ενός έτους από την δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου από τον μπάτσο Κορκονέα στα Εξάρχεια και την κοινωνική εξέγερση που ακολούθησε, στο Κερατσίνι γίνεται μια εκτεταμένη αστυνομική επιχείρηση εναντίον του αναρχικού στεκιού Ρεσάλτο. Μπάτσοι κάθε είδους εισβάλλουν, απαγάγουν ουσιαστικά 22 συντρόφους και συντρόφισσες, τους φορτώνουν το μισό ποινικό κώδικα με βάση τα ευρήματά τους (άδεια μπουκάλια μπύρας, πετρέλαιο για μια σόμπα, κοντάρια με μαυροκόκκινες σημαίες, κάποιες αντιασφυξιογόνες μάσκες που χρησιμοποιούνταν για δουλειές και για την προστασία από τα δακρυγόνα στις πορείες), ένας τουλάχιστον σύντροφος απειλείται με προφυλάκιση και οι εγγυήσεις ανέρχονται συνολικά σε 51.000 ευρώ.
Με το που γίνεται γνωστή η κατασταλτική επιχείρηση, σύντροφοι πηγαίνουν προς το Δημαρχείο Κερατσινίου όπου και το καταλαμβάνουν σε ένδειξη αλληλεγγύης και δημιουργώντας ένα πρώτο κέντρο αγώνα για να απαντήσουν στην κρατική καταστολή. Η συνέχεια ανάλογη της αρχής της, καθώς οι μπάτσοι εισβάλλουν και στο Δημαρχείο παρόλο που ακόμη και γείτονες, κάτοικοι της περιοχής και ντόπιοι δημοτικοί σύμβουλοι τους φράσσουν την πόρτα. Στο δημαρχείο συλλαμβάνονται άλλοι 42 σύντροφοι και συντρόφισσες που δικάζονται στις 28/11/2013.
Η εισβολή στο Ρεσάλτο και στη συνέχεια στο Δημαρχείο Κερατσινίου έρχεται μια μέρα πριν από τις 6 Δεκέμβρη του 2009, τότε που η εξουσία φοβόταν την επανάληψη του Δεκέμβρη του 2008. Βρισκόμαστε σε ένα κομβικό ιστορικό σημείο. Στην Ελλάδα, έχει ήδη συμβεί μια τρομακτικής δυναμικής κοινωνική εξέγερση, η πρώτη εν μέσω κρίσης παγκοσμίως, η οποία έχει προκαλέσει βαθιά ρήγματα στο εξουσιαστικό οικοδόμημα. Ακόμη, διαφαίνεται στον ορίζοντα η έλευση με κάθε επισημότητα της κρίσης και στα μέρη μας. Η ντόπια πολιτική ηγεσία έχει να διαχειριστεί την κρίση συναίνεσης στο εσωτερικό και να προετοιμαστεί για τα όσα θα έρχονταν με την ένταξη στο μηχανισμό στήριξης και το ΔΝΤ λίγους μήνες μετά. Για να συμβούν αυτά απρόσκοπτα θα έπρεπε να τεθεί ως πρωταρχικός στόχος του συστήματος η επίθεση στα μαχόμενα κομμάτια της κοινωνίας, ανάμεσα στα οποία ενυπάρχουν σε κύρια θέση οι αναρχικοί/αντιεξουσιαστές και οι δομές τους.
Η επιχείρηση στο Ρεσάλτο έφερε στο προσκήνιο τα πρώτα συγκροτημένα σημεία της αντιεξεγερτικής στρατηγικής του κράτους σε επίπεδο συνολικής αναδιάρθρωσης και αναβάθμισής του. Η φυσική καταστολή, η νομοθετική θωράκισή του, η ιδεολογική επίθεση αποκτούν μια νέα διάσταση, κάτι που έχει φτάσει μέχρι και σήμερα, καθώς αυτό που κυριαρχεί πλέον στο δημόσιο λόγο είναι η θεωρία των δύο άκρων, η πάταξη της ανομίας, η παρουσία του κράτους ως μοναδικού εγγυητή της ομαλότητας, η δημοκρατία. Να θυμηθούμε λίγο τι διακηρύχθηκε και τι εισήχθη στο δημόσιο λόγο γύρω από την εισβολή στο Ρεσάλτο. Τότε υπουργός προστασίας του πολίτη ήταν ο Χρυσοχοΐδης, γνωστός για το ρόλο του στην αναβάθμιση της καταστολής και της “αντιτρομοκρατικής” στρατηγικής του κράτους. Αυτό που είχε διακηρυχθεί από τότε ήταν το περίφημο “Πυγμή και Δημοκρατία”, μάλιστα από το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ που είχε έρθει στα πράγματα εκμεταλλευόμενο την αποσάθρωση της ΝΔ. Είναι ο ίδιος ο λόγος περί δημοκρατίας που διακηρύσσεται μέχρι σήμερα, σε οποιαδήποτε κρατική επίθεση. Ακόμη, η εισβολή στο Ρεσάλτο συνοδεύτηκε, μέσα από τα ΜΜΕ, με το βομβαρδισμό της “κοινής γνώμης” με γιάφκες, ζουμ στα άδεια μπουκάλια, κατηγορίες για κέντρα που μαγειρεύουν περίεργες καταστάσεις και τη διακήρυξη από το κράτος της μηδενικής ανοχής σε όσους δε συναινούν με την ειρήνευση που προωθεί. Μια ειρήνευση που πλέον σήμερα είναι εμφανέστατο πως περνά πάνω από την καταστολή οποιουδήποτε αντιστέκεται.
Ο λόγος της κυριαρχίας και η εικόνα των ειδήσεων που παίζουν τα βίντεο των μπάτσων κατασκευάζουν την Αλήθεια. Μια αλήθεια που στοχεύει στην απονοηματοδότηση του λόγου και της δράσης όσων μάχονται απέναντι στην εξουσία, τη σμίλευση έτοιμων ιδεολογημάτων και φιγούρων μέσα στις οποίες ο καθένας που αμφισβητεί στο ελάχιστο την κυριαρχία χωράει, την προώθηση της απόλυτης σιωπής στην κοινωνική ζωή, τη συνεχή φυσική καταστολή, τον εκφοβισμό, την παραγωγή πειθήνιων υπηκόων. Η απαραίτητη καπιταλιστική αναδιάρθρωση περνά μέσα από ένα κολοσσιαίο φυσικό και συμβολικό κράτος που υπάρχει μέσα σε κάθε χώρο φυσικό ή νοηματικό, που διαμεσολαβεί κάθε κοινωνική σχέση, προσπαθώντας και να την ορίσει.
Τέσσερα χρόνια μετά τα γεγονότα στο Κερατσίνι, περισσότερο από ποτέ είναι ανάγκη όλων όσοι αγωνιζόμαστε να τσακίσουμε την κρατική καταστολή, να αποδομήσουμε τα ιδεολογήματα και το λόγο αλήθειας της κυριαρχίας στο κοινωνικό πεδίο, να ορίσουμε οι ίδιοι τα περιεχόμενα των αγώνων και να δημιουργήσουμε νέες, απελευθερωτικές συνθήκες στην καθημερινότητα. Να συνδεθούμε, να οργανωθούμε και να αμυνθούμε απέναντι στην κρατική καταστολή και επιβολή, δημιουργώντας ταυτόχρονα τις προϋποθέσεις να προχωρήσουμε στην αντεπίθεση. Σε όλα αυτά η αλληλεγγύη ήταν, είναι και θα είναι μοριακό συστατικό τόσο του πολιτικού αγώνα, όσο και της ίδιας της φύσης μας, της προσωπικής και συλλογικής μας στάσης, της κοινωνίας που οραματιζόμαστε και ως εκ τούτου είναι αδιαπραγμάτευτη. Απέναντι στην κρατική καταστολή, δε θα αφήσουμε κανένα σύντροφο μονάχο και αυτό ισχύει και για όσους σήκωσαν το ανάστημά τους τέσσερα χρόνια πριν στο Κερατσίνι.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΜΑΣ
ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ