Ο πόλεμος λοιπόν ήρθε. Είναι εδώ και μας χτυπάει την πόρτα. Έχει όνομα και επίθετο: Κρίση Χρέους. Έχει φταίχτες, συνένοχους, δωσίλογους, μεσσίες, ελπίδες και απογοητεύσεις κομμένες και ραμμένες για ένα καλοστημένο κοινωνικό πείραμα. Αν θέλουμε όμως να πάψουμε να είμαστε πειραματόζωα, ας μιλήσουμε μια και καλή για όσα μας αφορούν από τη θέση που μας αρμόζει: αυτής των από κάτω αυτού του κόσμου.
Κρίση. Για ποια κρίση όμως μιλάμε; Για μας η κρίση είναι γέννημα – θρέμμα του καπιταλισμού και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του άθλιου συστήματος εκμετάλλευσης. Δεν είναι ένα φαινόμενο που ξαφνικά κάποια στιγμή εμφανίστηκε πάνω από τα κεφάλια μας. Με λίγα λόγια, ο καπιταλισμός βρίσκεται σε μια ακόμη καμπή του, προσπαθώντας να εφεύρει ένα νέο μοντέλο αναπαραγωγής του, ένα νέο μοντέλο εκμετάλλευσης. Αυτό συμβαίνει πάρα πολύ απλά γιατί τα αφεντικά επιτιθέμενα ολοένα και περισσότερο πάνω στις ζωές μας τις τελευταίες δεκαετίες, τώρα επιλέγουν να μεταβιβάσουν όλο το βάρος της καπιταλιστικής κρίσης στις πλάτες μας. Το σύστημα αυτό αναζητά συνεχώς νέες πηγές πλουτισμού πάνω στην εργασία μας, καταστρέφοντας το περιβάλλον και έχοντας εκατομμύρια κόσμο σε όλο τον πλανήτη να ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες. Το σύστημα λοιπόν αυτό παίρνει πολλές μορφές όταν βρίσκεται σε κρίση. Φορά το μανδύα του και επανεμφανίζεται καινούριο με νέες υποσχέσεις για όσους πιστέψουν και νέα βαρβαρότητα. Αυτό συμβαίνει ακριβώς όταν πρέπει να αυξήσει και άλλο την κερδοφορία του. Η κερδοφορία όμως αυτή πάντα θα σημαίνει άντληση υπεραξίας από τη δική μας εργασία. Το περιβόητο κράτος πρόνοιας δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένας φερετζές της υφαρπαγής του πλούτου που εμείς οι ίδιοι παράγουμε και ποτέ δεν καρπωνόμαστε. Ήταν ένα προκάλυμμα από “κοινωνικές παροχές”, ψίχουλα που μας επιστρέφονται ενώ η “δημοκρατία και συμμετοχή” μια προσπάθεια εδραίωσης της κοινωνικής ειρήνης και συναίνεσης.
Τώρα, όμως, φαίνεται πραγματικά ότι η κρίση αυτή είναι και μια τεράστια ευκαιρία για μπίζνες. Ακόμη και ό,τι ήταν δημόσιο παραδίνεται στα νύχια του ιδιωτικού, στη σφαίρα του εμπορίου και του κέρδους (αν και ποτέ το δημόσιο δεν ήταν το κρατικό, δημόσιο είναι το ισότιμα προσβάσιμο σε όλους). Υγεία, παιδεία, στέγαση, ρεύμα, νερό, είδη πρώτης ανάγκης ανοίγουν τεράστιες ευκαιρίες για τα αφεντικά να γεμίσουν τις τσέπες τους. Ακόμα όμως κι αυτό το ελάχιστο μέρος που μας επέστρεφαν από τον πλούτο που παράγουμε, μας τελείωσε. Έχουμε μπροστά μας ένα ακραίο νεοφιλελεύθερο μοντέλο, ένα κράτος “εκτάκτου ανάγκης”, μια κοινωνική έκρηξη προ των πυλών.
Από τη συνειδητοποίηση ότι ο πλούτος είναι κοινωνικός και τα αγαθά μας ανήκουν, ήρθε η ώρα να περάσουμε στο πεδίο της δράσης. Γενικευμένη ανυπακοή, συλλογική στάση πληρωμών. Αλλά πώς; Σωτήρες δεν υπήρξαν ούτε θα υπάρξουν. Οι από κάτω συλλογικά πρέπει να απαντήσουν στη συνολική επίθεση και να βγούνε μπροστά. Στήνοντας σημεία συνάντησης και επικοινωνίας στις πλατείες, στις γειτονιές (με συνελεύσεις γειτονιών), τους χώρους εργασίας, τα σχολεία, χτίζοντας τις βάσεις της αυτοδιαχείρισης των ζωών μας, δομώντας δεσμούς αλληλεγγύης και εμπιστοσύνης, δομές δηλαδή αλληλοβοήθειας (συλλογικές κουζίνες, κοινοτικά ιατρεία). Με δίκτυα δράσης ενάντια στις κρατικές – κατασταλτικές επεμβάσεις (περιφρούρηση στις γειτονιές όταν επιχειρούν να κόψουν το ρεύμα), με πολύμορφες δράσεις αντιπληροφόρησης, με διάχυση των απαραίτητων τεχνικών γνώσεων, με καταλήψεις και σαμποτάζ αρμόδιων οργανισμών (όπως το άνοιγμα των ταμείων στα νοσοκομεία) και ό,τι άλλο μπορούν να σκεφτούν και να συνθέσουν τα μυαλά αποφασισμένων ανθρώπων.
Ήρθε η ώρα για μια κοινότητα αγώνα ξεπερνώντας τον ατομισμό μας, βγαίνοντας απ’ τα κλουβιά μας, γνωρίζοντας τους γείτονες και τους συναδέλφους μας, δημιουργώντας κοινοτικές σχέσεις. Σε μια βάση οριζόντια χωρίς διαμεσολαβητές και κουμανταδόρους, που τάχα ξέρουν καλύτερα από εμάς, όσα αφορούν εμάς. Να αντικαταστήσουμε την αποξένωση με την αλληλεγγύη, την ανασφάλεια με την εμπιστοσύνη. Γιατί μόνο έτσι οι από κάτω αυτού του κόσμου μπορούν να βγουν στην επίθεση, να καταφέρουν τη συλλογική επανάκτηση αυτών που δικαιωματικά ανήκουν σε όλους.
…Για τη συλλογική επανάκτηση
των ζωών μας…