Χθες, 11/5, ημέρα γενικής απεργίας, με χιλιάδες διαδηλωτές στους δρόμους όλης της χώρας, στην απεργιακή πορεία της Αθήνας, το αστυνομικό κράτος ξεδίπλωσε μια βίαιη επίθεση στο σώμα των διαδηλωτών, χτυπώντας με σαφή και δολοφονικό τρόπο κυρίως μπλοκ που συσπείρωναν κόσμο από πρωτοβάθμια σωματεία, κινήσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, συνελεύσεις γειτονιών, αναρχικούς, αντιεξουσιαστές. Ο απολογισμός είναι σαφής και ξεκάθαρος του τι έχουμε απέναντί μας: Περισσότεροι από 100 διαδηλωτές μεταφέρθηκαν σε νοσοκομεία (Νίκαια, ΚΑΤ, Ευαγγελισμός) ενώ 3 υποβλήθηκαν σε χειρουργικές επεμβάσεις. Ο σύντροφος Γιάννης Κ. δέχτηκε δολοφονική επίθεση από τις δυνάμεις καταστολής. Χτυπημένος και με αίματα στο κεφάλι άρχισε να απομακρύνεται μαζί με διαδηλώτρια από την Πανεπιστημίου. Κατηφορίζοντας την οδό Αμερικής, στο ύψος της Σταδίου, μπήκαν σε στοά που ήταν παρόντες άνθρωποι που τον είδαν να αιμορραγεί. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε σε προθανάτια κατάσταση (σύμφωνα με ιατρικό ανακοινωθέν) στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας με εσωτερική αιμορραγία στο κεφάλι, χειρουργήθηκε άμεσα και νοσηλεύεται στην εντατική κλινική σε κρίσιμη κατάσταση. Επίσης, σε όλα αυτά έρχονται να συμπληρωθούν και οι 12 συλλήψεις, με τους διαδηλωτές να οδηγούνται σήμερα στον ανακριτή. Το κράτος, μέσα από τα φερέφωνα και τα όργανά του αμέσως παίζει το γνωστό, χιλιοειπωμένο τραγούδι για έρευνες κατά πόσο ευθύνονται οι αστυνομικοί, για αδιευκρίνιστες συνθήκες των τραυματισμών, για δικαιοσύνη που θα αποδοθεί, καθώς σήμερα ήρθαν να θέσουν τρεις μπάτσους σε διαθεσιμότητα.
Παράλληλα, μετά τη δολοφονία του 44χρονου Μανώλη Καντάρη στη συμβολή των οδών Γ’ Σεπτεμβρίου και Ηπείρου στην Αθήνα, με το πρόσχημα της εγκληματικότητας και σαν σύγχρονες νεοναζιστικές πολιτοφυλακές, ένα λεφούσι φασιστών για τις επόμενες δύο ημέρες επιδίδεται με τις ευλογίες και τις πλάτες του επίσημου κράτους σε ένα πογκρόμ κατά μεταναστών και σε δύο επιθέσεις ενάντια στις καταλήψεις Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά και Villa Amalias. Κατάληξη όλων αυτών, η δολοφονία χθες το βράδυ ενός 21χρονου από το Μπαγκλαντές στα Κάτω Πατήσια με μαχαιριές, μετά από καταδίωξή του, σύμφωνα με μαρτυρίες, από ένα μηχανάκι που επέβαιναν δύο άτομα με κουκούλες, πιθανότατα φασίστες.
Πλέον, όμως δεν χωρούν παρερμηνείες, παρεξηγήσεις, πισωγυρίσματα απέναντι σε όλα αυτά. Απέναντι στα σύγχρονα τάγματα ασφαλείας του κράτους που έχουν πλημμυρίσει τις γειτονιές, που έχουν ξυλοκοπήσει, ματώσει και συλλάβει συντρόφους, φίλους, γνωστούς και αγνώστους που βιώνουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα της σοσιαλιστικής ολοκληρωτικής δημοκρατίας και που με πολλούς από αυτούς κατεβαίνουμε και συμμετέχουμε μαζί στο δρόμο, στις απεργίες, στις λαϊκές συνελεύσεις, στα σωματεία, στα πανεπιστήμια, στις πλατείες και στις γειτονιές. Που μοιραζόμαστε εκείνες τις στιγμές που οι καρδιές μας πάλλονται σα μία, οι γροθιές μας υψώνονται, οι φωνές μας ενώνονται, τα γέλια και οι λύπες μας μοιράζονται. Σε όλες αυτές τις κινήσεις και τους αγώνες που βλέπουμε να ξεδιπλώνονται γύρω μας από ανθρώπους που σιγά σιγά αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι ο μόνος δρόμος είναι να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους, αδιαμεσολάβητα, ακηδεμόνευτα, μαζικά, δυναμικά, αλληλέγγυα. Απέναντι σε όλο τον παρακρατικό συρφετό που προσπαθεί να στρέψει εν μέσω κοινωνικής αναταραχής τους καταπιεζόμενους να φαγωθούν μεταξύ τους, να σπείρουν τις ηλίθιες απόψεις τους για το έθνος, τη φυλή και κάθε είδους ιδεολόγημα που διαχωρίζει τους ανθρώπους, χρησιμοποιώντας το φόβο και τη θολούρα του κόσμου σαν έδαφος για να ποτίσουν τα μυαλά με το δηλητήριό τους. Ενός συρφετού με τη συντονισμένη βοήθεια όλου αυτού που έχουμε απέναντί μας (ΜΜΕ, κράτος, μπάτσους, αφεντικά) προσπαθεί να στήσει τη δικιά του μιντιακή εξέγερση στο πρόσωπο ενός ανθρώπου που δολοφονήθηκε άδικα σε μια κοινωνία που ο κανιβαλισμός, ο ατομισμός, ο αποκλεισμός και η απόγνωση είναι αυτός που πριμοδοτεί όλα αυτά τα φαινόμενα, η βαθύτερη ουσία τους.
Εμείς από τη μεριά μας, σαν αναρχικοί-αντιεξουσιαστές είμαστε και θα είμαστε κομμάτι του κάθε αγώνα, κομμάτι της κοινωνίας συνεχίζοντας να παλεύουμε για την ατομική και κοινωνική ελευθερία, με αξιοπρέπεια, με θέληση και πείσμα για ζωή. Απέναντί μας έχουμε όλα τα κάστρα της εξουσίας φυσικά ή ιδεολογικά. Παλεύουμε και θα παλεύουμε όμως για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, χωρίς σύνορα, κράτη και πατρίδες. Χωρίς μπάτσους-δολοφόνους, χωρίς αστική δικαιοσύνη, χωρίς δημοκρατία βασισμένη πάνω στο αίμα και τον ιδρώτα μας. Χωρίς αφεντικά, φασίστες, δημοσιογράφους και κάθε λογής απολογητή και υποστηρικτή της εξουσίας που δολοφονεί, φυλακίζει, βασανίζει και μπορεί να παρουσιάσει όλα αυτά σαν άμεσες συνέπειες των πράξεων κάποιων, σαν δίκαια, σα φυσιολογικά.
Ε όχι ρε κουφάλες! Δεν ήμασταν και δε θα γίνουμε εικόνα στις ειδήσεις, ούτε θα ακούσουμε κάθε μαλακία και κλάψα σας για τη βία, την επίθεση, τις καταστροφές , την υπεράσπιση της δημοκρατίας σας. Έχουμε ήδη πολλούς νεκρούς, πολλούς χτυπημένους, πολλούς αποκλεισμένους, πολλούς φυλακισμένους για να συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι όλα είναι ζήτημα κάποιων κακών μπάτσων, δικαστών , αφεντικών και πως δεν έχουμε κανένα λόγο να εξεγερθούμε. Έχουμε έναν και μοναδικό: Ότι η ζωή ανήκει στον καθένα που θέτει τον εαυτό του και τις δυνάμεις του, το μυαλό, την καρδιά και τη θέλησή του μαζί με αυτούς που θέλουν μια και καλή να τελειώνουν με τη βαρβαρότητα, οποιουδήποτε καθεστώτος. Με τους από κάτω αυτού του κόσμου, με τους αποκλεισμένους, με τον κόσμο της αξιοπρέπειας, της αλληλεγγύης, της φαντασίας, της ισότητας. Με τον κόσμο της ελευθερίας. Τα ψέματα λοιπόν τελειώνουν. Φωτιά στην απάθεια, όλοι στους δρόμους.
Συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης, ΠΕΡΑΣΜΑ
από το κατειλημμένο Μαραγκοπούλειο, Γούναρη 102