Category: Κείμενα του Περάσματος

για την ανακατάληψη του Μαραγκοπούλειου

Σήμερα ανακαταλαμβάνουμε το Μαραγκοπούλειο (πρώην ΠΙΚΠΑ), στη Γούναρη 102. Όσο και να νομίζουν κάθε λογής μπάτσοι, δικαστές, εισαγγελείς, δήμαρχοι, περιφερειάρχες και υπουργοί ότι οι επιλογές, οι επιθυμίες και η λύσσα μας για την κοινωνική απελευθέρωση σταματούν μπροστά σε μια κατασταλτική επιχείρηση, είναι γελασμένοι. Όσο και να πιστεύουν ότι προβάλλοντας προς τα έξω από τα ΜΜΕ καθημερινές ιστορίες τρέλας που αφορούν εμάς σαν ανθρώπους, σαν πολιτικά όντα, σαν εχθρούς του καπιταλιστικού οικοδομήματος ότι θα καταφέρουν να διαστρεβλώσουν το λόγο, τις πράξεις, τη θέση μας στην κοινωνία, είναι γελασμένοι. Έχουμε πει και ξαναπεί ότι σε αυτόν τον κόσμο θα στεκόμαστε απέναντι, τόσο σε όσα φανερά συγκροτούν τον κορμό της εξουσίας (κράτος και κεφάλαιο), όσο και σε όσα έχουν με το χρόνο εδραιωθεί σαν κοινωνικά φαινόμενα, σαν κοινωνικές παθογένειες (ατομισμός, ρατσισμός, σεξισμός, φόβος, κοινωνικός κανιβαλισμός).

Σε αυτόν όμως τον κόσμο, επειδή και εμείς κομμάτια του είμαστε, έχουμε επιλέξει να βρούμε τους δικούς μας τρόπους να δομήσουμε μια πραγματικότητα, ένα σύνολο σχέσεων, συμπεριφορών, τρόπων οργάνωσης και αλληλοβοήθειας που αποτελούν και θα αποτελούν το προνομιακό πεδίο αυτών που κάποια στιγμή σιχαίνονται απλά να επιβιώνουν. Μια κατάληψη, ένας ανοιχτός κοινωνικός χώρος είναι ο χώρος για όλους αυτούς που νιώθουν αποκλεισμένοι, στο βαθμό που ο καθένας το συνειδητοποιεί. Ποιος έχει αμφιβολία για το πώς είναι η καθημερινότητα; Σχολεία, εργασία, γήπεδα, χώροι διασκέδασης, πλατείες, τα μέρη που διαδραματίζεται και πλέκεται η κοινωνική ζωή, είναι πλέον χωνευτήρια συμπεριφορών, συναισθημάτων, αισθήσεων, κοινωνικών φαινομένων. Όλα και όλοι περιστρέφονται γύρω από την ατομική αυτοϊκανοποίηση που συμπυκνώνεται στο τρίπτυχο καταναλώνω-συμμετέχω- είμαι πολίτης. Πάντα γρήγορα, άκριτα, ασυναίσθητα, άμορφα. Οι αποδεκτές συμπεριφορές είναι κομμένες και ραμμένες. Πειραματικά, οι χώροι αυτοί μας τοποθετούν σε ένα γιγαντιαίο πανοπτικό σύστημα μέσα στο οποίο όλες μας οι θελήσεις και επιθυμίες κοντρολάρονται και τυποποιούνται. Οι αυταπάτες ή η ικανοποίηση που νιώθει κάποιος τα Χριστούγεννα χαϊδεύοντας στην Πλατεία Γεωργίου τον Αι-Βασίλη, αφορούν τη συνεχή μετατόπισή μας από το πεδίο της ανακάλυψης του εαυτού μας, της ζύμωσης με τους συνανθρώπους μας, στο πεδίο μιας ήδη υπάρχουσας αλλοτριωμένης συμπεριφοράς που ενσωματώνουμε.
Εμείς επιδιώκουμε την ανατροπή, τον πειραματισμό, την παρατήρηση, τη σκέψη, τη δράση, όχι την αποχαύνωση. Αρνούμαστε να είμαστε άνθρωποι-πειραματόζωα, αρνούμαστε και σιχαθήκαμε να καταστέλλουν τα μυαλά και τα σώματα μας. Γι αυτό καταλάβαμε και ανακαταλάβαμε το Μαραγκοπούλειο. Για να επικοινωνήσουμε και να ζυμωθούμε με τη γειτονιά, να διαχύσουμε το λόγο και τις πρακτικές μας, να δημιουργήσουμε ένα χώρο ανοικτό, ένα χώρο πραγματικής συνάντησης. Ανοίγουμε τις πόρτες μας σε όλα τα κοινωνικά κομμάτια που μπορούμε να έρθουμε σε επαφή, να βρεθούμε και μαζί να τελειώσουμε μια και καλή με τη βαρβαρότητα κάθε εξουσίας. Και μέχρι τότε καθημερινά να αγωνιστούμε, να συναντηθούμε, να χαρούμε και να λυπηθούμε, να οπλιστούμε με συνείδηση, οργή και λύσσα, για όσα θέλουμε, για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση.

Το χρονικό της εκκένωσης
Στις 28/12/10 στις 7:30 το πρωί περίπου 40 μπάτσοι και ασφαλίτες με τη συνοδεία μιας κλούβας με διμοιρία των ΜΑΤ επιχείρησαν την εκκένωση του κατειλημμένου Μαραγκοπουλείου (Γούναρη 102). Εκείνη τη στιγμή στο κτίριο βρίσκονταν 11 σύντροφοι και συντρόφισσες. Μετά την άρνησή τους να εγκαταλείψουν το κτίριο ξεκίνησε η εκκένωση από τους μπάτσους με τη βοήθεια της Πυροσβεστικής, η οποία έσπευσε να κόψει τα λουκέτα της πλαϊνής πόρτας που εν τέλει ξηλώθηκε. Αφού αντιστάθηκαν σθεναρά μέχρι τέλους στην επέλαση των μπάτσων, οδηγήθηκαν στο τμήμα. Εκεί αρνήθηκαν να υπογράψουν τη φόρμα με τα βιομετρικά τους στοιχεία και να δώσουν τα δακτυλικά τους αποτυπώματα, αν και τους ζητήθηκε επίμονα. Παράλληλα σύντροφοι-συντρόφισσες που ενημερώθηκαν για το συμβάν κατευθύνθηκαν αρχικά προς την κατάληψη όπου φωνάχθηκαν πολλά συνθήματα και οι μπάτσοι διαπομπεύτηκαν ενώ στη συνέχεια ακολούθησε συγκέντρωση έξω από την Αστυνομική Διεύθυνση στην Ερμού. Υπό την πίεση των συντρόφων-συντροφισσών μετά από 3 ώρες οι 11 αφήνονται ελεύθεροι-ελεύθερες. Σε βάρος των 9 (8 από το Πέρασμα και 1 σύντροφος) εκκρεμεί κατηγορία για «διατάραξη οικιακής ειρήνης» ενώ οι άλλοι 2 αφήνονται χωρίς κατηγορίες. Συνειδητά και από επιλογή ανέλαβαν συλλογικά την ευθύνη της κατάληψης παρά την επιλογή που οι μπάτσοι πρότειναν «να δοθεί ένα όνομα για να ξεμπερδεύουν».

Υ.Γ.: Προς τον «κύριο» Λοβέρδο και τους ιθύνοντες του υπουργείου υγείας , υπεύθυνους για την μήνυση που κατατέθηκε ενάντια στο Μαραγκοπούλειο: Είναι κάτι παραπάνω από προκλητικό να σας πιάνει ο πόνος για εγκαταλελειμμένα από εσάς, εδώ και δεκαετίες κτίρια, την ίδια στιγμή που όλα τα νοσοκομεία της χώρας βρίσκονται υπό την ομηρία των φαρμακοβιομηχανιών, κάθε είδους μεσολαβητή, που κόσμος περιμένει βδομάδες να χειρουργηθεί, που δεν υπάρχουν υλικά, γιατροί και όλοι δουλεύουν χωρίς να αμείβονται ή προχωρούν σε επισχέσεις εργασίας, που οι ίδιοι οι εργαζόμενοι χαρακτηρίζουν ως Γκουαντάναμο νοσοκομεία όπως το «Παναγιά Βοήθεια», δηλαδή το Γ.Π.Ν.Π όπου οι ασθενείς κοιμούνται σε ράντζα. Το ποτήρι ξεχείλισε, η λαϊκή οργή θα σας καταπνίξει.

Στις 28/12/10 στις 7:30 το πρωί περίπου 40 μπάτσοι και ασφαλίτες με τη συνοδεία μιας κλούβας με διμοιρία των ΜΑΤ επιχείρησαν την εκκένωση του κατειλημμένου Μαραγκοπουλείου (Γούναρη 102). Εκείνη τη στιγμή στο κτίριο βρίσκονταν 11 σύντροφοι και συντρόφισσες. Μετά την άρνησή τους να εγκαταλείψουν το κτίριο ξεκίνησε η εκκένωση από τους μπάτσους με τη βοήθεια της Πυροσβεστικής, η οποία έσπευσε να κόψει τα λουκέτα της πλαϊνής πόρτας που εν τέλει ξηλώθηκε. Αφού αντιστάθηκαν σθεναρά μέχρι τέλους στην επέλαση των μπάτσων, οδηγήθηκαν στο τμήμα. Εκεί αρνήθηκαν να υπογράψουν τη φόρμα με τα βιομετρικά τους στοιχεία και να δώσουν τα δακτυλικά τους αποτυπώματα, αν και τους ζητήθηκε επίμονα. Παράλληλα σύντροφοι-συντρόφισσες που ενημερώθηκαν για το συμβάν κατευθύνθηκαν αρχικά προς την κατάληψη όπου φωνάχτηκαν πολλά συνθήματα και οι μπάτσοι διαπομπεύτηκαν ενώ στη συνέχεια ακολούθησε συγκέντρωση έξω από την Αστυνομική Διεύθυνση στην Ερμού. Υπό την πίεση των συντρόφων-συντροφισσών μετά από 3 ώρες οι 11 αφήνονται ελεύθεροι-ελεύθερες. Σε βάρος των 9 (8 από το «Πέρασμα» και 1 σύντροφος) εκκρεμεί κατηγορία για «διατάραξη οικιακής ειρήνης» ενώ οι άλλοι 2 αφήνονται χωρίς κατηγορίες. Συνειδητά και από επιλογή ανέλαβαν συλλογικά την ευθύνη της κατάληψης παρά την επιλογή που οι μπάτσοι πρότειναν «να δοθεί ένα όνομα για να ξεμπερδεύουν».

Στις 16 Οκτώβρη καταλάβαμε το εγκαταλελειμμένο εδώ και 20 χρόνια Μαραγκοπούλειο (πρώην ΠΙΚΠΑ) πραγματοποιώντας την πολιτική μας απόφαση να στεγάσουμε τις δομές της συλλογικότητας μας σ’ ένα απελευθερωμένο χώρο. Η ίδια η πράξη της κατάληψης, όντας μια επιθετική πράξη απέναντι στο υπάρχον, είναι για μας ένα ακόμα εργαλείο στα χέρια μας με το οποίο προτάσσουμε την αυτοοργάνωση σε κάθε μορφή της καθημερινότητάς μας, την αλληλεγγύη σε κάθε καταπιεσμένο κομμάτι αυτής της κοινωνίας, την αντίσταση σε κάθε τι που μας εξουσιάζει και μας καταπιέζει, τελικά έναν άλλο τρόπο, τον κοινοτικό τρόπο διαχείρισης της καθημερινότητάς μας: συντροφικό, συλλογικό, αδιαμεσολάβητο, μακριά από τη σφαίρα του ιδιωτικού και της αποξένωσης…

Ως αναρχικοί-αναρχικές, αντιεξουσιαστές-αντιεξουσιάστριες, αναγνωρίζοντας τους εαυτούς μας ως κομμάτι του κοινωνικού/ταξικού αγώνα, επιλέξαμε αυτούς τους 2,5 μήνες να δράσουμε πολύμορφα, μέσα και έξω από την κατάληψή μας. Επιχειρήσαμε εξ’ αρχής να επικοινωνήσουμε και να ζυμωθούμε με τη γειτονιά, να διαχύσουμε το λόγο και τις πρακτικές μας, να δημιουργήσουμε έναν χώρο ανοιχτό, έναν χώρο πραγματικής συνάντησης…

Ζούμε σε μια χρονική περίοδο που τα περιθώρια ερμηνείας των όσων συμβαίνουν σε κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο έχουν περιοριστεί εν τέλει σε δύο επιλογές. Υποταγή ή εξέγερση. Καθημερινά η ζωή και η επιβίωσή μας, όλο και περισσότερο δέχονται μια συνολική επίθεση από τα αφεντικά με την πρόφαση της οικονομικής κρίσης, της εισόδου της χώρας στο ΔΝΤ, του κοινού εθνικού συμφέροντος. Η πραγματικότητα, παρ’ όλη τη συντονισμένη ιδεολογική επίθεση των κυρίαρχων, είναι αμείλικτη. Τα φαντασιακά για δημοκρατικότητα, συμμετοχή, κρατικό παρεμβατισμό, κράτος πρόνοιας, ίσες ευκαιρίες, ευημερία και καπιταλιστική πρόοδο έχουν τελειώσει. Τα θεμέλια αυτού του κόσμου τρίζουν και η μόνη επιλογή των εξουσιαστών απέναντι στην πιθανότητα επαναστατικής τροπής των πραγμάτων είναι να απαντήσουν με την ευρεία καταστολή κάθε είδους κοινωνικών διεργασιών, ριζοσπαστικών αγώνων, συλλογικών πειραμάτων αυτοδιαχείρισης των ζωών μας και συντροφικών σχέσεων. Από τις απεργίες, από τις συγκρούσεις μέχρι και τους ανοιχτούς, κοινωνικούς κατειλημμένους χώρους το κράτος εφαρμόζει το δόγμα μηδενικής ανοχής, ταυτόχρονα με τη μεταρρύθμιση του κράτους και της αγοράς ώστε να είναι αποδοτικότερη. Όλα αυτά φυσικά σημαίνουν λεηλασία όλων των δικαιωμάτων μας, αναγνωρισμένων ή μη, σημαίνουν πολέμους, φτώχια, εξαθλίωση, κοινωνικό κανιβαλισμό και προφανώς μια κοινωνία σε κατάσταση σοκ.

Απέναντι σε όλα αυτά, εμείς έχουμε πάρει και θα συνεχίσουμε να παίρνουμε θέση. Απέναντι σε κάθε Κατσιφάρα (ο οποίος ήταν υπεύθυνος και πριν από περίπου μια δεκαετία για την καταστολή αντίστοιχης απόπειρας κατάληψης του ίδιου χώρου, δικαιολογώντας την τότε εκκένωση με υποσχέσεις για την «αξιοποίησή» του), δήμαρχο, μπάτσο, δικαστή, εισαγγελέα, δημοσιογράφο και κάθε είδους τιμητή και υπάλληλο αυτής της οργανωμένης επίθεσης επάνω στις ζωές μας διατρανώνουμε ότι είμαστε απέναντί τους. Τη θέση τους σε αυτόν τον κόσμο την έχουν επιλέξει. Όπως και εμείς. Και πριν βιαστούν να μιλήσουν για αξιοποίηση του Μαραγκοπουλείου τώρα που διώξαμε τους αναρχικούς («για το κοινό καλό»), να ξέρουν ότι το κοινό καλό εμείς το βλέπουμε μέσα από τη θέση μας που είναι δίπλα και μαζί με αυτούς που αγωνίζονται καθημερινά, αδιαμεσολάβητα, δυναμικά στη ζωή τους. Δίπλα σε αυτούς που έχουν δει τι σημαίνει σε αυτόν τον κόσμο να είσαι καταπιεσμένος, δίπλα σε αυτούς που δεν ξεχνούν τη βαρβαρότητα στα σχολεία, στην εργασία, στα εργατικά ατυχήματα, στους πολέμους, στην πείνα, στα νοσοκομεία, στα ψυχιατρεία, στις φυλακές. Δίπλα σε όλους αυτούς που περιμένουν και ετοιμάζονται για αυτό το τελευταίο χτύπημα στο κουφάρι του καπιταλισμού, δίπλα και μαζί με όσους θέλουν να ζήσουν ελεύθεροι, χωρίς εξουσία οικονομική, κοινωνική ή πολιτική δομώντας ένα νέο κόσμο αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας. Μαζί με όλους αυτούς έχουμε να πούμε σε κάθε εχθρό μας αυτό και μόνο αυτό:

ΠΙΣΩ ΚΟΥΦΑΛΕΣ, ΔΕ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΕΤΕ,
ΜΑΣ ΓΕΜΙΖΕΤΕ ΜΕ ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ
10, 100, ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης «Πέρασμα»

Τετάρτη 17 Νοέμβρη και πλήθος κόσμου κατεβαίνει στο δρόμο για να συμμετάσχει στην πορεία για την εξέγερση του 1973. Από την αρχή της πορείας διαφαίνονται και οι κρατικές προθέσεις που συμπυκνώνονται στο δόγμα της μηδενικής ανοχής, όπως έχει εξαγγελθεί από τον προηγούμενο Υπουργό Προστασίας του Πολίτη Χρυσοχοϊδη. Το δόγμα αυτό αφορά το ξεδίπλωμα ενός γενικευμένου, επιθετικού, κατασταλτικού σχεδίου με συλλήψεις, μπατσοκρατία, φυλακίσεις και διώξεις αγωνιστών και σαφής (όπως αφορά και τα τελευταία γεγονότα), επίθεση σε όσους επιλέγουν να διαδηλώσουν, να επανοικειοποιηθούν δρόμους και πλατείες, αντιδρώντας στο ασφυκτικό πλαίσιο της καθημερινής καπιταλιστικής τρομοκρατίας.

Έτσι, στην Πάτρα, από την αρχή της πορείας οι μπάτσοι επιτίθενται με σαφή και δολοφονικό τρόπο, σπάζουν τα μπλοκ, κυνηγούν και τραυματίζουν κόσμο, ενώ τα υπόλοιπα ασφαλίτικα τσιράκια περιμένουν όποιον προσπαθεί να διαφύγει για να τον προσαγάγουν. Από την Όθωνος Αμαλίας μέχρι και την επιστροφή στο παράρτημα, τα δακρυγόνα πέφτουν συνεχόμενα και ο κόσμος προσπαθεί να αμυνθεί. Ο τρόπος της κατασταλτικής μηχανής είναι σαφής.

Ασφυκτική πίεση που καταλήγει στην ανάπτυξη πολλών διμοιριών γύρω από το χώρο του παραρτήματος, τις οδομαχίες με όσους έχουν επιλέξει να το υπερασπιστούν και την ομηρία 200 ατόμων στο χώρο. 37 χρόνια μετά τη χούντα το παράρτημα ξαναπολιορκείται από την αστυνομία.

Η νύχτα τελειώνει με 10 προσαγωγές εκ των οποίων 3 συλλήψεις και πολλούς τραυματίες. Σε αυτούς και ένας σύντροφος που δέχτηκε από πολύ κοντινή απόσταση δακρυγόνο στη μύτη, με αποτέλεσμα τον πολύ σοβαρό τραυματισμό του.

Ο τραυματισμός του συντρόφου μας δεν είναι ένα συμβάν καταγεγραμμένο στα πρακτικά ενός νοσοκομείου αλλά η πραγματικότητα που ξέρουν και γνωρίζουν όσοι κατεβαίνουν στο δρόμο. Οι μπάτσοι έχουν καραμπίνες για να πετάνε τα δακρυγόνα και δεν διστάζουν να τις χρησιμοποιούν ευθύβολα, γνωρίζοντας τα αποτελέσματα. Είναι επιλογή τους να το κάνουν για να φοβίσουν όσους βγαίνουν στο δρόμο σε μαζικά κοινωνικά γεγονότα. Είναι επιλογή τους οι προσαγωγές, οι συλλήψεις και οι τραυματισμοί.

Είναι, όμως, επιλογή μας να συνεχίσουμε να παλεύουμε για τις ζωές μας, να οπλιζόμαστε απέναντι σε οποιονδήποτε ένστολο δολοφόνο και να συνεχίζουμε. Την επόμενη φορά που θα δούμε στις τηλεοράσεις κόσμο με κράνη, μάσκες και παλούκια καλό θα είναι να μην αρχίσουμε να σκούζουμε για φετιχιστές της βίας, αλλά να καταλάβουμε ότι κάποιοι έχουν βαρεθεί να βλέπουν συνανθρώπους, συντρόφους και φίλους με χειροπέδες, αίματα, αναπνευστικά προβλήματα, κατηγορίες. Είναι η επιλογή μας απέναντι στο φόβο και την καταστολή του κράτους.

Ακόμη, όποιος στον καιρό της γενικευμένης μετατροπής του κράτους σε αστυνομικό, της γενικευμένης κοινωνικής δυσαρέσκειας, της επίθεσης πάνω στις ζωές μας καταδικάζει τη βία από όπου και αν προέρχεται, να σκεφτεί ότι υπάρχει η κρατική βία και η επαναστατική αντιβία και ότι η ταύτιση των δύο είναι για εμάς το λιγότερο αφελής, αν όχι εχθρική. Στους δρόμους και τις πλατείες θα οπλιστούμε με τον τρόπο που αρμόζει στην πορεία μας προς την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση.

Πέρασμα
συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης
από το κατειλημμένο Μαραγκοπούλειο – Γούναρη 102

«Μπορεί να μας διαψεύσετε… μπορεί ατομικά να μην καταφέρετε να μας καταλάβετε ή να μην αγωνιστείτε κατά την διάρκεια της δικής σας ζωής και εποχής. Μπορεί εσείς οι τωρινοί να μην αγωνιστείτε ποτέ. (Όμως) πρέπει να δώσουμε μάχη να υπάρξουμε, να παραμείνουμε υπαρκτοί, να γίνουμε το μέλλον. Γι’ αυτό απευθυνόμαστε σε σας…»

Γιατί το μέλλον μας, το παρόν μας, είναι η πραγματικότητα της συνάντησης, η αξία της αλληλεγγύης αρνούμενη το γενικευμένο ατομισμό, η χαρά της συλλογικότητας απέναντι στην ήττα, τη θλίψη της πανταχού παρούσας απομόνωσης. Γιατί η κουλτούρα μας προκύπτει απ’ την αναγκαιότητα μιας συνολικής ελευθερίας, μιας συλλογικής αυτοδιάθεσης και αυτοδιαχείρισης των ζωών μας.
Γιατί για εμάς η κάλυψη των αναγκών όλων, των πραγματικών αναγκών και όχι των επίπλαστων, θα έρθει μόνο μέσα απ’ τη κοινοτική διαχείριση υλικών και μη πόρων. Γιατί η μόνη ψευδαίσθηση που εντοπίζουμε είναι η πίστη στην συντήρηση αυτού του κόσμου της επιβίωσης και όχι της ζωής, της μερικής και πάντοτε υπό όρους ελευθερίας.

Επιδιώκουμε να είμαστε ένα κομμάτι του νήματος που συνδέει τους ριζοσπαστικούς αγώνες του παρελθόντος με τους σημερινούς, συνεπείς ως προς αυτούς, τις επιλογές μας και τη ριζοσπαστική σκέψη και δράση. Είναι άλλωστε και ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορούμε να αντιληφθούμε την ίδια μας την υπόσταση μέσα στο σύστημα, πάντα απέναντί του και οπλισμένοι με αποφασιστικότητα και αδιαλλαξία. Κι αυτή μας η στάση πηγάζει αυτούσια μέσα από κάθε βαθμίδα συνειδητοποίησης της πραγματικότητας.
Γνωρίζουμε καλά ότι ο καπιταλιστικός κόσμος και οι αξίες του έχουν εισβάλλει στο μυαλό και το κορμί μας, ζούμε και είμαστε μέσα στις αντιφάσεις που αυτός κυοφορεί. Ακριβώς αυτές θέλουμε να ξεπεράσουμε με το μόνο τρόπο που εμπιστευόμαστε: το συλλογικό.
Πάνω σε αυτήν την βάση επιλέγουμε την οργάνωση του απελευθερωτικού αγώνα από τα κάτω, οριζόντια και αντι-ιεραρχικά, προάγουμε την αυτο-οργάνωση και συνδιαμόρφωση σε κάθε πεδίο κοινωνικής συνύπαρξης. Αναγνωρίζουμε και αξιολογούμε συμμάχους και μέτωπα και καλλιεργούμε διαδραστικές σχέσεις με κάθε ανατρεπτικό κοινωνικό κομμάτι. Αναπτύσσουμε λόγο και δράση για ζητήματα που πηγάζουν από την επικαιρότητα ενώ επιδιώκουμε και την ανάδειξη άλλων. Τα μέσα που χρησιμοποιούμε είναι βγαλμένα από την εμπειρική παρακαταθήκη του παρελθόντος. Δεν έχουμε όμως κανένα δισταγμό μπροστά σε όσα επιτάσσει το μέλλον, να βρούμε σε κάθε περίπτωση νέους τρόπους να συνεχίσουμε την επίθεση στους εξουσιαστικούς μηχανισμούς.

Η πραγματικότητα που περιγράφουμε δεν είναι μια ουτοπία. Υπάρχει και τα ψήγματά της προβάλλονται στο σήμερα, στις συντροφικές σχέσεις μεταξύ των αγωνιζομένων, που χτίζονται στις συλλογικές διαδικασίες και εγχειρήματα, στις σκέψεις που γίνονται πράξεις, στις στιγμές που πλάι-πλάι υπερασπιζόμαστε το ίδιο οδόφραγμα, που ο ένας δίνει στην άλλην την φωτιά ή που τον τραβάει για να τον βγάλει απ’ τους καπνούς.
Ο πόλεμος ενάντια στο υπάρχον δεν περνάει μέσα από κανενός είδους επαναστατική συνταγή παρά μόνο μέσα από το διαρκή και συνεπή αγώνα ενάντια στην διαμεσολάβηση, την διαστρέβλωση και χειραγώγηση των καθεστωτικών ΜΜΕ, ενάντια στην καταστολή που δέχονται οι αγώνες των καταπιεσμένων, ενάντια σε κάθε τι που μας υποδουλώνει, ενάντια στην πίεση και την εκμετάλλευση που προκύπτουν απ’ τις κάθετες, ιεραρχικές, εξουσιαστικές λογικές και τα δίπολα που ξερνάνε (δυνατή-αδύναμη, φυσιολογικός-προβληματικός, υγιής-άρρωστος, ελληνίδα-ξένη, άνδρας-γυναίκα, αφεντικίνα-εργάτρια, ετεροφυλόφιλος-ομοφυλόφιλος).
Ο κόσμος του μέλλοντος που οραματιζόμαστε δεν αποτελεί ένα βέβαιο ενδεχόμενο αλλά μια δυνατότητα, ένα αποτέλεσμα ευρύτερων κοινωνικών μετασχηματισμών. Χωρίς να έχουμε έτοιμες λύσεις, να κατέχουμε απόλυτες αλήθειες και αναμφισβήτητα αξιώματα φιλοδοξούμε να βάλουμε το λιθαράκι μας στο γκρέμισμα του καπιταλιστικού καθεστώτος και στο χτίσιμο του περάσματος στην απελευθερωμένη κοινότητα του αύριο. Προς αυτήν την κατεύθυνση κινούμαστε και σε αυτό το πέρασμα κάνουμε ένα βήμα: Κατάληψη

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

Για να τσακίσουμε βήμα-βήμα την ιδιοκτησία και κάθε έκφανση της ατομικής κυριότητας πάνω σε όσα δικαιωματικά ανήκουν σε όλους. Για να απογυμνώσουμε τη σήψη ενός κόσμου εμπορεύματος, διαμεσολάβησης, εκπροσώπησης και εκμετάλλευσης. Για την επανάκτηση του χαμένου μας χωροχρόνου, τη συνειδητοποίηση ότι είμαστε ικανοί να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, δημιουργώντας σχέσεις κοινότητας, οργανώνοντας απ’ την αρχή την καθημερινότητά μας.

Η πράξη να καταλάβουμε ένα άδειο, εγκαταλελειμμένο κτήριο, έρχεται να αντιτεθεί στο σύνολο των μορφών της καπιταλιστικής ζωής. Μια κατάληψη, καταρχάς, είναι η από κοινού προσπάθεια ανθρώπων να οργανώσουν τις ζωές τους, το χρόνο τους, την καθημερινή τους κοινότητα. Δεν είναι μια μοιρολατρική θέση η οποία εκφράζει την απογοήτευσή μας για τη ζωή. Δε διαλέγουμε να πάρουμε τα βουνά, ούτε να κλειστούμε σε ένα σπίτι με όσους ταιριάζουν τα χνώτα μας. Είναι η επιλογή, εδώ και τώρα, να αλλάξουμε τις ζωές μας και να διατρανώσουμε αυτή μας τη θέληση, προτείνοντας τους τρόπους και τις επιδιώξεις μας στο κοινωνικό σύνολο. Στην καπιταλιστική πραγματικότητα που ζούμε, βασικό θεμέλιο είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και η ιδιοκτησία. Η οργάνωση των κοινωνιών σε πόλεις και η εμφάνιση των τάξεων οδήγησαν στην κατανομή του χώρου ανάλογα με τη θέση καθενός, για τη διαιώνιση αυτής της θέσης. Η ζωή πήρε τη μορφή ενός πολυεπίπεδου ανταγωνισμού, μιας ατομικής πορείας, μιας προσπάθειας για την απόκτηση αγαθών στην καλύτερη περίπτωση ή απλά για επιβίωση στην χειρότερη. Με την υπερπροσφορά και παραγωγή αγαθών, ο ατομισμός και η ιδιοκτησία έγιναν οι θεμέλιοι λίθοι στην εδραίωση και υπεράσπιση του καπιταλιστικού μοντέλου από τους ίδιους τους εκμεταλλευόμενους πολλές φορές. Η ιδέα δηλαδή ότι αυτό εδώ που ζούμε είναι το μοναδικό σύστημα που μπορεί να υπάρξει και ότι ζωή σημαίνει απόκτηση, συσσώρευση αγαθών, φιλοτομαρισμός, περιχαράκωση όσων μας ανήκουν και μηχανιστική καθημερινότητα. Ε, λοιπόν σε αυτά είμαστε αντίθετοι. Και μείς τα βιώνουμε, αλλά θέλουμε να τα καταστρέψουμε. Παράλληλα με τις πορείες, την οργάνωση, τις εκδηλώσεις, τα σχέδια, τις αφίσες και τα βιβλία, θέλουμε να δημιουργήσουμε χώρους όπου θα μπορούμε ελεύθερα, αντι-ιεραρχικά να οργανώνουμε καθημερινές αντιστάσεις και να φτιάχνουμε τους δικούς μας τρόπους συλλογικής αμφισβήτησης. Στην κατάληψη θα προσπαθούμε πάντα να θέτουμε τα ερωτήματα που μας απασχολούν και να δουλεύουμε τις απαντήσεις στο συλλογικό, κοινωνικό πεδίο. Μαζί θα συζητήσουμε για ένα βιβλίο, μαζί θα βρούμε λύσεις, μαζί θα μαστορέψουμε και θα φτιάξουμε τους χώρους μας.

Τα σπίτια είναι αριθμημένα, κατανεμημένα, μετρημένα για να επιτελούν τη μία ή την άλλη λειτουργία. Τα μυαλά προορισμένα για να μαθαίνουν την μία ή την άλλη ακολουθία σε όποια δουλειά κάνουμε, τα χέρια για να πατούν κουμπιά, να καρφώνουν πρόκες, πάντα το ίδιο, πάντα κάθε μέρα, τα μάτια για να πονούν από τον καθημερινό συρφετό του εικονικού και ιδεολογικού σκουπιδαριού που μας προσφέρεται σε αφθονία. Όλα αυτά τα βαρεθήκαμε. Θέλουμε να ορίζουμε εμείς τον τρόπο που θα ζούμε, να βλέπουμε μόνοι μας το πλέξιμο των σχέσεών μας, να λύνουμε μόνοι μας τα προβλήματα και όχι οι μπάτσοι και οι δικαστές, να υπερασπιζόμαστε την ιδιαιτερότητα και την ικανότητα καθενός και όχι την ατομική του κυριότητα. Να προνοούμε εμείς, όλοι μαζί για τα προβλήματα της ζωής, ψυχολογικά, υλικά, πνευματικά και όχι το κράτος με τους εκπαιδευμένους του υπαλλήλους. Δεν είμαστε πελάτες κανενός και δεν επιθυμούμε να γίνουμε. Είναι βασικό να καταλάβουμε πως έχουμε μπει σε μια ιστορική καμπή, που τα όρια της εκμετάλλευσης και υποδούλωσης των ζωών μας διευρύνονται ραγδαία. Όλες οι εδραιωμένες αντιλήψεις για την ηθική της εργασίας, την αρετή της εργατικότητας, την καταξίωση μέσω αυτών στο κοινωνικό σύνολο και της κατανάλωσης-εικονικής ευτυχίας πρέπει να τελειώσουν. Τα κορμιά και τα μυαλά μας είναι στο χέρι μας να τα ξαναχρησιμοποιήσουμε δημιουργικά, τις απολαβές μας να τις μετράμε όπως θα αποφασίσουμε εμείς και όχι με οικονομίστικους όρους, τα όρια και τις αλήθειες του κόσμου να τα αναδιατυπώσουμε εμείς, μέσα από όσα θα συναντήσουμε και θα αντιμετωπίσουμε.

Γι’αυτό κάνουμε κατάληψη.
Για όλους τους λόγους του κόσμου, που θεωρούμε ότι σε διάφορες στιγμές έχουμε ψηλαφίσει και που η αίσθηση που μας άφησαν πότισε και όπλισε τις επιθυμίες μας. Γιατί είναι πάντα ένα από τα βασικά όπλα των καταπιεσμένων στον αγώνα τους ενάντια στην ύπαρξη της εξουσίας, φυσικής η μη. Στην πορεία αυτή δεν είμαστε μόνοι μας και δεν έχουμε αρχηγούς. Έχουμε την αλληλεγγύη, την ανατρεπτική δράση, τη σκέψη και το μπόλιασμα των ιδεών μας με τα υπόλοιπα καταπιεζόμενα κοινωνικά κομμάτια. Δεν έχουμε εξουσιαστικές δομές, ιεραρχία, ρατσισμό, σεξισμό ή οποιοδήποτε άλλο διαχωριστικό μοντέλο που κατατάσσει τους ανθρώπους. Δεν έχουμε ως αξία το χρήμα, τις εμπορικές συναλλαγές, αλλά προτάσσουμε την αξία χρήσης, την από κοινού προσπάθεια και αλληλοβοήθεια. Δεν έχουμε δυστυχώς όλα όσα θέλουμε, αλλά έχουμε όλη τη θέληση και όλη τη λύσσα για να τα κάνουμε πραγματικότητα. Μια και για πάντα, τα θέλουμε όλα και για όλους.

«Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι κάθε τι καινούργιο βγαίνει μέσα από το παλιό. Και ακόμα περισσότερο ότι οι άνθρωποι με τις ίδιες τους τις πράξεις μετατρέπουν το παρόν τους, σε κριτική του παρελθόντος…»

Πέρασμα
συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης
από το κατειλημμένο Μαραγκοπούλειο (πρώην πικπα) – Γούναρη 102 και Χαραλάμπη

2 1

Για την ομηρία των αναρχικών Μπονάνο και Στρατηγόπουλο

Το πρωί της 1ης Οκτωβρίου πραγματοποιείται ληστεία από έναν ένοπλο σε τράπεζα στα Τρίκαλα. Λίγες ώρες μετά συλλαμβάνονται σε διαφορετικά σημεία ο 46χρονος Χρήστος Στρατηγόπουλος και ο 72χρονος Alfredo Bonanno. Ο Χρ. Στρατηγόπουλος αναλαμβάνει εξαρχής την ευθύνη για τη συγκεκριμένη απαλλοτρίωση, εξαιτίας των σοβαρών οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει. Στον A. Bonanno αποδίδεται κατηγορία για συναυτουργία και συμμετοχή στην ένοπλη ληστεία, και μάλιστα με δόλο. Ο ίδιος αρνείται τις κατηγορίες και υποστηρίζει ότι το πολύ πολύ να είναι ένοχος για υπόθαλψη εγκληματία, κάτι που άλλωστε του το επιβάλλουν οι αναρχικές αντιλήψεις του, στις οποίες παραμένει συνεπής πάνω από μισό αιώνα. Οι δύο σύντροφοι παραμένουν μέχρι και σήμερα προφυλακισμένοι στα κελιά της δημοκρατίας.

Ένας αμετανόητος Αναρχικός

Ο 73χρονος, πλέον, A. Bonnano είναι ένας από τους αναρχικούς στην Ιταλία (και όχι μόνο) με σημαντικό συγγραφικό έργο, μεταφρασμένο σε πολλές γλώσσες, μεταξύ τους και τα ελληνικά. Τη δεκαετία του ’70, θα συμμετάσχει μαζί με χιλιάδες άλλους και άλλες αγωνιστές και αγωνίστριες στο πολύμορφο και διάχυτο εξεγερσιακό κύμα, στην “έφοδο στον ουρανό” που θα σαρώσει την ιταλική χερσόνησο με μία μοναδική -για τα ευρωπαϊκά μεταπολεμικά δεδομένα- πυκνότητα και ένταση. Το έργο του στο επίπεδο της ανάλυσης και της θεώρησης είναι πλούσιο και ποικιλόμορφο. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 μέσα από τις εκδόσεις Anarchismo και τις σελίδες του ομώνυμου περιοδικού και στη συνέχεια μέσα από τα περιοδικά Provocazione και Canenero (Μαύρο Σκυλί), θα επεξεργαστεί οργανωτικά ζητήματα επαναφέροντας έννοιες όπως εκείνες των ομάδων συγγένειας και των αυτοδιαχειριζόμενων δομών, θα εκδώσει μια πληθώρα βιβλίων για την ιστορία του αναρχικού κινήματος, θα αναλύσει τις δομές και την αναδιάρθρωση του τεχνολογικού-επιστημονικού συμπλέγματος του κράτους και του κεφαλαίου για να υποστηρίξει ότι το τρωτό και ευάλωτο σημείο της εξουσίας στη μεταβιομηχανική εποχή εντοπίζεται ακριβώς στη διάχυσή του μέσα στο κοινωνικό πεδίο (για να αμφισβητήσει έτσι την ερυθροταξιαρχική θέση περί της “ακαρδίας του κράτους”), θα θέσει μέσα από ένα εξεγερσιακό πρίσμα υπό κριτική την αναρχοσυνδικαλιστική θέση (που εκφράζεται κυρίως μέσα από τη F.A.I. – Ιταλική Αναρχική Ομοσπονδία) θεωρώντας την ως άτοπη και ατελέσφορη για την ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης πραγμάτων, θα καταπιαστεί συχνά με το ζήτημα των φυλακών και τους αγώνες των κρατουμένων, θα ψηλαφίσει από πολύ νωρίς και με ιδιαίτερη οξυδέρκεια τις αλλαγές που μπορεί να επιφέρει σε υλικό και ψυχικό επίπεδο η είσοδος στη «ψηφιακή εποχή». Ο Bonnano θα βρεθεί πολλές φορές στο στόχαστρο των ιταλικών κατασταλτικών μηχανισμών και των μεθοδεύσεών τους. Το 1972 συλλαμβάνεται, καταδικάζεται και προφυλακίζεται με την κατηγορία της «ανατρεπτικής προπαγάνδας»(!), με αφορμή κάποια άρθρα που είχαν δημοσιευτεί στο περιοδικό Sinistra Libertaria (Ελευθεριακή Αριστερά). Την ίδια κατηγορία θα αντιμετωπίσει και το 1977 για το δοκίμιο «La gioia armata» (Ένοπλη Χαρά) και θα καταδικαστεί σε 18 μήνες φυλακή, με το Ιταλικό Ανώτατο Δικαστήριο να διατάζει την καύση του συγκεκριμένου βιβλίου. Την δεκαετία του ’90 το ιταλικό κράτος θα εξαπολύσει εκκαθαριστικές επιχειρήσεις κατά των αναρχικών με ενορχηστρωτή αυτών τον τότε εισαγγελέα Antonio Marini, ο οποίος και θα χρησιμοποιήσει τη συνεργαζόμενη ψευτομάρτυρα Nametschi Mogden. Με βάση το θεώρημα του Marini, στις 17/9/96 θα διωχθούν 60 αναρχικοί για συμμετοχή σε παράνομη ιεραρχικά δομημένη ένοπλη οργάνωση, την οποία οι διωκτικοί μηχανισμοί θα βαφτίσουν O.R.A.I. (Εξεγερσιακή Αναρχική Επαναστατική Οργάνωση), όνομα με το οποίο ουδέποτε είχε αναληφθεί η ευθύνη για οποιαδήποτε ενέργεια. Μέσα από το θεώρημα του Marini τα σπίτια των συντρόφων καθώς και οι καταλήψεις βαφτίζονται γιάφκες, τα έντυπα μετατρέπονται σε εργαλεία εσωτερικής χρήσης της «ένοπλης συμμορίας», οι συντροφικές σχέσεις παρουσιάζονται σαν επαφές των μελών της. Παράλληλα τα μμε θα δημιουργήσουν για τους κατηγορούμενους το προφίλ των «κακών αναρχικών» που έχουν διαγραφεί από τους «καλούς αναρχικούς» της F.A.I. Μέσα σ’ αυτήν τη σκευωρία, ο Bonnano θα κατηγορηθεί ως αρχηγός και θεωρητικός καθοδηγητής της εξεγερσιακής τάσης του αναρχικού κινήματος και θα καταδικαστεί σε 6 χρόνια κάθειρξης για ανατρεπτική προπαγάνδα. Θα απελευθερωθεί νωρίτερα από την ποινή του και θα τεθεί κατ’ οίκον περιορισμό λόγω προβλημάτων υγείας.

Εγκληματίας λόγω συγγραφικού έργου

Ο A. Bonnano αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας (καρδιακή ανεπάρκεια, σακχαρώδη διαβήτη, υπέρταση, σοβαρά μυοσκελετικά προβλήματα) και η προφυλάκισή του οδηγεί με ακρίβεια στην φυσική του εξόντωση. Το ανθρωπιστικό προσωπείο του ελληνικού κράτους πέφτει για ακόμα μια φορά και αναδεικνύεται ο εκδικητικός χαρακτήρας του, όταν έχει στα χέρια του κοινωνικούς αγωνιστές και συνειδητοποιημένους εχθρούς του. Χαρακτηριστικό είναι το βούλευμα του εισαγγελέα Τρικάλων που τον θεωρεί άτομο με «εγκληματική διάθεση, που στηρίζεται στην ποιοτική αξία των αιτιών, την ποικίλη αξιόποινη δράση του, τη ροπή προς τις έκνομες ενασχολήσεις, την ιδιοσυγκρασία του που φωτογραφίζεται και μέσα από τα συγγράμματά του».

Κάποια λόγια για τις τράπεζες

Βασικός ρόλος του τραπεζικού συστήματος είναι ο έλεγχος, η συγκέντρωση και η διακίνηση του κεφαλαίου. Οι τράπεζες αυξάνουν τα κέρδη τους με τον τοκισμό και την επανεπένδυση των χρημάτων των καταθετών. Μέσα στις κερδοσκοπικές δραστηριότητες τους, η δανειοδότηση έχει εξέχουσα σημασία. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα λειτουργεί με τέτοιους όρους που κρατούν σε χρόνια ομηρία μεγάλα κοινωνικά κομμάτια οξύνοντας ταυτόχρονα τις κοινωνικές αντιθέσεις. Γι’ αυτούς (και όχι μόνο) τους λόγους η πλειονότητα των καταπιεσμένων αντιλαμβάνεται τις τράπεζες διαχρονικά σαν εχθρό τους στον οποίο νιώθει την ανάγκη να επιτεθεί (από τους ληστές και τις σπασμένες τζαμαρίες, μέχρι τα καμένα καταστήματα στις εξεγέρσεις κάθε γωνιάς του πλανήτη).
Η ληστεία μιας τράπεζας μπορεί να είναι για την εξουσία στυγνό και κατάπτυστο έγκλημα που επισύρει σκληρή τιμωρία και εγκλεισμό, όμως ο ορισμός του εγκληματικού καταρρέει μπροστά στην αντίληψη που έχουν για τη φύση τέτοιων ενεργειών μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας. Ο καθένας θα λήστευε μια τράπεζα αν ήταν αόρατος. Η ληστεία μιας τράπεζας από την φύση της είναι μια στιγμή έμπρακτης αμφισβήτησης της καθεστηκυίας τάξης. Το κίνητρο είναι αυτό που καθορίζει την πολιτική και κοινωνική της σημασία, άρα και την επαναστατικότητά της. Η πράξη εμπεριέχει επιχειρήματα άρνησης της μισθωτής εργασίας και της εκμετάλλευσης. Εμπεριέχει σίγουρα την οικονομική ανάγκη. Κάθε ληστρική πράξη με παρόμοια πολιτικά και οικονομικά κίνητρα συνοδεύεται από την αλληλεγγύη μας.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ Χ. ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟ ΚΑΙ Α. ΜΠΟΝΑΝΟ

Πέρασμα
συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΩΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ

Στοπ καρέ: Όπλα
Στοπ καρέ: Εκρηκτικά
Στοπ καρέ: Γιάφκες
Στοπ καρέ: Τρομοκράτες

Παρακολουθούμε ένα σενάριο ενορχηστρωμένο από την κυριαρχία και χιλιοπαιγμένο με μαεστρία από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Στόχος είναι το μυαλό και τρόπος ο καταιγισμός κάθε βράδυ στις 8 από εικόνες, αποκλειστικά ρεπορτάζ, εμπιστευτικές πληροφορίες από τον 12ο όροφο της Γ.Α.Δ.Α. δοσμένες στο φιλοθέαμον κοινό σαν μασημένη τροφή από κάθε είδους ρουφιάνο που επιβιώνει και επιβεβαιώνει το ρόλο του σε τέτοιες στιγμές. Η αλήθεια και το ψέμα είναι σημεία διαχειρίσιμα από τον κυρίαρχο λόγο για να κατασκευαστούν παραβατικές ταυτότητες. Είσαι αγωνιστής; ένοχος. Επιτίθεσαι στους εξουσιαστικούς μηχανισμούς; ένοχος. Επισκέπτεσαι σπίτια συντρόφων σου; ένοχος. Διαβάζεις βιβλία στη σκιά της καλαμωτής σου; ένοχος. Ποινικοποιούνται προσωπικές και συντροφικές σχέσεις σε ένα όργιο καταστολής. Η κατασκευή των γεγονότων δημιουργεί τη συνθήκη που το κράτος χρειάζεται για τη δίωξη, τη φυσική και πολιτική, εν τέλει, εξόντωση των συλληφθέντων συντρόφων. Αν τα γεγονότα δε συμβαδίζουν με την πραγματικότητα, τόσο το χειρότερο για αυτήν.

Τα ΜΜΕ είναι το μακρύ χέρι του κατασταλτικού μηχανισμού και ως τέτοιο έχει το ρόλο να τοποθετήσει το φόβο μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Η τρομουστερία που καλλιεργείται καθημερινά στα δημοσιογραφικά ρεπορτάζ, αποσκοπεί στη δημιουργία ενός αισθήματος ανασφάλειας των «πολιτών», μια κατάσταση την οποία το κράτος πρέπει να διαχειριστεί θεσπίζοντας νέους νόμους, βγάζοντας μπάτσους κάθε είδους στους δρόμους και τις γειτονιές, εγκαθιδρύοντας ένα καθεστώς ολοκληρωτικού ελέγχου για να αντιμετωπιστεί αυτό που αποκαλούν έγκλημα. Η ουσία των γεγονότων είναι σαφής: όλοι πρέπει να φοβούνται, να νιώθουν ανασφαλείς, αποσβολωμένα πλήθη μιας στημένης πραγματικότητας η οποία έχει τον τρόμο μέσα της.

Τρόμος είναι η καθημερινή βία του κράτους που προσπαθεί να περιχαρακώσει όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, έχοντας στους δρόμους ένα στρατό έτοιμο να καταστείλει την οργή μας όταν εμείς αντιλαμβανόμαστε ποιά είναι θέση μας και επιλέγουμε να επιτεθούμε. Αυτή η οργή, αυτές οι στιγμές του πολέμου ενάντια στο κράτος, τα αφεντικά, την καταπίεση και την εκμετάλλευση, είναι ουσιαστικά τα στοιχεία που συγκρότησαν στο παρελθόν και συνεχίζουν να συγκροτούν τους κοινωνικούς αγώνες. Από τα σπλάχνα αυτών των αγώνων προέρχεται και η ένοπλη αντιπαράθεση με του κυρίαρχους μηχανισμούς, ως μια ακόμη πτυχή της πορείας προς την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση. Αντίθετα, η απόπειρα από τη μεριά της κυριαρχίας είναι να παρουσιάσει την επαναστατική πρακτική μακριά από τα σημεία γέννησής της. Αυτά της θέλησης για ελευθερία, της εχθρότητας για οτιδήποτε εξουσιαστικό, του συνεχούς αγώνα, της κοινωνικής ζύμωσης. Μέσα από την αναπαραγωγή ενός μεγάλου εύρους παράταιρων και φαινομενικά άσχετων μεταξύ τους πληροφοριών, η κυρίαρχη προπαγάνδα αποζητά να μεταμορφώσει το λόγο των ομάδων ένοπλης πάλης. Το στοίχημα είναι να παρουσιαστούν οι επαναστάτες ως τρομοκράτες, άτομα διαταραγμένα, εχθροί της κοινωνίας. Να συσχετιστεί η επιλογή της ένοπλης αντιπαράθεσης με αστυνομικού χαρακτήρα σενάρια γεμάτα από πράκτορες, άτομα αμφιβόλου ιδεολογικής και πολιτικής τοποθέτησης. Αρκεί όμως κάποιος να διαβάσει τα κείμενα που δημοσιεύονται μετά από κάθε αντάρτικη ενέργεια για να αντιληφθεί αυτό που πραγματικά λένε, αυτό που στοχεύουν, δηλαδή το κράτος, το κεφάλαιο, τους συμβολικούς του χώρους και τους λακέδες τους.

Οι επαναστατικές, κινηματικές ενέργειες έχουν εγκληματική διάσταση για το κράτος, πράγμα που αποτυπώνεται μέσα στο ίδιο το δικαικό σύστημα. Οι κυρίαρχοι μηχανισμοί από τη μια προσπαθούν να επιτύχουν μια «συναίνεση τρόμου» από την κοινωνία, από την άλλη αποσκοπούν στην φυσική καταστολή όσων αποκλίνουν από το κανονικοποιημένο πλαίσιο συμπεριφοράς, όπως άνθρωποι που συμμετέχουν σε πορείες, μικροπαραβατικοί, φτωχοδιάβολοι, κοινωνικοί αγωνιστές, μετανάστες, τοξικομανείς.

Δομικό στοιχείο στην κανονικοποίηση τόσο της συμπεριφοράς μας όσο και της ίδιας μας της ζωής, των οραμάτων μας, είναι η ύπαρξη του Νόμου. Τόσο σε γενικό επίπεδο (του ορισμού του τι είναι και τι όχι νόμιμο-δίκαιο-δικαιοσύνη) όσο και σε ειδικό, με τα διάφορα νομοσχέδια για την ασφάλεια, την καταστολή, τον έλεγχο της δημόσιας σφαίρας, της πάταξης συμπεριφορών που αμφισβητούν το κυρίαρχο. Έχουμε δει τα τελευταία χρόνια ένα πλήθος νομοσχεδίων, ειδικών περιπτώσεων, αλλαγών σε άρθρα που αφορούν κάμερες, συστήματα παρακολούθησης, ψηφιακές ταυτότητες, βάσεις δεδομένων με όλα μας τα στοιχεία (κοινωνικά και βιολογικά) και σαφώς, σε περίοπτη θέση, τον τρομονόμο. Μια περίπτωση του Νομικού Κώδικα που παρέχει τα μέσα στους κατασταλτικούς μηχανισμούς, να εφαρμόσουν τα σχέδια τους απέναντι στον «εσωτερικό εχθρό», αυτόν που θέλουν να χτυπήσουν κάθε φορά. Έχοντας νέα νομικά όπλα στα χέρια της, η κυριαρχία μπορεί πλέον να ανάγει το αποτύπωμα στο σπίτι ενός συντρόφου ως ικανό, επαρκές στοιχείο για την εφαρμογή του τρομονόμου και την προφυλάκιση. Δεν επιθυμούμε να εκθέσουμε ως παράλογη τη διαδικασία αυτή, καθώς δεν μπορεί η στόχευση του Νόμου να είναι διαφορετική. Επιθυμούμε, ωστόσο, να καταδείξουμε ότι η συνεχής αναβάθμιση του νομικού οπλοστασίου των κρατών, σε συνδυασμό με τη συναίνεση κοινωνικών κομματιών σε αυτήν ορίζουν το νέο πλαίσιο μέσα στο οποίο είναι επιτρεπτό να εκφράζεται η κοινωνική δυσαρέσκεια. Όλα μπορούν να σταθούν από τη μεριά του κράτους και οτιδήποτε μπορεί να τοποθετηθεί ως στοιχείο. «Δίκαιο» με κυριαρχικούς όρους είναι όσοι χρησιμοποιούν τη βία (γενικά και αόριστα) να πατάσσονται. Σε αυτό όμως μπορούμε να απαντήσουμε. Το δίκαιο δεν το περιμένουμε από κανένα δικαστήριο, κανένα θεσμό και δεν θα μας το ορίσει η εξουσία. Δίκαιο είναι αυτό που οι ίδιοι οι αγωνιζόμενοι αποδίδουν στον αγώνα τους μέσα από τα θέλω και τα οράματά τους. Η ανάλυση της άρθρωσης του κατασταλτικού μηχανισμού είναι αρκετή για να αντιληφθούμε ότι οποιοσδήποτε μπορεί να βρεθεί ανά πάσα ώρα και στιγμή όμηρος του νομικού συστήματος. Σε αυτό δεν μπορούμε να δούμε μια παράλογη, προσωρινή κατάσταση, αλλά την μοναδική ουσία του «δικαίου» που αναγνωρίζουν οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί. Της υποταγής σε αυτούς.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη, όμως, έφερε στην επιφάνεια ένα τεράστιο πλήθος ριζοσπαστικών δυναμικών. Μπροστά στην συνολική σύγκρουση εκείνων των ημερών, το κράτος έπρεπε και πρέπει να διαχειριστεί τη θέληση και την αντίληψη εκείνων που μέσα και από την εξέγερση επέλεξαν να δρουν ενάντια στην καθεστηκυία τάξη. Η κρατική προπαγάνδα υιοθέτησε αιχμές της αντιεξέγερσης. Μιας κατάστασης που όλες οι αντιδραστικές και συντηρητικές δυνάμεις επιτέθηκαν συγκροτημένα στην κοινωνία σε φυσικό και νοητικό επίπεδο, προσπαθώντας να απονοηματοδοτήσουν την ουσία των γεγονότων και της πάλης που διεξάγεται. Για να συμβεί αυτό, πέρα από τον καταιγισμό των πληροφοριών και των σημείων που συγκροτούν το αντιεξεγερτικό δόγμα, έπρεπε να παρουσιαστεί και από τη μεριά της φυσικής καταστολής η «έργο». Από την επίθεση στους μετανάστες (Εφετείο, καταυλισμός στην Πάτρα, Άγιος Παντελεήμονας), την επίθεση σε αγωνιζόμενα κομμάτια και χώρους (καταστολή σε πορείες, στέκι Ρεσάλτο, προφυλάκιση του Μάριου Ζέρβα, αστυνομοκρατία), μέχρι και το κομβικό σημείο της δήθεν εξάρθρωσης της «Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς» και του «Επαναστατικού Αγώνα». Σύντροφοι και αγωνιστές στοχοποιούνται και προφυλακίζονται, λίστες υπόπτων και διωκόμενων δίνονται στη δημοσιότητα από τα κυπατζίδικα σκυλιά. Είναι σαφές ότι η αντιεξέγερση πέραν της προσπάθειας να αποκωδικοποιήσει και να ενσωματώσει το νόημα του Δεκέμβρη, προσπαθεί να βρει και τους νέους τρόπους για την ολοένα και μεγαλύτερα εξάπλωση της καταστολής, απαραίτητης για να διατηρήσει το κράτος στα χέρια του το μονοπώλιο της βίας.

Έχοντας πάρει σαφή και ανυποχώρητη θέση στα χαρακώματα του πολέμου ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, στις τάξεις των από κάτω αυτού του κόσμου, η αλληλεγγύη μας στους αιχμαλώτους συντρόφους είναι δεδομένη, ανεξάρτητα από τις οποιεσδήποτε διαφορές που μπορεί να υπάρχουν με την πολιτική θεώρηση ή και τις πρακτικές κάποιων. Δεν πέφτουμε στην, στημένη από την κυριαρχία, παγίδα της ιεράρχησης και διαχωρισμού των μέσων πάλης, αναγνωρίζοντας τον ένοπλο αγώνα σαν αναπόσπαστο κομμάτι της πολύπλευρης και πολύμορφης επαναστατικής υπόθεσης. Η άρνηση του υπάρχοντος και η επίθεση στον οποιοδήποτε ρυθμιστή του δεν μπορεί να προκαλεί τρόμο παρά μόνο στα ίδια τα στοιχεία που συνθέτουν τον εξουσιαστικό κορμό. Στο ζοφερό τοπίο της καταιγιστικής καθεστωτικής προπαγάνδας, της διάχυτης επιβραβευόμενης ρουφιανιάς και της καταστολής αρθρώνουμε και θα αρθρώνουμε την έμπρακτη αλληλεγγύη μας σε κάθε διωκόμενο κοινωνικό αγωνιστή.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΓΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΟΜΗΡΟΥΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Πέρασμα
συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης