Πέρασμα

 

Στις 12 Φλεβάρη, ημέρα ψήφισης του δεύτερου μνημονίου, δηλαδή μιας σειράς οικονομικών, ασφαλιστικών, φορολογικών μέτρων που υποβαθμίζουν ακόμα περισσότερο τις ζωές μας, πλήθος διαδηλωτών από νωρίς το απόγευμα άρχισε να κατακλύζει τους δρόμους γύρω από το Σύνταγμα με σκοπό την προσέγγισή του. Ύστερα από μια διήμερη απεργιακή κινητοποίηση όπου η προσέλευση του κόσμου δεν ήταν η αναμενόμενη, εκείνη την ημέρα ο αριθμός των διαδηλωτών ήταν εντυπωσιακός. Οι προθέσεις του κράτους έγιναν φανερές πριν καν φτάσει η ώρα συγκέντρωσης, με την εκτεταμένη χρήση χημικών από τα σκυλιά του και ένα ανελέητο κυνήγι στους γύρω δρόμους. Κινήσεις που αποσκοπούσαν στη διάλυση των συγκεντρωμένων μεταφέροντας έτσι μια πλασματική εικόνα, πως η ανταπόκριση στα καλέσματα για αντίσταση στην περαιτέρω εξαθλίωσή μας ήταν μηδαμινή και το σύνολο της κοινωνίας είχε επιλέξει τη συναίνεση.

Απέναντι σε αυτό το ψευτοδίπολο “συναίνεση ή χρεοκοπία” εκείνη την ημέρα δόθηκε μια απάντηση, με τους διαδηλωτές να παραμένουν και να μην υποχωρούν για ώρες από τους δρόμους παρά την απροκάλυπτη και συνεχή επίθεση των κατασταλτικών δυνάμεων. Η βία που ασκήθηκε από ένα κομμάτι του πλήθους ήταν μια μικρή ανταπόδοση της βίας που γεννάει καθημερινά το σύστημα. Ήταν μια έκφραση ταξικού μίσους από πλευράς ενός ετερόκλητου κόσμου που αποτελούνταν από εργαζόμενους, ανέργους, μετανάστες, νεολαίους. H πραγματοποίηση επιθέσεων σε στόχους σύμβολα εκμετάλλευσης (τράπεζες, πολυεθνικές εταιρείες, ενεχυροδανειστήρια, υπουργεία), η δημιουργία οδοφραγμάτων, οι πολύωρες οδομαχίες, οι καταστροφές και οι λεηλασίες εμπορευμάτων, συνθέτουν ένα εξεγερσιακό κλίμα. Στο δρόμο λοιπόν ούτε “προβοκάτορες” ούτε “παρακρατικοί” βρίσκονταν όπως χαρακτηριστικά ανέφεραν τα δελτία των 8, αλλά κομμάτια της κοινωνίας που μπροστά στην καταβαράθρωση των ζωών μας αντέταξαν την επίθεση σε υλικούς και μη στόχους που ευθύνονται για την διαιώνιση της εκμετάλλευσης, της φτώχιας και της ανέχειας.

Ο απολογισμός της καταστολής 170 προσαγωγές και 79 συλλήψεις. Από κει και πέρα οι μπάτσοι σε συνεργασία με τις δικαστικές αρχές επέλεξαν από το πλήθος των συλληφθέντων πέντε στους οποίους απέδωσαν κακουργηματικές πράξεις και τους προφυλάκισαν με συνοπτικές διαδικασίες. Να σημειώσουμε εδώ ότι τα κακουργήματα αφορούν και τον περιβόητο «κουκουλονόμο». Η ρητορική του Σαμαρά «θα τους βγάλουμε τις κουκούλες» παίρνει υλική υπόσταση και πριν βγει δικαστική απόφαση αναγορεύονται ένοχοι και εγκληματίες ενώ η αστυνομία δημοσιεύει φωτογραφίες τους και προσωπικά δεδομένα. Η διαπόμπευσή τους συμπληρώνεται με τα media τα οποία αναπαράγοντας τα αστυνομικά σενάρια βρίσκουν τους πολυπόθητους υπεύθυνους για το κάψιμο του κέντρου της Αθήνας. Η διαπόμπευσή τους θυμίζει τη θεσμική συμπεριφορά απέναντι σε κατηγορούμενους για υποθέσεις «τρομοκρατίας». Η κοινωνία έτσι και αλλιώς έχει συνηθίσει να της παρουσιάζονται μέσω της τηλεόρασης ποιοι είναι οι επικίνδυνοι γι’αυτήν, που τώρα πλέον είναι «οι βίαιοι διαδηλωτές και οι μετανάστες που λεηλατούν». Σκοπός είναι ο τηλεθατής να ενσωματώσει φοβικά σύνδρομα ενώ παράλληλα καλείται και να ρουφιανέψει από τον καναπέ του καθώς του παρουσιάζονται φωτογραφίες από τις συγκρούσεις και video από λεηλασία οπλοπωλείου. Μέθοδοι που θυμίζουν την καταστολή του Αγγλικού κράτους απέναντι στην εξέγερση των εξαθλιωμένων του. Μέσω των πέντε προφυλακισμένων οι μπάτσοι σκιαγραφούν προφίλ, συμπυκνώνοντας στο πρόσωπό τους τούς «συνήθεις υπόπτους» και αναπαράγουν κυριαρχικά στερεότυπα. Σαν παράδειγμα ο προφυλακισμένος μετανάστης από την Παλαιστίνη κατηγορείται ως υπεύθυνος για τις λεηλασίες και τις κλοπές, και οι άλλοι τέσσερις διαδηλωτές είναι άντρες από 20 μέχρι 40, οι δύο με μακριά μαλλιά, «παιδιά της διπλανής πόρτας», ενώ ένας συμμετέχει σε αυτοοργανωμένο κοινωνικό εγχείρημα (εκείνη την ημέρα κρατούσε το πανό της λαικής συνέλευσης Αγίας Παρασκευής). Μετά από δύο μέρες έρχονται να προστεθούν κι ένας μετανάστης δεύτερης γενιάς που κατηγορείται ότι πουλούσε κλοπιμαία και μια ανήλικη κοπέλα της οποίας οι φωτογραφίες δε θα δημοσιευθούν, ακριβώς για να αποκατασταθεί και ενισχυθεί το δημοκρατικό προσωπείο των νέων κατασταλτικών επιλογών.

Με λίγα λόγια προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτοί που το βράδυ της Κυριακής επέλεξαν να διαδηλώσουν να συγκρουστούν και να διεκδικήσουν δεν είναι κομμάτια της κοινωνίας αλλά περιθώριο και καλώς διώκονται .Στο δίπολο λοιπόν που εκβιαστικά βάζουν εμείς τους απαντάμε: Στην καλοσχεδιασμένη προπαγάνδα σας εμείς θα είμαστε το περιθώριο, σκοπεύουμε όμως να πιάσουμε όλη τη σελίδα. Δεν είμαστε πολίτες σας, η ατομική και κοινωνική απελευθέρωση είναι μονάχα δική μας υπόθεση και στη δικία μας σελίδα περιθώρια για εσάς δε υπάρχουν.

Η προφυλάκιση των διαδηλωτών και η διαπόμπευσή τους δεν πρέπει να νοηματοδοτηθούν σαν εξαίρεση στον κανόνα, αντιθέτως έρχονται να συμπληρώσουν, να ενισχύσουν και να προωθήσουν το κατασταλτικό σχέδιο σε προδιαγεγραμμένες κατευθυντήριες γραμμές. Δε μπορούμε να το αντιληφθούμε έξω από τις απεργίες που κρίνονται παράνομες και καταχρηστικές. Έξω από τους νέους αντιτρομοκρατικούς νόμους και το νομικό πλαίσιο που συνεχώς σκληραίνει και διευρύνεται (όπως στην περίπτωση της κατάληψης αλληλεγγύης στον Επαναστατικό Αγώνα στον flash fm και της σύλληψης συντρόφων/συντροφισσών με την κατηγορία του «εγκωμιασμού τρομοκρατικών πράξεων»). Έξω από το υπάρχον κάλεσμα για θεσμική συστράτευση στο πλευρό της κυριαρχίας, όπως στο 2ο Λύκειο Κιλκίς όπου διευθυντής γυμνασίου απέβαλε 68 μαθητές επειδή συμμετείχαν σε πορεία ενάντια στα μεταλλεία χρυσού. Έξω από τις αναγγελίες και τη «διαβούλευση» για τα νέα μέτρα στις διαδηλώσεις (άδεια για πραγματοποίηση και δήλωση υπευθύνου οργάνωσης διαδήλωσης). Ο κοινωνικός έλεγχος και η καταστολή είναι ρευστές διαδικασίες με τη συνεχή τάση να εισβάλλουν σε όλο και περισσότερα κοινωνικά πεδία, να εξαπλώνονται, να ανιχνεύουν κοινωνικές αντιστάσεις και όταν τις βρίσκουν αδύναμες, να παγιώνονται. Δηλαδή, σαν παράδειγμα, η πρακτική δημόσιας διαπόμπευσης διαδηλωτών αν δε συναντήσει κοινωνική κατακραυγή και δυναμικές αντιστάσεις θα παγιωθεί ως συνήθης πρακτική.

Αυτό που λέμε είναι ότι οι προφυλακισμένοι διαδηλωτές στις 12 Φλεβάρη είναι φυλακή ακριβώς για παραδειγματισμό μας, για να εγκολπώσει ο καθένας το φόβο να αγωνιστεί, να διεκδικήσει το δίκιο του, πέρα από τις προσταγές των κυρίαρχων. Σου λένε ξεκάθαρα ότι αν θες να κατέβεις στο δρόμο να διαδηλώσεις πρέπει να ξέρεις ότι πέρα από το γκλοπ του μπάτσου και τους τόνους χημικών που εκτοξεύουν θα έχεις να αντιμετωπίσεις και την πιθανότητα να καταλήξεις φυλακή με τη μούρη σου σε όλα τα κανάλια, αντιμετωπίζοντας ως άμεση συνέπεια την κοινωνική και ψυχολογική σου διάλυση, της οικογένειας και του περίγυρού σου.

Το καθεστώς και οι υπηρέτες του θέλουν να διδάξουν και να επιβάλλουν τον «ορθό και δημοκρατικό» τρόπο διαμαρτυρίας, ουσιαστικά τον πιο ακίνδυνο για αυτούς. Να μην υπάρχει κανένα ψήγμα ανατροπής του καπιταλισμού και αμφισβήτησης της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων: Αν θες να διαμαρτυρηθείς υπάρχουν οι περίπατοι των θεσμικών φορέων στο κέντρο της κάθε πόλης και οι υπερπροβαλλόμενες αγανακτισμένες μούτζες. Αν θες να υπερασπιστείς τα ταξικά σου συμφέροντα μην ανησυχείς, η ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ τα έχουν αναλάβει. Αν θες να προσφέρεις στους συνανθρώπους σου υπάρχουν κάθε είδους ΜΚΟ, «κινήματα» των -istas και η εκκλησία. Αν θες λύσεις για τα προβλήματά σου τρέξε στα κομματικά γραφεία και στις εκλογικές εκτονώσεις.

Όμως είναι στο χέρι όσων αντιστέκονται και αγωνίζονται να συγκροτήσουν κοινωνικά αναχώματα απέναντι στους κυριαρχικούς σχεδιασμούς, να ξεκαθαρίσουν συμμάχους και εχθρούς και να αφήσουν την προβοκατορολογία στους δημοσιογράφους, να απομονώσουν όχι αγωνιστές αλλά κάθε φωνή που βρίσκει λύσεις εντός του αστικού κοινοβουλευτικού πλαισίου. Xρειάζεται να διαρρηχθεί κάθε σχέση με διαμεσολαβητές και “ειδικούς” της επανάστασης και η πολυπόθητη επικοινωνία και δράση των “από τα κάτω” πρέπει να γίνει ελεύθερα και συλλογικά.

Για μας η εξέγερση νοηματοδοτείται στη πραγμάτωση της αντίστασης στο δρόμο. Αποτελεί την επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου και την επίθεση σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης, στον πλούτο των κυρίαρχων, σε κάθε κρατική και θεσμική εξουσία. Η απόδραση από την κανονικότητα θα γίνει η αφετηρία για την ανατροπή του υπάρχοντος σε κάθε του έκφανση. Θα δημιουργήσει συνθήκες που θα σχετίζονται άμεσα με τις πραγματικές μας ανάγκες και θα έρχονται σε ρήξη με τα τωρινά πρότυπα διαβίωσης. Ο καθημερινός αγώνας θα θέσει τις βάσεις για την επαναπροσδιορισμό της ίδιας μας της ζωής και τη δημιουργία δομών που θα εκτείνονται στο διηνεκές αποτελώντας προεικόνιση μιας κοινωνίας δίχως αφεντικά, τάξεις και ιεραρχίες.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ 5 ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 12 ΦΛΕΒΑΡΗ, ΗΜΕΡΑ ΨΗΦΙΣΗΣ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ 2
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ

Attachment	Size
12flevari	105.26 KB

 

 

Το παλιό εργοστάσιο της πειραϊκής – πατραϊκής είναι μια τεράστια έκταση εγκαταλειμμένων κτισμάτων ακριβώς απέναντι απ’ την τελευταία είσοδο – έξοδο του νέου λιμανιού της Πάτρας. Σ’ αυτό το χώρο, τους τελευταίους μήνες έχουν βρει «στέγη» μερικές εκατοντάδες μεταναστών από το Αφγανιστάν, το Σουδάν και κάποιοι λίγοι από Αλγερία, Σομαλία και Μαρόκο. Είναι ένα διάτρητο σπίτι για κάποιους που καθημερινά αναζητούν μια έξοδο από τη χώρα μέσω του λιμανιού και μια καινούρια ζωή.

Όμως το λιμάνι όσο κι αν είναι καθημερινό όνειρο κι επιδίωξη για κάποιους απ’ αυτούς άλλο τόσο είναι και μια καθημερινή μάχη για επιβίωση, ένας καθημερινός πόλεμος με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και συνεπάγεται θανάτους από ή μέσα σε φορτηγά μέχρι και θανάτους απ’ το κρύο. Συνεπάγεται ξυλοδαρμούς από λιμενόμπατσους, βασανιστήρια και ταπείνωση.

Τις τελευταίες είκοσι μέρες και μέσα στις γιορτές των χριστουγέννων, βρεθήκαμε πλάι στους μετανάστες μετά από αλλεπάλληλα περιστατικά, τα οποία συνοψίζουν τις συνθήκες εξαθλίωσης και βαρβαρότητας που επιφυλάσσει η ζωή τους στην Πάτρα, ως σύνορο, προθάλαμο για τη μετάβασή τους στην Ευρώπη. Πιο συγκεκριμένα:

Στις 20/12, 27χρονος αφγανός τραυματίζεται σοβαρά στο κεφάλι μετά από πτώση από 2ο όροφο οικοδομής κατά τη διάρκεια καταδίωξης από μπάτσους στο Ρίο. Οι μπάτσοι ενώ έχουν παρακολουθήσει το γεγονός εγκαταλείπουν τον 27χρονο και οι περίοικοι καλούν ασθενοφόρο που τον διακομίζει στο νοσοκομείο. Ενώ το νοσοκομείο αρχικά αρνείται να τον νοσηλεύσει (επειδή δεν έχει χαρτιά) τελικά διαπιστώνεται ότι έχει μεγάλο αιμάτωμα στο κεφάλι, εγχειρίζεται και μένει σε καταστολή για περίπου 15 μέρες. Σήμερα νοσηλεύεται (εκτός κινδύνου) στη νευροχειρουργική κλινική του ΠΓΝΠ.

Στις 23/12 οι μετανάστες τις πειραϊκής – πατραϊκής κάνουν πορεία ως το κέντρο της πάτρας και πάλι πίσω, με τη στήριξη αλληλέγγυου κόσμου, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για το περιστατικό με τον 27χρονο και γενικότερα για τις συνθήκες διαβίωσης τους.

Στις 27/12 επιστρέφουν στο εργοστάσιο 2 ανήλικοι αφγανοί οι οποίοι αγνοούνταν από την προηγούμενη μέρα. Οι αφγανοί φέρουν τραύματα στο κεφάλι και στα πόδια που προκλήθηκαν ύστερα από χτυπήματα λιμενόμπατσων εντός του λιμανιού.

Στις 3/1 τρεις μετανάστες (ηλικίας 15-19 χρονών) που μόλις είχαν φτάσει στην πειραϊκή – πατραϊκή και δεν είχαν προλάβει να εγκατασταθούν βρίσκουν πρόχειρο κατάλυμα στην καμπίνα ενός εγκαταλειμμένου φορτηγού στο εσωτερικό του εργοστασίου. Ανάβουν μια μικρή φωτιά μέσα σε ένα μεταλλικό δοχείο για να ζεσταθούν αλλά εγκλωβίζονται μέσα στο φορτηγό με αποτέλεσμα ο ένας από αυτούς να πεθάνει από ασφυξία και οι άλλοι δυο να μεταφερθούν στο νοσοκομείο με σοβαρά προβλήματα. Τα τοπικά ΜΜΕ διαστρεβλώνουν πλήρως το γεγονός και αναφέρουν ότι ο μετανάστης βρέθηκε νεκρός σε φορτηγό εντός της λιμενικής ζώνης με προορισμό την Ιταλία.

Στις 4/1, την επόμενη από το θάνατο στο φορτηγό, 10 περίπου κωλόπαιδα των ΔΙΑΣ εισβάλλουν τα ξημερώματα στο εργοστάσιο και ξυπνούν με κλωτσιές τους μετανάστες που βρίσκονται εκεί, τους σκίζουν και τους καίνε τα χαρτιά, τους κλέβουν λεφτά και κινητά, τους προσβάλλουν και τους ταπεινώνουν.

Στις 5/1, πραγματοποιείται επιχείρηση σκούπα στο εργοστάσιο από δυνάμεις της αστυνομίας, η οποία με τη συνδρομή του Ο.Λ.ΠΑ. (οργανισμός λιμένος πατρέων) και πιθανόν του Δήμου αρχίζει τη περισυλλογή και το κάψιμο των υπαρχόντων των μεταναστών. Συγκεκριμένα μαζεύουν σε σωρούς ρούχα, παπούτσια, κουβέρτες και ό,τι άλλο υπήρχε στο χώρο προκειμένου να φορτώσουν όσα χωράνε σε απορριματοφόρο ενώ τα υπόλοιπα τα πετούν στη πυρά. Καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της επιχείρησης συλλαμβάνονται περίπου 50 μετανάστες εκ των οποίων (σύμφωνα με τα λεγόμενα των μπάτσων) οι 25 αφήνονται ελεύθεροι και οι υπόλοιποι μεταφέρονται σε κρατητήρια περιφεριακών αστυνομικών τμημάτων (πύργος, αίγιο κ.ά.). Όσο μαίνονταν οι φωτιές που έβαλαν οι μπάτσοι σε 3 διαφορετικά σημεία του εργοστασίου ο Ο.Λ.ΠΑ. σφράγιζε το κτήριο για να δυσχαιράνει τη διαμονή των μεταναστών στο χώρο. Μετά την προσέλευση αλληλέγγυου κόσμου στο σημείο η αστυνομία αποχώρησε ενώ η πυροσβεστική έφτασε με 2-3 ώρες καθυστέρηση. Το απόγευμα της ίδιας μέρας πραγματοποιήθηκε αντανακλαστική πορεία στο κέντρο της πάτρας από αναρχικούς-ές, αντιεξουσιαστές-στριες και

αλληλέγγυους-ες σαν μια πρώτη απάντηση στη κατασταλτική επιχείρηση εναντίον των μεταναστών.

Από τη μεριά μας θα θέλαμε να καταδείξουμε τον ιδιαίτερο ρόλο που έχουν τόσο ο Ο.Λ.ΠΑ. όσο η αστυνομία, το λιμενικό και τα ΜΜΕ στις κατασταλτικές επιχειρήσεις εναντίον των μεταναστών της πειραϊκής – πατραϊκής.

Ξεκινώντας από τον Ο.Λ.ΠΑ., που όχι τυχαία είναι και ο ιδιοκτήτης του οικοπέδου του εργοστασίου, ο οποίος με πρόφαση τη μελλοντική εκμετάλλευση του χώρου έχει την πολιτική ευθύνη για τη σκούπα στις 5/1 αλλά και για μελλοντικές επιχειρήσεις της αστυνομίας στο χώρο αυτό. Για τον εν λόγω οργανισμό το λιμάνι αποτελεί μια κόκκινη ζώνη, ως σύνορο της ευρώπης-φρούριο, η οποία πρέπει να περιφρουρείται με εντατικούς ελέγχους (από σεκιουριτάδες και λιμενόμπατσους) προκειμένου να μην τσαλακώνεται η εικόνα του σαν σύγχρονο ευρωπαϊκό λιμάνι. Εύλογα στοχοποιεί λοιπόν τους μετανάστες τόσο εντός λιμανιού όσο και στα κτήρια της πρώην πειραϊκής – πατραϊκής, αφού η παρουσία τους κοντά στην είσοδο πλήττει αφενός την αξιοπιστία του ως κόμβου μεταφοράς επιβατών και εμπορευμάτων αφετέρου την εικόνα μιας εν δυνάμει τουριστικής περιοχής. Το ζητούμενο για τον Ο.Λ.ΠΑ. είναι να εξαφανιστούν οι μετανάστες από την περιοχή. Αυτό επιτυγχάνεται με την αγαστή συνεργασία μπάτσων – λιμενικού οι οποίοι χρόνια τώρα ευθύνονται για ταπεινώσεις, ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια και θανάτους μεταναστών.

Η δουλειά των συγκεκριμένων μηχανισμών είναι γνωστή εδώ και καιρό. Ενώ συμμετέχουν σε κυκλώματα διακίνησης μεταναστών έναντι αμοιβής, την ίδια ώρα, όπου τους βουλεύει, εκπληρώνουν το θεσμικό τους ρόλο ως τηρητές της τάξης και της νομιμότητας. Με κλασσικές μαφιόζικες τακτικές, κάνουν τα στραβά μάτια, όπου είναι συμφωνημένο, ενώ ξεσπούν πάνω σε όποιο μετανάστη δεν ακολούθησε τον “ενδεδειγμένο” τρόπο να μπει στο λιμάνι. Για μας τόσο ο θεσμικός τους ρόλος όσο και ο μαφιόζικος αποτελούν όψεις του ίδιου νομίσματος. Επιβεβαιώνουν την υπάρξη τους ως θεσμοί διασφάλισης των υπαρχόντων όρων καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Ουσιαστικά αυτό κάνουν όταν χτυπάνε μετανάστες, όταν χτυπάνε όποιον αντιστέκεται, όταν φυλάνε τα αφεντικά και τις δομές τους. Αυτό κάνουν και όταν βασανίζουν μετανάστες βουτώντας τους το κεφάλι στο νερό, όταν τους κλέβουν λεφτά και κινητά, όταν τους βρίζουν τη χώρα τους και το θεό τους, όταν τους καίνε τα παπούτσια, τα ρούχα και τις κουβέρτες…

Φυσικά δε θα μπορούσαμε να αφήσουμε απ’ έξω τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σε όλο αυτό το στημένο σκηνικό. Από το θάνατο του μετανάστη μέσα στο φορτηγό από ασφυξία στην προσπάθεια του να ζεσταθεί μέχρι και την τελευταία σκούπα, τα γεγονότα αποσιωπήθηκαν και διαστρεβλώθηκαν. Είναι οι ίδιοι θεσμοί που η ρητορική τους πατάει σε μόνιμη βάση στην ανάπτυξη φοβικών αντανακλαστικών στην κοινωνία ως προς τους μετανάστες και στα κελεύσματα για περισσότερη αστυνόμευση. Παράλληλα προσπαθώντας να νομιμοποιήσουν ηθικά το λόγο τους θυμούνται μια στο τόσο τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης και το “δράμα αυτών των ανθρώπων” ντύνοντας έτσι με ανθρωπιστικό μανδύα το έργο των κατασταλτικών μηχανισμών.

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες στους μετανάστες ορμώμενοι όχι από φιλανθρωπικές θέσεις αλλά αναγνωρίζοντας ότι σε μια κοινωνία ταξικά διαρθρωμένη γεμάτη εξουσιαστικές σχέσεις, μόνη επιλογή των από κάτω είναι η δημιουργία κοινοτήτων αγώνα, χωρίς ιεραρχία και εθνικούς διαχωρισμούς. Στα δικά μας μάτια εχθρός δεν είναι η μετανάστευση, αλλά οι πόλεμοι, η οικονομική λεηλασία, η αφαίμαξη ολόκληρων χωρών και λαών και εντέλει ο καπιταλισμός, όλα αυτά δηλαδή που αποτελούν τις αιτίες της…

ΜΠΑΤΣΟΙ, ΛΙΜΕΝΙΚΟΙ, ΟΛΠΑ, ΜΜΕ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΤΕ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΑΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

 

Η φύση και ό,τι υπάρχει σε αυτήν (γη, αέρας, νερό, ήλιος, πρώτες ύλες) προς χρήση, είναι και θα πρέπει να είναι ελεύθερα για όλους. Ο κόσμος δεν ανήκει σε κανέναν για να μπορεί να τον μολύνει, να τον καταστρέφει, να τον ιδιοποιείται, μα σε όλους με γνώμονα την ελεύθερη και ισότιμη ανάπτυξη της ανθρώπινης δραστηριότητας σε όλα τα πεδία της ζωής (οικονομία, κοινωνική οργάνωση, πολιτισμός, παραγωγή). Το σύστημα στο οποίο ζούμε, ο καπιταλισμός, εχθρεύεται κάθε τέτοια αντίληψη. Είναι ένα σύστημα που οικονομικά βασίζεται στην εκμετάλλευση της δικής μας εργασίας, στην υπερπαραγωγή προιόντων, στη συνεχή αύξηση της κερδοφορίας του, στην κατανάλωση, στην υπερεκμετάλλευση του περιβάλλοντος. Τη γέννησή του ακολούθησε η επιβολή μιας κυρίαρχης τάξης, που εγκαθιδρύθηκε παίρνοντας με τη βία από εμάς τόσο τα εργαλεία να παράγουμε, όσο και τις πρώτες ύλες, χρησιμοποιώντας τα προς όφελός της, επιβάλλοντας ένα κοινωνικό σύστημα που έχει στα σπλάχνα του τη δημιουργία και διαιώνιση της φτώχιας, της εξαθλίωσης, της καταστροφής του περιβάλλοντος, των αποκλεισμών. Στον καπιταλισμό τα πάντα έχουν τιμή ακόμα και οι φυσικοί πόροι με αποτέλεσμα να γίνονται εμπορεύματα με σκοπό το κέρδος. Αντικείμενα ιδιοκτησίας, αγοράς και πώλησης, παραγωγής κέρδους, άντλησης υπεραξίας, συνεχούς κερδοφορίας για τα αφεντικά. Εμείς εργαζόμαστε για αυτούς, χωρίς να έχουμε ποτέ λόγο στη διαδικασία του τι παράγεται, πώς, γιατί και για ποιον. Εμείς, οι εκμεταλλευόμενοι είμαστε διαχωρισμένοι από την ίδια τη δραστηριότητά μας, την παραγωγή. Γινόμαστε άλλος ένας συντελεστής της παραγωγής, όπως οι πρώτες ύλες. Τα αφεντικά, κατέχοντας τα μέσα παραγωγής (και ασφαλώς τους στρατούς για να τα προστατεύουν), καρπώνονται τον πλούτο που παράγουμε, επιστρέφοντάς τον σε μας σαν προϊόν που καλούμαστε να αγοράσουμε εκ νέου για να καλύψουμε τις ανάγκες μας. Επιπλέον η ατομική ιδιοκτησία χρησιμοποιείται σαν ένα μέσο εξαγοράς των αντιστάσεων, ουσιαστικά αφομοιώνοντας εν τη γενέσει της τη θέληση για επανάκτηση όσων δικαιωματικά μας ανήκουν. Αυτή είναι η διαδικασία συσσωρευμένης κλοπής εργασίας εκατοντάδων χρόνων, στο όνομα ενός συστήματος που ενώ κατέχει τα τεχνολογικά μέσα για να τραφεί δέκα φορές ο παγκόσμιος πληθυσμός διαιωνίζει την πείνα και την εξαθλίωση.

Όλα αυτά δεν τα θυμόμαστε με αφορμή το χαράτσι. Δεν είναι η πρώτη φορά που μας τα παίρνουν. Ο καπιταλισμός βασίζεται στη συνεχή εκμετάλλευση. Συνεχώς θα επιβάλλει όλο και πιο εξοντωτικούς όρους για τη ζωή μας. Αφού τα αγαθά και τα προϊόντα που παράγονται δεν τα καρπωνόμαστε ποτέ εμείς οι ίδιοι, ας τελειώνουμε με το δίλλημα πληρώνω – δεν πληρώνω. Ας αντιστρέψουμε το ερώτημα: Σε ποιόν να πληρώσουμε και τι; Σε ποιον χρωστάμε και τι; Η καθημερινότητά μας είναι αλλοτριωμένη σε όλα τα επίπεδα. Αυτό σημαίνει απλά ότι οι κοινωνικές σχέσεις έχουν ουσιαστικά διαρραγεί, ότι βασιλεύει η ανάγκη για ανέλιξη, ο φιλοτομαρισμός, η κατανάλωση. Μας έκαναν να πιστεύουμε πως το να κατέχεις είναι η βασική αρετή, πουλώντας μας έτσι ξανά και ξανά τον ιδρώτα μας μέσω των προϊόντων που παράγουμε και ξανά αγοράζουμε, πετάμε, συσσωρεύουμε. Το ίδιο θα κάνουν και τώρα ακόμη και με τα βασικά αγαθά, όπως το νερό και το ρεύμα. Η εποχή του «κοινωνικού κράτους» τελειώνει με έναν εκκωφαντικό πάταγο. Έχουμε πολλούς λόγους να πιστεύουμε πως το περίφημο «κράτος πρόνοιας» ήταν αποτέλεσμα μιας επιλογής των αφεντικών, ώστε να αποδυναμώσουν τους αγώνες των από κάτω, πουλώντας το παραμύθι για δημοκρατία, πρόοδο, συμμετοχή και μια ζωή με εξασφαλισμένα τα βασικά, δημόσια αγαθά. Συνεχίζουν έτσι, να μας τα παίρνουν, απλά με άλλο τρόπο. Αντί να μας σκοτώνουν, μας έκαναν να ταυτίσουμε το δημόσιο με το κρατικό, κάνοντας εμάς τους ίδιους υπερασπιστές μια καπιταλιστικής μορφής, που ντύθηκε με έναν πιο “δίκαιο” μανδύα. Αντί λοιπόν να διεκδικούμε από τα αφεντικά να βελτιώσουν τη ζωή μας δίνοντάς μας πίσω κάποια ψίχουλα, ας επιλέξουμε να την πάρουμε στα χέρια μας και με όπλο την αυτοοργάνωση να διαχειριστούμε συλλογικά τις ανάγκες μας σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητας.

Άμεση συνέπεια της ανάλυσης που κάνουμε για το πώς παράγεται και διατίθεται ο κοινωνικός πλούτος είναι το πρόταγμά μας για κοινωνική στάση πληρωμών. Με αιχμή το χαράτσι έχουν στηθεί και λειτουργούν πολλές συνελεύσεις γειτονιών. Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι μόνο το χαράτσι και οι κάθε είδους φόροι. Η κοινωνική στάση πληρωμών για εμάς είναι μια αρχική και σημαντική αντίδραση μπροστά σε κάποια νέα, εξοντωτικά, οικονομικά μέτρα. Περαιτέρω, όμως, είναι και αντίσταση στις σχέσεις εκμετάλλευσης και υποταγής που το σύστημα δημιουργεί και προωθεί. Για να γίνει όμως η κοινωνική στάση πληρωμών μέσο για την συνειδητοποιημένη άρνηση πληρωμών και εν τέλει την γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση πρέπει να είναι ουσιαστικά κοινωνική, από τα κάτω και αδιαμεσολάβητη από θεσμούς και μίντια. Κοινωνική και από τα κάτω σημαίνει ότι η στάση πληρωμών διευρύνεται σε όλα τα πληττόμενα κοινωνικά κομμάτια, τα οποία σε οριζόντιες διαδικασίες βάσης συναποφασίζουν τόσο τα πολιτικά περιεχόμενα που βάζουν όσο και τους τρόπους με τους οποίους πραγματώνουν τα προτάγματά τους. Με όπλο την πραγματική αυτοοργάνωση, να οργανωθούμε ξεπερνώντας τη διαμεσολάβηση των αγώνων μας από εκκλησία, δημάρχους, νομάρχες, κόμματα, μίντια και όλους όσους προωθούν κάθετες δομές οργάνωσης και ανάθεσης του αγώνα σε «ειδικούς». Είναι αυτές οι λογικές που καταργούν την ίδια την αυτοοργάνωση αφομοιώνοντας ό,τι ριζοσπαστικό μπορεί να παραχθεί, τόσο σε επίπεδο λόγου όσο και σε επίπεδο σχέσεων και πράξεων. Προκειμένου να μπορέσει η κοινωνική στάση πληρωμών να γίνει εργαλείο προς την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση πρέπει να επεκταθεί σε κάθε πτυχή της ζωής μας.

Για εμάς δεν πρέπει να είναι μια τουφεκιά στον αέρα. Είναι κομμάτι των συνολικών αρνήσεων σε όσα καλούμαστε να πληρώσουμε, απέναντι σε όσα μας λένε ότι χρωστάμε. Αρνούμενοι να πληρώσουμε, ουσιαστικά επιφέρουμε σε πρώτο επίπεδο ένα σημαντικό πλήγμα στην αύξηση της κερδοφορίας των αφεντικών, τα οποία θέλουν και άλλο πλούτο στην πλάτη μας. Από κει και πέρα η κοινωνική στάση πληρωμών μπορεί, ξεκινώντας από μια αμυντική θέση, να πάρει πραγματικά ριζοσπαστικές τροπές. Μέσα από το σύνολο των κοινωνικών – ταξικών αγώνων να οδηγηθούμε στην άρνηση πληρωμών, την συνειδητή άρνηση απέναντι σε κράτος και κεφάλαιο, που είναι μια επιθετική θέση. Δεν είναι μόνο ότι δεν έχουμε, αλλά ότι δεν θέλουμε να πληρώσουμε! Γιατί είναι όλα δικά μας, μπορούμε να τα πάρουμε πίσω και να τα δουλέψουμε μόνοι μας ισότιμα, ισάξια, με γνώμονα την ευημερία όλων, την κοινοκτημοσύνη. Απλώνουμε την αντίστασή μας, σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας, απέναντι σε καθετί που τα αφεντικά αλώνουν, στην προσπάθεια τους να εγκαθιδρύσουν ένα νέο πλαίσιο εκμετάλλευσης. Πέρα από το ρεύμα και το νερό, η στέγαση, η τροφή, η υγεία, η εκπαίδευση, οι μεταφορές είναι πεδία στα οποία το κεφάλαιο βλέπει μεγάλα περιθώρια αύξησης της κερδοφορίας του. Μετατρέποντάς τα σε εμπορεύματα, ιδιωτικοποιώντας τα, κάνοντάς μας σκλάβους ενός ακραίου νεοφιλελευθερισμού στον οποίον η βαρβαρότητα και η καταστολή πάνε χέρι-χέρι, μετακυλίοντας το βάρος της συνέχειας του συστήματος πάνω στις πλάτες μας. Οι διεκδικήσεις και οι αγώνες είναι ουσιαστικά τα όπλα μας, αυτά που μπορούν να βάλουν φρένο στην επέλαση της βαρβαρότητας και να μας οδηγήσουν σε θέση να συγκρουστούμε ευθεία με τον καπιταλισμό.

Να ανακαλύψουμε, λοιπόν ξανά τα εργαλεία και τους τρόπους που έχουμε για να αντισταθούμε και να οργανωθούμε, απέναντι στους δυνάστες μας. Γύρω μας ξεπηδούν λαϊκές συνελεύσεις, σωματεία βάσης, κοινωνικές δομές αλληλοβοήθειας. Ο αγώνας, η αλληλεγγύη, η αντίσταση, η απέχθεια για το πολιτικό σύστημα δεν είναι λέξεις που τώρα ανακαλύφθηκαν. Αν αντιλαμβανόμαστε ότι η αλλοτρίωση των ζωών μας σε κάθε πεδίο της καθημερινότητας είναι και η συνέχιση της εκμετάλλευσης, τότε δεν έχουμε παρά να αυτοοργανωθούμε σε όλους τους κοινωνικούς μας χώρους με απώτερο σκοπό τη συνολική χειραφέτηση. Δρώντας λοιπόν στο σύνολο των συλλογικών αγώνων και των μαχητικών διεκδικήσεων που υπάρχουν αυτή τη στιγμή, προσβλέπουμε στην ενοποίησή τους και στην περαιτέρω πορεία τους. Γιατί μέσα από τη στάση πληρωμών μπορούμε να οδηγηθούμε στην άρνηση πληρωμών, στη συνειδητοποίηση ότι όλα είναι δικά μας. Από την οργάνωση των αντιστάσεων, μπορούμε να αντιληφθούμε ότι η αυτοοργάνωση και η αλληλεγγύη είναι χαρακτηριστικά αγώνα όχι μόνο στο σήμερα, μα κοινωνικές σχέσεις που αμφισβητούν έμπρακτα τον τρόπο ζωής στον καπιταλισμό. Μας δείχνουν τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να ορίσουμε μόνοι μας πώς θα ζούμε, θα παράγουμε, θα τρώμε, θα διασκεδάζουμε. Μια ελεύθερη κοινωνία είναι μια κοινωνία χωρίς διαχωρισμούς, χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς βαρβαρότητα. Είναι η απόφαση και η πραγμάτωση της θέλησής μας να καταργήσουμε κάθε μορφή εξουσίας και καταπίεσης. Μια κοινωνία με κοινότητες, με αλληλεγγύη, με ισότητα. Δεν είναι μια ουτοπία, ούτε ένας άφταστος ρομαντισμός. Είναι μια διαδικασία απελευθέρωσης, ατομικής και συλλογικής, χωρίς κράτος και κεφάλαιο.

Όλα είναι κλεμμένα. Ας τα πάρουμε όλα πίσω.

Attachment	Size
xaratsi_mpros	1.96 MB
xaratsi_pisw	3.08 MB

 

 

Το διήμερο 19-20/10 είχε την προοπτική να εξελιχθεί σε κάτι σημαντικότερο από μια απεργία ”πυροτέχνημα” αφού μπορεί να νοηθεί ως η συνέχεια της προσπάθειας αποσταθεροποίησης του κρατικού μηχανισμού που είχε ξεκινήσει εδώ και πολλές μέρες με καταλήψεις πλήθους κρατικών και δημοτικών κτιρίων, απεργίες διαρκείας εργαζομένων σε δήμους, πορείες κτλ.

Την Τετάρτη 19/10, πρώτη μέρα της διήμερης απεργιακής κινητοποίησης, στην Αθήνα αλλά και σε άλλες πόλεις η συμμετοχή του κόσμου ξεπερνά κάθε προσδοκία. Οι δρόμοι κατακλύζονται από πλήθος κόσμου αποδεικνύοντας ότι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας δε συμβιβάζεται με τις αποφάσεις του κράτους και εναντιώνεται στην περαιτέρω προσπάθεια λεηλασίας των ζωών του. Λίγο μετά τις 2 ξεκινούν σποραδικές επιθέσεις κατά των διμοιριών των ΜΑΤ μπροστά στη βουλή και γίνεται προσπάθεια γκρεμίσματος του φράχτη που έχει στηθεί στο πλάι του κτιρίου. Οι συγκρούσεις συνεχίζονται μέχρι αργά το απόγευμα ενώ παράλληλα επεκτείνονται και σε γύρω περιοχές όπως Μοναστηράκι, Προπύλαια και Εξάρχεια.

Έχοντας αυτή την εικόνα εντυπωμένη, μια εικόνα που εδώ και μήνες επαναλαμβάνεται σε κάθε απεργία καθιστώντας μόνιμη μια συνθήκη σύγκρουσης (κύριος στόχος των διαδηλωτών το κτίριο της βουλής) και ανάδειξης εξεγερσιακών διαδικασιών, την επόμενη μέρα, χιλιάδες διαδηλωτών, προσεγγίζοντας το χώρο του συντάγματος αντικρίζουν ανθρώπινες αλυσίδες από μέλη του ΠΑΜΕ, αντικειμενικά να περιφρουρούν τη βουλή από τους υπόλοιπους διαδηλωτές. Πολύ πιο πίσω από τις αλυσίδες του ΠΑΜΕ, οι δυνάμεις των ΜΑΤ σε κατάσταση αναμονής, γεγονός που φανερώνει τη συνεννόηση και συνεργασία μεταξύ τους αφού οποιοιδήποτε άλλοι διαδηλωτές κι αν βρίσκονταν στο συγκεκριμένο σημείο, είναι σίγουρο πως θα είχαν να αντιμετωπίσουν τις δυνάμεις των ΜΑΤ ακόμα και για να παραμείνουν εκεί.

Στη συνέχεια όταν διάφορα μπλοκ προσπάθησαν να προσεγγίσουν τη βουλή, οι αλυσίδες του ΠΑΜΕ τα εμπόδισαν δημιουργώντας μικρή ένταση. Με αφορμή αυτό το γεγονός αλλά και γενικότερα την κυριαρχική συμπεριφορά που επέδειξε το ΠΑΜΕ πάνω στον τρόπο διεξαγωγής της διαδήλωσης είχε ως αποτέλεσμα να ξεκινήσουν συρράξεις μεταξύ της περιφρούρησης του ΠΑΜΕ που αποτελούνταν από ροπαλοφόρους και κρανοφόρους, και ενός κομματιού που είχε εξοργιστεί με τη λογική του αποκλεισμού, αρκετή ώρα πριν φτάσουν εκεί τα αναρχικά μπλοκ.

Για εμάς το ΠΑΜΕ αλλά και το “Κ”ΚΕ του οποίου αποτελεί όργανο, έπαιξε ένα συγκεκριμένο ρόλο, αυτόν του εγγυητή της ομαλότητας ενάντια σε όποιον παρεκκλίνει από τα πλαίσια της αστικής νομιμότητας. Περιφρούρησε τη βουλή εξασφαλίζοντας ότι δε θα διαταραχθεί η διαδικασία της ψηφοφορίας. Χαρακτηριστικά πολλοί βουλευτές εξέφρασαν την ικανοποίησή τους για τη συμπεριφορά του ΠΑΜΕ και δήλωσαν ότι αισθάνονται απόλυτη ασφάλεια όσο το ΠΑΜΕ περιφρουρεί το κοινοβούλιο.

Είναι εμφανές ότι στο ΠΑΜΕ είχε εκχωρηθεί από το ίδιο το κράτος ο ρόλος των μπάτσων. Επίσης, έγινε ξεκάθαρο ότι βρισκόταν σε συνεχή συννενόηση και συνεργασία με τους ΜΑΤατζήδες αφού όχι μόνο παρέδιδε αβέρτα κόσμο σε αυτούς αλλά και όταν άρχισαν οι ορδές τους να υποχωρούν τους αντικατέστησαν. Για μας ο επιχειρησιακός συντονισμός μεταξύ του ΠΑΜΕ και της αστυνομίας αντανακλά μια ευρύτερη πολιτική συνδιαλλαγή ανάμεσα στο “Κ”ΚΕ και στο κράτος. Θεωρούμε ότι το “Κ”ΚΕ ως ο “μόνος” εκφραστής της εργατικής τάξης και “αποκλειστικός αντιπρόσωπος” του αγωνιζόμενου λαού απέδειξε για ακόμη μια φορά ότι αποτελεί τον αριστερό στυλοβάτη του πολιτικού συστήματος προφυλάσσοντας τους βουλευτές από την οργή των απεργών – διαδηλωτών. Οι επαναστατικές του φανφάρες περιορίζονται στα στενά όριο του κοινοβουλευτισμού και των εκλογικών αναμετρήσεων. Επιδιώκει τη χαλιναγώγηση του αγώνα και την υπόδειξη ενός ειρηνικού μοντέλου διαμαρτυρίας πάντα μέσα από τις “αγωνιστικές” του γραμμές. Αυτός ο πολιτικά ακίνδυνος τρόπος διεξαγωγής της ταξικής πάλης δε θα μπορούσε να μην έχει και τη συμπαράσταση όλων των αστικών ΜΜΕ και μεγαλοδημοσιογράφων που με περίσσια χαρά επευφημούσαν τη στάση του ΠΑΜΕ για την αποτελεσματική εκδίωξη των “προβοκατόρων” (π.χ. δελτίο ειδήσεων ΣΚΑΙ, λεζάντα: “διαδηλωτές εναντίον κουκουλοφόρων”).

Μ’ αυτή την τακτική η ηγεσία του “Κ”ΚΕ θέλησε απ’ τη μία να προσεταιρίσει συντηρητικά κοινωνικά κομμάτια που αναζητούν μια ήπια μεταστροφή του πολιτικού σκηνικού εντός του υπάρχοντος αστικού πολιτεύματος και απο την άλλη επικοινωνιακά να συσπειρώσει τον κόσμο του απέναντι στην υποτιθέμενη επίθεση που δέχεται από παρακρατικούς μηχανισμούς.

Εμείς ως αναρχικοί θέλουμε να διευκρινίσουμε κάποια ζητήματα. Θεωρούμε ότι τα μέσα που χρησιμοποιεί το κίνημα τίθενται πάντα υπό κριτική και η χρήση τους οφείλει να έχει εργαλειακό χαρακτήρα γι’ αυτό και δεν προσπαθήσαμε ουδέποτε την ιδεολογικοποίησή τους. Στη βία όμως που συναντάμε καθημερινά από τα σχολεία, την εργασία μέχρι τις πορείες απαντάμε με τη δική μας αντιβία. Μια αντιβία που στρέφεται ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο και τους κατασταλτικούς του μηχανισμούς. Επειδή αυτή η αντιβία είναι κατά κανόνα παράνομη, χρειάζεται να παίρνουμε κάθε απαραίτητο μέτρο προφύλαξης ούτως ώστε να μην αφήνουμε περιθώρια αναγνώρισης και τιμωρίας μας από το κράτος και τους ρουφιάνους του. Είμαστε οι ίδιοι που μοιράζουμε κείμενα, στήνουμε συλλογικές κουζίνες, επικοινωνούμε με τους διπλανούς μας στο δρόμο, με εκείνους που με κουκούλα ή χωρίς, παλεύουν για ένα συγκεκριμένο σκοπό ο οποίος προωθεί το γενικότερο απελευθερωτικό πρόταγμα και επιδιώκει την συνύπαρξη όλων των “από τα κάτω” αυτού του κόσμου απέναντι στους δυνάστες τους. Όταν λοιπόν όλος αυτός ο κόσμος που αγωνίζεται επιλέγει στο δρόμο να συγκρουστεί είτε με τις δυνάμεις καταστολής του κράτους είτε με την περιφρούριση του ΠΑΜΕ και κάθε επίδοξου πεφωτισμένου αρχηγού των κινημάτων το κάνει γιατί η αξιοπρέπεια όλων μας στο δρόμο στέκεται πιο πάνω από την κρατική βία και σίγουρα πιο πάνω από εκβιαστικές προσταγές του ΠΑΜΕ (και κάθε ΠΑΜΕ). Απέναντι στα νταβατζιλίκια του κάθε αστικού κόμματος που τρέμει μπροστά στην κοινωνική οργή, περιφράσσοντάς την και προσπαθώντας να την καναλιζάρει, διεκδικούμε και θα διεκδικούμε τη θέση μας στο δρόμο. Εκεί που θα έρθουμε κοντά με άλλα κοινωνικά κομμάτια, εκεί που όλοι μαζί θα υπερασπιστούμε τη θέση μας, τις επιθυμίες μας και την πραγμάτωσή τους.

Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι γύρω από το θάνατο του οικοδόμου Δημήτρη Κοτζαρίδη, σύσσωμο το αστικό μπλοκ, μαζί με το “Κ”ΚΕ και κομμάτια της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, έστησαν μία χυδαία ρητορική. Μια ρητορική που συμπυκνώνεται στη γραμμή προβοκάτορες = συγκρούσεις = μπάτσοι = χημικά = νεκρός. Η ευθύνη επιρρίπτεται σε ένα θολό υποκείμενο, τους προβοκάτορες, που σε αυτό το σχήμα πρέπει να είναι θολό, ακριβώς για να τρέφει τα αισθήματα περί ευθύνης. Ευθύνης δηλαδή του κόσμου που συγκρουόταν, της ίδιας της σύγκρουσης. Το “Κ”ΚΕ και όλοι μαζί αντί να μιλήσουν για τα ΜΑΤ, την καταστολή, τους φονιάδες μπάτσους που μας έχουν πνίξει στον καρκίνο των δακρυγόνων (πιθανή αιτία θανάτου και του Δημήτρη Κοτζαρίδη), επιλέγουν να σκυλέψουν τη μνήμη ενός ανθρώπου που όπως όλα δείχνουν έχασε τη ζωή του στο δρόμο. Στο δρόμο όμως, χρόνια τώρα, δεκαετίες ολόκληρες, οι νεκροί είναι από τις τάξεις των αγωνιζόμενων, δολοφονημένοι από μπάτσους, έχοντας πέσει μαχόμενοι, συμμετέχοντας ή μη στις συγκρούσεις.

Όσον αφορά την πλειονότητα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, η οποία υπερασπίστηκε τη στάση του ΠΑΜΕ κάνοντας λόγο για προβοκάτορες και παρακρατικούς που επιτίθενται σε “διαδηλωτές”, δείχνει ότι η αντίληψή της απέναντι στη σύγκρουση με το κράτος δεν ξεπερνά τα όρια της αστικής νομιμότητας. Μια αριστερά που έχει δομήσει το λόγο και τη δράση της στο δόγμα της καταγγελίας, αποδεικνύοντας ότι δεν έχει καμία διάθεση να μετουσιώσει σε πράξη την εξεγερτική ρητορεία που κατά διαστήματα χρησιμοποιεί.

Εμείς συνεχίζουμε να πορευόμαστε ακηδεμόνευτα και αυτοοργανωμένα, να μην αναζητούμε ηγέτες και σωτήρες. Να προωθούμε τη γενικευμένη κοινωνική ανυπακοή έξω από θεσμούς, κόματα και παρατάξεις και να δημιουργούμε τις δικές μας αντι-δομές στις οποίες όλοι ισότιμα θα παίρνουμε αποφάσεις για ζητήματα που μας αφορούν άμεσα και δεν αναθέτουμε σε κανέναν “ειδικό της επανάστασης” και καμιά πρωτοπορία να βρει λύση για την ίδια μας τη ζωή. Το έχουμε πει και σε παλιότερα κείμενα: η απελευθερωτική υπόθεση άπτεται συνολικότερων διεργασιών που οφείλουν να γίνουν με κόσμο από τα κάτω και σε ευθεία αντιπαράθεση με το κράτος και το κεφάλαιο. Μια αντιπαράθεση που δεν περιορίζεται σε μονομερείς “εκτονώσεις” αλλά γίνεται βίωμα και τρόπος ζωής. Συλλογικά και αντιιεραρχικά, οργανωνόμαστε, σε χώρους εργασίας, σχολές, γειτονιές, πλατείες, προκειμένου να αντισταθούμε στην καπιταλιστική βαρβαρότητα με στόχο να οικοδομήσουμε ένα κόσμο ισότητας και αλληλεγγύης.