Πέρασμα

Ο πόλεμος λοιπόν ήρθε. Είναι εδώ και μας χτυπάει την πόρτα. Έχει όνομα και επίθετο: Κρίση Χρέους. Έχει φταίχτες, συνένοχους, δωσίλογους, μεσσίες, ελπίδες και απογοητεύσεις κομμένες και ραμμένες για ένα καλοστημένο κοινωνικό πείραμα. Αν θέλουμε όμως να πάψουμε να είμαστε πειραματόζωα, ας μιλήσουμε μια και καλή για όσα μας αφορούν από τη θέση που μας αρμόζει: αυτής των από κάτω αυτού του κόσμου.

Κρίση. Για ποια κρίση όμως μιλάμε; Για μας η κρίση είναι γέννημα – θρέμμα του καπιταλισμού και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του άθλιου συστήματος εκμετάλλευσης. Δεν είναι ένα φαινόμενο που ξαφνικά κάποια στιγμή εμφανίστηκε πάνω από τα κεφάλια μας. Με λίγα λόγια, ο καπιταλισμός βρίσκεται σε μια ακόμη καμπή του, προσπαθώντας να εφεύρει ένα νέο μοντέλο αναπαραγωγής του, ένα νέο μοντέλο εκμετάλλευσης. Αυτό συμβαίνει πάρα πολύ απλά γιατί τα αφεντικά επιτιθέμενα ολοένα και περισσότερο πάνω στις ζωές μας τις τελευταίες δεκαετίες, τώρα επιλέγουν να μεταβιβάσουν όλο το βάρος της καπιταλιστικής κρίσης στις πλάτες μας. Το σύστημα αυτό αναζητά συνεχώς νέες πηγές πλουτισμού πάνω στην εργασία μας, καταστρέφοντας το περιβάλλον και έχοντας εκατομμύρια κόσμο σε όλο τον πλανήτη να ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες. Το σύστημα λοιπόν αυτό παίρνει πολλές μορφές όταν βρίσκεται σε κρίση. Φορά το μανδύα του και επανεμφανίζεται καινούριο με νέες υποσχέσεις για όσους πιστέψουν και νέα βαρβαρότητα. Αυτό συμβαίνει ακριβώς όταν πρέπει να αυξήσει και άλλο την κερδοφορία του. Η κερδοφορία όμως αυτή πάντα θα σημαίνει άντληση υπεραξίας από τη δική μας εργασία. Το περιβόητο κράτος πρόνοιας δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένας φερετζές της υφαρπαγής του πλούτου που εμείς οι ίδιοι παράγουμε και ποτέ δεν καρπωνόμαστε. Ήταν ένα προκάλυμμα από “κοινωνικές παροχές”, ψίχουλα που μας επιστρέφονται ενώ η “δημοκρατία και συμμετοχή” μια προσπάθεια εδραίωσης της κοινωνικής ειρήνης και συναίνεσης.

Τώρα, όμως, φαίνεται πραγματικά ότι η κρίση αυτή είναι και μια τεράστια ευκαιρία για μπίζνες. Ακόμη και ό,τι ήταν δημόσιο παραδίνεται στα νύχια του ιδιωτικού, στη σφαίρα του εμπορίου και του κέρδους (αν και ποτέ το δημόσιο δεν ήταν το κρατικό, δημόσιο είναι το ισότιμα προσβάσιμο σε όλους). Υγεία, παιδεία, στέγαση, ρεύμα, νερό, είδη πρώτης ανάγκης ανοίγουν τεράστιες ευκαιρίες για τα αφεντικά να γεμίσουν τις τσέπες τους. Ακόμα όμως κι αυτό το ελάχιστο μέρος που μας επέστρεφαν από τον πλούτο που παράγουμε, μας τελείωσε. Έχουμε μπροστά μας ένα ακραίο νεοφιλελεύθερο μοντέλο, ένα κράτος “εκτάκτου ανάγκης”, μια κοινωνική έκρηξη προ των πυλών.

Από τη συνειδητοποίηση ότι ο πλούτος είναι κοινωνικός και τα αγαθά μας ανήκουν, ήρθε η ώρα να περάσουμε στο πεδίο της δράσης. Γενικευμένη ανυπακοή, συλλογική στάση πληρωμών. Αλλά πώς; Σωτήρες δεν υπήρξαν ούτε θα υπάρξουν. Οι από κάτω συλλογικά πρέπει να απαντήσουν στη συνολική επίθεση και να βγούνε μπροστά. Στήνοντας σημεία συνάντησης και επικοινωνίας στις πλατείες, στις γειτονιές (με συνελεύσεις γειτονιών), τους χώρους εργασίας, τα σχολεία, χτίζοντας τις βάσεις της αυτοδιαχείρισης των ζωών μας, δομώντας δεσμούς αλληλεγγύης και εμπιστοσύνης, δομές δηλαδή αλληλοβοήθειας (συλλογικές κουζίνες, κοινοτικά ιατρεία). Με δίκτυα δράσης ενάντια στις κρατικές – κατασταλτικές επεμβάσεις (περιφρούρηση στις γειτονιές όταν επιχειρούν να κόψουν το ρεύμα), με πολύμορφες δράσεις αντιπληροφόρησης, με διάχυση των απαραίτητων τεχνικών γνώσεων, με καταλήψεις και σαμποτάζ αρμόδιων οργανισμών (όπως το άνοιγμα των ταμείων στα νοσοκομεία) και ό,τι άλλο μπορούν να σκεφτούν και να συνθέσουν τα μυαλά αποφασισμένων ανθρώπων.

Ήρθε η ώρα για μια κοινότητα αγώνα ξεπερνώντας τον ατομισμό μας, βγαίνοντας απ’ τα κλουβιά μας, γνωρίζοντας τους γείτονες και τους συναδέλφους μας, δημιουργώντας κοινοτικές σχέσεις. Σε μια βάση οριζόντια χωρίς διαμεσολαβητές και κουμανταδόρους, που τάχα ξέρουν καλύτερα από εμάς, όσα αφορούν εμάς. Να αντικαταστήσουμε την αποξένωση με την αλληλεγγύη, την ανασφάλεια με την εμπιστοσύνη. Γιατί μόνο έτσι οι από κάτω αυτού του κόσμου μπορούν να βγουν στην επίθεση, να καταφέρουν τη συλλογική επανάκτηση αυτών που δικαιωματικά ανήκουν σε όλους.

…Για τη συλλογική επανάκτηση
των ζωών μας…

Ένα χρόνο μετά την υπογραφή του μνημονίου συνεργασίας του ελληνικού κράτους με το ΔΝΤ και την ΕΚΤ και την επικύρωση της καταλήστευσης των ζωών μας, έρχεται το περιβόητο “μεσοπρόθεσμο πλαίσιο στήριξης της ελληνικής οικονομίας”. Τα εργασιακά κεκτημένα δεκαετιών, οι φυσικοί πόροι, οι όποιες παραχωρήσεις στα πλαίσια του πάλαι ποτέ δήθεν κοινωνικού κράτους (επιδόματα, δημόσια παιδεία-υγεία) θυσιάζονται στο βωμό της “ανάκαμψης”. Ένας επικήδειος της επίπλαστης ευμάρειας και του άκρατου καταναλωτισμού των περασμένων δεκαετιών έρχεται να σφραγίσει αυτό που όλοι φοβούνται να κοιτάξουν κατάματα, την επερχόμενη βαρβαρότητα. Η 48ωρη απεργία που κήρυξαν οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ, τις ώρες που ψηφίζεται το μεσοπρόθεσμο, είναι στοίχημα να αποτελέσει ένα ραντεβού με την ιστορία.

Σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης τα κοράκια του θεσμικού συνδικαλισμού είχαν σαν στόχο το καναλιζάρισμα της όποιας δυσαρέσκειας των εργαζομένων σε ακίνδυνες μορφές διαμαρτυρίας, με σποραδικές μονοήμερες απεργίες, άνευρα συλλαλητήρια και κελεύσματα για καλύτερες συνθήκες σφαγής των εκμεταλλευόμενων. Οι κάθε λογής εργατοπατέρες αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του κράτους. Είναι οι ίδιοι που ξεκινώντας από τις καρέκλες της ΓΣΕΕ καταλήγουν στα έδρανα του κυνοβουλίου. Είναι οι ίδιοι που στα τραπέζια της συνδιαλλαγής με τα αφεντικά παζαρεύουν αυξήσεις του ενός ευρώ αντιπροσωπεύοντας το σύνολο των εργαζομένων. Σε τελική ανάλυση είναι αυτοί που αποτελούν το σημαντικότερο εμπόδιο στις διεκδικήσεις των εργατών.

Στόχος της κυριαρχίας η κοινωνική συναίνεση. Όπλο της, το άρμα της “εθνικής ενότητας”.
Ένα φαντασιακό ενωτικό πέπλο κάτω από το οποίο μπορούν να χωρέσουν αφεντικά και δούλοι σε συνθήκες (φαινομενικής) ταξικής ειρήνης. Ντε και καλά πρέπει να δεχτούμε ότι “είμαστε όλοι έλληνες” και “πρέπει να εργαστούμε όλοι σκληρά για το καλό της πατρίδας”, λες και έχουμε οτιδήποτε κοινό με τον κάθε βιομήχανο, τον κάθε τραπεζίτη, τον κάθε εφοπλιστή, τον κάθε παπά, τον κάθε μπάτσο. Ό,τι παρεκκλίνει από αυτή τη διαλεκτική της κοινωνικής ομοιογένειας μπαίνει στο στόχαστρο σαν αντιπαραγωγικό που “συντηρεί μια μη βιώσιμη κατάσταση”. Μέσα από τον εμποτισμό του κοινωνικού σώματος με τον ρατσισμό και την ξενοφοβία, σκιαγραφείται ο εχθρός στο πρόσωπο του μετανάστη, του τοξικοεξαρτημένου, του κοινωνικά αποκλεισμένου. Έτσι αναπαράγεται ο κοινωνικός κανιβαλισμός, η λογική του να στρέφεσαι ενάντια στον ταξικό σου αδερφό. Για να τελειώνουμε με τις αυταπάτες, εμείς στον αγώνα θέλουμε δίπλα μας τους μετανάστες σαν ανθρώπους που βίωσαν στο πετσί τους την εκμετάλλευση και την καταπίεση από τους βομβαρδισμένους τους τόπους μέχρι τη “ζεστή” φιλοξενία της ελληνικής κοινωνίας.

Στο κατώφλι των σκοτεινών χρόνων που έρχονται είναι μονόδρομος τόσο για μας όσο και για όλους τους από κάτω η ολική αντιπαράθεση με το καπιταλιστικό καθεστώς υποδούλωσης και εκμετάλλευσης. Μέσα από την αυτοοργάνωση σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας, από τα σχολεία, τις γειτονιές, τους εργασιακούς χώρους, μέχρι τον πλήρη επαναπροσδιορισμό της διασκέδασης και του ελεύθερου χρόνου. Καιρός να ορίσουμε οι ίδιοι τις ανάγκες και τις προτεραιότητές μας με συνελεύσεις σε κάθε πεδίο κοινωνικής συνεύρεσης, συλλογικές αρνήσεις πληρωμών και γενικευμένη ανυπακοή στους νόμους που εξασφαλίζουν και διαιωνίζουν την καταπίεσή μας. Μακριά από τις λογικές της ανάθεσης και της ιεραρχίας, μακριά από την αλλοτρίωση του θεάματος και τον φετιχισμό του εμπορεύματος. Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας στέλνοντας στο διάολο κάθε διαμεσολαβητή που στέκει ανάμεσα στους διευθυντές και τους διευθυνόμενους. Να βάλουμε τέλος σε αυτούς που παρασιτούν τόσα χρόνια σε βάρος μας, στους ρυθμιστές αυτού του κόσμου.

Αν θέλουμε να έχουμε μέλλον τότε πρέπει να εργαστούμε ακατάπαυστα στην κατεύθυνση της κοινωνικής επανάστασης και της καταστροφής του καπιταλισμού. Από τις στάχτες του παλιού κόσμου, αξιοποιώντας τα ιδανικά του κομμουνισμού και της αναρχίας, να οικοδομήσουμε έναν νέο, που δεν θα βασίζεται ούτε στην ιεραρχία ούτε στην ιδιοκτησία, αλλά στις αρχές της ισότητας, της αλληλεγγύης και της ελευθερίας.

ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης “Πέρασμα”
Συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά “Εργαλειοφόρος”

Στις 8/6 με αφορμή την επέκταση του λιμανιού προς τα νότια και την συνακόλουθη αυξανόμενη παρουσία μεταναστών σε αυτές τις περιοχές, καλέστηκε στον εκπολιτιστικό σύλλογο Ανθείας συγκέντρωση ενάντια στην λαθρομετανάστευση. Υπό το κλίμα διαφόρων (πέρα ως πέρα ψευδών) φημών περί βιασμού ενός ζευγαριού ελλήνων πίσω από τη Veso από μετανάστες, η νεοναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή ανακοίνωσε τη συμμετοχή της στην εν λόγω συγκέντρωση προαναγγέλοντας κυνηγητά μεταναστών μέσω αναρτήσεων στο facebook. Όμως ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Η Πάτρα αποτελούσε ανέκαθεν πόλη με μεγάλη παρουσία μεταναστών. Από τους ιταλούς πρόσφυγες του 19ου αιώνα μέχρι τους κούρδους της δεκαετίας του ’90, έτσι και τώρα πολλοί μετανάστες έρχονται είτε από χώρες με πολύχρονες δικτατορίες (Αλγερία, Τυνησία, Μαρόκο), είτε από χώρες που βρίσκονται υπό κατοχή/εμφύλιο πόλεμο (Αφγανιστάν, Σομαλία). Πολλοί από αυτούς δεν έχουν καν σαν στόχο να μείνουν στην Ελλάδα αλλά θέλουν να περάσουν σε χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, με την ελπίδα ότι θα βρουν δουλειά καθώς και μια κοινότητα δικών τους ανθρώπων που θα τους στηρίξει. Για να το καταφέρουν αυτό έχουν δύο επιλογές. Η μια είναι να πληρώσουν αδρά κάποιον δουλέμπορο, ο οποίος σε συνεννόηση με τις λιμενικές αρχές (όταν αυτά τα δύο δεν συμπίπτουν) θα τους εξασφαλίσει μια θέση στον πάτο κάποιας νταλίκας προκειμένου να περάσουν στην Ιταλία. Η άλλη επιλογή είναι να προσπαθήσουν να πιάσουν θέση σε κάποιο φορτηγό “στη ζούλα” με αποτέλεσμα πάρα πολλές φορές να έχουν υποστεί κυνηγητά, ξυλοδαρμούς και δολοφονίες από αστυνομία, λιμενικό, φορτηγατζήδες κ.α. Στην πλειοψηφία τους είναι μετανάστες χωρίς χαρτιά και κατά συνέπεια υπό καθεστώς μόνιμης παρανομίας. Δηλαδή ανά πάσα στιγμή μπορεί η αστυνομία να τους συλλάβει και να τους φυλακίσει χωρίς να έχουν κάνει τίποτα. Σε αυτόν τον αγώνα τους για επιβίωση οι μετανάστες έχουν απέναντι τους όχι μόνο την αστυνομία, την πείνα και τις κακουχίες αλλά και διάφορους νταβατζήδες (ντόπιους και ξένους) που βρίσκουν σε αυτούς φτηνό εργατικό δυναμικό για να κάνουν τις βρωμοδουλειές τους (δουλεμπόριο, εμπόριο ναρκωτικών κ.α.).

Για μας, το ζήτημα των μεταναστών δεν αποτελεί ένα “πρόβλημα” που ανέκυψε έτσι ξαφνικά τα τελευταία χρόνια, δεν είναι καν κάτι που αφορά μόνο την Πάτρα ή μόνο την Ελλάδα. Η μετανάστευση είναι φυσικό αποτέλεσμα του συστήματος εκμετάλλευσης στο οποίο ζούμε. Όσο υπάρχουν “πλούσιες” χώρες που επί δεκαετίες απομυζούν κάθε φυσικό πόρο από “φτωχές” χώρες (του λεγόμενου 3ου κόσμου) μη διστάζοντας να διεξάγουν αιματηρούς πολέμους στο όνομα των συμφερόντων τους προκειμένου να συνεχίσουν να είναι “πλούσιες”, τόσο οι άνθρωποι των “φτωχών” χωρών θα ψάχνουν τρόπους για να ξεφύγουν από τη μιζέρια κοιτώντας προς τον “καπιταλιστικό παράδεισο” της δύσης.

Στο πλαίσιο αυτό, εμείς με συνείδηση της ταξικής μας θέσης με τους από κάτω αυτής της κοινωνίας, στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους μετανάστες. Για μας, οι εκμεταλλευόμενοι δεν μπορούν να διαιρούνται ανάλογα με την εθνικότητα ανάμεσα σε έλληνες και ξένους. Καμια πατρίδα και κανένα έθνος δεν μας ενώνει με τον κάθε βιομήχανο, τον κάθε εφοπλιστή, τον κάθε τραπεζίτη. Ίσα ίσα που αυτοί έχουν το συμφέρον να επικαλούνται την “εθνική ενότητα και ομοψυχία” για να εξασφαλίσουν πιο έυκολα την διαιώνιση της εκμετάλλευσης μας.

Όταν λοιπόν η Χρυσή Αυγή έρχεται στα Ζαρουχλέικα, μια λαϊκή γειτονιά της Πάτρας με μεγάλη ανεργία και με πολλούς μετανάστες από ανατολικές χώρες, και χύνει το ρατσιστικό της δηλητήριο, εξυπηρετεί ακριβώς αυτές τις προσταγές των αφεντικών. Θέλουν να μας βάλουν να σφαζόμαστε μεταξύ μας στο όνομα μιας “καθαρότητας της ελληνικής φυλής» (τα ίδια έλεγε και ο Χίτλερ για τη γερμανική φυλή). Θέλουν οι καταπιεσμένοι να βλέπουν τον εχθρό ο ένας στο πρόσωπο του άλλου και όχι στο πρόσωπο του αφεντικού, του καπιταλιστή, του πολιτευτή. Όταν σου λένε ότι πρέπει να πάρεις το νόμο στα χέρια σου και σε καλούν να κυνηγάς τους ήδη κυνηγημένους, σε καλούν να γίνεις κανίβαλος.

Πολλά ερωτήματα εγείρει και η στάση των διαφόρων πολιτιστικών συλλόγων στο συγκεκριμένο ζήτημα, όπως αποτυπώνεται από την εμετική και ρατσιστική ανακοίνωσή τους. Τι πολιτικές σκοπιμότητες εξυπηρετούν όταν προσφέρουν προκάλυμμα στην δράση των μαχαιροβγαλτών φασιστών και χαριεντίζονται με γλοιώδεις δεξιούς πολιτευτές όπως ο Δημ. Τριανταφυλλόπουλος; Να ξέρουν ότι, εάν στα Ζαρουχλέικα συμβούν γεγονότα όπως πρόσφατα στην Αθήνα με πογκρόμ εναντίον των μεταναστών, θα φέρουν στο ακέραιο τις ευθύνες που τους αναλογούν.

Οι καιροί αγριεύουν όλο και πιο πολύ. Το κράτος και το κεφάλαιο σε αυτή τη μνημονιακή περίοδο που διανύουμε, επαναπροσδιορίζουν τους όρους της εκμετάλλευσής μας, λεηλατούν κάθε φυσικό πόρο στο όνομα της ανάπτυξης και παίρνουνε πίσω εργατικά κεκτημένα δεκαετιών. Μας θέτουν εκβιαστικά διλήμματα και μας λένε ότι από δω και πέρα αυτό που ζούμε θα είναι μια καθημερινή βαρβαρότητα. Αυτή τη βαρβαρότητα ή θα την πολεμήσουμε ή θα γίνουμε κομμάτι της. Ή θα αντικαταστήσουμε την αδράνεια και το φόβο με την αυτοοργάνωση στις γειτονιές μας και τον κανιβαλισμό με την αλληλεγγύη ή θα σφαζόμαστε στους δρόμους για ένα κομμάτι ψωμί.

Μέσα από λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας, στα σχολεία και αλλού να αντισταθούμε στην σφαγή που μας επιφυλάσσουν. Από κοινού, ντόπιοι και μετανάστες να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα που μας απασχολούν μακριά από ψεύτικους διαχωρισμούς με γνώμονα την ταξική-κοινωνική μας θέση και τις κοινές μας ανάγκες. Για να επιτεθούμε σε ό,τι μας καταπιέζει και μας εκμεταλλεύεται και να ξεμπερδεύουμε μια και καλή με αυτούς που τόσα χρόνια αποφάσιζαν για εμάς χωρίς εμάς.

ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

ΟΥΤΕ ΣΤΑ ΖΑΡΟΥΧΛΕΙΚΑ ΟΥΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ
ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ