Πέρασμα

 

Ημέρα πανελλαδικής απεργίας. Ξύπνημα στις 9. Σήμερα δε θα πάω στη δουλειά, απεργώ. Είναι μια καλή ευκαιρία να συναντήσω κι άλλους συναδέλφους και συναδέλφισσες, εκτός από αυτούς που γνωρίζω απ’ το σωματείο, να συζητήσουμε τα προβλήματα που έχουμε στις δουλειές μας. Θα κατέβω στην πορεία. Αν χρειαστεί θα αντιπαρατεθώ με όποιο αφεντικό αναγκάζει άλλους/ες εργάτες/τριες να δουλεύουν σήμερα. Γνωρίζω ότι απεργία σημαίνει να μπλοκάρουμε για όσο αυτή διαρκεί κάθε παραγωγική διαδικασία, κανένας εργάτης και καμία εργάτρια να μη δουλέψει, κανένα εμπόρευμα να μην παραχθεί, κανένα αφεντικό να μη βγάλει κέρδος. Πρώτα απ’ όλα όμως ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΙΩ ΕΝΑ ΚΑΦΕ να ξυπνήσω…

Τέτοιες μέρες εύκολα μπορεί κανείς να παρατηρήσει μια κραυγαλέα αντίθεση μεταξύ λόγου και πράξης. Από το πρωί εκατοντάδες ή χιλιάδες (τις περισσότερες φορές) απεργοί κατακλύζουν τα καφέ της πόλης απολαμβάνοντας στη σκιά το δροσερό καφεδάκι ή παίρνοντας ένα καφέ για το δρόμο. Φυσικά παραβλέποντας το γεγονός ότι γι’ αυτή τους την απόλαυση κάποιος εργάζεται και μάλιστα σε ιδιαίτερα εντατικές συνθήκες. Είναι γνωστή τακτική των αφεντικών να υποχρεώνουν (με όλους τους πιθανούς εκβιαστικούς τρόπους: απειλές/κλάψα/υποσχέσεις) τους εργάτες και τις εργάτριες να δουλέψουν. Φτάνουν δε και στο σημείο να εφευρίσκουν και να εφαρμόζουν δικούς τους κανόνες και “εργατικά δικαιώματα” όπως για παράδειγμα στην πλατεία Όλγας όπου μετά από συμφωνία των αφεντικών οι εργαζόμενοι/ες θα μπορούν να κατέβουν στην πορεία αν και εφόσον στις 12 (δηλαδή μετά το τέλος της πορείας) πιάσουν απευθείας δουλειά.

Πολλές είναι οι προσεγγίσεις όσον αφορά το συγκεκριμένο φαινόμενο. Από την υπεκφυγή και τη λογική του τύπου “εγώ με ένα καφέ θα αλλάξω την κατάσταση;” έως και πιο σαδιστικού περιεχομένου λογικές του τύπου “αφού αποφάσισε να δουλεύει μέρα απεργίας θα τον κάνω να το μετανιώσει (sic)”. Και στις δύο προαναφερόμενες λογικές το αποτέλεσμα είναι κοινό: Τα αφεντικά σε μέρα απεργίας έχουν βγάλει μια μικρή περιουσία και φυσικά την επόμενη φορά θα κάνουν ότι περνάει απ’ το χέρι τους για να μη μείνει το μαγαζί κλειστό.

Απ’ την πλευρά μας η απεργία είναι ένα ακόμα πεδίο προώθησης της αυτοοργάνωσης. Όπως και κάθε πτυχή της ζωής μας, από τις πολιτικές διαδικασίες, τα συλλογικά εγχειρήματα, τις πορείες, τις καταλήψεις και τις παρεμβάσεις μέχρι τις καθημερινές συναναστροφές στα αυτοδιαχειριζόμενα καφενεία, τις συλλογικές κουζίνες και τις συναυλίες. Η αυτοοργάνωση είναι κάτι απλό που πολύς κόσμος έχει ξεχάσει. Εϊναι το να βρεις όσους/ες θέλουν να κάνουν κάτι (από το πιο εύκολο μέχρι το πιο δύσκολο) και να το κάνετε μόνοι σας, χωρίς να αναθέτεις δουλειές κι ευθύνες σε άλλους, χωρίς να μεσολαβούν εμπορευματικές σχέσεις, χωρίς να ψάχνεις χορηγούς και διαφημίσεις. Με αυτή τη λογική δε θα είμαστε εδώ σε κάθε απεργία να φτιάχνουμε αντί για σας καφέδες αλλά θα το κάνουμε με χαρά όσο αυτή η λογική αγκαλιάζεται από όλο και περισσότερο κοσμο.

Για όλους τους προαναφερόμενους λόγους ο καφές που θα φτιαχτεί εδώ δεν έχει κάποιο χρηματικό αντίτιμο. Το καφενείο λειτουργεί με ελεύθερη συνεισφορά, δηλαδή όποιο ποσό θέλει να δώσει ο καθένας και η καθεμία για να ενισχύσει το εγχείρημα.

Αυτοοργανώνοντας την καθημερινότητά μας αντιστεκόμαστε στα σχέδια του κράτους και των αφεντικών προτάσσοντας την αλληλεγγύη μας σ’ όλα τα καταπιεζόμενα κομμάτια της κοινωνίας.

ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΓΡΑΝΑΖΙ ΔΕ ΓΥΡΝΑ
ΕΡΓΑΤΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΜΕ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΦΡΑΠΕΔΙΑ

Αυτοοργανωμένο καφενείο
στο κάτω μέρος της πλατείας Όλγας
πριν και μετά την πορεία της απεργίας
Τετάρτη 15 Ιούνη

ΟΥΤΕ ΕΡΓΑΤΕΣ ΟΥΤΕ ΠΕΛΑΤΕΣ

Attachment	Size
apergiako_kafeneio	704.98 KB

 

 

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΧΩΡΕΣΕΙ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΜΑΣ

Και τώρα που δώσαμε όλα τα λεφτά για σωθούν οι τράπεζες (ουσιαστικά για να σωθεί ο καπιταλισμός), τώρα που αποδείχθηκε ότι η προσφυγή στο ΔΝΤ, το μνημόνιο και τα λοιπά είναι μονάχα άλλο ένα πολύ καλά οργανωμένο σχέδιο από μεριάς κεφαλαίου ώστε να συνεχίσει να υπάρχει, σήμερα που γύρω μας μοιάζει να ανθίζει η ανασφάλεια, ο φόβος, η οργή για την επίθεση πάνω στις ζωές μας τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε;

Από τη μία μεριά προσπαθούν να μας πείσουν να συνεχίσουμε να σκύβουμε το κεφάλι, καθώς δεν υπάρχει άλλος τρόπος να «σωθούμε», καθώς η κρίση παρουσιάζεται να είναι μόνο στην Ελλάδα. Πλάι σε αυτήν την άποψη, ένας ολόκληρος συρφετός προσπαθεί να μιλήσει για εθνική συναίνεση, σωτηρία, επιστροφή στη δραχμή, να προωθήσει τις πατριωτικές μπούρδες του Θεοδωράκη και της Σπίθας. Με λίγα λόγια, όλοι αυτοί που θέλουν να διατηρήσουν αυτόν τον κόσμο της βαρβαρότητας και της εκμετάλλευσης βγάζουν κορώνες, κατά κύριο λόγο πατριωτικές, ώστε να μπορέσουν να στρέψουν την πάλη μεγάλων κοινωνικών κομματιών προς εχθρικά για τα ίδια πεδία. Δίπλα σε αυτούς, ο φόβος και η ανασφάλεια που έχουν φωλιάσει στην κοινωνία μοιάζουν να είναι το ιδανικό έδαφος για το επίσημο ή ανεπίσημο εθνικιστικό/παρακρατικό κομμάτι της πολιτικής ζωής να βρει πάτημα. Μιλάμε για όλο αυτό το κομμάτι που από τη βαθιά συντηρητική παλιά δεξιά και το ΛΑΟΣ (τιμητές και γλείφτες του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, με συμφωνία για το μνημόνιο) μέχρι τη Χρυσή Αυγή καλλιεργούν τη μισαλλοδοξία και τα ρατσιστικά τους πιστεύω, επιτιθέμενοι κατά κύριο λόγο στο κομμάτι των μεταναστών. Με ιδεολογικό/ προπαγανδιστικό είτε με φυσικό τρόπο (όπως τα τελευταία πογκρόμ στην Αθήνα), όλο το ακροδεξιό κομμάτι σε συνεργασία με μπάτσους, κράτος και ΜΜΕ παίζει το χαρτί της μετατροπής της οργής του κόσμου σε οργή ενάντια σε ένα κοινωνικό κομμάτι, διαχωρίζοντας αυτούς που ζουν στα όρια της φτώχειας και της εξαθλίωσης από αυτούς που ήδη τις βιώνουν, αυτούς που είναι εικόνα από το μέλλον που μας προετοιμάζουν. Διαχωρίζοντάς μας δηλαδή από τους μετανάστες, τους τσιγγάνους, τους μικροπαραβατικούς, τους φτωχοδιάβολους, όσους δεν έχουν τα προς το ζην. Προσπαθώντας να δημιουργήσουν την άποψη ότι για όλα μας τα δεινά φταίει η εγκληματικότητα, η εξαθλίωση και ότι αυτές δεν έχουν κοινωνικά αίτια αλλά φυλετικά. Ότι οι μετανάστες είναι εγκληματίες και όχι εξαθλιωμένοι, πρεζέμποροι, βιαστές, φόβητρο για μας και όχι άνθρωποι που προέρχονται και αυτοί από κοινωνίες στις οποίες παλεύουν για την επιβίωση, που είναι σε θέση να βγούν στο δρόμο δίπλα μας, πλάι μας. Το κράτος παίζει βρώμικο παιχνίδι με σκοπό να δημιουργήσει έναν πόλεμο στους δρόμους μεταξύ των καταπιεσμένων.

Οι μετανάστες προέρχονται από τις λεγόμενες χώρες της καπιταλιστικής περιφέρειας, χώρες που τα όσα αντιμετωπίζουμε εμείς εδώ είναι υπαρκτά από καταβολής των κρατών τους. Η μετανάστευση δεν είναι επιλογή, είναι ανάγκη και απορρέει από τον πόλεμο που ο παγκόσμιος καπιταλισμός διεξάγει σε αυτές τις χώρες, έναν πόλεμο που έχει φέρει και στην δική μας πόρτα. Στις πόλεις, ο συνδυασμός ανασφάλειας, φόβου και εξαθλίωσης έχει δημιουργήσει ένα εκρηκτικό μίγμα. Είναι ακριβώς αυτό που θα ήθελαν τα αφεντικά: να μας κάνουν να πιστεύουμε δηλαδή ότι για όσα ζούμε δε φταίει ο καπιταλισμός που βασίζεται πάνω στην εκμετάλευση του μόχθου μας, αλλά κάποιοι που μένουν δίπλα μας. Καπιταλισμός όμως υπάρχει παντού, όπως και εξαθλίωση, εκμετάλλευση, εγκληματικότητα. Οι άνθρωποι αυτοί προέρχονται από δικτατορίες ή ολοκληρωτικές δημοκρατίες γεμάτες τις οποίες σε μεγάλο βαθμό κατάφεραν να ανατρέψουν το προηγούμενο διάστημα, μέσα από αιματηρούς αγώνες. Μέτρησαν νεκρούς, φυλακισμένους, διώχνοντας κυβερνήσεις μέσα από εξεγέρσεις, γενικές απεργίες, μάχες στους δρόμους, συγκεντρώσεις σε πλατείες. Γεγονότα που έχουν συμβεί ή συμβαίνουν και εδώ. Η οικονομική κατάσταση των χωρών τους, οδήγησε πολλούς από αυτούς σε αναζήτηση του ονείρου της επιβίωσης στην Ευρώπη, αντιμετωπιζόμενοι στις χώρες τις ΕΕ λίγο πολύ σαν εσωτερικός εχθρός. Αυτοί οι άνθρωποι, όμως, είναι εικόνα από μια βάρβαρη κατάσταση που το κεφάλαιο ετοιμάζει για όλους μας, είναι δίπλα μας στις τάξεις των καταπιεσμένων/αποκλεισμένων αυτού του κόσμου. Τα ίδια με αυτούς έζησαν και μεγάλα κομμάτια του ντόπιου πληθυσμού, αλλά μετά από τα πλαστικά λεφτά και την ψευτογκλαμουριά, τον ατομισμό και την μικροεξουσία που ένιωσαν πάνω στους μετανάστες μοιάζουν να ξέχασαν. Μετανάστες έχουν υπάρξει σχεδόν όλοι οι λαοί. Η καταπίεση και το κεφάλαιο δεν έχουν χρώμα, καταγωγή, φυλή.

Τα όπλα μας και τα εργαλεία μας σαν εχθροί αυτού του συστήματος, είναι η αλληλεγγύη, η συνύπαρξη, η αντίσταση, η αυτοοργάνωση. Είμαστε απέναντι σε κάθε ρατσιστή και φασίστα, απέναντι σε κάθε δημοσιογράφο που κηρύττει τη μισαλλοδοξία, απέναντι στο φόβο και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Ο κόσμος έχει αρχίσει πια να βγαίνει έξω. Να πηγαίνει στις πλατείες, να μιλά, να οργίζεται, να σκέφτεται. Οι απελπισμένες προσπάθειες να μιλήσουμε με εθνικούς όρους μας είναι και αυτές εχθρικές. Πρέπει να δούμε σε όλους αυτούς τους αγώνες που ξεδιπλώνονται γύρω μας, σε σωματεία βάσης, γειτονιές, στις πλατείες, στα πανεπιστήμια, την προοπτική ενός συνολικού αγώνα. Δεν πρέπει να παλέψουμε ούτε για μεταρρύθμιση του καπιταλισμού, ούτε για έθνη και πατρίδες. Σωτήρας δεν είναι ούτε η σημαία, ούτε η δραχμή, ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση. Σωτήρας μας μόνο μπορεί να είναι η δική μας, αδιαμεσολάβητη πάλη ενάντια σε έναν κόσμο που μοιράζει απλόχερα από τα σχολεία και τις εκκλησίες μέχρι τις τηλεοράσεις, υποταγή, βαρβαρότητα, καταπίεση, φάρμακα, φόβο και κοινωνικό αποκλεισμό. Τα μέσα τα έχουμε, τη γνώση την έχουμε. Μένει πραγματικά να αντιληφθούμε τη θέση μας και να παλέψουμε για την αυτοθέσμιση της κοινωνίας στη βάση της ισότητας, της αλληλοβοήθειας, της αλληλεγγύης.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑ
ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΕΙΛΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟΝΤΟΥΛΑΠΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ.

Το τελευταίο διάστημα βλέπουμε ένα κομμάτι από το λεγόμενο ακροδεξιό χώρο, όπως η Χρυσή Αυγή, να προσπαθεί να παρουσιαστεί σαν προστάτης της δημόσιας ζωής, έχοντας την αμέριστη συμμετοχή της αστυνομίας και του κράτους στα πογκρόμ που εξαπέλυσε ενάντια σε μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας. Οι νοσταλγοί του Χίτλερ, μετά την τραγική δολοφονία του 44χρονου Μανώλη Καντάρη στην Αθήνα, βασισμένοι πάνω στο ναζιστικής κατασκευής σκεπτικό τους για τη συλλογική ευθύνη (πολύ απλά ένας μετανάστης έκανε κάτι άρα φταίνε όλοι οι μετανάστες, κατά το ανάλογο μήπως οι Έλληνες βουλευτές κλέβουν άρα όλοι είμαστε κλέφτες;), θέλουν να σπείρουν στους εξαιρετικά ασταθείς καιρούς που ζούμε το φόβο, τη μισαλλοδοξία και το αλληλοφάγωμα όσων βρίσκονται στον πάτο αυτής της κοινωνίας. Το ίδιο παρατηρούμε να αρχίζει να γίνεται και στην πόλη που ζούμε όλοι μας, την Πάτρα. Αόριστες φήμες για βιασμούς αιωρούνται, φρικτά κατασκευάσματα που ακόμη και η ίδια η αστυνομία έχει ήδη απορρίψει. Το σχέδιο απλό και σαφές: αφήνουμε κάτι να υπάρχει, άσχετα για το αν ισχύει ή όχι και παίζουμε το παιχνίδι πάνω σε αυτό. Πολλές φορές αυτό μοιάζει να ξεπερνά ακόμη και το αν ένα γεγονός έχει πραγματικά συμβεί ή όχι. Βέβαια, για να μην τρώμε κουτόχορτο, οι παρακρατικοί ακροδεξιοί έχουν σαφή ρόλο να παίξουν και μόνο τα καλά παιδιά που νοιάζονται για την κοινωνία δεν είναι (πρόσφατα άλλωστε έγινε γνωστή και η σύλληψη του, νονού της νύχτας, υποψήφιου της χρυσής αυγής για την περιφέρεια δυτικής ελλάδας, Χρήστου Ρήγα, για εκτέλεση συμβολαίου θανάτου – σημειωτέον ότι είναι ιδιοκτήτης μπαρ στον Αγ. Παντελεήμονα). Εθνικιστές, φασίστες, νεοναζί, ιστορικά είναι όλο αυτό το κομμάτι που προέρχεται από τα σπλάχνα κάθε χούντας, που προπαγανδίζει ιδεολογικά τη μισαλλοδοξία, τον εθνικισμό, το μιλιταρισμό, την ομοφοβία, το ρατσισμό. Υποστηρικτές ακόμη και του ολοκαυτώματος, είναι αυτοί που, ενώ όλος ο κόσμος βρίσκεται στους δρόμους προσπαθώντας να παλέψει αυτό το αδιέξοδο που η εξουσία τον έχει βάλει, κάνουν τη βρωμοδουλειά που το επίσημο κράτος δεν μπορεί να κάνει, υπό το βάρος της αντίδρασης του κόσμου. Είναι όλοι αυτοί που έχουν βρεθεί απέναντι σε πάμπολλους κοινωνικούς αγώνες, σε απεργίες, φοιτητικές πορείες, εξεγέρσεις. Είναι οι ίδιοι που στο πρόσωπο του Καρατζαφέρη και του ΛΑΟΣ στήριξαν ακόμη και το Μνημόνιο. Πάντα δίπλα δίπλα με την αστυνομία, πάντα στην αγκαλιά του επίσημου κράτους, είναι οι ίδιοι που θα είναι απέναντί μας στις πλατείες όταν εμείς αντιδράσουμε δυναμικά.

Σε καιρούς που μια κοινωνία χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της, που επιτίθενται πάνω στις ζωές και τα δικαιώματά μας, σε καιρούς που βλέπουμε τους ανθρώπους γύρω μας να ξυπνούν, να παλεύουν, να προσπαθούν να βρουν τους τρόπους να αντιδράσουν και να αλληλοβοηθηθούν, πρέπει όλοι μας να ξαναβρούμε τη χαμένη μας κοινωνική και ταξική συνείδηση. Εχθροί μας είναι όσοι διαλύουν χώρες, σκοτώνουν και εκμεταλλεύονται τους λαούς. Κάποιοι από αυτούς τους λαούς ξεριζώθηκαν ακριβώς γιατί στις χώρες τους έχει πολέμους, πολέμους που στήνουνε τα παγκόσμια αφεντικά και πολλές φορές με συμμετοχή της Ελλάδας, όπως στη Λιβύη, στο Αφγανιστάν και αλλού. Όσο όμως παραμένουμε υπνωτισμένοι από ένα αδιόρατο εθνικισμό, από ένα αδιόρατο φόβο για το διπλανό μας, για τη ζωή μας, δε βλέπουμε ότι αυτά είναι χαρτιά που παίζει η εξουσία όποτε τρίζουν τα θεμέλιά της. Σίγουρα υπάρχει εγκληματικότητα αλλά αυτό δε χαρακτηρίζει φυλές και είναι ένα φαινόμενο που προωθείται από το κράτος. Και έσοδα κάτω από το χαλί έχει και δεν έχει και καμιά πρεμούρα να υπάρχουν δουλειές και σπέρνει και τη διχόνοια μεταξύ των εκμεταλλευόμενων. Άλλωστε, όπως είναι γνωστό και επαναεπιβεβαιώνεται κάθε τρεις και λίγο, στα μεγαλύτερα δουλεμπόρια και εμπόρια ναρκωτικών είναι μπλεγμένο το ίδιο το κράτος, από πολιτικούς μέχρι λιμενικούς. Σίγουρα ζούμε σε μια εποχή που δεν υπάρχουν μεροκάματα και δουλειές, αλλά αλήθεια για αυτό ευθύνεται ο μετανάστης που έχουμε δίπλα μας ή όλοι αυτοί που έχουν φάει για εκατονταετίες τον πλούτο που εμείς οι ίδιοι παράγουμε;

Αντίπαλοί μας και πρόβλημα για τις ζωές μας, είναι όσοι έχουν καθοριστεί ως αφέντες μας. Το ίδιο το σύστημα που μπορεί να σπείρει το φόβο, χρησιμοποιώντας τα παρακρατικά του καθάρματα (αυτά που σκότωσαν και τον Τεμπονέρα), που διαλύει τα δικαιώματά μας, που προσπαθεί να στρέψει τον κάθε εξαθλιωμένο και εκμεταλλευόμενο άνθρωπο ενάντια στο διπλανό του, βάζοντας στο μυαλό μας ότι είμαστε διαφορετικοί από τον άνεργο, το συνταξιούχο, το μετανάστη που έχουμε δίπλα μας. Χρέος όλων μας είναι να δούμε τη θέση μας πραγματικά σε αυτόν τον κόσμο και να αντιπαλέψουμε όλα τα δολώματα της εξουσίας παίρνοντας τις ζωές μας στα χέρια μας. Να μιλήσουμε με το διπλανό μας, να βοηθήσει ο ένας τον άλλο, να αντισταθούμε στο φόβο, τη βαρβαρότητα, το ρατσισμό, τους φασίστες. Να οργανωθούμε στις γειτονιές μας, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τους χώρους δουλειάς. Δίπλα μας θα βρούμε πολλούς. Πολλοί θέλουν να παλέψουν και πρώτα οι ίδιοι οι μετανάστες, που ούτε θέλουν ούτε ανέχονται να ζουν σα ζώα. Η ζωή είναι αξιοπρέπεια και αγώνας και αυτό ισχύει για όλους τους ανθρώπους, πλην αυτών που έχουν πραγματικά συμμαχήσει με τα αφεντικά μας και σε αυτούς συγκαταλέγονται και οι φασίστες. Να αντισταθούμε λοιπόν για έναν κόσμο αξιοπρέπειας και ισότητας. Για γειτονιές χαράς και όχι φόβου, να παλέψουμε για τη ζωή μας και όχι για το κατασκευασμένο μίσος της εξουσίας.

Χθες, 11/5, ημέρα γενικής απεργίας, με χιλιάδες διαδηλωτές στους δρόμους όλης της χώρας, στην απεργιακή πορεία της Αθήνας, το αστυνομικό κράτος ξεδίπλωσε μια βίαιη επίθεση στο σώμα των διαδηλωτών, χτυπώντας με σαφή και δολοφονικό τρόπο κυρίως μπλοκ που συσπείρωναν κόσμο από πρωτοβάθμια σωματεία, κινήσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, συνελεύσεις γειτονιών, αναρχικούς, αντιεξουσιαστές. Ο απολογισμός είναι σαφής και ξεκάθαρος του τι έχουμε απέναντί μας: Περισσότεροι από 100 διαδηλωτές μεταφέρθηκαν σε νοσοκομεία (Νίκαια, ΚΑΤ, Ευαγγελισμός) ενώ 3 υποβλήθηκαν σε χειρουργικές επεμβάσεις. Ο σύντροφος Γιάννης Κ. δέχτηκε δολοφονική επίθεση από τις δυνάμεις καταστολής. Χτυπημένος και με αίματα στο κεφάλι άρχισε να απομακρύνεται μαζί με διαδηλώτρια από την Πανεπιστημίου. Κατηφορίζοντας την οδό Αμερικής, στο ύψος της Σταδίου, μπήκαν σε στοά που ήταν παρόντες άνθρωποι που τον είδαν να αιμορραγεί. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε σε προθανάτια κατάσταση (σύμφωνα με ιατρικό ανακοινωθέν) στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας με εσωτερική αιμορραγία στο κεφάλι, χειρουργήθηκε άμεσα και νοσηλεύεται στην εντατική κλινική σε κρίσιμη κατάσταση. Επίσης, σε όλα αυτά έρχονται να συμπληρωθούν και οι 12 συλλήψεις, με τους διαδηλωτές να οδηγούνται σήμερα στον ανακριτή. Το κράτος, μέσα από τα φερέφωνα και τα όργανά του αμέσως παίζει το γνωστό, χιλιοειπωμένο τραγούδι για έρευνες κατά πόσο ευθύνονται οι αστυνομικοί, για αδιευκρίνιστες συνθήκες των τραυματισμών, για δικαιοσύνη που θα αποδοθεί, καθώς σήμερα ήρθαν να θέσουν τρεις μπάτσους σε διαθεσιμότητα.

Παράλληλα, μετά τη δολοφονία του 44χρονου Μανώλη Καντάρη στη συμβολή των οδών Γ’ Σεπτεμβρίου και Ηπείρου στην Αθήνα, με το πρόσχημα της εγκληματικότητας και σαν σύγχρονες νεοναζιστικές πολιτοφυλακές, ένα λεφούσι φασιστών για τις επόμενες δύο ημέρες επιδίδεται με τις ευλογίες και τις πλάτες του επίσημου κράτους σε ένα πογκρόμ κατά μεταναστών και σε δύο επιθέσεις ενάντια στις καταλήψεις Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά και Villa Amalias. Κατάληξη όλων αυτών, η δολοφονία χθες το βράδυ ενός 21χρονου από το Μπαγκλαντές στα Κάτω Πατήσια με μαχαιριές, μετά από καταδίωξή του, σύμφωνα με μαρτυρίες, από ένα μηχανάκι που επέβαιναν δύο άτομα με κουκούλες, πιθανότατα φασίστες.

Πλέον, όμως δεν χωρούν παρερμηνείες, παρεξηγήσεις, πισωγυρίσματα απέναντι σε όλα αυτά. Απέναντι στα σύγχρονα τάγματα ασφαλείας του κράτους που έχουν πλημμυρίσει τις γειτονιές, που έχουν ξυλοκοπήσει, ματώσει και συλλάβει συντρόφους, φίλους, γνωστούς και αγνώστους που βιώνουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα της σοσιαλιστικής ολοκληρωτικής δημοκρατίας και που με πολλούς από αυτούς κατεβαίνουμε και συμμετέχουμε μαζί στο δρόμο, στις απεργίες, στις λαϊκές συνελεύσεις, στα σωματεία, στα πανεπιστήμια, στις πλατείες και στις γειτονιές. Που μοιραζόμαστε εκείνες τις στιγμές που οι καρδιές μας πάλλονται σα μία, οι γροθιές μας υψώνονται, οι φωνές μας ενώνονται, τα γέλια και οι λύπες μας μοιράζονται. Σε όλες αυτές τις κινήσεις και τους αγώνες που βλέπουμε να ξεδιπλώνονται γύρω μας από ανθρώπους που σιγά σιγά αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι ο μόνος δρόμος είναι να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους, αδιαμεσολάβητα, ακηδεμόνευτα, μαζικά, δυναμικά, αλληλέγγυα. Απέναντι σε όλο τον παρακρατικό συρφετό που προσπαθεί να στρέψει εν μέσω κοινωνικής αναταραχής τους καταπιεζόμενους να φαγωθούν μεταξύ τους, να σπείρουν τις ηλίθιες απόψεις τους για το έθνος, τη φυλή και κάθε είδους ιδεολόγημα που διαχωρίζει τους ανθρώπους, χρησιμοποιώντας το φόβο και τη θολούρα του κόσμου σαν έδαφος για να ποτίσουν τα μυαλά με το δηλητήριό τους. Ενός συρφετού με τη συντονισμένη βοήθεια όλου αυτού που έχουμε απέναντί μας (ΜΜΕ, κράτος, μπάτσους, αφεντικά) προσπαθεί να στήσει τη δικιά του μιντιακή εξέγερση στο πρόσωπο ενός ανθρώπου που δολοφονήθηκε άδικα σε μια κοινωνία που ο κανιβαλισμός, ο ατομισμός, ο αποκλεισμός και η απόγνωση είναι αυτός που πριμοδοτεί όλα αυτά τα φαινόμενα, η βαθύτερη ουσία τους.

Εμείς από τη μεριά μας, σαν αναρχικοί-αντιεξουσιαστές είμαστε και θα είμαστε κομμάτι του κάθε αγώνα, κομμάτι της κοινωνίας συνεχίζοντας να παλεύουμε για την ατομική και κοινωνική ελευθερία, με αξιοπρέπεια, με θέληση και πείσμα για ζωή. Απέναντί μας έχουμε όλα τα κάστρα της εξουσίας φυσικά ή ιδεολογικά. Παλεύουμε και θα παλεύουμε όμως για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, χωρίς σύνορα, κράτη και πατρίδες. Χωρίς μπάτσους-δολοφόνους, χωρίς αστική δικαιοσύνη, χωρίς δημοκρατία βασισμένη πάνω στο αίμα και τον ιδρώτα μας. Χωρίς αφεντικά, φασίστες, δημοσιογράφους και κάθε λογής απολογητή και υποστηρικτή της εξουσίας που δολοφονεί, φυλακίζει, βασανίζει και μπορεί να παρουσιάσει όλα αυτά σαν άμεσες συνέπειες των πράξεων κάποιων, σαν δίκαια, σα φυσιολογικά.

Ε όχι ρε κουφάλες! Δεν ήμασταν και δε θα γίνουμε εικόνα στις ειδήσεις, ούτε θα ακούσουμε κάθε μαλακία και κλάψα σας για τη βία, την επίθεση, τις καταστροφές , την υπεράσπιση της δημοκρατίας σας. Έχουμε ήδη πολλούς νεκρούς, πολλούς χτυπημένους, πολλούς αποκλεισμένους, πολλούς φυλακισμένους για να συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι όλα είναι ζήτημα κάποιων κακών μπάτσων, δικαστών , αφεντικών και πως δεν έχουμε κανένα λόγο να εξεγερθούμε. Έχουμε έναν και μοναδικό: Ότι η ζωή ανήκει στον καθένα που θέτει τον εαυτό του και τις δυνάμεις του, το μυαλό, την καρδιά και τη θέλησή του μαζί με αυτούς που θέλουν μια και καλή να τελειώνουν με τη βαρβαρότητα, οποιουδήποτε καθεστώτος. Με τους από κάτω αυτού του κόσμου, με τους αποκλεισμένους, με τον κόσμο της αξιοπρέπειας, της αλληλεγγύης, της φαντασίας, της ισότητας. Με τον κόσμο της ελευθερίας. Τα ψέματα λοιπόν τελειώνουν. Φωτιά στην απάθεια, όλοι στους δρόμους.

Συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης, ΠΕΡΑΣΜΑ
από το κατειλημμένο Μαραγκοπούλειο, Γούναρη 102

 

Έχει ήδη περάσει σχεδόν ένας χρόνος από την υπογραφή του μνημονίου από το ελληνικό κράτος και την έλευση του ΔΝΤ. Ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό ο δημόσιος λόγος έχει “εμπλουτιστεί” με ένα λεξιλόγιο που περιλαμβάνει όρους όπως αναδιάρθρωση, επιμήκυνση χρέους, spreads, fast track, επέκταση του μνημονίου κ.α. Εμείς όμως δεν θα μιλήσουμε για αυτά, γιατί για μας η καπιταλιστική βαρβαρότητα δεν ξεκίνησε με το μνημόνιο και ούτε θα τελειώσει με αυτό.

Οι θεσμοί πολιτικής και κοινωνικής διαμεσολάβησης ουσιαστικά επιτελούν τον ίδιο ρόλο που επιτελούσαν και “προ κρίσης”, την οικοδόμηση της κοινωνικής συναίνεσης. Τα κόμματα εξουσίας στήριξαν την ύπαρξη και την αναπαραγωγή τους πάνω στις πελατειακές σχέσεις. Ένα διαρκές πάρε-δώσε που περιελάμβανε μια θεσούλα στο δημόσιο, με αντάλλαγμα μια ψήφο στις εκλογές. Ο θεσμικός συνδικαλισμός (ΓΣΕΕ, εργοδοτικά σωματεία) λειτουργώντας μέσα στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας και σε πλήρη συσχέτιση με την κάθετη ιεραρχική κομματική λογική ποτέ δεν έχανε ευκαιρία να κάτσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τα αφεντικά, για να διασφαλιστούν οι όροι εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Ας μην ξεχνάμε ότι πολύ καιρό πριν το μνημόνιο η ΓΣΕΕ είχε υπογράψει αυξήσεις της τάξης του 1 ευρώ μιλώντας εκ των υστέρων για νίκη των εργαζομένων μετά από “σκληρές διαπραγματεύσεις”. Η καθεστωτική αριστερά όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης προσπάθησε να διατηρήσει το κομμάτι τις εξουσιαστικής “πίτας” που της αναλογεί είτε δίνοντας εχέγγυα τήρησης της αστικής νομιμότητας, είτε διαβρώνοντας τα κοινωνικά κινήματα με τις λογικές της πρωτοπορίας, της ιεραρχίας και της διαμεσολάβησης, σέρνοντας την αντίσταση από το πεδίο του δρόμου και της κοινωνικής ζωής, στα τραπέζια του “διαλόγου”. Το παιχνίδι της κοινωνικής συναίνεσης δεν θα μπορούσε να μην παίζεται και από τα ΜΜΕ που ασκούν προπαγάνδα για λογαριασμό των κυρίαρχων. Σε μια έννομη κοινωνία το σωστό και το αποδεκτό είναι αυτό που θα παρουσιαστεί στα τηλεπαράθυρα. Ό,τι αγώνας ξεσπά με διαφορετικές δυναμικές, αν δεν τα βρει απέναντι του, βρίσκει τα ΜΜΕ σε μια προσπάθεια διαστρέβλωσης και πετσοκόμματος του, προσπαθώντας εν τέλει να τον περιορίσουν. Όπως έχει ειπωθεί όμως η επανάσταση δεν θα παίξει στα δελτία των 8.

Μέσα στη συνθήκη της κρίσης όμως έχουν δημιουργηθεί ρήγματα στη κοινωνική συναίνεση και γίνεται πια εμφανές ότι η όλο και περισσότερο διογκούμενη κοινωνική οργή δεν μπορεί να χωρέσει στα πλαίσια που θέτει η δημοκρατία. Τώρα που το κράτος δεν δύναται να μοιράζει θεσούλες και λεφτάκια δεξιά και αριστερά, έχει διαρραγεί η πελατειακή σχέση και οι ψευδαισθήσεις περί συμμετοχικότητας και κοινωνικού κράτους γκρεμίζονται σιγά σιγά. Αυτή την αδυναμία πολιτικής διαχείρισης της κοινωνικής αγανάκτησης έρχεται να υποκαταστήσει ο θεσμισμένος συνδικαλισμός με αραιές μονοήμερες απεργίες, αγωνιστικές φωτοβολίδες οι οποίες λειτουργούν σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης, καθώς επίσης με τον έλεγχο πολλών σωματίων και την έγκριση νέων εργοδοτικών. Για μας αυτή ακριβώς η διάχυτη οργή όσο δεν βρίσκει ουσιαστική διέξοδο θα συνεχίσει να εκτονώνεται μέχρι να αδρανοποιηθεί πλήρως.

Για να τελειώνουμε με τα παραμύθια και τα κούφια λόγια της κυριαρχίας, για μας, κρίση είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός και η γενικευμένη κοινωνική απάθεια, η εξατομίκευση, το “όλοι εναντίον όλων” και ο κοινωνικός κανιβαλισμός., η εσωτερίκευση των ιεραρχημένων προτύπων και οι προκατασκευασμένοι κοινωνικοί ρόλοι. Μέσα από τη καθημερινή μας δράση θέλουμε να χτίσουμε κοινότητες αγώνα που να προωθούν τις αξίες της αντίστασης της αυτοοργάνωση και της αλληλεγγύης. Προτάσσουμε την συλλογικοποίηση της καθημερινότητας μας με καταλήψεις δημοσίων χώρων, συλλογικές κουζίνες, την ουσιαστική επικοινωνία και από κοινού αντιμετώπιση των κοινών αναγκών στις γειτονιές, στις πλατείες, στα σχολεία. Να ξεμπερδεύουμε με την ανάθεση του αγώνα στα χέρια των λακέδων των αφεντικών και να τον κάνουμε κτήμα και προϊόν της δικής μας βούλησης, αυτοοργανώνοντας τις αντιστάσεις μας στους χώρους εργασίας. Με συνείδηση της ταξικής μας θέσης, να απεμπολήσουμε κάθε έννοια πειθάρχησης σε θεσμούς και επιταγές που δημιουργήθηκαν από την κυριαρχία με σκοπό την ρύθμιση κάθε πτυχής των ζωών μας. Να επιτεθούμε σε ό,τι μας καταστρέφει και μας ορίζει. Να ισοπεδώσουμε κάθε έννοια εθνικής ενότητας και κάθε απόπειρα των από πάνω να μας πείσουν ότι μοιραζόμαστε κοινά συμφέροντα μαζί τους. Να ξεριζώσουμε κάθε εθνικιστική αντίληψη που τοποθετεί τον εχθρό στο πρόσωπο των ταξικών μας αδερφών, των μεταναστών. Στεκόμαστε δίπλα σε κάθε καταπιεσμένο-η αυτής της κοινωνίας. Βρισκόμαστε δίπλα σε κάθε φυλακισμένο-η αγωνιστή-ρια που η εξουσία έχει κλειδαμπαρώσει στα μπουντρούμια της για τη δράση τους.

Όπου υπάρχουν έστω και ψήγματα όξυνσης του ταξικού-κοινωνικού πολέμου εμείς θα είμαστε εκεί αναζητώντας της δυναμικές εκείνες που θα μετουσιωθούν στον αφανισμό της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, με το νου μας στο πέρασμα σε μια ελεύθερη αταξική κοινωνία.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΕΙΛΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟΝΤΟΥΛΑΠΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Attachment	Size
apergia11may2011_0	84.1 KB