Πέρασμα

Καλούμε σε ανοιχτή συνέλευση την Κυριακή 22/6 στις 17:00 στο αναρχικό αντιεξουσιαστικό στέκι Άτακτον, Άστιγγος 100 και Κανακάρη Ρούφου.

Η περίοδος μέσα στην οποία επιλέγεται να εφαρμοστεί η παραπάνω αναδιάρθρωση μόνο τυχαία δεν είναι. Έρχεται να συμπεριληφθεί στην κεντρική πολιτική ατζέντα που ακολουθείται τα τελευταία χρόνια και η οποία έχει ως αιχμή τους δόρατος την κρατική πυγμή και αποφασιστικότητα. Στόχος είναι η εμπέδωση από πλευράς κοινωνικού συνόλου, πως ο Νόμος και η Τάξη θα επιβληθούν σε όλα τα επίπεδα με κάθε κόστος. Έτσι λοιπόν τη στιγμή που στο όνομα της «ανάκαμψης της εθνικής οικονομίας» όλο και περισσότερος κόσμος εξωθείται στην εξαθλίωση και κάθε κεκτημένο καταπατείται, εκείνοι που απαντούν με απεργίες «πρέπει» να επιστρατευτούν και να αντιμετωπίσουν την κρατική καταστολή, οι κάτοικοι της ΒΑ Χαλκιδικής που αντιστέκονται στις εξορύξεις χρυσού, να βαφτιστούν τρομοκράτες και να αντιμετωπίσουν τα ΕΚΑΜ, οι μετανάστες που αψηφούν τα σύνορα να κλειστούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η λίστα των ανθρώπων εκείνων ,πάνω στους οποίους η κυριαρχία θέλει να παραδειγματίσει, να καλλιεργήσει το φόβο και εν τέλει να χτίσει το κύρος της, δεν έχει τέλος.

Το νομοσχέδιο για την αναδιάρθρωση των φυλακών στοχεύει βραχυπρόθεσμα να θωρακίσει τόσο τον καθεαυτό χώρο της φυλακής, όσο και να “διορθώσει” τα διαφαινόμενα κενά σε ποινικό-δικαστικό επίπεδο. Πρακτικά, οι φυλακές σαν τόποι, πρέπει κατά τους κρατούντες, να εκσυγχρονιστούν με εποπτικά και κατασταλτικά μέσα, να επανδρωθούν με περισσότερες και πιο εξειδικευμένες δυνάμεις και να λειτουργήσει σε άλλο πλαίσιο το διοικητικό τους κομμάτι. Αυτά, ασφαλώς, έχουν άμεση σύνδεση και με το δικονομικό-ποινικό πεδίο, καθώς και εκεί φαίνεται πως χρειάζεται η επαναρρύθμιση διατάξεων, η διεύρυνση του οπλοστασίου του κράτους, η αυστηροποίηση σε όλα τα επίπεδα. Σίγουρα οι χρόνιες απόπειρες να είναι, κατά τα λεγόμενα του κράτους, “ήρεμες” οι φυλακές, δυναμιτίζονται τόσο από τις άθλιες συνθήκες και την συνύπαρξη πολλών και ετερόκλητων κομματιών, όσο και από την παρουσία κρατούμενων αναρχικών και κομμουνιστών και την αγωνιστικότητα άλλων φυλακισμένων, που μάχονται με αξιοπρέπεια. Κάπου εδώ αρχίζει, λοιπόν, και διαφαίνεται ο μακροπρόθεσμος στόχος. Το νομοσχέδιο που κατατίθεται δεν αφορά μόνο τη διόρθωση κάποιων “κακώς κειμένων” αλλά ουσιαστικά αποτελεί το νέο πλαίσιο λειτουργίας για το καινούριο κοινωνικό-πολιτικό περιβάλλον που διαπλάθεται. Ο διαχωρισμός των κρατουμένων αφού πρώτα κατηγοριοποιηθούν, η κατασκευή φυλακών υψίστης ασφαλείας, η αυστηροποίηση του ελέγχου και των ποινών, η άρση των περιορισμών όσον αφορά στις μεταγωγές, η μείωση των αδειών, η πάταξη του “εσωτερικού” εχθρού όπως αυτός έχει δημιουργηθεί στο πρόσωπο των πολιτικών κρατούμενων, είναι πολλά από τα σημεία που εντάσσονται στην συνολική αυτή αναδιάρθρωση.

Απέναντι σε ένα δυστοπικό μέλλον θανάτου, κανιβαλισμού, λεηλασίας ανθρώπων και φύσης, σαν αναρχικοί προτάσσουμε τον πολύμορφο αγώνα. Έναν αγώνα που στο κέντρο του βάζει την αντιεξουσιαστική κοινωνία. Μια κοινωνία που για να υπάρξει, μαζί με την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς, μαζί με την ατομική και συλλογική απελευθέρωση, μαζί με την ισότητα και την αλληλεγγύη, θα πρέπει να γκρεμίσει και τις φυλακές

ΦΩΤΙΑ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΑΙΝΟΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙΕΣ
ΘΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΗΣ

Αναρχικές-οι, Αντιεξουσιάστριες-ες

Το πρωί της Πέμπτης 20 Δεκέμβρη 2012 πραγματοποιήθηκε ευρείας έκτασης αστυνομική επιχείρηση στην κατάληψη Villa Amalias στην Αθήνα. Οι μπάτσοι, με πρόσχημα “ανώνυμες καταγγελίες”, εισέβαλαν στο για 23 χρόνια κατειλημμένο κτίριο και προσήγαγαν 8 συντρόφους και συντρόφισσες που βρίσκονταν μέσα. Στη συνέχεια τους απαγγέλθηκαν κατηγορίες που σχετίζονται με τη συμμετοχή τους στην κατάληψη και αφέθηκαν ελεύθεροι, ενώ το δικαστήριο έχει προγραμματιστεί να γίνει στις 13 Ιούνη.

Ζώντας μέσα στη διαρκή κατάσταση εξαίρεσης, με το κράτος να επεκτείνει ολοένα και περισσότερο την παρουσία του, με το καθεστώς μηδενικής ανοχής να έχει διακηρυχθεί και τους περισσεύοντες και επικίνδυνους να πρέπει να πεταχτούν εκτός του κάδρου, η επίθεση στον αναρχικό χώρο και τις δομές του, οι κατασταλτικές επεμβάσεις σε κινήσεις αλληλεγγύης και σε ριζοσπαστικούς αγώνες θέλουν να προλάβουν τη δυνατότητα να πάμε εμείς οι καταπιεσμένοι ένα βήμα παραπέρα μέχρι την αντεπίθεση. Μέχρι την πλατιά, κοινή πεποίθηση πως η ιδιοκτησία του χώρου, του χρόνου, των εργαλείων, της ίδιας της ζωής είναι η ουσία αυτού του κόσμου. Και πως η απαλλοτρίωσή τους από τον καπιταλισμό ήταν, είναι και θα είναι κομμάτι της δικής μας ιστορίας. Η κατάληψη είναι ένα βήμα, ένα εργαλείο προς την ολική απελευθέρωσή τους και την καταστροφή του σημερινού κόσμου.

Η Βίλα Αμαλίας, ένα από τα πρώτα κατειλημμένα κτίρια στον ελλαδικό χώρο, έχει αποτελέσει σημείο αναφοράς για το κίνημα των καταλήψεων, για την αυτοοργανωμένη μουσική σκηνή και γενικότερα έχει παίξει καταλυτικό ρόλο στην όξυνση του κοινωνικού ταξικού αγώνα. Πρόκειται για ένα χώρο από τον οποίο γεννήθηκε η αυτοοργανωμένη αντιεμπορευματική έκφραση, στηρίζοντας μουσικά γκρουπ, στουντιακές και συναυλιακές υποδομές, θεατρικές ομάδες, εκθέσεις φωτογραφίας, εργαστήρι βιτρό, προβολές. Ένα χώρο που κάλυψε ανάγκες του ριζοσπαστικού κινήματος οργανώνοντας και πραγματώνοντας βιβλιοθήκη, τυπογραφείο, παιδικό σταθμό, χαριστικό-ανταλλακτικό παζάρι καθώς και στεγαστική κατάληψη. Φιλοξενούσε πολιτικές διαδικασίες και ζυμώσεις συμβάλλοντας με τη σειρά της στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.

Η μεταδεκεμβριανή επίθεση της κυριαρχίας έβαλε εξαρχής στο στόχαστρο τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, τις καταλήψεις, τις κοινωνικές δομές που χρόνια ολόκληρα χτίζονταν και που τώρα περισσότερο από ποτέ καλούνται να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, το περιεχόμενό τους, να πολλαπλασιαστούν, να βρουν τη σύνδεσή τους και τη λειτουργία τους μέσα στη ραχοκοκαλιά του κινήματος. Η επίθεση πάνω στις ζωές μας πρέπει να περάσει και πάνω από το τσάκισμα των αντιστάσεων. Και για να είμαστε ξεκάθαροι, για μας αυτό δεν είναι ένα κενό επιχείρημα ή μια διαπίστωση. Αντιστάσεις εννοούμε τη ριζοσπαστική δράση και λόγο. Στόχος σε πρώτο βαθμό είναι εκείνοι οι χώροι και άνθρωποι που κινούνται σε αυτήν την κατεύθυνση. Εδώ στο ελλαδικό παράδειγμα, από μεριάς αναρχικού / αντιεξουσιαστικού χώρου, το αδιαμεσολάβητο, αυτοοργανωμένο και δυναμικό συστατικό του αγώνα είναι πολύ πλούσιο και γι’ αυτό πρέπει και να τσακιστεί.

Αντίθετα με τις δηλώσεις των υπουργών περί “αποκατάστασης της τάξης” και “εστιών ανομίας”, εμείς ξέρουμε ότι η Villa Amalias ανέκαθεν ήταν συνειδητά ενάντια σε κράτος και παρακράτος, σε ρατσιστικά πογκρόμ και στο φασισμό. Μη σκύβοντας ποτέ το κεφάλι, βρέθηκε δίπλα στα καταπιεσμένα κομμάτια, στους κοινωνικούς αγώνες, στις καταλήψεις και τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους.

Όλοι αυτοί που προσπαθούν να επιβάλουν έναν “καθαρό” κόσμο βασισμένο στον κανιβαλισμό, την καταπίεση, την αποξένωση και την εξατομίκευση ας καταλάβουν ότι για όλους εμάς η Villa Amalias δεν είναι απλά ένα κτίριο. Είναι οι ιδέες και οι αξίες μας, ο τρόπος οργάνωσής μας, κουλτούρα και πολιτική μας επιλογή και δεν μπορούν να μας τα πάρουν. Έρχεται από το παρελθόν και είναι εικόνα από το μέλλον.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 8 ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ ΤΗΣ VILLA AMALIAS

 

Βιώνουμε μια περίοδο βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης όπου κράτος και κεφάλαιο προσπαθούν διαρκώς να διασφαλίσουν την κυριαρχία τους. Η επιβολή τους σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας αποτελεί πραγματικότητα καθώς το άτομο καλείται να ακολουθήσει προπαρασκευασμένα μοντέλα διαβίωσης. Μέσα στην περιρρέουσα συνθήκη της ανέχειας, της εξαθλίωσης και του κοινωνικού κανιβαλισμού, το κράτος επιστρατεύει όλα τα μέσα είτε για να αποσπάσει την πολυπόθητη κοινωνική συναίνεση είτε για να επιβάλει τη σιωπή και την πειθάρχηση. Από τις επιτάξεις των απεργών μέχρι τις αθρόες συλλήψεις διαδηλωτών και από τις εκκενώσεις των καταλήψεων μέχρι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και τις μπούκες στα σπίτια αναρχικών, το κράτος επανορίζει τους εχθρούς του και τους θέτει στο επίκεντρο της καταστολής. Όσοι και όσες αντιστέκονται σ’ αυτή τη συνθήκη ή αποκλίνουν της νόρμας που επιτάσσει ο σύγχρονος πολιτισμός, πρέπει να απομονωθούν, να διαπομπευτούν ή να επανανοηματοδοτηθούν ως εγκληματικές φιγούρες. Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί γίνονται ολοένα και πιο μεθοδευμένοι οικοδομώντας έτσι ένα απόρθητο φρούριο για την ηγεμονία κράτους και κεφαλαίου. Στη θωράκιση της ηγεμονίας αυτής έρχονται να συνδράμουν οι νεοναζί, υποβαστάζοντας απ’ τα ακροδεξιά το σύστημα, διασπείροντας το φόβο και τη μισαλλοδοξία ταυτόχρονα με τις δολοφονικές τους επιθέσεις κατά μεταναστών και αγωνιστών. Μέσα σε ένα τέτοιο σκηνικό βαρβαρότητας εντείνεται η επίθεση της κυριαρχίας στον αναρχικό / αντιεξουσιαστικό χώρο και με τη σειρά τους θα βρεθούν στο στόχαστρό της και οι υποδομές του στην πόλη της Πάτρας.

Έτσι, στις 5 Αυγούστου 2013 οργανώνεται με τις άνωθεν εντολές Δένδια και την άριστη συνεργασία δήμου, πυροσβεστικής και μπάτσων, επιχείρηση εκκένωσης τριών καταλήψεων της πόλης (κατάληψη Παραρτήματος, κατάληψη Μαραγκοπούλειο, κατάληψη Ν. Γύζη 33 – ΤΕΙ). Η προσπάθεια φίμωσης του λόγου και η αποδυνάμωση της δράσης όσων αντιστέκονται απέναντι στις νόρμες του καπιταλιστικού βούρκου αποτελούν μεταξύ άλλων βασική προτεραιότητα της κυριαρχίας και έτσι η ανάγκη για διάλυση των ανταγωνιστικών προς τον κόσμο τους δομών, τοποθετείται ψηλά στην ατζέντα. Παρ’ όλα αυτά οι καταλήψεις λειτούργησαν και λειτουργούν ως εργαλεία προώθησης των αντιλήψεών μας, χωρίς να ετεροκαθοριζόμαστε από αυτές ή να τις μετατρέπουμε σε αυτοσκοπό. Η παρουσία μας στο δρόμο αλλά και η προσπάθειά μας για αντιπληροφόρηση, διάχυση των αναρχικών προταγμάτων και αντιπαράθεση απέναντι στον κυρίαρχο λόγο εξακολούθησαν -και μετά τις εκκενώσεις- να αποτελούν στόχο και κομμάτι της δράσης μας. Με άλλα λόγια η κινηματική μας πραγματικότητα συνέχισε να υφίσταται.

Θέλοντας να δημιουργήσουμε ένα χώρο συνεύρεσης και αντίστασης, οι συλλογικότητες Ράδιο Κατάληψη 93,7 fm, σχολείο μεταναστών και μικρών ρομά «τελευταίο θρανίο», το συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης Πέρασμα, αλλά και σύντροφοι και συντρόφισσες, πήραμε την απόφαση να φτιάξουμε αυτό το στέκι. Είμαστε αναρχικοί / αντιεξουσιαστές, και αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας ως ένα κομμάτι του πολύμορφου, ριζοσπαστικού κινήματος. Βρεθήκαμε, ζυμωθήκαμε και χτίσαμε σχέσεις τόσο μέσα στις καταλήψεις της Πάτρας όσο και μέσα σε διαδικασίες, συνελεύσεις και κοινότητες αγώνα που δομούνταν ανά συνθήκη και αποτελούσαν εστίες αντίστασης εντός του μητροπολιτικού ιστού. Ως σημείο συναρμογής λειτούργησε το πρίσμα μέσω του οποίου αναλύουμε τη σύγχρονη πραγματικότητα, όπως και τα μέσα, τα εργαλεία και οι πρακτικές που χρησιμοποιούμε με γνώμονα την θέση που επιλέγουμε να λάβουμε στον κοινωνικό – ταξικό πόλεμο.

Οι επιδιώξεις που έχουμε για το χώρο αυτό δεν θα μπορούσαν να συμπυκνωθούν σε μερικές λέξεις, αλλά τα παρακάτω συνιστούν την ευρύτερη κατεύθυνση στην οποία θα θέλαμε να κινηθεί. Το «Άτακτον» ευελπιστούμε να λειτουργήσει ως ένα ακόμη σημείο αναφοράς του κινήματος της Πάτρας, ένας χώρος συνεύρεσης για όσους αναγνωρίζουν τον εαυτό τους ανάμεσα στους καταπιεζόμενους αυτής της κοινωνίας και πράττουν προς μια απελευθερωτική κατεύθυνση. Αυτά αποτυπώνονται έμπρακτα μέσω του πλήθους των συλλογικοτήτων, συνελεύσεων, εκδηλώσεων και υποδομών που στεγάζει ο χώρος. Ο στόχος μας για το στέκι είναι να αποτελέσει ένα μέρος ανατρεπτικής δράσης και έκφρασης με χαρακτηριστικά ξεκάθαρα εχθρικά ως προς το υπάρχον. Ένα εργαλείο που επιλέγουμε να χρησιμοποιήσουμε για τη συνέχιση και την όξυνση του διαρκούς αγώνα προς την ατομική και συλλογική απελευθέρωση.

Όλα αυτά δεν θα ήταν εφικτά αν δεν υπήρχε μια συναποφασισμένη πολιτική βάση η οποία συνεισφέρει όχι μόνο στο να προβάλλει ξεκάθαρα τον τρόπο λειτουργίας μας αλλά και στο να διασφαλίσει τα χαρακτηριστικά του χώρου. Τα ακόλουθα περιγράφουν τόσο την ίδια τη συνέλευση του στεκιού, όσο και τις συλλογικότητες και τα εγχειρήματα που συμμετέχουν, αλλά και το πώς επιλέγουμε να δρούμε και να δομούμε τις σχέσεις μας εντός και εκτός αυτού. Η ιεραρχία σαν δομικό στοιχείο του εκμεταλλευτικού συστήματος παράγει και αναπαράγει σχέσεις εξουσίας και καταπίεσης είτε μέσω θεσμών είτε μέσω κοινωνικών ρόλων. Από τα κόμματα και τις εκλογές, τις θεσμικές αρχές και το δικαστικό σύστημα, μέχρι τη θέση και τα χαρακτηριστικά που επιβάλλονται και καλλιεργούνται στους ανθρώπους βάση φύλου, σεξουαλικής έκφρασης, καταγωγής, μορφωτικού επιπέδου ή χρώματος του δέρματος δομείται μια κοινωνική συνθήκη όπου οι άνθρωποι κατηγοριοποιούνται σε ανώτερους – κατώτερους, καταπιεστές και καταπιεζόμενους. Δεν μπορούμε παρά να στεκόμαστε εχθρικά απέναντι σε κάθε τι που αναπαράγει ιεραρχικές και εξουσιαστικές σχέσεις και αυτό το κάνουμε προτάσσοντας έναν άλλο τρόπο οργάνωσης και συνύπαρξης.

Η συνέλευση του στεκιού, οι συλλογικότητες και οι συνελεύσεις που στεγάζονται σε αυτό βρίσκονται και συζητούν ισότιμα, στη βάση της συνδιαμόρφωσης και της από κοινού συμφωνίας. Σε αντίθεση με τα καλούπια του προβαλλόμενου τρόπου διασκέδασης, συνεύρεσης και επικοινωνίας, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το χρήμα, οι εκδηλώσεις και οι δράσεις μας δεν έχουν σκοπό το κέρδος, δεν χρηματοδοτούνται από χορηγούς ή οικονομικούς παράγοντες και δεν αντιλαμβανόμαστε τις υποδομές μας και τα αντικείμενα που τις απαρτίζουν σαν εμπορεύματα. Έχοντας τοποθετήσει ξεκάθαρα το ρόλο των μέσων μαζικής ενημέρωσης ως κομμάτι του εξουσιαστικού συμπλέγματος, είτε λειτουργώντας ως μέσο κρατικής προπαγάνδας είτε τροφοδοτούμενα και καθοδηγούμενα από τους πιο επιφανείς οικονομικούς παράγοντες, είτε, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα, και τα δύο μαζί, δεν μπορούμε παρά να μην έχουμε καμία σχέση με κανέναν εκπρόσωπο τους. Επιλέγουμε να δημιουργούμε και να στηρίζουμε δομές αντιπληροφόρησης που πηγάζουν από τους ίδιους τους αγωνιζόμενους ανθρώπους και καταλήγουν αδιαμεσολάβητα σε αυτούς.

Με βάση τα παραπάνω επιλέξαμε να δημιουργήσουμε δομές ανταγωνιστικές ως προς τις υπάρχουσες αμφισβητώντας στην πράξη την κυρίαρχη κουλτούρα και την προδιαγεγραμμένη καθημερινότητα που μας κρατάνε δέσμιους στον κόσμο των επίπλαστων αναγκών και του καταναλωτισμού. Μια εξ αυτών είναι το αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο που έχει αντιεμπορευματικό χαρακτήρα, προωθεί τη λογική της ελεύθερης συνεισφοράς και έχει στόχο να λειτουργήσει ως τόπος και χρόνος συνάντησης και επικοινωνίας, ζύμωσης των ιδεών μας και οικοδόμησης σχέσεων απέναντι στην κυρίαρχη κουλτούρα της αποξένωσης, της μιζέριας και του αλλοτριωμένου τρόπου διασκέδασης. Επίσης στο χώρο στεγάζεται δανειστική βιβλιοθήκη και βιβλιοπωλείο κινηματικών εκδόσεων που διαθέτει έντυπα και βιβλία αυτοοργανωμένων εκδοτικών εγχειρημάτων με βασική επιδίωξη την αυτομόρφωση, την ψυχαγωγία αλλά και την πρόσβαση σε αναλυτικά εργαλεία που μας βοηθούν να αντιληφθούμε την ιστορία αλλά και να κάνουμε σχέδια για το παρόν και το μέλλον. Τα έσοδα του βιβλιοπωλείου καλύπτουν είτε τις ανάγκες για τη συνέχιση των εκδοτικών εγχειρημάτων είτε στοχεύουν στη στήριξη των ταμείων αλληλεγγύης που δραστηριοποιούνται στον ελλαδικό χώρο. Τέλος, θεωρώντας ότι η δράση και η αλληλεγγύη μας στους διωκόμενους αγωνιστές δεν πρέπει να περιορίζεται στην κάλυψη των οικονομικών εκβιασμών του δικαστικού και νομικού συμπλέγματος, στηρίζουμε το Ταμείο Οικονομικής Υποστήριξης Διωκόμενων Αγωνιστών / Αγωνιστριών Πάτρας, ώστε να ξεπερνιέται ο οικονομικός σκόπελος και να επικεντρώνεται το κίνημα στο πολιτικό σκέλος της αλληλεγγύης.

Απέναντι σε έναν πολιτισμό που ολοένα και περισσότερο κατασπαράζει τις ζωές μας, μετατρέποντάς μας σε εμπορεύματα, σε όντα χωρίς βούληση και «θέλω», εμείς διαλέγουμε το δρόμο της αντίστασης. Μαχόμαστε και επιλέγουμε να επιτεθούμε με κάθε μέσο στο σαθρό οικοδόμημα του καπιταλισμού, προωθώντας δομές που δεν στοχεύουν στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αλλά στη δημιουργία σχέσεων βασισμένων στη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη, επιδιώκοντας έναν κόσμο χωρίς δεσμά όπου οι ατομικότητες και οι συλλογικότητες θα έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο πάνω στη δόμηση των ζωών τους.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

αναρχικό – αντιεξουσιαστικό στέκι Άτακτον