Πέρασμα

 

Έλεγχος και επιβολή. Η στρατηγική εφαρμογή του δόγματος μηδενικής ανοχής ως αιχμή του δόρατος στην προσπάθεια των κυρίαρχων να επαναρρυθμίσουν το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων αποκτά σάρκα και οστά. Οι μετανάστες έγκλειστοι σε σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οροθετικές πόρνες διαπομπεύονται δημόσια, πογκρόμ κατά πλανόδιων μικροπωλητών, επιστρατεύσεις απεργών, αστυνομοκρατία στις Σκουριές Χαλκιδικής, σωρηδόν έφοδοι σε σπίτια αναρχικών, αλλεπάλληλες εκκενώσεις καταλήψεων. Το νέο κοινωνικό συμβόλαιο συντάσσεται και αυτή τη φορά χωρίς ψιλά γράμματα: το νεοφιλελεύθερης έμπνευσης προτσές της αφαίμαξης του τόπου πρέπει να συνεχίσει χωρίς την παραμικρή διαταραχή στη διεξαγωγή του, τυλιγμένο πάντα με το εξωραϊστικό σάβανο της «θυσίας για την εθνική σωτηρία». Το μήνυμα πλέον σαφές και ηχηρό, παραδειγματική τιμωρία για καθέναν που θα επιχειρήσει να διασαλεύσει την ομαλή ροή της λεηλασίας καθώς και για όποιον απλά περισσεύει από τις δημοκρατικές διαδικασίες που καλούνται να την εκλογικεύσουν. Οι όποιοι αντικατοπτρισμοί του παρελθόντος τροφοδοτημένοι από τις παραχωρήσεις του κράτους πρόνοιας των περασμένων δεκαετιών διαλύονται βίαια από τις προσταγές ενός κράτους έκτακτης ανάγκης για το οποίο η δια εγκλεισμού τιμωρία δεν επαρκεί πια για να εξασφαλίσει την έντρομη συναίνεση, πόσο μάλλον την κανονικότητα και ησυχία στο εσωτερικό των φυλακών. Άρα σειρά έχει η αναθεώρηση του πλαισίου λειτουργίας των κολαστηρίων που ακούν στο όνομα σωφρονιστικά καταστήματα. Η ίδρυση μιας φυλακής μέσα στη φυλακή. Η φυλακή άλλωστε αποτελεί το υπαρκτό παράδειγμα του τι περιμένει όσους κάνουν έστω και τη σκέψη να παρανομήσουν. Οι φυλακισμένοι αποτελούν το υποκείμενο εκείνο από το οποίο αντλεί υπόσταση η έννομη κοινωνία των έξω. Συνοψίζουν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που δεν έχουν όσοι βρίσκονται έξω από τη φυλακή (οι τίμιοι, οι νομιμόφρονες και οι «καλοί» – άλλωστε οι «κακοί» είναι μέσα).

Η αναδιάρθρωση στις φυλακές που επιχειρείται με τη σύμπραξη των υπουργείων Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης έχει στόχο να εντείνει την ποινική σωφρονιστική αντιμετώπιση των κρατουμένων. Οι φυλακές θα χωρίζονται σε 3 κατηγορίες, τύπου Α΄, Β΄, Γ΄. Σε καταστήματα τύπου Α΄ θα κρατούνται υπόδικοι και κατάδικοι για χρέη και όσοι εκτίουν ποινές φυλάκισης έως 5 χρόνια, ενώ στις φυλακές τύπου Β΄ αυτοί με κακουργηματικού τύπου κατηγορίες, που δεν επισύρουν όμως ισόβια κάθειρξη. Οι κρατούμενοι που προορίζονται για τα καταστήματα τύπου Γ΄ είναι καταδικασθέντες και κατηγορούμενοι με βάση τον αντιτρομοκρατικό νόμο, όσοι έχουν καταδικαστεί για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης και κρατούμενοι που φέρονται να συμμετέχουν ή και να υποκινούν στάση στη φυλακή. Η εκτίμηση επικινδυνότητας του κρατουμένου ώστε να μεταφερθεί σε φυλακές τύπου Γ΄ γίνεται κατά παραγγελία του εισαγγελέα εκτέλεσης ποινών. Οι κρατούμενοι σε καταστήματα τύπου Γ΄ θα κρατούνται κατ’ ελάχιστο 10 χρόνια χωρίς να έχουν δικαίωμα άδειας. Περιορίζονται τα επισκεπτήριά τους, στερούνται οποιασδήποτε δημιουργικής δραστηριότητας, το μεροκάματο, με αποκορύφωμα τις άδειες για 10 έως 20 χρόνια. Εν τέλει δικαιούνται 1 ώρα προαυλισμό τη μέρα. Σχετικά με την φρούρηση οι μπάτσοι εκτός από την εξωτερική φύλαξη αποκτούν αρμοδιότητες (απόρρητες δήθεν για λόγους ασφαλείας και εξουσίες που δεν δημοσιεύονται στο ΦΕΚ) και στο εσωτερικό των φυλακών με τη σύσταση ειδικού σώματος. Σε όλα τα παραπάνω θεσμοθετείται και το ρουφιανιλίκι για όσους επιθυμούν να καρφώσουν οποιαδήποτε πληροφορία σχετική με την τρομοκρατική οργάνωση που αφορά συγκρατούμενό τους ή όχι. Η επιβράβευση της ρουφιανιάς μπορεί να μειώσει την ποινή του ρουφιάνου ή να κατορθώσει και την υπό όρους αποφυλάκισή του. Όπως είπαμε ο πόλεμος για την επιβολή του νόμου και της τάξης στοχεύει στο να λάβει καθολική υποστήριξη από τους εκμεταλλευόμενους. Πρέπει να εσωτερικευθεί ως χρέος του καθενός να αναλάβει ενεργό ρόλο σ’ αυτόν τον πόλεμο για την ανάκτηση και αποκατάσταση της νομιμότητας.

Μια νομιμότητα η οποία δεν περιλαμβάνει μόνο το χωροταξικό της φυλακής αλλά εκτείνεται σε όλο το χωροχρονικό της ζωής του κρατούμενου. Αυτό συμπληρωματικά μπορεί να επιτευχθεί με τη νέα ρύθμιση που περιλαμβάνει την τοποθέτηση ηλεκτρονικού βραχιολιού στον κρατούμενο εκτός φυλακής, κάτι που θα επιτρέπει την 24ωρη παρακολούθησή του. Θα μπει σε εφαρμογή στις άδειες που θα παίρνει από τη φυλακή ή και ακόμα, με τη διεύρυνση του νομικού πλαισίου, μπορεί να συνοδεύσει την ποινή του κατ’ οίκον περιορισμού.

Αυτή η συνθήκη που διαμορφώνεται πρέπει να επικρατήσει σε κάθε κοινωνικό χώρο και πεδίο. Έτσι λοιπόν το δόγμα της μηδενικής ανοχής απογυμνώνεται και μέσα στη συνθήκη του εγκλεισμού μετουσιώνεται σε αυτό που πραγματικά είναι: απομόνωση – εξατομίκευση, απόλυτος έλεγχος και φόβος.

Με το νέο δικαστικό – σωφρονιστικό νομοσχέδιο επιχειρείται η αναδιάρθρωση των φυλακών τόσο σε επίπεδο χωροταξικό, όσο και σε επίπεδο σχέσεων. Ακόμα και μέσα από το πνιγηρό περιβάλλον της φυλακής, οι κρατούμενοι σηκώνουν το ανάστημα, αρθρώνουν λόγο ενάντια στην καταπίεση, οργανώνουν δυναμικές κινήσεις. Ο λόγος και η δράση τους πολλές φορές έχει προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις πυροδοτώντας πράξεις αντίστασης σε όλες τις φυλακές της χώρας. Ένα γεγονός που δεν μπορεί παρά να αναγνωριστεί ως υψίστης σημασίας, αφού ανοίγει τη δίοδο επικοινωνίας και ζύμωσης με τους εκτός των τειχών, το θεμέλιο λίθο της αλληλεγγύης. Πιο συγκεκριμένα, το νομοσχέδιο έρχεται σε μία περίοδο που οι αναρχικοί σύντροφοι κρατούμενοι όχι μόνο δεν καταθέτουν τα όπλα αλλά παραμένουν στην πρώτη γραμμή του αγώνα, διαχέοντας το λόγο τους στο κίνημα, ενημερώνοντας τακτικά για τις συνθήκες κράτησης καθώς και για γεγονότα καθημερινότητας της φυλακής που διαφορετικά δε θα γίνονταν γνωστά.

Η κατηγοριοποίηση και ο διαχωρισμός των κρατουμένων ως προς το βαθμό επικινδυνότητάς τους σε τύπου Α, Β και Γ (υψίστης ασφαλείας) σηματοδοτεί πολλές από τις βλέψεις της κυριαρχίας. Αναφορικά με τους τύπου Α, διαφαίνεται μία διάθεση για αύξηση των κατηγορούμενων γύρω από παρανομίες οικονομικής φύσεως, ενώ με προσθήκες στο νόμο, όπως για «εγκλήματα κατά της περιουσίας και της ιδιοκτησίας», στοχοποιούνται τα χαμηλότερα ταξικά στρώματα, άστεγοι – μετανάστες καθώς και οι καταλήψεις που στεγάζουν εκατοντάδες κόσμου χωρίς άλλη εναλλακτική λύση στέγασης. Η δυνατότητα επίσης που δίνεται σε αυτή τη κατηγορία (μέσω της επιστροφής ποσού της αρχικής οφειλής) για μείωση των κατηγοριών ή και της ποινής τους, επί της ουσίας αποκλείει τους όποιους μικροοφειλέτες μπορεί να προέρχονται από χαμηλότερες τάξεις, ενώ δίνει προνόμια στους όποιους μεγαλοκαπιταλιστές κατηγορούνται για παραβάσεις φορολογικού χαρακτήρα, διασπάθιση δημοσίου χρήματος κ.ο.κ. Για τους κρατούμενους τύπου Γ, επιχειρείται η αποξένωσή τους από την υπόλοιπη κοινωνία με τη διάκρισή τους ως τη χειρότερη κατηγορία κακοποιών. Η απομόνωση και η στέρηση της επικοινωνίας με τους έξω έχει ως πρωταρχικό στόχο την κάμψη της αγωνιστικής τους στάσης, όπως επίσης και τη φίμωσή τους σε σχέση είτε με ζητήματα φυλακής ή με ζητήματα κοινωνικού χαρακτήρα για τα οποία αυτοί παρεμβαίνουν.

Εν γένει η δημιουργία φυλακής τύπου Γ αποβλέπει στην ενστάλαξη του φόβου σε όλους τους κρατούμενους δημιουργώντας την απειλή μίας περαιτέρω στέρησης της ελευθερίας τους (φυλακή μέσα στη φυλακή), εάν και εφόσον αυτοί αντισταθούν στις απάνθρωπες συνθήκες κράτησής τους. Νέα λευκά κελιά για να χωρέσουν όσους αγωνίζονται μέσα σε αυτήν, τους αναρχικούς και τους εγκληματίες. Βέβαια ο παραδειγματισμός που το δόγμα υψίστης ασφαλείας προσφέρει ξεπερνά τα τείχη των φυλακών, επεκτείνεται και σε όποιον-α αγωνίζεται και αντιστέκεται με αξιοπρέπεια, αφού τα λευκά κελιά θα είναι εκεί να θυμίζουν ποιο είναι το τίμημα αυτής της αγωνιστικής τους στάσης. Αποβλέπει επίσης στο διαχωρισμό ποινικών – πολιτικών κρατουμένων, τη δυνατότητα σύναψης σχέσεων και τη δημιουργία κοινοτήτων αγώνα, κάτι που όπως διαφαίνεται μέσα από τα τελευταία χρόνια δυναμικών κινητοποιήσεων είναι κτήμα των κρατουμένων. Στοχεύει στον αφανισμό του αναρχικού, εξεγερτικού, επαναστατικού στοιχείου από το κοινωνικό πεδίο της φυλακής και την τοποθέτηση του σε καθεστώς καραντίνας, ανενεργού μακριά και από άλλους κρατούμενους αλλά και από το κίνημα εκτός των φυλακών.

Παραδείγματα από το εξωτερικό

Φυλακές υψίστης ασφαλείας υπάρχουν σήμερα σε πολλές χώρες, ενίοτε με διαφορετικές ρυθμίσεις, όμως με κοινές αρχές, βασίζονται, δηλαδή, στην απομόνωση και στην αισθητηριακή στέρηση του κρατουμένου. Είναι η απάντηση των κρατικών μέσων καταστολής των δυτικών χωρών με δημοκρατικά καθεστώτα σε πολιτικά κινήματα. Πιο γενικά η φυλακή σε μια καπιταλιστική κοινωνία, συντελεί στη σταθερή αναπαραγωγή της κυριαρχίας σε όλα τα επίπεδα. Από την διαχείριση της εργατικής δύναμης μέχρι την επιβεβαίωση της ιδεολογίας της ιδιοκτησίας και από την εδραίωση της εξουσίας έως την επιβολή της τιμωρίας όταν κάποιος αμφισβητεί έμπρακτα τους νόμους της.
Σε τέτοιου είδους φυλακές κρατήθηκαν τα μέλη της RAF (Γερμανία), της Action Directe (Γαλλία) και άλλων ένοπλων οργανώσεων κάτω από ειδικές σωφρονιστικές συνθήκες. Όσο προχώρησαν ενάντια στην «τρομοκρατία», τόσο αναπτύχθηκαν και τα μέτρα κράτησης για αυτούς που θεωρούνται οι πιο επικίνδυνοι για την «δημόσια ασφάλεια» αλλά και την εύρυθμη λειτουργία της φυλακής. Στην Ισπανία η δημιουργία του καθεστώτος FIES την δεκαετία του ’90 ήταν μια ξεκάθαρη απάντηση στις εξεγέρσεις μέσα στις φυλακές ενάντια στις συνθήκες κράτησης. Στις Η.Π.Α., που η φυλάκιση είναι πιο μαζική (1% του πληθυσμού είναι σε φυλακή), μία φυλακή μέσα στην φυλακή είναι απαραίτητη για την κυριαρχία ώστε να μπορέσει να διαχειριστεί τον τεράστιο αριθμό των κρατουμένων που υπάρχουν μέσα σε αυτές.

Αυτά τα μοντέλα φυλακών υψίστης ασφαλείας διαφοροποιούνται από άλλα παραδείγματα απομόνωσης ή αυστηρών συνθηκών κράτησης που μπορούμε να δούμε κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα ή του Μεσαίωνα. Δεν αποτελούν μια μαύρη, βρώμικη τρύπα με ποντίκια πάνω σε ένα πύργο αλλά μοντέρνα κελιά των οποίων οι πόρτες ανοίγουν ηλεκτρονικά, που το κρεβάτι, το γραφείο, η καρέκλα και η τουαλέτα είναι μια ενιαία σιδερένια κατασκευή και που κάθε γωνία επιτηρείται από κάμερες. (π.χ. φυλακές Supermax – Η.Π.Α.)

Αγώνες εντός των τειχών

Οι φυλακισμένοι των ελληνικών κολαστηρίων, μέσα από τους αγώνες τους, δεν σταματούν να σπάνε τα τείχη της απομόνωσης και να χαράζουν τον δρόμο για μια ζωή με αξιοπρέπεια και ελευθερία. Από τη φλόγα της εξέγερσης τον Απρίλιο του 2007 μέχρι τους πρόσφατους αγώνες των κρατουμένων του νοσοκομείου Κορυδαλλού, οι όμηροι των φυλακών δεν σταματούν να αποδεικνύουν πως το πάθος για την ελευθερία είναι πιο δυνατό από τα ορατά ή αόρατα κάγκελα της αιχμαλωσίας.

Με αφορμή τον ξυλοδαρμό του αναρχικού Γιάννη Δημητράκη, στις 23 Απριλίου 2007, οι κρατούμενοι των φυλακών Μαλανδρίνου ενώνουν τις δυνάμεις τους και πολεμούν τον κοινό εχθρό. Η εξέγερση εξαπλώνεται στα κάτεργα του Κορυδαλλού, της Λάρισας, της Κέρκυρας, του Ναυπλίου, της Πάτρας, της Κομοτηνής, των Τρικάλων, των Χανίων και της Αλικαρνασσού. Η βίαιη καταστολή που ακολούθησε με εισβολές ΜΑΤ και ΕΚΑΜ δεν ήταν ικανή να κάμψει το αγωνιστικό τους πνεύμα. Τον Νοέμβρη του 2008 ξεκινάει η μαζικότερη αποχή συσσιτίου που έχει υπάρξει στα ελληνικά κολαστήρια, την οποία ακολούθησε σταδιακή απεργία πείνας περισσότερων από 3000 κρατουμένων με συνολική διάρκεια 18 ημερών. Τον Μάρτη του 2009 η αγωνίστρια Κατερίνα Γκουλιώνη βρίσκεται νεκρή κατά τη διάρκεια πειθαρχικής μεταγωγής. Οι συγκρατούμενές της παραδίδουν στις φλόγες την Β΄ πτέρυγα των φυλακών Θήβας. Από τη μαζική απόδραση των 11 από τις φυλακές Τρικάλων μέχρι τη φυγή των αγωνιστών Μαζιώτη, Ρούπα, Σακκά και Ξηρού ένα πράγμα παραμένει βέβαιο, ότι όσο υπάρχουν φυλακές θα υπάρχουν και δραπέτες. Δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στις νικηφόρες απεργίες πείνας των συντρόφων Σακκά (38 ημέρες) και Στρατούλη (60 ημέρες), την απεργία πείνας και δίψας των συντρόφων του δικτύου αναρχικών κρατουμένων καθώς και το κύμα αλληλεγγύης που τις συνόδευσε, υπογραμμίζοντας τώρα και για πάντα ότι κάθε αγώνας εντός των τειχών είναι και δικός μας. Να σημειωθεί ότι τα τελευταία χρόνια αδιάλειπτα οι κρατούμενοι των φυλακών της χώρας πραγματοποιούν αγώνες ενάντια στις συνθήκες κράτησής τους.

Εν’ όψει της ψήφισης του νομοσχεδίου, οι κρατούμενοι των φυλακών Κορυδαλλού, Κέρκυρας και Δομοκού προχωρούν σε επαναλαμβανόμενες στάσεις από τις 24/3 με καθολική σχεδόν συμμετοχή, τονίζοντας για πολλοστή φορά τις ήδη απόλυτα δυσμενείς συνθήκες κράτησής τους.

«Οι κρατούμενοι σε όλες τις φυλακές ενώνουμε την φωνή μας και διεκδικούμε τα δικαιώματα και την αξιοπρέπειά μας. Απαιτούμε να αποσυρθεί το νέο φασιστικό νομοσχέδιο για την λειτουργία μιας φυλακής μέσα στη φυλακή… Να σταματήσει η κατηγοριοποίηση των κρατουμένων. Όλοι οι κρατούμενοι έχουμε ίσα δικαιώματα… Τα κονδύλια για την κατασκευή – μετατροπή των φυλακών υψίστης ασφαλείας να χρησιμοποιηθούν για την βελτίωση συνθηκών κράτησης (ελλείψεις συσσιτίου, θέρμανση, νερού, ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης).»
απόσπασμα από κείμενο κρατούμενων που ξεκίνησαν κινητοποιήσεις

Βρισκόμαστε ενώπιον της πιο ωμής συμβολικής συμπύκνωσης της εκδικητικότητας του κράτους απέναντι τόσο στους ορκισμένους του πολέμιους αλλά και τελικά απέναντι σε οποιονδήποτε απειλεί την εύρυθμη λειτουργία του εκμεταλλευτικού οικοδομήματος ή ακόμα και του μη-χώρου που ονομάζεται φυλακή. Το μονοπώλιο του τρόμου πρέπει πάση θυσία και με κάθε κόστος να παραμείνει στα χέρια του εξουσιαστικού συμπλέγματος. Γιατί ο στόχος τελικά είναι ο «σωφρονισμός» και η πειθάρχηση του απανταχού ανθρώπου, αυτού που εκτίει την ποινή του στην νόρμα της κοινωνικής συμπεριφοράς στην οποία είναι φυλακισμένος. Το στοίχημα όμως, παραμένει ανοιχτό όσο υπάρχουν καρδιές και μυαλά που οργανώνουν λεπτό προς λεπτό την συντριπτική ήττα του κόσμου της εξουσίας, την ισοπέδωση κάθε κάτεργου, ορατού και αόρατου, και την οικοδόμηση του ελεύθερου κόσμου πάνω στα γκρίζα τους συντρίμμια.

Η ελευθερία θα ανθίσει πάνω στα συντρίμμια των φυλακών

Attachment	Size
Fylakes_ipsistis_asfaleias_teliko	2.57 MB

 

 

για τη δίκη των συλλληφθέντων της διαδήλωσης της 7ης Δεκέμβρη 2008 στην Πάτρα

δεν είναι ΕΞΑΙΡΕΣΗ, είναι ο ΚΑΝΟΝΑΣ

Για έναν κόσμο χωρίς πατρίδες, κράτη, θρησκείες, σύνορα.

ΣΑΒΒΑΤΟ 18/1

ΕΚΔΗΛΩΣΗ / ΠΡΟΒΟΛΗ ΒΙΝΤΕΟ

19:00 ΠΛ. ΟΛΓΑΣ

 

ΤΡΙΤΗ 21/1

ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

18:00 ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

 

ΤΕΤΑΡΤΗ 22/1

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ 5 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ

09:00 ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ

Δίκη 22 Γενάρη 2014

 

“Δικό μου είναι ό,τι χρησιμοποιώ και μοιράζομαι”

ανωνύμου

Ή αλλιώς, όλα είναι κλεμμένα, όλα μας ανήκουν. Όλα για όλους.

Μιλάμε μέσα από τα συνθήματά μας. Στα κείμενα, στους τείχους, στις πορείες. Και μιλάμε για το εδώ και το τώρα, τις επιλογές μας, τους στόχους μας, τις επιθυμίες μας. Μιλάμε για τη ζωή και για τον αγώνα. Πράγματα που στα μυαλά μας είναι αλληλένδετα. Δεν υπάρχει ζωή δίχως αγώνα και αγώνας δίχως ζωή. Πρέπει να γκρεμίζουμε και να χτίζουμε κάθε μέρα, σε κάθε μας βήμα. Έχουμε να ξεριζώσουμε αιώνες καταπίεσης, να αποδομήσουμε και να διαλύσουμε κάθε μορφή εξουσίας, να τα απελευθερώσουμε όλα. Όλοι μαζί. Δρόμος δύσκολος, επικίνδυνος, ριψοκίνδυνος. Δρόμος που σε βάζει σε δοκιμασία με τον εαυτό σου και με τους άλλους.

Με αυτά στο μυαλό, στις 16 Οκτώβρη 2010 καταλάβαμε, με τη βοήθεια δεκάδων συντρόφων και συντροφισσών, το Μαραγκοπούλειο στην Γούναρη 102 στην Πάτρα. Θέλοντας να στεγαστούμε πολιτικά σε ένα στέκι με τα δικά μας χαρακτηριστικά και να δημιουργήσουμε κάτι καινούργιο πέρα από τη διαρκή συμμετοχή μας στο Παράρτημα, τα βάλαμε κάτω, τα σκεφτήκαμε και επιλέξαμε ότι η κατάληψη ήταν το ιδανικότερο και πληρέστερο από τα εργαλεία που είχαμε. Η αρχική θέληση για τη δημιουργία ενός πολιτικού στεκιού και την κάλυψη αυτού του κομματιού των αναγκαιοτήτων μας, ήρθε να συνδυαστεί με την καθημερινότητα της κοινοτικής ζωής και της διαχείρισης ενός κατειλημμένου χώρου. Αυτά τα δύο είναι αδιαίρετα, αλληλοσυμπληρούμενα και απαραίτητα ώστε να πορευόμαστε συνολικά στη θεωρία και την πράξη, την αντίληψη και την αντιμετώπιση των συνθηκών. Δεν βλέπαμε και δεν βλέπουμε τις καταλήψεις σαν παραχωρήσεις από το κράτος, ούτε σαν ζώνες ειρήνευσης, σαν προσωπικές ή συλλογικές οάσεις μέσα στον καπιταλισμό. Τέτοιες νοηματοδοτήσεις και πολιτικές πρακτικές εμφανίζονται όταν χάνουμε την πυξίδα του τι κάνουμε, όταν υπαναχωρούμε τακτικά ή θεωρητικά.

Οι καταλήψεις είναι πειράματα και προβολές ενός κόσμου για τον οποίο παλεύουμε στο σήμερα, είναι κέντρα αγώνα, είναι υπαρκτές ανταγωνιστικές οντότητες μέσα στον καπιταλιστικό βούρκο, είναι αντιφασιστικά αναχώματα, είναι εστίες κοινοτικής ζωής και αλληλοβοήθειας, είναι όλα αυτά που στο σήμερα η κυριαρχία παλεύει να θάψει. Όλους τους πειραματισμούς, τις επιλογές αγώνα, τις μοριακές αρνήσεις, τις συναντήσεις. Για να μην παρεξηγηθούμε, όλα αυτά δεν πραγματώνονται εξαρχής επειδή μια κατάληψη έχει μαγικές ιδιότητες, αλλά επειδή   είναι επιθετική επιλογή, φύσει και θέσει απέναντι στο οικοδόμημα του σημερινού κόσμου. Από την αισθητική μέχρι τα πολιτικά προτάγματα και από την καθημερινή ζωή μέχρι το πέλαγος των κοινωνικών σχέσεων.

Οι καταλήψεις από μια αναρχική / αντιεξουσιαστική θέση

Ο αναρχικός / αντιεξουσιαστικός χώρος στην Ελλάδα έχοντας εκ γενετής ένα πλήθος ετερόκλητων καταβολών και αναφορών, είχε το εργαλείο της κατάληψης εξαρχής στη φαρέτρα του. Είτε ως εστίες αντικουλτούρας και άρνησης του κυρίαρχου τρόπου ζωής, είτε ως τοπικά στέκια, ως μουσικές εστίες, ως τόπους αυτομόρφωσης και κινηματικής έρευνας, η ιστορία τέτοιων εγχειρημάτων έχει ένα μεγάλο πλούτο και σίγουρα συμπυκνώνουν κομβικά στοιχεία της πολιτικής φυσιογνωμίας μας. Το τι επέλεγαν κάθε φορά οι καταληψίες να προσδώσουν στο κτήριο ήταν σε διαλεκτική σχέση με τις επιθυμίες και τους στόχους τους.

Η βασική ανταγωνιστική θέση της κατάληψης απέναντι στην ατομική ιδιοκτησία θέτει έναν προβληματισμό, μια ζωντανή κριτική μέσα στα σπλάχνα της κοινωνίας, μιας κοινωνίας που μαθαίνει να ποδοπατά τη συλλογική ζωή που παλιότερα επιβίωνε λόγω υλικών συνθηκών / αναγκαιοτήτων, μιας κοινωνίας που οδηγείται στο να παραδοθεί στις αλυσίδες της. Βροντοφωνάζει μέσα στον κοινωνικό ιστό πως υπάρχει και άλλος τρόπος όχι μόνο να παλέψουμε, μα να ζήσουμε. Απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο. Θέτει υπό αμφισβήτηση την κυριαρχία του καπιταλισμού πάνω στη ζωή μας, είναι το δοχείο μέσα στο οποίο η κριτική και η θεωρία μπορούν να πάρουν σάρκα και οστά μεταμορφούμενες σε καθημερινότητα, σε ζωντανό κύτταρο. Δημιουργούμε και καταστρέφουμε είπαμε. Δημιουργούμε ξανά το ανοιχτό. Όχι μόνο υλικά. Την ίδια την έννοια. Ανοιχτό, αδιαμεσολάβητο, ελεύθερο για μας, μέσα στους χώρους που κινούμαστε, σημαίνει χωρίς περίεργα βλέμματα, καταδίκες, νόμους, άδειες, νουθεσίες, κηρύγματα, επιβολές. Χωρίς αυτή τη νόρμα της ατομικής φρενίτιδας γύρω από την επιβίωση. Επί της ουσίας, ανοιχτό και αδιαμεσολάβητο σημαίνει πως ο οποιοσδήποτε είτε θέλει είτε έχει ανάγκη μπορεί να διαβεί ένα κατώφλι και να συζητήσει, να λάβει και να δώσει βοήθεια, να βρει καταφύγιο, να προσφέρει, να οργανωθεί.

Σε πολλούς αυτά μπορεί να φαντάζουν σαν μεγάλα λόγια κάποιων αναρχικών που απλά κάνουν τη νεανική τους τρέλα. Για μας, οι χώροι μας είναι κομμάτια του πώς έχουμε επιλέξει να ζούμε καθημερινά και να αγωνιζόμαστε.  Στο επίπεδο λοιπόν του αγώνα, αν μπορούμε να κάνουμε αυτόν το διαχωρισμό, η κατάληψη είναι μια ζωντανή εστία αντίστασης, αυτοοργάνωσης, αλληλεγγύης, διάδοσης του αναρχικού / αντιεξουσιαστικού περιεχόμενου του αγώνα. Ένα εφαλτήριο να έρθουμε κοντά με άλλους και να δημιουργήσουμε ευρύτερες διαδικασίες αγώνα, να πλουτίσουμε το μυαλό και τη σκέψη μας, να πραγματώσουμε τις επιθυμίες μας.

Ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο φτώχια, βαρβαρότητα, δυστυχία, θάνατο και αποκλεισμούς. Οι χώροι που δημιουργούμε στέκονται σαν τοίχος απέναντί τους. Σήμερα, με δημόσια κτήρια να σαπίζουν, άστεγους να πληθαίνουν, μπάτσους να υπάρχουν σε κάθε πλατεία και γειτονιά, να κοστολογείται μέχρι και ο αέρας που αναπνέουμε, σήμερα λοιπόν, μέσα σε αυτόν τον αφόρητο κόσμο μισθωτής σκλαβιάς, διανοητικής φτώχιας και διαμεσολάβησης κάθε κοινωνικής σχέσης από το εμπόρευμα, προτάσσουμε την κατάληψη. Γιατί δε θέλουμε να πληρώνουμε για κάθε πτυχή της ζωής μας, ούτε ορίζουμε τη ζωή  μας μέσω των υλικών αγαθών. Οι καταλήψεις είναι σημεία αναφοράς μέσα στις γειτονιές, μέσα στον μητροπολιτικό ιστό, δίνουν την ευκαιρία μιας επιθετικής επιλογής απέναντι σε αυτό το κολοσσιαίο κράτος που ορθώνεται μπροστά μας. Απέναντι στον φαινομενικά ατέλειωτο ιστό της φυσικής και μη εξουσίας, μέσα από την κατάληψη επιλέγουμε να αρνηθούμε. Να αρνηθούμε να πάρουμε άδεια για να ζήσουμε. Τώρα, που τα ψευτοδιλήμματα μιας «χρυσής εποχής» καταρρέουν και ο παλιός κόσμος του εθνικισμού, του φασισμού μαζί με το διάχυτο φιλοτομαρισμό και την εξατομίκευση συνθέτουν ένα ασφυκτικό νέο πλαίσιο που καλούμαστε να υπακούσουμε, σήμερα που όσα βάρβαρα μοιάζανε να ανήκουν σε ένα παρελθόν της δυνητικά προοδευμένης ανθρωπότητας ξαναβγαίνουν στη επιφάνεια, σήμερα που ο κόσμος έχει πάρει φωτιά είναι που και για μας σαν ανθρώπους και κίνημα είναι η στιγμή των βαθύτερων και ποιοτικότερων επιλογών.

Η κατάληψη σαν μέσο πάλης

Άλλωστε, πέρα από εμάς, ως αναρχικοί / αντιεξουσιαστές, η κατάληψη στο επίπεδο του κοινωνικού – ταξικού πολέμου είναι πάντα ένα εργαλείο στα χέρια των καταπιεσμένων. Σε ένα πόλεμο που ολοένα και εντείνεται, που δε βρίσκει τέλος ή αρχή, παρά μονάχα σημεία ισορροπίας, οι καταλήψεις απελευθερώνουν το χωροχρόνο από τη ροή του καπιταλισμού, διακόπτουν και προσβάλλουν ευθεία την κανονικότητά του, αυτήν της ροής εμπορευμάτων και ανθρώπων, επιτίθενται πάνω στην ιδιοκτησία.

Στο ελλαδικό κοινωνικό – πολιτικό περιβάλλον η έννοια και η πρακτική του να καταλάβεις κάτι, είτε ως σταθερή κατάσταση είτε συμβολικά στο επίπεδο της διαμαρτυρίας είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη μέσα στις κοινωνικές ομάδες και αυτό την καθιστά και επικίνδυνη. Βέβαια, μια μορφή από μόνη της δεν είναι τίποτα δίχως περιεχόμενο ή καλύτερα δεν παύει να είναι καταναλώσιμη. Πέρα όμως από αυτό, που χρήζει προσοχής και συστηματικής δουλειάς από τους ίδιους τους αγωνιζόμενους, η δυνατότητα επιλογής, διάχυσης και οικειοποίησης των πρακτικών αγώνα δημιουργεί ρωγμές στην κυριαρχία. Άλλωστε έχουμε δει πώς αντιμετωπίζονται πλέον σε μοριακό επίπεδο μια πληθώρα πρακτικών αγώνα. Όταν έχουν εμφανιστεί δυναμικές όπως η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, όπου οι κατειλημμένοι χώροι λειτούργησαν ως  κόμβοι στη διατήρηση, τον πολλαπλασιασμό και το βάθεμά της, δε θα πρέπει να μας κάνει εντύπωση η πολλαπλότητα και η ένταση της καταστολής και του κυριαρχικού λόγου.

Ζώντας μέσα στη διαρκή κατάσταση εξαίρεσης, με το κράτος να επεκτείνει ολοένα και περισσότερο την παρουσία του, με το καθεστώς μηδενικής ανοχής να έχει διακηρυχθεί και τους περισσεύοντες και επικίνδυνους να πρέπει να πεταχτούν εκτός του κάδρου, η επίθεση στον αναρχικό χώρο και τις δομές του, οι κατασταλτικές επεμβάσεις σε κινήσεις αλληλεγγύης ή σε κινητοποιήσεις σωματείων, ιδιαίτερα όταν γίνονται σε σημαίνοντα κτήρια και διοικητικά κέντρα θέλουν να προλάβουν τη δυνατότητα να πάμε εμείς οι καταπιεσμένοι ένα βήμα παραπέρα μέχρι την αντεπίθεση. Μέχρι την πλατιά, κοινή πεποίθηση πως η ιδιοκτησία του χώρου, του χρόνου, των εργαλείων, της ίδιας της ζωής είναι η ουσία αυτού του κόσμου. Και πως η απαλλοτρίωσή τους από τον καπιταλισμό ήταν, είναι και θα είναι κομμάτι της δικής μας ιστορίας. Η κατάληψη είναι ένα βήμα, ένα εργαλείο προς την ολική απελευθέρωσή τους και την καταστροφή του σημερινού κόσμου.

Για το Μαραγκοπούλειο

Στο Μαραγκοπούλειο προσπαθήσαμε όλα τα παραπάνω να τα έχουμε σαν αφετηρία αλλά και διαδρομή στην καθημερινή μας πρακτική. Τόσο για την καθημερινότητα όσο και για τις κινηματικές επιλογές. Κατ’ αρχήν, ερχόμενοι μετά το Δεκέμβρη του 2008, όντας ετερόκλητοι άνθρωποι, αλλά με αρκετά κοντινή κουλτούρα και επιθυμίες, επιλέξαμε να προωθήσουμε την κατάληψη, μια αναρχική κατάληψη και πολιτικό στέκι, που σαν επιπλέον στοιχείο θεωρούμε πως έδωσε και δίνει στην κινηματική εμπειρία και παρακαταθήκη. Οργανώσαμε την κατάληψη ώστε να μπορεί να είναι λειτουργική / ανοιχτή στο κοινωνικό πεδίο. Πήραμε ένα άδειο, ρημαγμένο κτήριο, το επισκευάσαμε με κόπο και το ανοίξαμε στη γειτονιά και την πόλη. Εκεί μέσα φιλοξενήσαμε σταθερά αυτοοργανωμένη  βιβλιοθήκη, κινηματικό βιβλιοπωλείο, χαριστικό / ανταλλακτικό παζάρι, συλλογική κουζίνα και ανοιχτό καφενείο όλα με τη λογική της επανοικειοποίησης του χώρου, χωρίς τη διαμεσολάβηση κανενός, χωρίς εισόδους και εμπόρευμα, χωρίς άδειες και συμβούλια διοίκησης. Η κατάληψη ήταν πάντα ανοιχτή στη γειτονιά και τους ανθρώπους της, προωθώντας την αυτοοργάνωση στην καθημερινότητα, βγάζοντας λόγο, κάνοντας μοιράσματα, όντας κομμάτι της καθημερινής ζωής της. Ένας χώρος πέρα από ρατσισμό, σεξισμό, ιεραρχία, πέρα από διαχωρισμούς.

Στο επίπεδο της δικής μας λειτουργίας ως πολιτική ομάδα έγιναν στο Μαραγκοπούλειο δεκάδες εκδηλώσεις, προβολές, συζητήσεις και συνελεύσεις προωθώντας τη θέση, τα προτάγματα και τη δράση μας είτε μόνοι είτε με άλλους συντρόφους. Συμμετείχαμε στη λαϊκή συνέλευση της γειτονιάς μας, μιλήσαμε και πράξαμε για την αλληλεγγύη στους μετανάστες, τον αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής, το κίνημα NO TAV στην Ιταλία, τον αγώνα στη Χαλυβουργία, για συλληφθέντες συντρόφους και πολιτικούς κρατούμενους, ενάντια στο φασισμό, το ρατσισμό, την ομοφοβία, το σεξισμό, κάναμε προβολές, συζητήσαμε και διερευνήσαμε  την παρέμβασή μας και τις απαντήσεις μέσα στους αγώνες, τις απεργίες, απέναντι στην καταστολή και την επίθεση πάνω στις ζωές μας. Η κατάληψη ήταν μια εστία του κοινωνικού – ταξικού πολέμου. Και ως τέτοια στοχοποιήθηκε από το κράτος και τους φασίστες, όντας σε ένα έδαφος ανταγωνιστικό. Οι δύο εκκενώσεις της κατάληψης και οι συγκρούσεις τόσο με μπάτσους όσο και με φασίστες γύρω από την κατάληψη είναι ενδεικτικές.

Η πρώτη εκκένωση του Μαραγκοπουλείου έγινε στις 28 Δεκέμβρη του 2010 με 9 συλληφθέντες συντρόφους (που ακόμη εκκρεμεί δικαστήριο εις βάρος τους) και ανακαταλήφθηκε μετά από 3 ημέρες, την παραμονή της πρωτοχρονιάς. Στην τελευταία επιχείρηση εκκένωσης, τα ξημερώματα της 5^ης Αυγούστου συνελήφθησαν 5 σύντροφοι που κατηγορούνται για απείθεια, ρευματοκλοπή, διατάραξη οικιακής ειρήνης, οπλοκατοχή και διακεκριμένες φθορές και δικάζονται την Τετάρτη 22/1/2014. Η κατάληψη, όπως και το Παράρτημα και το στέκι ΤΕΙ που εκκενώθηκαν σε αυτήν την επιχείρηση, σφραγίστηκε μέσα και έξω με τούβλα και τσιμέντο, σε ένα ξεκάθαρο συμβολισμό της εποχής που ζούμε και των κυριαρχικών επιλογών. Ακόμη, απέναντι στους φασίστες, τουλάχιστον δύο φορές έγιναν μεγάλες συγκρούσεις μπροστά και γύρω από την κατάληψη, με τους φασίστες να θέλουν να κινηθούν απειλητικά απέναντί της. Και στις δύο περιπτώσεις η συνδρομή των μπάτσων ήταν καταλυτική καθώς τους προστάτευαν και τους συνέδραμαν, ρίχνοντας χημικά μέσα και γύρω από το Μαραγκοπούλειο, απωθώντας τους αντιφασίστες, αφήνοντας στους φασίστες ανοιχτό το πεδίο να επιτεθούν παράλληλα με αυτούς στην κατάληψη, εγκλωβίζοντας κόσμο μέσα στο Μαραγκοπούλειο και συλλαμβάνοντας συντρόφους.

Η πίεση στην κατάληψη ήταν πάντα διαρκής μέχρι και με επερωτήσεις στη βουλή, δημοσιεύματα στον τοπικό τύπο, ανακοινώσεις από τους χρυσαυγίτες. Εμείς από τη μεριά μας, μέσα σε αυτές τις καταστάσεις, προωθήσαμε τον  αναρχικό / αντιεξουσιαστικό λόγο και αγώνα, απαντώντας στα ζητήματα που έμπαιναν στο δημόσιο λόγο για την κατάληψη, προστατεύοντας τις επιλογές μας και τα προτάγματά μας, αντιλαμβανόμενοι το βάρος της εποχής που ζούμε. Για 2,5 χρόνια δράσαμε μέσα στη γειτονιά, συναντηθήκαμε, παλέψαμε, συγκρουστήκαμε, προωθήσαμε καινούρια σημεία στο λόγο και τη δράση, ζήσαμε συλλογικά, παρεμβήκαμε στους αγώνες, φτιάξαμε, υλικά και μη, ένα ανταγωνιστικό σημείο μέσα στην επιβαλλόμενη κοινωνική έρημο. Οι  μάχες που δόθηκαν μας έφεραν αντιμέτωπους με μια νέα εποχή στην οποία καλούμαστε να σηκώσουμε κι άλλο τον πήχη του αγώνα.

Η επίθεση στις καταλήψεις – ο ρόλος τους στις σημερινές συνθήκες

Η μεταδεκεμβριανή επίθεση της κυριαρχίας έβαλε εξαρχής στο στόχαστρο τις καταλήψεις, τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, τις κοινωνικές δομές που χρόνια ολόκληρα χτίζονταν και που τώρα περισσότερο από ποτέ καλούνται να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, το περιεχόμενό τους, να πολλαπλασιαστούν, να βρουν τη σύνδεσή τους και τη λειτουργία τους μέσα στη ραχοκοκαλιά του κινήματος. Η επίθεση πάνω στις ζωές μας πρέπει να περάσει και πάνω από το τσάκισμα των αντιστάσεων. Και για να είμαστε ξεκάθαροι, για μας αυτό δεν είναι ένα κενό επιχείρημα ή μια διαπίστωση. Αντιστάσεις εννοούμε τη ριζοσπαστική δράση και λόγο. Στόχος σε πρώτο βαθμό είναι εκείνοι οι χώροι και άνθρωποι που κινούνται σε αυτήν την κατεύθυνση. Εδώ στο ελλαδικό παράδειγμα, από μεριάς αναρχικού / αντιεξουσιαστικού χώρου, το αδιαμεσολάβητο, αυτοοργανωμένο και δυναμικό συστατικό του αγώνα είναι πολύ πλούσιο και γι’ αυτό πρέπει και να τσακιστεί. Με λίγα λόγια (και αυτό ισχύει και για μας) πρέπει να αναστοχαζόμαστε και να ενδυναμώνουμε τα μέσα πάλης και τα περιεχόμενα στην κατεύθυνση της όξυνσης της πάλης απέναντι σε κράτος και κεφάλαιο. Ακόμη, να διατηρούμε το ακέραιο του χαρακτήρα μας μέσα στους αγώνες είτε είναι μαζικοί και κοινωνικοί είτε προκύπτουν από εμάς. Τα αναχώματα μπαίνουν κατά αυτόν τον τρόπο και όχι αφήνοντας έδαφος στην αποπολιτικοποίηση, την εκτόνωση και τον αχταρμά των επιχειρημάτων και δράσεων στον οποίο οδηγείται η κοινωνική δυναμική. Αυτό το αναφέρουμε για να μιλήσουμε εκ νέου για την κατάληψη στο τώρα και μέσα στις παρούσες κοινωνικές συνθήκες.

Σήμερα λοιπόν, όσο ποτέ άλλοτε, καλούμαστε να προωθήσουμε τη ριζοσπαστική, επαναστατική δράση. Η κατάληψη απαλλοτριώνει από τον εχθρό και αυτό πρέπει να γίνει πλατιά, μαζική πρακτική. Όχι για την ατομική καβάτζα μα ξεκάθαρα ως στοιχείο επιθετικής στάσης απέναντι στη λεηλασία των ανθρώπων και του περιβάλλοντος. Από την καθημερινή αναπαραγωγή μας, να περάσουμε στην απαλλοτρίωση των βασικών αγαθών επιβίωσης, κτηρίων για στέγαση, χρόνου για ψυχαγωγία. Το ρεύμα, το νερό, η τροφή, η στέγη εκλείπουν καθημερινά και είναι εκκωφαντική αυτή η σιωπή που απειλεί να περιβάλλει τον καθημερινό θάνατο χιλιάδων ανθρώπων.

Να καταλάβουμε τα πάντα. Να τα λειτουργήσουμε εμείς, όλοι, σύμφωνα με τις ανάγκες μας, σύμφωνα με έναν κόσμο που προωθεί το σεβασμό και την αλληλεγγύη, απέναντι σε αυτό το θανατηφόρο κοινωνικό σύστημα που λέγεται καπιταλισμός. Να φτιάξουμε παλιά κτήρια, να πάρουμε νοσοκομεία, να δημιουργήσουμε κοινωνικές – ταξικές δομές συμμετοχής και βοήθειας. Χωρίς ειδικούς, αλλά με γνώστες. Χωρίς ιεραρχία, αλλά με σχέδιο. Χωρίς εξουσία, αλλά με συμφωνία. Αυτός ο κόσμος μας καλεί να ζήσουμε τη ζωή μέσα στο βούρκο της φτώχιας, των ψυχολογικών προβλημάτων, της ανέχειας, του ρατσισμού, του φασισμού, της μισαλλοδοξίας. Είναι ένας κόσμος γεμάτος θρησκείες και δόγματα, ένας κόσμος ανελεύθερος. Καλούμαστε να τον ξηλώσουμε, τόσο από μέσα μας όσο και από γύρω μας. Να καταλάβουμε λοιπόν τα πάντα, μιας και όλα μας ανήκουν. Μιας και η μόνη μας ελπίδα, δύναμη και ορμή είναι τα δικά μας μυαλά και τα δικά μας σώματα.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 5 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ

ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΕΙΟ ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΕΚΚΕΝΩΣΕΙΣ ΣΤΙΣ 5/8/2013

Attachment	Size
perasma Δικό μου είναι ότι χρησιμοποιώ και μοιράζομαι	571.46 KB

 

 

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στα δικαστήρια για τους 4 που διώκονται με κατασκευασμένες κατηγορίες για συμμετοχή σε συγκρούσεις με χρυσαυγίτες, στις 11/10/2012, στα ψηλαλώνια.

ΔΕΥΤΕΡΑ 13/1/2014 ΣΤΙΣ 9 π.μ.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ

αναρχικοί – αναρχικές

 

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ, ΠΟΤΕ ΑΝΑΚΩΧΗ ΜΕ ΚΡΑΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ

Τα ξημερώματα της Πέμπτης (11/10/12) οργανωμένη ομάδα 20 περίπου μελών της Χρυσής Αυγής, συγκεντρώνεται στην πλατεία Υψηλών Αλωνίων, στο ψητοπωλείο ”Ψηταλώνια”, ιδιοκτησίας μέλους της Χ.Α., Χρυσούλας Σίψας, κόρης του Γεωργίου Σίψα, υπευθύνου τότε της τοπικής ομάδας της Χρυσής Αυγής Πάτρας. Η συγκεκριμένη ομάδα με μιλιταριστικό τρόπο φορώντας κράνη, έχοντας αλυσίδες, πτυσσόμενα γκλομπ και πετώντας πέτρες, προσπάθησαν με επιθετικές διαθέσεις να προσεγγίσουν την κατάληψη ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΕΙΟ ένα δρόμο πιο κάτω. Οι προθέσεις τους γίνονται αντιληπτές από ομάδα αντιφασιστών, που αρχικά τους απωθεί και στη συνέχεια ο όλο και περισσότερος κόσμος που έσπευσε εκεί αυθόρμητα, τους τρέπει σε άτακτη φυγή. Να σημειωθεί, ότι ο Γ. Σίψας (που τώρα διατηρεί ψησταριά με την ονομασία ”Ψηστήριο” στο Ρίο) άνηκε τη δεκαετία του ’90 στην ομάδα ”ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ” οι οποίοι ευθύνονται για τη δολοφονία του καθηγητή Ν. Τεμπονέρα.

Δυόμιση ώρες μετά, σε διαφορετικά σημεία της πόλης και άσχετα από τα γεγονότα προσάγονται 9 άτομα και οδηγούνται στο κτήριο της ασφάλειας στην Ερμού.  Ύστερα από πολλές ώρες κράτησης 5 από αυτούς αφήνονται ελεύθεροι, ενώ οι υπόλοιποι 4 συλλαμβάνονται και τους απαγγέλονται κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος καθώς και κάποια πλημελλήματα, με βάση τις ψευδείς και νομικά καθοδηγούμενες καταθέσεις χρυσαυγιτών, οι οποίοι ως μάρτυρες κατηγορίας, δεν ντρέπονται καν να δηλώσουν όλοι ως διεύθυνση κατοικίας τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στην Πάτρα. Η διαδικασία της αναγνώρισης των προσαχθέντων από τους φασίστες που οδήγησε στη σύλληψη των 4 ήταν παντελώς στημένη και παράτυπη. Δεν προηγήθηκε περιγραφή των υπόπτων αλλά οι 9 προσαχθέντες μόνο, τοποθετήθηκαν στον τοίχο ώστε από αυτούς να επιλεχθούν οι κατηγορούμενοι.

Η δίωξη των 4 εντάσσεται στα πλαίσια του δόγματος της μηδενικής ανοχής ενάντια στους κοινωνικούς αγώνες και σε όλους τους εκμεταλλευόμενους και καταπιεσμένους, που είχε κηρυχθεί από το κράτος διά στόματος Δένδια. Το κράτος, αντιμέτωπο με την οργή που πάραξε η κοινωνική, οικονομική και πολιτική κρίση επιχείρησε και επιχειρεί να διατηρήσει και να κάνει πιο σαφή την κυριαρχία του. Έτσι, προσπαθεί να καταστείλει όσους αντιστέκονται στοχεύοντας στην εξόντωσή τους και να καθυποτάξει μέσω του φόβου οποιαδήποτε αγωνιστική διάθεση. Η εδραίωση της κυριαρχίας του κράτους δεν επιτυγχάνεται μόνο με την καταστολή, αλλά συμπεριλαμβάνει την καθεστωτική προπαγάνδα, την τρομοϋστερία, την ιδεολογική απονοηματοδότηση και την κατασυκοφάντηση των αγώνων από τα ΜΜΕ. Με αυτόν τον τρόπο έχουν επιδοθεί σε ένα όργιο λασπολογίας και διαστρέβλωσης της πραγματικότητας. Αναφορές για ”σύγκρουση άκρων” και ”πόλεμο συμμοριών” αποτελούσαν και αποτελούν μια ακόμη κρατική καραμέλα σε μια προσπάθεια να βάλουν στο ίδιο τσουβάλι χρυσαυγίτες-μαχαιροβγάλτες και αγωνιζόμενους ανθρώπους.

Όσο κι αν προσπαθεί το πλυντήριο της δημοκρατίας, χρησιμοποιώντας τα media να παρουσιάσει τη Χρυσή Αυγή ως αντισυστημική δύναμη, για μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά δεκανίκι του κράτους. Προορίζεται να αναπτύξει τα πιο συντηρητικά και αντιδραστικά ένστικτα μιας κοινωνίας σε κρίση. Να σπείρει το χυδαίο ρατσιστικό και μισαλλόδοξο λόγο της. Να πορώσει τα μυαλά με εθνικιστικά ιδεολογήματα, για να σκύψουμε το κεφάλι στα αφεντικά μας επειδή «είμαστε όλοι Έλληνες», να ωθήσει κομμάτι της οργής σε λογικές αλληλοφαγώματος. Αποτελεί εφεδρεία της επίσημης καταστολής των κρατικών δυνάμεων. Σήμερα παίρνει ενεργό ρόλο, εξαπολύοντας πογκρόμ σε μετανάστες, παίρνοντας θέση απέναντι σε απεργίες, αγώνες, αντιστάσεις που ξεσπάνε. Είναι δεδομένο πως, ό,τι και να πιστεύει κανείς, ήταν, είναι και θα είναι δίπλα στους μπάτσους, δίπλα στο στρατό, δίπλα στο κράτος στις επικείμενες συγκρούσεις και εξεγέρσεις.

Απέναντι στη λεηλασία των ζωών μας, απέναντι στην κρατική καταστολή και την παρακρατική δράση, έχουμε πάρει θέση. Είμαστε μαζί με όσους αγωνίζονται για τη ζωή και την αξιοπρέπεια και στεκόμαστε δίπλα σε όσους δέχονται την καταστολή γι’ αυτό. Δίπλα και μέσα στους αγώνες, εκεί που θα τσακίσουμε την τρομοκρατία, εκεί που θα ξηλώσουμε κάθε ψεύτικο ιδεολόγημα, εκεί που θα παλέψουμε να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.

Υ.Γ. :  Δύο λόγια για τη Χρυσή Αυγή, για να μην ξεχνιόμαστε. Αυτή η παρακρατική, ναζιστική, εγκληματική οργάνωση, ευθύνεται για τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα, καθώς επίσης όσον αφορά την τοπική της δράση, είναι αυτή που σε αγαστή συνεργασία με το κράτος και τους μηχανισμούς του, εδώ και καιρό επιτίθεται σε μετανάστες, τσιγγάνους, ομοφυλόφιλους, προσπαθώντας να γεμίσει με μίσος τις γειτονιές μας και να τις μετατρέψουν σε σφαγεία. Επίσης, είναι αυτή που προσπάθησε να δημιουργήσει το κλίμα αυτό, που θα νομιμοποιούσε κοινωνικά τις επεμβάσεις – εκκενώσεις στα κατειλημμένα κτήρια της Πάτρας (Μαραγκοπούλειο, Παράρτημα, στέκι ΤΕΙ). Το μόνο σίγουρο είναι ότι δε θα μείνουμε θεατές στην οποιαδήποτε προσπάθεια για τη δημιουργία ενός τέτοιου κόσμου.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ

ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ – ΑΝΑΡΧΙΚΕΣ

Attachment	Size
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ	226 KB