Πέρασμα

Στις 5/12/2009, μία μέρα πριν τη συμπλήρωση ενός έτους από την δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου από τον μπάτσο Κορκονέα στα Εξάρχεια και την κοινωνική εξέγερση που ακολούθησε, στο Κερατσίνι γίνεται μια εκτεταμένη αστυνομική επιχείρηση εναντίον του αναρχικού στεκιού Ρεσάλτο. Μπάτσοι κάθε είδους εισβάλλουν, απαγάγουν ουσιαστικά 22 συντρόφους και συντρόφισσες, τους φορτώνουν το μισό ποινικό κώδικα με βάση τα ευρήματά τους (άδεια μπουκάλια μπύρας, πετρέλαιο για μια σόμπα, κοντάρια με μαυροκόκκινες σημαίες, κάποιες αντιασφυξιογόνες μάσκες που χρησιμοποιούνταν για δουλειές και για την προστασία από τα δακρυγόνα στις πορείες), ένας τουλάχιστον σύντροφος απειλείται με προφυλάκιση και οι εγγυήσεις ανέρχονται συνολικά σε 51.000 ευρώ.

Με το που γίνεται γνωστή η κατασταλτική επιχείρηση, σύντροφοι πηγαίνουν προς το Δημαρχείο Κερατσινίου όπου και το καταλαμβάνουν σε ένδειξη αλληλεγγύης και δημιουργώντας ένα πρώτο κέντρο αγώνα για να απαντήσουν στην κρατική καταστολή. Η συνέχεια ανάλογη της αρχής της, καθώς οι μπάτσοι εισβάλλουν και στο Δημαρχείο παρόλο που ακόμη και γείτονες, κάτοικοι της περιοχής και ντόπιοι δημοτικοί σύμβουλοι τους φράσσουν την πόρτα. Στο δημαρχείο συλλαμβάνονται άλλοι 42 σύντροφοι και συντρόφισσες που δικάζονται στις 28/11/2013.

Η εισβολή στο Ρεσάλτο και στη συνέχεια στο Δημαρχείο Κερατσινίου έρχεται μια μέρα πριν από τις 6 Δεκέμβρη του 2009, τότε που η εξουσία φοβόταν την επανάληψη του Δεκέμβρη του 2008. Βρισκόμαστε σε ένα κομβικό ιστορικό σημείο. Στην Ελλάδα, έχει ήδη συμβεί μια τρομακτικής δυναμικής κοινωνική εξέγερση, η πρώτη εν μέσω κρίσης παγκοσμίως, η οποία έχει προκαλέσει βαθιά ρήγματα στο εξουσιαστικό οικοδόμημα. Ακόμη, διαφαίνεται στον ορίζοντα η έλευση με κάθε επισημότητα της κρίσης και στα μέρη μας. Η ντόπια πολιτική ηγεσία έχει να διαχειριστεί την κρίση συναίνεσης στο εσωτερικό και να προετοιμαστεί για τα όσα θα έρχονταν με την ένταξη στο μηχανισμό στήριξης και το ΔΝΤ λίγους μήνες μετά. Για να συμβούν αυτά απρόσκοπτα θα έπρεπε να τεθεί ως πρωταρχικός στόχος του συστήματος η επίθεση στα μαχόμενα κομμάτια της κοινωνίας, ανάμεσα στα οποία ενυπάρχουν σε κύρια θέση οι αναρχικοί/αντιεξουσιαστές και οι δομές τους.

Η επιχείρηση στο Ρεσάλτο έφερε στο προσκήνιο τα πρώτα συγκροτημένα σημεία της αντιεξεγερτικής στρατηγικής του κράτους σε επίπεδο συνολικής αναδιάρθρωσης και αναβάθμισής του. Η φυσική καταστολή, η νομοθετική θωράκισή του, η ιδεολογική επίθεση αποκτούν μια νέα διάσταση, κάτι που έχει φτάσει μέχρι και σήμερα, καθώς αυτό που κυριαρχεί πλέον στο δημόσιο λόγο είναι η θεωρία των δύο άκρων, η πάταξη της ανομίας, η παρουσία του κράτους ως μοναδικού εγγυητή της ομαλότητας, η δημοκρατία. Να θυμηθούμε λίγο τι διακηρύχθηκε και τι εισήχθη στο δημόσιο λόγο γύρω από την εισβολή στο Ρεσάλτο. Τότε υπουργός προστασίας του πολίτη ήταν ο Χρυσοχοΐδης, γνωστός για το ρόλο του στην αναβάθμιση της καταστολής και της “αντιτρομοκρατικής” στρατηγικής του κράτους. Αυτό που είχε διακηρυχθεί από τότε ήταν το περίφημο “Πυγμή και Δημοκρατία”, μάλιστα από το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ που είχε έρθει στα πράγματα εκμεταλλευόμενο την αποσάθρωση της ΝΔ. Είναι ο ίδιος ο λόγος περί δημοκρατίας που διακηρύσσεται μέχρι σήμερα, σε οποιαδήποτε κρατική επίθεση. Ακόμη, η εισβολή στο Ρεσάλτο συνοδεύτηκε, μέσα από τα ΜΜΕ, με το βομβαρδισμό της “κοινής γνώμης” με γιάφκες, ζουμ στα άδεια μπουκάλια, κατηγορίες για κέντρα που μαγειρεύουν περίεργες καταστάσεις και τη διακήρυξη από το κράτος της μηδενικής ανοχής σε όσους δε συναινούν με την ειρήνευση που προωθεί. Μια ειρήνευση που πλέον σήμερα είναι εμφανέστατο πως περνά πάνω από την καταστολή οποιουδήποτε αντιστέκεται.

Ο λόγος της κυριαρχίας και η εικόνα των ειδήσεων που παίζουν τα βίντεο των μπάτσων κατασκευάζουν την Αλήθεια. Μια αλήθεια που στοχεύει στην απονοηματοδότηση του λόγου και της δράσης όσων μάχονται απέναντι στην εξουσία, τη σμίλευση έτοιμων ιδεολογημάτων και φιγούρων μέσα στις οποίες ο καθένας που αμφισβητεί στο ελάχιστο την κυριαρχία χωράει, την προώθηση της απόλυτης σιωπής στην κοινωνική ζωή, τη συνεχή φυσική καταστολή, τον εκφοβισμό, την παραγωγή πειθήνιων υπηκόων. Η απαραίτητη καπιταλιστική αναδιάρθρωση περνά μέσα από ένα κολοσσιαίο φυσικό και συμβολικό κράτος που υπάρχει μέσα σε κάθε χώρο φυσικό ή νοηματικό, που διαμεσολαβεί κάθε κοινωνική σχέση, προσπαθώντας και να την ορίσει.

Τέσσερα χρόνια μετά τα γεγονότα στο Κερατσίνι, περισσότερο από ποτέ είναι ανάγκη όλων όσοι αγωνιζόμαστε να τσακίσουμε την κρατική καταστολή, να αποδομήσουμε τα ιδεολογήματα και το λόγο αλήθειας της κυριαρχίας στο κοινωνικό πεδίο, να ορίσουμε οι ίδιοι τα περιεχόμενα των αγώνων και να δημιουργήσουμε νέες, απελευθερωτικές συνθήκες στην καθημερινότητα. Να συνδεθούμε, να οργανωθούμε και να αμυνθούμε απέναντι στην κρατική καταστολή και επιβολή, δημιουργώντας ταυτόχρονα τις προϋποθέσεις να προχωρήσουμε στην αντεπίθεση. Σε όλα αυτά η αλληλεγγύη ήταν, είναι και θα είναι μοριακό συστατικό τόσο του πολιτικού αγώνα, όσο και της ίδιας της φύσης μας, της προσωπικής και συλλογικής μας στάσης, της κοινωνίας που οραματιζόμαστε και ως εκ τούτου είναι αδιαπραγμάτευτη. Απέναντι στην κρατική καταστολή, δε θα αφήσουμε κανένα σύντροφο μονάχο και αυτό ισχύει και για όσους σήκωσαν το ανάστημά τους τέσσερα χρόνια πριν στο Κερατσίνι.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΜΑΣ
ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΠΕΜΠΤΗ 28/11 στις 19:00 στο ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους 42 συλληφθέντες καταληψίες του δημαρχείου Κερατσινίου στις 5/12/2009, μετά την αστυνομική εισβολή το ίδιο απόγευμα στο ΡΕΣΑΛΤΟ, που δικάζονται στα δικαστήρια του Πειραιά την Πέμπτη 28/11.

Οι κάτοικοι της βορειοανατολικής Χαλκιδικής εδώ και χρόνια δίνουν έναν σκληρό αγώνα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στην περιοχή τους. Οι καπιταλιστικοί σχεδιασμοί προβλέπουν τη δημιουργία ανοιχτού μεταλλείου χρυσού για την εξόρυξή του με κυάνιο, μία από τις πιο καταστροφικές μεθόδους εξόρυξης μετάλλων. Ενδεικτικά, αν ολοκληρωθούν τα έργα, σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, θα υπάρξει στέρευση των υδάτων (ολόκληρα χωριά της περιοχής θα μείνουν χωρίς πόσιμο νερό καθώς θα στεγνώσει το όρος του Κακάβου), μόλυνση του υδροφόρου ορίζοντα, καταστροφή της υπάρχουσας χλωρίδας και πανίδας (που έχει ξεκινήσει ήδη με την αποψίλωση του αρχέγονου δάσους της περιοχής με σπάνια βιοποικιλότητα), τοξική μεταλλευτική σκόνη που θα σκεπάσει ολόκληρα χωριά και άλλες περιβαλλoντικές καταστροφές. Έτσι, λοιπόν, τα 4 νέα αναπτυξιακά προγράμματα (που έχουν ως στόχους τα κοιτάσματα χρυσού της Ολυμπιάδας και της περιοχής των Σκουριών, την επέκταση της προϋπάρχουσας στοάς στο υπέδαφος του Στρατωνίου και τη δημιουργία ενός μεγάλου διαμετακομιστικού λιμανιού εκεί που μέχρι τώρα δεν υπήρχε) δεν έρχονται να καλύψουν ανάγκες των τοπικών κοινωνιών αλλά την κερδοφορία του κεφαλαίου. Ολόκληρες περιοχές θα ισοπεδωθούν, χωριά θα ερημώσουν ενώ η ζωή των κατοίκων θα υποβαθμιστεί πλήρως.

Όλα αυτά τα γνωρίζουν ήδη πολύ καλά οι κάτοικοι, μιας και έχουν ζήσει από κοντά τις επιπτώσεις της μεταλλευτικής δραστηριότητας αλλά και τα “ατυχήματα” με μη αναστρέψιμες περιβαλλοντικές ζημιές, λόγω της ήδη υπάρχουσας μεταλλευτικής δραστηριότητας στην ευρύτερη περιοχή. Έτσι δεν διστάζουν να αντισταθούν στην  πολυεθνική Ελληνικός Χρυσός ΑΕ (95% αυτής ανήκει στον καναδικό κολοσσό El Dorado Gold και 5% στην Άκτωρ που ανήκει στο γνωστό μεγαλοεργολάβο Μπόμπολα), στις επιθέσεις των έμμισθων υπαλλήλων της, στους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους που σπεύδουν να προστατεύσουν το ελληνικό και ξένο κεφάλαιο και στην επικοινωνιακή επίθεση και συκοφάντηση του αγώνα τους από τα μίντια. Ο μέχρι τώρα αγώνας τους έχει μεγάλη χρονική διάρκεια, συμμετοχή, αποφασιστικότητα και ένταση, ενώ διάφορες πρακτικές και μέσα χρησιμοποιήθηκαν από τη μεριά των κατοίκων και έχει καταφέρει να βάλει ένα σχετικό φρένο στους κυριαρχικούς σχεδιασμούς.

Από την πλευρά της η κυβέρνηση έχει αναδείξει τη συγκεκριμένη επένδυση σαν νούμερο1 αναπτυξιακό έργο και την ολοκλήρωσή του σαν ζωτικής σημασίας. Στη συγκεκριμένη περίοδο, όπου η ρητορική της κρίσης και της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ως απάντηση σ’ αυτήν, έρχονται να μονοπωλήσουν το δημόσιο λόγο και να δημιουργήσουν ένα περιβάλλον φόβου που τελικά η μόνη αλήθεια παράγεται απο το κράτος και οι προσταγές του φαντάζουν σαν μονόδρομος ομαλότητας, ο δυναμικός αγώνας των κατοίκων της χαλκιδικής σπάει τον κυριαρχικό μονόλογο και συγκροτεί ένα παράδειγμα αντίστασης και ανυπακοής. Ένα επικίνδυνο παράδειγμα για το καθεστώς, αν αναλογιστούμε τα σχέδια για εκμετάλλευση και ξεπούλημα των φυσικών πόρων της ελληνικής επικράτειας και την υπάρχουσα κοινωνική δυσαρέσκεια ως προς τις κυρίαρχες πολιτικές. Έτσι, λοιπόν το κράτος εξαπολύει την κατασταλτική του μηχανή και εφαρμόζει πειραματικές μεθόδους πάνω στα κορμιά των κατοίκων που αγωνίζονται, όχι μόνο γιατί έχει δώσει εχέγγυα πραγμάτωσης του έργου στο ντόπιο και υπερεθνικό κεφάλαιο, αλλά και για να δημιουργήσει εκείνο το παράδειγμα βίαιης επιβολής του και κάμψης των αντιστάσεων.

Στην Χαλκιδική έχει με έναν άτυπο τρόπο θα λέγαμε (άλλοτε και τυπικό ασφαλώς) κηρυχθεί ένα καθεστώς εκτάκτου ανάγκης, στρατιωτικού νόμου. Οι δυνάμεις καταστολής και ελέγχου είναι πανταχού παρούσες, δημιουργώντας μια καθημερινότητα γεμάτη από προκλήσεις, προσβολές, επιθέσεις, μια καθημερινότητα που το να πας στην εργασία σου, στα χωράφια ή μια βόλτα σημαίνει ασφαλίτες, μπλόκα, περιπολικά, κλούβες. Ακόμη, σημαίνει εισβολές σε σπίτια, κλήσεις αγωνιστών σε αστυνομικά τμήματα, λήψεις γενετικού υλικού (DNA) δια της βίας, παρακολουθήσεις τηλεφώνων. Η βίαιη επίθεση στις πορείες διαμαρτυρίας και αλληλεγγύης, οι τραυματισμοί, οι συλλήψεις, οι προφυλακίσεις αγωνιστών και οι εκατοντάδες διώξεις (κάποιες με βαρύτατες κατηγορίες)  βρίσκονται πλέον στην αιχμή του δόρατος της κρατικής στρατηγικής.

Εμείς από την πλευρά μας, αν και χιλιόμετρα μακριά, στεκόμαστε δίπλα σε αυτούς και αυτές που αγωνίζονται για την προάσπιση του τόπου τους, των βουνών, των ποταμιών, της ίδιας τους της ζωής, ενάντια σε όσους θέλουν να τα μετατρέψουν όλα αυτά σε χρυσά δαχτυλίδια. Γιατί τα βουνά, οι ποταμοί, ο αέρας, το νερό και η ζωή δεν μετρούνται σε καναδικά δολάρια ή ευρώ. Και για όλο το χρυσάφι του κόσμου δεν εξαγοράζονται.

Η τρομοκρατία τους δεν μας φοβίζει, μας εξοργίζει!

Αμέριστη αλληλεγγύη στους ανυποχώρητους κατοίκους της ΒΑ Χαλκιδικής.

Στις 25/9 συλλαμβάνονται στην Πάτρα μετά το τέλος της απεργιακής πορείας 4 αναρχικοί που συμμετείχαν στον μπλοκ του εργαλειοφόρου, της συνέλευσης αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά με την κατηγορία της οπλοκατοχής, για δέκα σημαίες που κουβαλούσαν. Την προηγούμενη ακριβώς ημέρα, έχει διακηρυχτεί από τον Διευθυντή της Τοπικής ΕΛ.ΑΣ Κυριακόπουλο η απόφαση να συλλαμβάνονται όσοι εντοπίζονται να κουβαλούν ρόπαλα. Όλα τούτα είναι λίγες μόνο μέρες μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από Χρυσαυγίτες στις 18/9 στο Κερατσίνι, λίγες μόνο μέρες μετά από τις αντιφασιστικές συγκεντρώσεις και συγκρούσεις που έγιναν πανελλαδικά ως απάντηση στη δολοφονία. Είναι επίσης κομμάτι της ρητορικής για τα δύο άκρα που υπάρχουν στην Ελλάδα αυτήν τη στιγμή και απειλούν τη σταθερότητα και την ανάπτυξη της οικονομίας και της χώρας, αυτά που δυναμιτίζουν την ομαλότητα και τη δημοκρατία.

Η θεωρία των δύο άκρων και της καταδίκης της βίας, η νίκη της δημοκρατίας και του κράτους ως απόλυτου ελεγκτή της πραγματικότητας έχει ένα σαφή στόχο. Την γιγάντωση της εξουσίας του, την είσοδό του σε κάθε τόπο και χώρο, τη διασφάλιση των καλύτερων όρων για την λεηλασία της ζωής μας και την αναπαραγωγή του καπιταλισμού. Ξέρουμε πολύ καλά πως όσα εφαρμόζονται αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα είναι ένα τεράστιο κοινωνικοπολιτικό πείραμα ελέγχου και επίθεσης από το κράτος και το κεφάλαιο. Στην Ελλάδα, οι τεχνικές διακυβέρνησης, καταστολής και ελέγχου πάνε δίπλα δίπλα με την παραγωγή από την κυριαρχία των νέων αναγκαίων κοινωνικών σχέσεων.

Σε επίπεδο καθημερινότητας λοιπόν, βλέπουμε πώς αποκρυσταλλώνονται όλα αυτά. Από τη μία έχουμε τη συνεχή φτωχοποίηση της πλειοψηφίας του πληθυσμού, την εξαθλίωση, την ανεργία, τις ιδιωτικοποιήσεις της γης, των παραγωγικών πηγών, την άρση των μέχρι πρότινος κατεκτημένων εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, τη διάλυση κάθε ίχνους κρατικής πρόνοιας, την απελευθέρωση των απολύσεων, κλπ. Από την άλλη έχουμε την διεύρυνση ποιοτικά και ποσοτικά του ελέγχου και της καταστολής. Τα περισσεύοντα κοινωνικά κομμάτια ( μετανάστες, ρομά, οροθετικές, τοξικομανείς ) περιθωριοποιούνται, καταστέλλονται, κλείνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, διαπομπεύονται. Πάνω τους το κράτος πειραματίζεται, αντλεί συμπεράσματα, φτιάχνει το τοτέμ που δείχνει στους υπόλοιπους που “δεν είναι σαν αυτούς” τι μπορεί να τους συμβεί. Επιπλέον, για όσους έχουν επιλέξει να μην παρακολουθούν βουβά τίποτα από όλα αυτά, επιφυλάσσει ένα εξίσου σκληρό πρόσωπο. Τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας βρίσκονται εδώ και καιρό σε πόλεμο με το κράτος και τους μηχανισμούς του. Οι εκκενώσεις των καταλήψεων, οι συλλήψεις αγωνιστών από κάθε πολιτικό χώρο, οι επιστρατεύσεις των απεργιών (Μετρο, καθηγητές, λιμενεργάτες), ο στρατιωτικός νόμος και οι διώξεις στον αγώνα ενάντια στα μεταλλεία Χρυσού στη Β.Α. Χαλκιδική, οι επιθέσεις σε κοινωνικούς χώρους από μπάτσους και φασίστες, οι πρόσφατοι έλεγχοι σε κοινωνικές δομές αλληλεγγύης όπως κοινωνικά ιατρεία, η διεύρυνση του τρομονόμου, οι προφυλακίσεις, το ξύλο στις πορείες , όλα αυτά συνθέτουν το περιβάλλον μέσα στο οποίο τα ριζοσπαστικά κομμάτια της κοινωνίας παλεύουν να αναπτύξουν το λόγο και τη δράση τους. Σαφέστατα, ο στόχος είναι να κατασταλούν τόσο όσοι ήδη έχουν πάρει θέση μάχης, όσο και όσοι καλούνται στο άμεσο μέλλον να το κάνουν.

Από μεριάς μας, ως αναρχικοί, θεωρούμε πως η θέση μας είναι πάντα στον αγώνα ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας, ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Η κυριαρχία προσπαθεί να μας κάνει να συνθηκολογήσουμε, να απολογηθούμε, να μερικοποιήσουμε το λόγο και τη δράση μας. Πιστεύουμε σε έναν άλλο κόσμο, έναν κόσμο αλληλεγγύης, ισότητας και αλληλοβοήθειας και αυτό δε γίνεται να πραγματωθεί με συμβάσεις και συμφωνίες. Αυτή τη στιγμή είναι στοίχημα να συνδεθούν οι αγώνες, να συνολικοποιηθούν, να περάσουν από το αίτημα στη διεκδίκηση. Σίγουρα, στην προσπάθεια αυτή, η επίθεση τόσο ιδεολογική όσο και φυσική που συντελείται από την κυριαρχία είναι λυσσαλέα. Είναι ζητούμενο, λοιπόν των ίδιων των αγωνιζόμενων να επιλέξουν τα μέσα που θα χρησιμοποιήσουν στον αγώνα, τα μέσα που είναι ικανά τόσο να προστατέψουν όσους αγωνίζονται απέναντι στις ορδές των κατασταλτικών μηχανισμών όσο και να τους δώσουν τη δυνατότητα να διευρύνουν τα όρια της πάλης, να περάσουν στην αντεπίθεση. Η δίωξη των 4 αναρχικών για οπλοκατοχή είναι κομμάτι της απόπειρας να κατασταλούν όσοι παίρνουν θέση μάχης στον κοινωνικό – ταξικό πόλεμο, όσοι προτάσσουν τη ρήξη, την αυτοοργάνωση, τους αδιαμεσολάβητους αγώνες. Όσων αντιλαμβάνονται πως το μοναδικό ανάχωμα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα είναι ο ίδιος ο αγώνας και παλεύουν τόσο να τον διευρύνουν όσο και να του δώσουν χαρακτηριστικά αντιπαράθεσης και όχι συνθηκολόγησης, χαρακτηριστικά αντίστασης και όχι ζητιανιάς. Κάθε απόπειρα ενάντια στο κίνημα, τα μέσα και τους ανθρώπους του θα μας βρει απέναντί του.

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ 4 ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝΤΑΙ ΓΙΑ ΟΠΛΟΚΑΤΟΧΗ
επειδή συνελήφθησαν με 10 σημαίες μετά το τέλος της απεργιακής πορείας στις 25/9 στην Πάτρα

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στα δικαστήρια της Πάτρας την Τετάρτη 6 Νοέμβρη στις 9 π.μ. για τους 4 αναρχικούς, από τη συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά | εργαλειοφόρος, που διώκονται με την κατηγορία της οπλοκατοχής για τις σημαίες που μετέφεραν μετά το τέλος της απεργιακής πορείας της 25ης Σεπτέμβρη στην Πάτρα.

29 Aυγούστου. Μετά την εισβολή των μπάτσων στο Α.Π.Θ. και το Ε.Μ.Π, μετά τις εκκενώσεις των 3 καταλήψεων της Πάτρας (Παράρτημα, Μαραγκοπούλειο, αυτοδιαχειριζόμενο στέκι ΤΕΙ) και της κατάληψης της Βαλβείου στο Μεσολόγγι, το κινούμενο μπατσοθέατρο συνεχίζει το έργο του στην εκκένωση των καταλήψεων στην δυτική ελλάδα, με επόμενο σταθμό τα Γιάννενα, την κατάληψη Αντιβίωση. Από τις 6:30, 6 συνολικά διμοιρίες περικυκλώνουν την Αντιβίωση και τους 60 περίπου συντρόφους-ισσες, οι οποίοι-ες βρίσκονται από το προηγούμενο βράδυ εκεί έχοντας καλέσει μικροφωνική και ολονύκτια περιφρούρηση του κτιρίου. Με τη συμβολή της πυροσβεστικής μπαίνουν στο κτίριο κόβοντας την κεντρική πόρτα και ξεκινούν τις εργασίες σφραγίσματος του κτηρίου καθώς και διπλανών στα οποία διέμεναν μετανάστες. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, εγκλωβίζουν μέσα σε σφραγισμένο κτήριο 3 σενεγαλέζους μικροπωλητές, τους οποίους, μετά από πιέσεις αλληλέγγυων, τους βγάζουν το βράδυ και τους συλλαμβάνουν!

Η κατάληψη Αντιβίωση στεγάζεται εδώ και 5 περίπου χρόνια σ’ ένα επί 15 χρόνια εγκαταλελειμμένο κτίριο του νοσοκομείου Χατζηκώστα στα Γιάννενα. Μετά από πολλές εργασίες των συντρόφων, ο ερειπωμένος και σχεδόν υπό κατάρρευση χώρος, γίνεται λειτουργικός και αποκτά ζωή. Πάντα με όχημα την αυτοοργάνωση, με αντιεραρχικά , αντιεμπορευματικά και αδιαμεσολάβητα χαρακτηριστικά, η κατάληψη Αντιβίωση αποτέλεσε ένα σημείο πολιτικών ζυμώσεων και αυτοοργανωμένης δημιουργίας και έκφρασης. Στα 5 χρόνια λειτουργίας της διοργανώνει και φιλοξενεί πλήθος πολιτικών εκδηλώσεων με ποικίλες θεματικές, βιβλιοπαρουσιάσεις, προβολές, συναυλίες, συλλογικές κουζίνες, θεατρικά δρώμενα, πολιτικά καφενεία και πολλά άλλα. Στην Αντιβίωση λειτουργούν η κατάληψη στέγης και ο κοινωνικός χώρος, στον οποίο στεγάζονται πολλές πολιτικές ομάδες, συνελεύσεις, εγχειρήματα και κινηματικές υποδομές.

Τη Δευτέρα 26 Αυγούστου αστυνομικές δυνάμεις κάνουν έφοδο στο κατειλημμένο κτίριο της Βαλβείου βιβλιοθήκης στο Μεσολόγγι, κατάσχουν όλα τα πανό και σφραγίζουν το χώρο. Να σημειώσουμε εδώ ότι η έφοδος γίνεται παρουσία υπαλλήλων του ΤΕΙ, τσιράκια του προέδρου Καπλάνη, ο οποίος ευθύνεται και για την εκκένωση του αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού ΤΕΙ Πάτρας, Ν. Γύζη 33. Αργότερα την ίδια μέρα, άτομα της αυτόνομης κίνησης βαλβείου ξανανοίγουν το χώρο συνεχίζοντας την προσπάθεια που γινόταν επί 2,5 μήνες να λειτουργεί ο χώρος ως ανοιχτό ελεύθερο κοινωνικό κέντρο. Στις 21.30 με μια εκ νέου επιχείρηση της αστυνομίας προσάγονται 12 σύντροφοι και ο χώρος ξανασφραγίζεται.

Με ένα στρατηγικά στοχευμένο σχέδιο και με φόντο την καλοκαιρινή περίοδο και τα μειωμένα κινηματικά αντανακλαστικά στις μεγάλες πόλεις, το κράτος συνεχίζει αμείωτα το έργο του. Η φτώχεια, ανεργία, η εξαθλίωση, οι απολύσεις, η δολοφονία του 19χρονου Θανάση Καναούτη για ένα εισιτήριο αξίας 1.20 €, οι θάνατοι των μεταναστών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, η καταστροφή ολόκληρων περιοχών στο βωμό της ανάπτυξης, το γενικευμένο πογκρόμ «ξένιος δίας» και γενικότερα η πολύπλευρη επίθεση που δέχονται οι από κάτω αυτής της κοινωνίας, σκιαγραφούν το ζοφερό τοπίο της λεηλασίας των ζωών μας. Το διακύβευμα είναι η πολυπόθητη συναίνεση μιας εν βρασμώ κοινωνίας, με σκοπό τη διάσωση του ντόπιου καπιταλισμού, παρά την ανελέητη αφαίμαξη που αυτή υφίσταται. Κι αυτή η συναίνεση πρέπει να παρθεί με κάθε τρόπο. Απ’ τη μια με επίθεση σε όσους καθημερινά τη δυναμιτίζουν, από την άλλη με το φόβο, τον παραδειγματισμό, την επιβολή της ησυχίας, της τάξης, της ασφάλειας.

Οι καταλήψεις είναι χώροι όπου οι έννοιες της ιδιοκτησίας, της διαμεσολάβησης από θεσμούς και media, η εμπορευματοποίηση της ζωής, καταργούνται στην πράξη . Ήταν και θα είναι εστίες αντίστασης, συνεύρεσης, πολιτικής ζύμωσης. Είναι χώροι ραδιουργίας και ανατρεπτικών σχεδίων. Είναι χώροι που θα επιλεγούν από όσους και όσες θελήσουν να στηρίξουν και να συμπορευτούν με έναν αυτοοργανωμένο αγώνα, χωρίς καθοδηγητές και κομματικές γραμμές. Εκεί που η έννοια της αλληλεγγύης δεν ξεφτιλίζεται μέσα από σφραγίδες και ψηφίσματα, η αλληλοβοήθεια δεν ταυτίζεται με την φιλανθρωπία… Οι καταλήψεις είναι πρόταση και πρόταγμα… Γι’ αυτό και για το κράτος δεν πρέπει να υπάρχουν (ειδικά σε μια περίοδο όπου είναι στα σκαριά η ψήφιση νόμου για τον πλειστηριασμό της πρώτης κατοικίας). Η επίθεση σ΄ αυτές είναι επίθεση στους ριζοσπαστικούς αγώνες, λογικές και πρακτικές.

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ, ΤΑ ΣΤΕΚΙΑ, ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ, ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ, ΤΑ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ ΚΑΤΕΡΓΑ…

…Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…