ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΩΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ
Στοπ καρέ: Όπλα
Στοπ καρέ: Εκρηκτικά
Στοπ καρέ: Γιάφκες
Στοπ καρέ: Τρομοκράτες
Παρακολουθούμε ένα σενάριο ενορχηστρωμένο από την κυριαρχία και χιλιοπαιγμένο με μαεστρία από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Στόχος είναι το μυαλό και τρόπος ο καταιγισμός κάθε βράδυ στις 8 από εικόνες, αποκλειστικά ρεπορτάζ, εμπιστευτικές πληροφορίες από τον 12ο όροφο της Γ.Α.Δ.Α. δοσμένες στο φιλοθέαμον κοινό σαν μασημένη τροφή από κάθε είδους ρουφιάνο που επιβιώνει και επιβεβαιώνει το ρόλο του σε τέτοιες στιγμές. Η αλήθεια και το ψέμα είναι σημεία διαχειρίσιμα από τον κυρίαρχο λόγο για να κατασκευαστούν παραβατικές ταυτότητες. Είσαι αγωνιστής; ένοχος. Επιτίθεσαι στους εξουσιαστικούς μηχανισμούς; ένοχος. Επισκέπτεσαι σπίτια συντρόφων σου; ένοχος. Διαβάζεις βιβλία στη σκιά της καλαμωτής σου; ένοχος. Ποινικοποιούνται προσωπικές και συντροφικές σχέσεις σε ένα όργιο καταστολής. Η κατασκευή των γεγονότων δημιουργεί τη συνθήκη που το κράτος χρειάζεται για τη δίωξη, τη φυσική και πολιτική, εν τέλει, εξόντωση των συλληφθέντων συντρόφων. Αν τα γεγονότα δε συμβαδίζουν με την πραγματικότητα, τόσο το χειρότερο για αυτήν.
Τα ΜΜΕ είναι το μακρύ χέρι του κατασταλτικού μηχανισμού και ως τέτοιο έχει το ρόλο να τοποθετήσει το φόβο μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Η τρομουστερία που καλλιεργείται καθημερινά στα δημοσιογραφικά ρεπορτάζ, αποσκοπεί στη δημιουργία ενός αισθήματος ανασφάλειας των «πολιτών», μια κατάσταση την οποία το κράτος πρέπει να διαχειριστεί θεσπίζοντας νέους νόμους, βγάζοντας μπάτσους κάθε είδους στους δρόμους και τις γειτονιές, εγκαθιδρύοντας ένα καθεστώς ολοκληρωτικού ελέγχου για να αντιμετωπιστεί αυτό που αποκαλούν έγκλημα. Η ουσία των γεγονότων είναι σαφής: όλοι πρέπει να φοβούνται, να νιώθουν ανασφαλείς, αποσβολωμένα πλήθη μιας στημένης πραγματικότητας η οποία έχει τον τρόμο μέσα της.
Τρόμος είναι η καθημερινή βία του κράτους που προσπαθεί να περιχαρακώσει όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, έχοντας στους δρόμους ένα στρατό έτοιμο να καταστείλει την οργή μας όταν εμείς αντιλαμβανόμαστε ποιά είναι θέση μας και επιλέγουμε να επιτεθούμε. Αυτή η οργή, αυτές οι στιγμές του πολέμου ενάντια στο κράτος, τα αφεντικά, την καταπίεση και την εκμετάλλευση, είναι ουσιαστικά τα στοιχεία που συγκρότησαν στο παρελθόν και συνεχίζουν να συγκροτούν τους κοινωνικούς αγώνες. Από τα σπλάχνα αυτών των αγώνων προέρχεται και η ένοπλη αντιπαράθεση με του κυρίαρχους μηχανισμούς, ως μια ακόμη πτυχή της πορείας προς την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση. Αντίθετα, η απόπειρα από τη μεριά της κυριαρχίας είναι να παρουσιάσει την επαναστατική πρακτική μακριά από τα σημεία γέννησής της. Αυτά της θέλησης για ελευθερία, της εχθρότητας για οτιδήποτε εξουσιαστικό, του συνεχούς αγώνα, της κοινωνικής ζύμωσης. Μέσα από την αναπαραγωγή ενός μεγάλου εύρους παράταιρων και φαινομενικά άσχετων μεταξύ τους πληροφοριών, η κυρίαρχη προπαγάνδα αποζητά να μεταμορφώσει το λόγο των ομάδων ένοπλης πάλης. Το στοίχημα είναι να παρουσιαστούν οι επαναστάτες ως τρομοκράτες, άτομα διαταραγμένα, εχθροί της κοινωνίας. Να συσχετιστεί η επιλογή της ένοπλης αντιπαράθεσης με αστυνομικού χαρακτήρα σενάρια γεμάτα από πράκτορες, άτομα αμφιβόλου ιδεολογικής και πολιτικής τοποθέτησης. Αρκεί όμως κάποιος να διαβάσει τα κείμενα που δημοσιεύονται μετά από κάθε αντάρτικη ενέργεια για να αντιληφθεί αυτό που πραγματικά λένε, αυτό που στοχεύουν, δηλαδή το κράτος, το κεφάλαιο, τους συμβολικούς του χώρους και τους λακέδες τους.
Οι επαναστατικές, κινηματικές ενέργειες έχουν εγκληματική διάσταση για το κράτος, πράγμα που αποτυπώνεται μέσα στο ίδιο το δικαικό σύστημα. Οι κυρίαρχοι μηχανισμοί από τη μια προσπαθούν να επιτύχουν μια «συναίνεση τρόμου» από την κοινωνία, από την άλλη αποσκοπούν στην φυσική καταστολή όσων αποκλίνουν από το κανονικοποιημένο πλαίσιο συμπεριφοράς, όπως άνθρωποι που συμμετέχουν σε πορείες, μικροπαραβατικοί, φτωχοδιάβολοι, κοινωνικοί αγωνιστές, μετανάστες, τοξικομανείς.
Δομικό στοιχείο στην κανονικοποίηση τόσο της συμπεριφοράς μας όσο και της ίδιας μας της ζωής, των οραμάτων μας, είναι η ύπαρξη του Νόμου. Τόσο σε γενικό επίπεδο (του ορισμού του τι είναι και τι όχι νόμιμο-δίκαιο-δικαιοσύνη) όσο και σε ειδικό, με τα διάφορα νομοσχέδια για την ασφάλεια, την καταστολή, τον έλεγχο της δημόσιας σφαίρας, της πάταξης συμπεριφορών που αμφισβητούν το κυρίαρχο. Έχουμε δει τα τελευταία χρόνια ένα πλήθος νομοσχεδίων, ειδικών περιπτώσεων, αλλαγών σε άρθρα που αφορούν κάμερες, συστήματα παρακολούθησης, ψηφιακές ταυτότητες, βάσεις δεδομένων με όλα μας τα στοιχεία (κοινωνικά και βιολογικά) και σαφώς, σε περίοπτη θέση, τον τρομονόμο. Μια περίπτωση του Νομικού Κώδικα που παρέχει τα μέσα στους κατασταλτικούς μηχανισμούς, να εφαρμόσουν τα σχέδια τους απέναντι στον «εσωτερικό εχθρό», αυτόν που θέλουν να χτυπήσουν κάθε φορά. Έχοντας νέα νομικά όπλα στα χέρια της, η κυριαρχία μπορεί πλέον να ανάγει το αποτύπωμα στο σπίτι ενός συντρόφου ως ικανό, επαρκές στοιχείο για την εφαρμογή του τρομονόμου και την προφυλάκιση. Δεν επιθυμούμε να εκθέσουμε ως παράλογη τη διαδικασία αυτή, καθώς δεν μπορεί η στόχευση του Νόμου να είναι διαφορετική. Επιθυμούμε, ωστόσο, να καταδείξουμε ότι η συνεχής αναβάθμιση του νομικού οπλοστασίου των κρατών, σε συνδυασμό με τη συναίνεση κοινωνικών κομματιών σε αυτήν ορίζουν το νέο πλαίσιο μέσα στο οποίο είναι επιτρεπτό να εκφράζεται η κοινωνική δυσαρέσκεια. Όλα μπορούν να σταθούν από τη μεριά του κράτους και οτιδήποτε μπορεί να τοποθετηθεί ως στοιχείο. «Δίκαιο» με κυριαρχικούς όρους είναι όσοι χρησιμοποιούν τη βία (γενικά και αόριστα) να πατάσσονται. Σε αυτό όμως μπορούμε να απαντήσουμε. Το δίκαιο δεν το περιμένουμε από κανένα δικαστήριο, κανένα θεσμό και δεν θα μας το ορίσει η εξουσία. Δίκαιο είναι αυτό που οι ίδιοι οι αγωνιζόμενοι αποδίδουν στον αγώνα τους μέσα από τα θέλω και τα οράματά τους. Η ανάλυση της άρθρωσης του κατασταλτικού μηχανισμού είναι αρκετή για να αντιληφθούμε ότι οποιοσδήποτε μπορεί να βρεθεί ανά πάσα ώρα και στιγμή όμηρος του νομικού συστήματος. Σε αυτό δεν μπορούμε να δούμε μια παράλογη, προσωρινή κατάσταση, αλλά την μοναδική ουσία του «δικαίου» που αναγνωρίζουν οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί. Της υποταγής σε αυτούς.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη, όμως, έφερε στην επιφάνεια ένα τεράστιο πλήθος ριζοσπαστικών δυναμικών. Μπροστά στην συνολική σύγκρουση εκείνων των ημερών, το κράτος έπρεπε και πρέπει να διαχειριστεί τη θέληση και την αντίληψη εκείνων που μέσα και από την εξέγερση επέλεξαν να δρουν ενάντια στην καθεστηκυία τάξη. Η κρατική προπαγάνδα υιοθέτησε αιχμές της αντιεξέγερσης. Μιας κατάστασης που όλες οι αντιδραστικές και συντηρητικές δυνάμεις επιτέθηκαν συγκροτημένα στην κοινωνία σε φυσικό και νοητικό επίπεδο, προσπαθώντας να απονοηματοδοτήσουν την ουσία των γεγονότων και της πάλης που διεξάγεται. Για να συμβεί αυτό, πέρα από τον καταιγισμό των πληροφοριών και των σημείων που συγκροτούν το αντιεξεγερτικό δόγμα, έπρεπε να παρουσιαστεί και από τη μεριά της φυσικής καταστολής η «έργο». Από την επίθεση στους μετανάστες (Εφετείο, καταυλισμός στην Πάτρα, Άγιος Παντελεήμονας), την επίθεση σε αγωνιζόμενα κομμάτια και χώρους (καταστολή σε πορείες, στέκι Ρεσάλτο, προφυλάκιση του Μάριου Ζέρβα, αστυνομοκρατία), μέχρι και το κομβικό σημείο της δήθεν εξάρθρωσης της «Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς» και του «Επαναστατικού Αγώνα». Σύντροφοι και αγωνιστές στοχοποιούνται και προφυλακίζονται, λίστες υπόπτων και διωκόμενων δίνονται στη δημοσιότητα από τα κυπατζίδικα σκυλιά. Είναι σαφές ότι η αντιεξέγερση πέραν της προσπάθειας να αποκωδικοποιήσει και να ενσωματώσει το νόημα του Δεκέμβρη, προσπαθεί να βρει και τους νέους τρόπους για την ολοένα και μεγαλύτερα εξάπλωση της καταστολής, απαραίτητης για να διατηρήσει το κράτος στα χέρια του το μονοπώλιο της βίας.
Έχοντας πάρει σαφή και ανυποχώρητη θέση στα χαρακώματα του πολέμου ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, στις τάξεις των από κάτω αυτού του κόσμου, η αλληλεγγύη μας στους αιχμαλώτους συντρόφους είναι δεδομένη, ανεξάρτητα από τις οποιεσδήποτε διαφορές που μπορεί να υπάρχουν με την πολιτική θεώρηση ή και τις πρακτικές κάποιων. Δεν πέφτουμε στην, στημένη από την κυριαρχία, παγίδα της ιεράρχησης και διαχωρισμού των μέσων πάλης, αναγνωρίζοντας τον ένοπλο αγώνα σαν αναπόσπαστο κομμάτι της πολύπλευρης και πολύμορφης επαναστατικής υπόθεσης. Η άρνηση του υπάρχοντος και η επίθεση στον οποιοδήποτε ρυθμιστή του δεν μπορεί να προκαλεί τρόμο παρά μόνο στα ίδια τα στοιχεία που συνθέτουν τον εξουσιαστικό κορμό. Στο ζοφερό τοπίο της καταιγιστικής καθεστωτικής προπαγάνδας, της διάχυτης επιβραβευόμενης ρουφιανιάς και της καταστολής αρθρώνουμε και θα αρθρώνουμε την έμπρακτη αλληλεγγύη μας σε κάθε διωκόμενο κοινωνικό αγωνιστή.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΓΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΟΜΗΡΟΥΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Πέρασμα
συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης