Το τελευταίο διάστημα βλέπουμε ένα κομμάτι από το λεγόμενο ακροδεξιό χώρο, όπως η Χρυσή Αυγή, να προσπαθεί να παρουσιαστεί σαν προστάτης της δημόσιας ζωής, έχοντας την αμέριστη συμμετοχή της αστυνομίας και του κράτους στα πογκρόμ που εξαπέλυσε ενάντια σε μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας. Οι νοσταλγοί του Χίτλερ, μετά την τραγική δολοφονία του 44χρονου Μανώλη Καντάρη στην Αθήνα, βασισμένοι πάνω στο ναζιστικής κατασκευής σκεπτικό τους για τη συλλογική ευθύνη (πολύ απλά ένας μετανάστης έκανε κάτι άρα φταίνε όλοι οι μετανάστες, κατά το ανάλογο μήπως οι Έλληνες βουλευτές κλέβουν άρα όλοι είμαστε κλέφτες;), θέλουν να σπείρουν στους εξαιρετικά ασταθείς καιρούς που ζούμε το φόβο, τη μισαλλοδοξία και το αλληλοφάγωμα όσων βρίσκονται στον πάτο αυτής της κοινωνίας. Το ίδιο παρατηρούμε να αρχίζει να γίνεται και στην πόλη που ζούμε όλοι μας, την Πάτρα. Αόριστες φήμες για βιασμούς αιωρούνται, φρικτά κατασκευάσματα που ακόμη και η ίδια η αστυνομία έχει ήδη απορρίψει. Το σχέδιο απλό και σαφές: αφήνουμε κάτι να υπάρχει, άσχετα για το αν ισχύει ή όχι και παίζουμε το παιχνίδι πάνω σε αυτό. Πολλές φορές αυτό μοιάζει να ξεπερνά ακόμη και το αν ένα γεγονός έχει πραγματικά συμβεί ή όχι. Βέβαια, για να μην τρώμε κουτόχορτο, οι παρακρατικοί ακροδεξιοί έχουν σαφή ρόλο να παίξουν και μόνο τα καλά παιδιά που νοιάζονται για την κοινωνία δεν είναι (πρόσφατα άλλωστε έγινε γνωστή και η σύλληψη του, νονού της νύχτας, υποψήφιου της χρυσής αυγής για την περιφέρεια δυτικής ελλάδας, Χρήστου Ρήγα, για εκτέλεση συμβολαίου θανάτου – σημειωτέον ότι είναι ιδιοκτήτης μπαρ στον Αγ. Παντελεήμονα). Εθνικιστές, φασίστες, νεοναζί, ιστορικά είναι όλο αυτό το κομμάτι που προέρχεται από τα σπλάχνα κάθε χούντας, που προπαγανδίζει ιδεολογικά τη μισαλλοδοξία, τον εθνικισμό, το μιλιταρισμό, την ομοφοβία, το ρατσισμό. Υποστηρικτές ακόμη και του ολοκαυτώματος, είναι αυτοί που, ενώ όλος ο κόσμος βρίσκεται στους δρόμους προσπαθώντας να παλέψει αυτό το αδιέξοδο που η εξουσία τον έχει βάλει, κάνουν τη βρωμοδουλειά που το επίσημο κράτος δεν μπορεί να κάνει, υπό το βάρος της αντίδρασης του κόσμου. Είναι όλοι αυτοί που έχουν βρεθεί απέναντι σε πάμπολλους κοινωνικούς αγώνες, σε απεργίες, φοιτητικές πορείες, εξεγέρσεις. Είναι οι ίδιοι που στο πρόσωπο του Καρατζαφέρη και του ΛΑΟΣ στήριξαν ακόμη και το Μνημόνιο. Πάντα δίπλα δίπλα με την αστυνομία, πάντα στην αγκαλιά του επίσημου κράτους, είναι οι ίδιοι που θα είναι απέναντί μας στις πλατείες όταν εμείς αντιδράσουμε δυναμικά.
Σε καιρούς που μια κοινωνία χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της, που επιτίθενται πάνω στις ζωές και τα δικαιώματά μας, σε καιρούς που βλέπουμε τους ανθρώπους γύρω μας να ξυπνούν, να παλεύουν, να προσπαθούν να βρουν τους τρόπους να αντιδράσουν και να αλληλοβοηθηθούν, πρέπει όλοι μας να ξαναβρούμε τη χαμένη μας κοινωνική και ταξική συνείδηση. Εχθροί μας είναι όσοι διαλύουν χώρες, σκοτώνουν και εκμεταλλεύονται τους λαούς. Κάποιοι από αυτούς τους λαούς ξεριζώθηκαν ακριβώς γιατί στις χώρες τους έχει πολέμους, πολέμους που στήνουνε τα παγκόσμια αφεντικά και πολλές φορές με συμμετοχή της Ελλάδας, όπως στη Λιβύη, στο Αφγανιστάν και αλλού. Όσο όμως παραμένουμε υπνωτισμένοι από ένα αδιόρατο εθνικισμό, από ένα αδιόρατο φόβο για το διπλανό μας, για τη ζωή μας, δε βλέπουμε ότι αυτά είναι χαρτιά που παίζει η εξουσία όποτε τρίζουν τα θεμέλιά της. Σίγουρα υπάρχει εγκληματικότητα αλλά αυτό δε χαρακτηρίζει φυλές και είναι ένα φαινόμενο που προωθείται από το κράτος. Και έσοδα κάτω από το χαλί έχει και δεν έχει και καμιά πρεμούρα να υπάρχουν δουλειές και σπέρνει και τη διχόνοια μεταξύ των εκμεταλλευόμενων. Άλλωστε, όπως είναι γνωστό και επαναεπιβεβαιώνεται κάθε τρεις και λίγο, στα μεγαλύτερα δουλεμπόρια και εμπόρια ναρκωτικών είναι μπλεγμένο το ίδιο το κράτος, από πολιτικούς μέχρι λιμενικούς. Σίγουρα ζούμε σε μια εποχή που δεν υπάρχουν μεροκάματα και δουλειές, αλλά αλήθεια για αυτό ευθύνεται ο μετανάστης που έχουμε δίπλα μας ή όλοι αυτοί που έχουν φάει για εκατονταετίες τον πλούτο που εμείς οι ίδιοι παράγουμε;
Αντίπαλοί μας και πρόβλημα για τις ζωές μας, είναι όσοι έχουν καθοριστεί ως αφέντες μας. Το ίδιο το σύστημα που μπορεί να σπείρει το φόβο, χρησιμοποιώντας τα παρακρατικά του καθάρματα (αυτά που σκότωσαν και τον Τεμπονέρα), που διαλύει τα δικαιώματά μας, που προσπαθεί να στρέψει τον κάθε εξαθλιωμένο και εκμεταλλευόμενο άνθρωπο ενάντια στο διπλανό του, βάζοντας στο μυαλό μας ότι είμαστε διαφορετικοί από τον άνεργο, το συνταξιούχο, το μετανάστη που έχουμε δίπλα μας. Χρέος όλων μας είναι να δούμε τη θέση μας πραγματικά σε αυτόν τον κόσμο και να αντιπαλέψουμε όλα τα δολώματα της εξουσίας παίρνοντας τις ζωές μας στα χέρια μας. Να μιλήσουμε με το διπλανό μας, να βοηθήσει ο ένας τον άλλο, να αντισταθούμε στο φόβο, τη βαρβαρότητα, το ρατσισμό, τους φασίστες. Να οργανωθούμε στις γειτονιές μας, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τους χώρους δουλειάς. Δίπλα μας θα βρούμε πολλούς. Πολλοί θέλουν να παλέψουν και πρώτα οι ίδιοι οι μετανάστες, που ούτε θέλουν ούτε ανέχονται να ζουν σα ζώα. Η ζωή είναι αξιοπρέπεια και αγώνας και αυτό ισχύει για όλους τους ανθρώπους, πλην αυτών που έχουν πραγματικά συμμαχήσει με τα αφεντικά μας και σε αυτούς συγκαταλέγονται και οι φασίστες. Να αντισταθούμε λοιπόν για έναν κόσμο αξιοπρέπειας και ισότητας. Για γειτονιές χαράς και όχι φόβου, να παλέψουμε για τη ζωή μας και όχι για το κατασκευασμένο μίσος της εξουσίας.