«Μπορεί να μας διαψεύσετε… μπορεί ατομικά να μην καταφέρετε να μας καταλάβετε ή να μην αγωνιστείτε κατά την διάρκεια της δικής σας ζωής και εποχής. Μπορεί εσείς οι τωρινοί να μην αγωνιστείτε ποτέ. (Όμως) πρέπει να δώσουμε μάχη να υπάρξουμε, να παραμείνουμε υπαρκτοί, να γίνουμε το μέλλον. Γι’ αυτό απευθυνόμαστε σε σας…»
Γιατί το μέλλον μας, το παρόν μας, είναι η πραγματικότητα της συνάντησης, η αξία της αλληλεγγύης αρνούμενη το γενικευμένο ατομισμό, η χαρά της συλλογικότητας απέναντι στην ήττα, τη θλίψη της πανταχού παρούσας απομόνωσης. Γιατί η κουλτούρα μας προκύπτει απ’ την αναγκαιότητα μιας συνολικής ελευθερίας, μιας συλλογικής αυτοδιάθεσης και αυτοδιαχείρισης των ζωών μας.
Γιατί για εμάς η κάλυψη των αναγκών όλων, των πραγματικών αναγκών και όχι των επίπλαστων, θα έρθει μόνο μέσα απ’ τη κοινοτική διαχείριση υλικών και μη πόρων. Γιατί η μόνη ψευδαίσθηση που εντοπίζουμε είναι η πίστη στην συντήρηση αυτού του κόσμου της επιβίωσης και όχι της ζωής, της μερικής και πάντοτε υπό όρους ελευθερίας.
Επιδιώκουμε να είμαστε ένα κομμάτι του νήματος που συνδέει τους ριζοσπαστικούς αγώνες του παρελθόντος με τους σημερινούς, συνεπείς ως προς αυτούς, τις επιλογές μας και τη ριζοσπαστική σκέψη και δράση. Είναι άλλωστε και ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορούμε να αντιληφθούμε την ίδια μας την υπόσταση μέσα στο σύστημα, πάντα απέναντί του και οπλισμένοι με αποφασιστικότητα και αδιαλλαξία. Κι αυτή μας η στάση πηγάζει αυτούσια μέσα από κάθε βαθμίδα συνειδητοποίησης της πραγματικότητας.
Γνωρίζουμε καλά ότι ο καπιταλιστικός κόσμος και οι αξίες του έχουν εισβάλλει στο μυαλό και το κορμί μας, ζούμε και είμαστε μέσα στις αντιφάσεις που αυτός κυοφορεί. Ακριβώς αυτές θέλουμε να ξεπεράσουμε με το μόνο τρόπο που εμπιστευόμαστε: το συλλογικό.
Πάνω σε αυτήν την βάση επιλέγουμε την οργάνωση του απελευθερωτικού αγώνα από τα κάτω, οριζόντια και αντι-ιεραρχικά, προάγουμε την αυτο-οργάνωση και συνδιαμόρφωση σε κάθε πεδίο κοινωνικής συνύπαρξης. Αναγνωρίζουμε και αξιολογούμε συμμάχους και μέτωπα και καλλιεργούμε διαδραστικές σχέσεις με κάθε ανατρεπτικό κοινωνικό κομμάτι. Αναπτύσσουμε λόγο και δράση για ζητήματα που πηγάζουν από την επικαιρότητα ενώ επιδιώκουμε και την ανάδειξη άλλων. Τα μέσα που χρησιμοποιούμε είναι βγαλμένα από την εμπειρική παρακαταθήκη του παρελθόντος. Δεν έχουμε όμως κανένα δισταγμό μπροστά σε όσα επιτάσσει το μέλλον, να βρούμε σε κάθε περίπτωση νέους τρόπους να συνεχίσουμε την επίθεση στους εξουσιαστικούς μηχανισμούς.
Η πραγματικότητα που περιγράφουμε δεν είναι μια ουτοπία. Υπάρχει και τα ψήγματά της προβάλλονται στο σήμερα, στις συντροφικές σχέσεις μεταξύ των αγωνιζομένων, που χτίζονται στις συλλογικές διαδικασίες και εγχειρήματα, στις σκέψεις που γίνονται πράξεις, στις στιγμές που πλάι-πλάι υπερασπιζόμαστε το ίδιο οδόφραγμα, που ο ένας δίνει στην άλλην την φωτιά ή που τον τραβάει για να τον βγάλει απ’ τους καπνούς.
Ο πόλεμος ενάντια στο υπάρχον δεν περνάει μέσα από κανενός είδους επαναστατική συνταγή παρά μόνο μέσα από το διαρκή και συνεπή αγώνα ενάντια στην διαμεσολάβηση, την διαστρέβλωση και χειραγώγηση των καθεστωτικών ΜΜΕ, ενάντια στην καταστολή που δέχονται οι αγώνες των καταπιεσμένων, ενάντια σε κάθε τι που μας υποδουλώνει, ενάντια στην πίεση και την εκμετάλλευση που προκύπτουν απ’ τις κάθετες, ιεραρχικές, εξουσιαστικές λογικές και τα δίπολα που ξερνάνε (δυνατή-αδύναμη, φυσιολογικός-προβληματικός, υγιής-άρρωστος, ελληνίδα-ξένη, άνδρας-γυναίκα, αφεντικίνα-εργάτρια, ετεροφυλόφιλος-ομοφυλόφιλος).
Ο κόσμος του μέλλοντος που οραματιζόμαστε δεν αποτελεί ένα βέβαιο ενδεχόμενο αλλά μια δυνατότητα, ένα αποτέλεσμα ευρύτερων κοινωνικών μετασχηματισμών. Χωρίς να έχουμε έτοιμες λύσεις, να κατέχουμε απόλυτες αλήθειες και αναμφισβήτητα αξιώματα φιλοδοξούμε να βάλουμε το λιθαράκι μας στο γκρέμισμα του καπιταλιστικού καθεστώτος και στο χτίσιμο του περάσματος στην απελευθερωμένη κοινότητα του αύριο. Προς αυτήν την κατεύθυνση κινούμαστε και σε αυτό το πέρασμα κάνουμε ένα βήμα: Κατάληψη
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.
Για να τσακίσουμε βήμα-βήμα την ιδιοκτησία και κάθε έκφανση της ατομικής κυριότητας πάνω σε όσα δικαιωματικά ανήκουν σε όλους. Για να απογυμνώσουμε τη σήψη ενός κόσμου εμπορεύματος, διαμεσολάβησης, εκπροσώπησης και εκμετάλλευσης. Για την επανάκτηση του χαμένου μας χωροχρόνου, τη συνειδητοποίηση ότι είμαστε ικανοί να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, δημιουργώντας σχέσεις κοινότητας, οργανώνοντας απ’ την αρχή την καθημερινότητά μας.
Η πράξη να καταλάβουμε ένα άδειο, εγκαταλελειμμένο κτήριο, έρχεται να αντιτεθεί στο σύνολο των μορφών της καπιταλιστικής ζωής. Μια κατάληψη, καταρχάς, είναι η από κοινού προσπάθεια ανθρώπων να οργανώσουν τις ζωές τους, το χρόνο τους, την καθημερινή τους κοινότητα. Δεν είναι μια μοιρολατρική θέση η οποία εκφράζει την απογοήτευσή μας για τη ζωή. Δε διαλέγουμε να πάρουμε τα βουνά, ούτε να κλειστούμε σε ένα σπίτι με όσους ταιριάζουν τα χνώτα μας. Είναι η επιλογή, εδώ και τώρα, να αλλάξουμε τις ζωές μας και να διατρανώσουμε αυτή μας τη θέληση, προτείνοντας τους τρόπους και τις επιδιώξεις μας στο κοινωνικό σύνολο. Στην καπιταλιστική πραγματικότητα που ζούμε, βασικό θεμέλιο είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και η ιδιοκτησία. Η οργάνωση των κοινωνιών σε πόλεις και η εμφάνιση των τάξεων οδήγησαν στην κατανομή του χώρου ανάλογα με τη θέση καθενός, για τη διαιώνιση αυτής της θέσης. Η ζωή πήρε τη μορφή ενός πολυεπίπεδου ανταγωνισμού, μιας ατομικής πορείας, μιας προσπάθειας για την απόκτηση αγαθών στην καλύτερη περίπτωση ή απλά για επιβίωση στην χειρότερη. Με την υπερπροσφορά και παραγωγή αγαθών, ο ατομισμός και η ιδιοκτησία έγιναν οι θεμέλιοι λίθοι στην εδραίωση και υπεράσπιση του καπιταλιστικού μοντέλου από τους ίδιους τους εκμεταλλευόμενους πολλές φορές. Η ιδέα δηλαδή ότι αυτό εδώ που ζούμε είναι το μοναδικό σύστημα που μπορεί να υπάρξει και ότι ζωή σημαίνει απόκτηση, συσσώρευση αγαθών, φιλοτομαρισμός, περιχαράκωση όσων μας ανήκουν και μηχανιστική καθημερινότητα. Ε, λοιπόν σε αυτά είμαστε αντίθετοι. Και μείς τα βιώνουμε, αλλά θέλουμε να τα καταστρέψουμε. Παράλληλα με τις πορείες, την οργάνωση, τις εκδηλώσεις, τα σχέδια, τις αφίσες και τα βιβλία, θέλουμε να δημιουργήσουμε χώρους όπου θα μπορούμε ελεύθερα, αντι-ιεραρχικά να οργανώνουμε καθημερινές αντιστάσεις και να φτιάχνουμε τους δικούς μας τρόπους συλλογικής αμφισβήτησης. Στην κατάληψη θα προσπαθούμε πάντα να θέτουμε τα ερωτήματα που μας απασχολούν και να δουλεύουμε τις απαντήσεις στο συλλογικό, κοινωνικό πεδίο. Μαζί θα συζητήσουμε για ένα βιβλίο, μαζί θα βρούμε λύσεις, μαζί θα μαστορέψουμε και θα φτιάξουμε τους χώρους μας.
Τα σπίτια είναι αριθμημένα, κατανεμημένα, μετρημένα για να επιτελούν τη μία ή την άλλη λειτουργία. Τα μυαλά προορισμένα για να μαθαίνουν την μία ή την άλλη ακολουθία σε όποια δουλειά κάνουμε, τα χέρια για να πατούν κουμπιά, να καρφώνουν πρόκες, πάντα το ίδιο, πάντα κάθε μέρα, τα μάτια για να πονούν από τον καθημερινό συρφετό του εικονικού και ιδεολογικού σκουπιδαριού που μας προσφέρεται σε αφθονία. Όλα αυτά τα βαρεθήκαμε. Θέλουμε να ορίζουμε εμείς τον τρόπο που θα ζούμε, να βλέπουμε μόνοι μας το πλέξιμο των σχέσεών μας, να λύνουμε μόνοι μας τα προβλήματα και όχι οι μπάτσοι και οι δικαστές, να υπερασπιζόμαστε την ιδιαιτερότητα και την ικανότητα καθενός και όχι την ατομική του κυριότητα. Να προνοούμε εμείς, όλοι μαζί για τα προβλήματα της ζωής, ψυχολογικά, υλικά, πνευματικά και όχι το κράτος με τους εκπαιδευμένους του υπαλλήλους. Δεν είμαστε πελάτες κανενός και δεν επιθυμούμε να γίνουμε. Είναι βασικό να καταλάβουμε πως έχουμε μπει σε μια ιστορική καμπή, που τα όρια της εκμετάλλευσης και υποδούλωσης των ζωών μας διευρύνονται ραγδαία. Όλες οι εδραιωμένες αντιλήψεις για την ηθική της εργασίας, την αρετή της εργατικότητας, την καταξίωση μέσω αυτών στο κοινωνικό σύνολο και της κατανάλωσης-εικονικής ευτυχίας πρέπει να τελειώσουν. Τα κορμιά και τα μυαλά μας είναι στο χέρι μας να τα ξαναχρησιμοποιήσουμε δημιουργικά, τις απολαβές μας να τις μετράμε όπως θα αποφασίσουμε εμείς και όχι με οικονομίστικους όρους, τα όρια και τις αλήθειες του κόσμου να τα αναδιατυπώσουμε εμείς, μέσα από όσα θα συναντήσουμε και θα αντιμετωπίσουμε.
Γι’αυτό κάνουμε κατάληψη.
Για όλους τους λόγους του κόσμου, που θεωρούμε ότι σε διάφορες στιγμές έχουμε ψηλαφίσει και που η αίσθηση που μας άφησαν πότισε και όπλισε τις επιθυμίες μας. Γιατί είναι πάντα ένα από τα βασικά όπλα των καταπιεσμένων στον αγώνα τους ενάντια στην ύπαρξη της εξουσίας, φυσικής η μη. Στην πορεία αυτή δεν είμαστε μόνοι μας και δεν έχουμε αρχηγούς. Έχουμε την αλληλεγγύη, την ανατρεπτική δράση, τη σκέψη και το μπόλιασμα των ιδεών μας με τα υπόλοιπα καταπιεζόμενα κοινωνικά κομμάτια. Δεν έχουμε εξουσιαστικές δομές, ιεραρχία, ρατσισμό, σεξισμό ή οποιοδήποτε άλλο διαχωριστικό μοντέλο που κατατάσσει τους ανθρώπους. Δεν έχουμε ως αξία το χρήμα, τις εμπορικές συναλλαγές, αλλά προτάσσουμε την αξία χρήσης, την από κοινού προσπάθεια και αλληλοβοήθεια. Δεν έχουμε δυστυχώς όλα όσα θέλουμε, αλλά έχουμε όλη τη θέληση και όλη τη λύσσα για να τα κάνουμε πραγματικότητα. Μια και για πάντα, τα θέλουμε όλα και για όλους.
«Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι κάθε τι καινούργιο βγαίνει μέσα από το παλιό. Και ακόμα περισσότερο ότι οι άνθρωποι με τις ίδιες τους τις πράξεις μετατρέπουν το παρόν τους, σε κριτική του παρελθόντος…»
Πέρασμα
συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης
από το κατειλημμένο Μαραγκοπούλειο (πρώην πικπα) – Γούναρη 102 και Χαραλάμπη