Category: Κείμενα του Περάσματος

 

Το εγκαταλελλειμένο εργοστάσιο της Πειραϊκής – Πατραϊκής, απέναντι από το νέο λιμάνι της Πάτρας είναι ένας χώρος που τα τελευταία δυο χρόνια περίπου χρησιμοποιείται από μετανάστες χωρίς χαρτιά ως πρόχειρο κατάλυμα για την προστασία κυρίως από τις καιρικές συνθήκες. Ο κύριος όγκος των μεταναστών που διέμεναν στο χώρο ήταν άνθρωποι που αναγκάστηκαν να φύγουν απ΄ τις χώρες τους εξαιτίας των πολέμων που συμβαίνουν εκεί ή εξαιτίας της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Η Πάτρα και η Ηγουμενίτσα είναι τα δυο λιμάνια της χώρας από τα οποία αυτοί οι άνθρωποι προσπαθούν να φύγουν προς τη δυτική και βόρεια Ευρώπη αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Δε θα μιλήσουμε σ’ αυτό το κείμενο για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης, για την άγρια καταστολή που δέχονταν από λιμενικούς καθημερινά, τους εμπρησμούς και τους θανάτους μεταναστών που ποτέ δεν απασχόλησαν την “κοινή γνώμη”.

Θα μιλήσουμε όμως για έναν άλλο θάνατο, αυτόν του 29χρονου Θανάση Λαζανά, κατοίκου της περιοχής των Ιτεών που συνέβη τα ξημερώματα της 19ης Μαΐου ύστερα από καυγά με κάποιους μετανάστες και έγινε το επίκεντρο των συζητήσεων για όλη την τοπική (και όχι μόνο) κοινωνία. Το τραγικό αυτό γεγονός έγινε αφορμή για ένα τριήμερο (21-23/5) συγκεντρώσεων και συγκρούσεων έξω από το εργοστάσιο με μπροστάρηδες τους νεκρολάγνους νεοναζί της χρυσής αυγής και μερίδα των κατοίκων της περιοχής. Ρατσιστικός λόγος και πρακτικές, συγκρούσεις μπροστά απ’ την είσοδο του εργοστασίου με σκοπό αυτή η μαινόμενη μάζα να μπει στο εσωτερικό και να κάνει … τι; Πογκρόμ στους μετανάστες, να τους εκδικηθεί όλους για τη δολοφονία, να ξυλοκοπήσει όποιον σκουρόχρωμο βρει μπροστά της; Κυριαρχεί δηλαδή η “λογική” ότι αφού κάποιος δολοφονήθηκε από μετανάστες, τότε ΟΛΟΙ οι μετανάστες είναι δολοφόνοι, κάτι το οποίο είναι ντροπιαστικό και για τη νοημοσύνη όλων αλλά και για τη θέση των ανθρώπων που απευθυνόμαστε ως εκμεταλλευόμενοι, ως εξαθλιωμένοι και πιθανόν ως μελλοντικοί μετανάστες.

Από την πρώτη κιόλας στιγμή, το (παρα)κρατικό νεοναζιστικό κόμμα της χρυσής αυγής έσπευσε να εκμεταλλευτεί την τεταμένη κατάσταση που επικράτησε μετά τη δολοφονία και η οποία θα επικρατούσε μετά από οποιαδήποτε άλλη δολοφονία κι αν συνέβαινε σε μια τοπική κοινωνία, σε μια γειτονιά. Η ειδοποιός διαφορά σ’ αυτή την περίπτωση ήταν ότι θύτες ήταν κάποιοι μετανάστες. Αυτό το γεγονός θέλησε να εκμεταλλευτεί η χρυσή αυγή για να το εξαργυρώσει στις επερχόμενες εκλογές και να βάλει σε εφαρμογή το ρατσιστικό και μισάνθρωπο έργο της επιστρατεύοντας μάλιστα μέλη της και από άλλες πόλεις. Να πείσει ότι για όλα τα δεινά που βασανίζουν τον κόσμο φταίνε οι μετανάστες, οι οποίοι πρέπει να πεθάνουν ή να εκδιωχθούν. Ας μην ξεχνάμε τι συνέβη όταν ο Χίτλερ κατονόμασε ως εχθρούς της κοινωνίας, τους Εβραίους, τους τσιγγάνους, τους ομοφυλόφιλους, τους αριστερούς: κάποια εκατομμύρια ανθρώπων εξοντώθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Την οργή λοιπόν και τον πόνο καπηλεύτηκαν οι κάθε λογής χρυσαυγίτες με σκοπό να εμποτίσουν μεγαλύτερη μερίδα κόσμου με το ρατσιστικό τους δηλητήριο, παρουσιάζοντας τους εαυτούς τους σαν αυτόκλητους σωτήρες, με το πρόσχημα ότι είναι σύμφωνοι με το κοινό περί δικαίου αίσθημα και τη λαϊκή βούληση. Ήταν όμως και μια ευκαιρία για αυτούς που τόσα χρόνια τώρα πηγαίνουν χέρι-χέρι με την αστυνομία συμπληρώνοντας το έργο της, να φανούν σαν αντισυστημικοί. Να φανεί ότι τώρα που είναι και αυτοί κομμάτι του συστήματος, δε διστάζουν να τα βάλουν με το κράτος όσο και όταν τους παίρνει και φυσικά μόνο αν υπάρχει εύφορο έδαφος αγανάκτησης να εκμεταλλευτούν.

Αρκεί λοιπόν ένα γεγονός, όπως η δολοφονία του Λαζανά για να ξεσπάσουν κάποιοι όλη την οργή για την κατάσταση που ζουν με τον πιο μαύρο τρόπο, αποδίδοντας την ευθύνη για το θάνατο συλλογικά, σε όλους τους μετανάστες. Δηλαδή ότι για την ενέργεια εκείνων που σκότωσαν τον 29χρονο, ευθύνονται όλοι οι μετανάστες, κάτι που σαφώς δε θα συνέβαινε στην αντίστροφη περίπτωση, αν ένας ντόπιος είχε δολοφονήσει ένα μετανάστη. Σ’ αυτή την περίπτωση θα ήταν όλοι οι Έλληνες δολοφόνοι; Για μας όχι. Για μας ζυγαριά στο αίμα δεν υπάρχει, υπάρχει όμως το παιχνίδι που παίζεται από κάθε νεκρολάγνο πάνω στην ανθρώπινη απώλεια. Ως αιτία του φόνου ορίστηκε από κάποιους η ύπαρξη των μεταναστών, η απουσία του κράτους και ως λύση η επίθεση απέναντι σε όσους διαμένουν μέσα ή γύρω από την Πειραϊκή – Πατραϊκή.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο όμως παίζουμε το παιχνίδι που φτιάχνουν οι αφέντες μας, οι οποίοι τρίβουν τα χέρια τους όταν εμείς για όλα τα προβλήματα της καθημερινότητάς μας βλέπουμε ως υπεύθυνο το διπλανό μας, τον ξένο, τον άγνωστο, τον απεργό, το διαδηλωτή. Το όλοι εναντίον όλων βρίσκει την εφαρμογή του στο αλληλοφάγωμα ανθρώπων που έχουν πάνω κάτω την ίδια μοίρα. Την ίδια ώρα η εκμετάλλευση συνεχίζει να βαθαίνει, τα μέτρα να περνάνε, η εργασία και οι ζωές μας να υποβαθμίζονται. Συγκεκριμένα στην Πάτρα, στις Ιτιές εδώ και χρόνια, η ανεργία και η υποβάθμιση θέριζαν, προτού εγκατασταθούν οι μετανάστες στην Π-Π. Για μας τα προβλήματα δεν έχουν φυλετική καταγωγή ή πατρίδα. Η εκμετάλλευση και η εξαθλίωση είναι για όλους το ίδιο. Όταν βιώνουμε έναν καθημερινό πόλεμο από τα αφεντικά, αυτός αφορά όλους μας. Όχι μόνο όσους είμαστε από εδώ αλλά όσους ζούμε εδώ.

Η βάση για να μπορέσουμε από κοινού όλοι να αντιπαλέψουμε τα προβλήματα μας και να οικοδομήσουμε μια άλλη καθημερινότητα είναι η αλληλεγγύη. Μεταξύ όλων των καταπιεσμένων. Μεταξύ όσων έχουν τα ίδια συμφέροντα, ζουν σε παρόμοιες συνθήκες, τους επιφυλάσσεται το ίδιο μέλλον. Μεταξύ όλων αυτών που η αγωνία τους έχει να κάνει με την ίδια την επιβίωση. Είτε παλεύεις να μπεις σε ένα καράβι για την Ευρώπη, να βρεις στέγη σε εγκαταλελλειμένα κτήρια, είτε παλεύεις για το καθημερινό μεροκάματο, οι διαφορές είναι μηδαμινές. Αλληλεγγύη λοιπόν, χωρίς όρους εθνικούς, φυλετικούς, θρησκεύματος, καταγωγής. Μια αλληλεγγύη που δε μπαίνει σε ζυγαριά, που δεν είναι από φιλανθρωπία, ούτε από κάποιους που δεν έχουν τι να κάνουν στη ζωή τους ή που έχουν λύσει όλα τους τα προβλήματα. Είναι μια σχέση που διέπει τη ζωή και την καθημερινότητα με τους διπλανούς μας. Βρίσκεται στους κοινωνικούς – ταξικούς αγώνες, στις γειτονιές, στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, στις απεργίες, στις πορείες, στην αλληλοϋποστήριξη. Είναι η προσπάθεια για επικοινωνία, η υλική, πολιτική, ψυχική στήριξη σε όσους την έχουν ανάγκη στη βάση της ισότητας, της αλληλοβοήθειας, του σεβασμού, της εμπιστοσύνης.

Σίγουρα η αλληλεγγύη μας δε χωρά τα αφεντικά, και τους υπερασπιστές τους, όπως είναι οι φασίστες. Δε χωρούν όμως και οι μαφίες, τα δουλεμπόρια, η καταναγκαστική πορνεία και το εμπόριο ναρκωτικών. Συμβαίνει πολλές φορές όμως άνθρωποι που έχουν την ίδια ταξική θέση να λειτουργούν με εξουσιαστικό τρόπο προς τον διπλανό τους, π.χ. “σπρώχνοντας στην αγορά” ναρκωτικά, πόρνες (μετανάστριες ή ντόπιες), κάνοντας δουλειές για μπράβους ή για τη μαφία. Πιο καθημερινά παραδείγματα θα ήταν αυτό του εργάτη που γυρνά σπίτι και δέρνει τη γυναίκα του ή κάποιου που μετά από καυγά σκοτώνει το γείτονά του. Οποιαδήποτε τέτοια συμπεριφορά είναι εχθρική προς το περιεχόμενο και τη φύση ενός αγώνα ενάντια στο υπάρχον κοινωνικοπολιτικό σύστημα, ενάντια στην εξουσία και όλες της τις εκφάνσεις. Και είναι εχθρική ανεξάρτητα από την εθνικότητα ή την πατρίδα εκείνου που παρουσιάζει αυτή την συμπεριφορά.

Για τους από κάτω αυτού του κόσμου, ντόπιους και ξένους, ο αγώνας είναι καθημερινός και πολύπλευρος. Αγώνας για επιβίωση, ενάντια στην εξαθλίωση, το αλληλοφάγωμα, ενάντια στους εκμεταλλευτές μας, για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση. Ο αγώνας παίρνει σάρκα και οστά μέσα από κοινότητες ανθρώπων με όχημά τους την αυτοοργάνωση και γνώμονα την ισότητα και την αλληλεγγύη. Αναγνωρίζοντας τη θέση μας σ’ αυτόν τον κόσμο απ΄ την πλευρά των εκμεταλλευόμενων, στεκόμαστε αλληλέγγυοι-ες στον καθημερινό αγώνα των μεταναστών για επιβίωση, για μια καλύτερη ζωή. Στο πλευρό καθενός και καθεμιάς που αντιστέκεται στην λεηλασία της ζωής του, των ζωών μας. Ο ένας πλάι στην άλλη κι όχι όλοι εναντίον όλων. Όλοι όμως μαζί συνειδητά ενάντια σ’ αυτούς που θέλουν να μας διαιρέσουν και να μας πείσουν ότι για να επιβιώσουμε πρέπει να φάμε το διπλανό μας.

Να μην αφήσουμε χώρο για το φόβο, τους φασίστες και το αλληλοφάγωμα στις γειτονιές μας
Αλληλεγγύη μεταξύ όλων των καταπιεσμένων για να ξανακερδίσουμε τις ζωές μας

Attachment	Size
lazana	129.9 KB

 

 

 

ΟΤΑΝ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΑΠΟΚΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΔΙΠΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙΣ ΟΤΙ Ο ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ “ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΑΚΡΩΝ” ΑΛΛΑ ΥΠΟΘΕΣΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ

Στις 12 Μάρτη η νεοναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή άνοιξε τα γραφεία της στην Πάτρα. Τη Δευτέρα 19 Μαρτίου πραγματοποίησε κάποιου τύπου “πορεία”, πιθανότατα ως απάντηση στο σπάσιμο των γραφείων τους από αντιφασίστες-τριες. Να σημειώσουμε ότι η εν λόγω “πορεία” αποτελείτο από κάποιες δεκάδες φασίστες που φορούσαν κράνη, κρατούσαν καδρόνια και ήταν παραταγμένοι σε τριάδες εν είδει στρατιωτικής φάλαγγας. Μεταξύ τους βρίσκονταν ηγετικά στελέχη της Χ.Α. από την Αθήνα και κάποιος σημαντικός αριθμός φασιστών από άλλες πόλεις. Αφού αρχικά συγκεντρώθηκαν στα γραφεία τους και χαιρέτησαν ναζιστικά σαν γνήσιοι πολιτικοί απόγονοι του Χίτλερ, κινήθηκαν προς την πλατεία Ομονοίας όπου και ολοκλήρωσαν το τηλεοπτικό τους σόου, στη θέα μερικών αποφασισμένων ανθρώπων που τους έφραξαν το δρόμο. Οι νεοναζί επιχείρησαν μια επίδειξη ανύπαρκτης μιλιταριστικής ισχύος που κάλυψε συνολικά μια απόσταση δύο οικοδομικών τετραγώνων, αγκαλιά με ρεπόρτερ και εν μέσω πολλών φωτογραφικών φλας. Μάλιστα, αφού μας αντίκρισαν, άνοιξαν το ένα ρεύμα της Γούναρη, αφήνοντας χώρο στην κλούβα των ΜΑΤ να διασχίσει την παράταξη τους και να αναπτυχθεί. Εμείς, το Πέρασμα από το κατειλημμένο Μαραγκοπούλειο και αρκετοί σύντροφοι και συντρόφισσες, επιλέξαμε να τους ανακόψουμε κλείνοντας τον δρόμο με κάδους και να τους αντιμετωπίσουμε με κάθε μέσο που έχουμε διαθέσιμο και κρίνουμε αναγκαίο. Η μηδενική ανοχή στην παρουσία και μόνο της παρακρατικής αυτής εφεδρείας στην γειτονιά μας αποτελεί αδιαπραγμάτευτο κομμάτι της πολιτικής μας συγκρότησης και δράσης. Ο ξεκάθαρος δε ρόλος μας, τόσο κοινωνικά όσο και πιο “χειροπιαστά” είναι να σταματήσουμε και να πατάξουμε κάθε, σπασμωδική ή μη, προσπάθεια διάδοσης του εθνικιστικού – ναζιστικού καρκινώματος. Στις γειτονιές μας δεν υπάρχει χώρος για αλληλοφάγωμα, ρατσιστικό μίσος και μισαλλοδοξία. Υπάρχει έδαφος για δημιουργία, αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια, έδαφος για άνθιση από κοινού αγώνων των καταπιεσμένων ενάντια στους δυνάστες τους και τους ένστολους ή μη υπαλλήλους αυτών.

Μέσα στο περιβάλλον που ζούμε, της επίθεσης πάνω στις ζωές και τα δικαιώματά μας, της εξαθλίωσης, της πείνας, της ανεργίας, σχηματισμοί όπως η Χρυσή Αυγή έρχονται να σπείρουν τον ψευτοαντιστασιακό τους λόγο. Η Χρυσή Αυγή όμως δεν είναι άλλο ένα νόμιμο πολιτικό κόμμα. Είναι νεοναζιστική οργάνωση που τώρα, με τη βοήθεια της αστυνομίας και των ΜΜΕ (οι αναφορές στο όνομά τους και η φύλαξη των γραφείων τους είναι προφανής) προσπαθεί να εδραιωθεί με στόχο την ένταξή της στο κοινοβούλιο. Σε καιρούς γενικευμένης ανασφάλειας, άλλωστε, είναι προς όφελος των αφεντικών να χρησιμοποιήσουν και να προωθήσουν κάθε γκρούπα που σπέρνει τον ολοκληρωτικό και αποπροσανατολιστικό της λόγο. Για να το επιτύχει, λοιπόν αυτό, παρουσιάζεται σαν ένα πατριωτικό, λαϊκό, εθνικιστικό κίνημα. Βάζοντας σημεία αιχμής τη δήθεν καθαρότητά της απέναντι στο σάπιο πολιτικό σύστημα, τον αντιμνημονιακό αγώνα και τη καταδίκη των προδοτών πολιτικών που οδήγησαν τον τόπο στην καταστροφή. Εμφανίζονται σα να ‘ναι οι εγγυητές της “τάξης και ασφάλειας” στις γειτονιές, κάτι που βέβαια σημαίνει τη παρουσία τους ως τάγματα εφόδου δίπλα στην αστυνομία, απέναντι σε όποιον δεν ταιριάζει στη καθαρότητά τους. Επικεντρώνουν στην εγκληματικότητα, το μικροεμπόριο, στοχεύοντας τους μετανάστες βιοπαλαιστές σαν κομμάτι που ευθύνεται για τη κρίση. Θέλουν να σπείρουν το μισαλλόδοξο φασιστικό και ρατσιστικό τους λόγο σε κοινωνικά κομμάτια που βιώνουν στο πετσί τους τον πόλεμο των αφεντικών. Για να θεωρήσουμε τελικά, πως για την καταστροφή των ζωών μας φταίνε οι διπλανοί μας που δεν μας αρέσει η φάτσα ή το χρώμα τους, οι κακοί πολιτικοί, οι κακοί πατριώτες και όχι το ίδιο το σύστημα εκμετάλλευσης, ο καπιταλισμός. Ο εθνικισμός ήταν και είναι το ναρκωτικό που τα ίδια τα αφεντικά χύνουν στα μυαλά των καταπιεσμένων, για να φαγωθούμε μεταξύ μας. Ο κοινωνικός κανιβαλισμός πρέπει να αντικαταστήσει την αλληλεγγύη μεταξύ όλων μας, ταυτόχρονα με την προσπάθεια του κράτους να τσακίσει τις αντιστάσεις, να σπείρει την καταστολή.

Σε όλα αυτά, η Χρυσή Αυγή και κάθε παρακρατικό φασιστικό κατάλοιπο θα παίξει το ρόλο του, όπως το έχει κάνει και στο παρελθόν. Ιστορικά και μόνο, είναι τα παιδιά των γερμανοτσολιάδων, του Μεταξά, των ταγματασφαλιτών, της χούντας των συνταγματαρχών. Το νήμα της πορείας τους φτάνει μέχρι και τις ημέρες μας. Παρακρατικοί της χρυσής αυγής και του ελληνικού ακροδεξιού χώρου έχουν παρευρεθεί στη σφαγή της Σρεμπρένιτσα (το μεγαλύτερο έγκλημα πολέμου μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο). Για να μην ξεχνιόμαστε να θυμίσουμε ότι ο αρχηγός της χρυσής αυγής μιχαλολιάκος είχε συλληφθεί και κατηγορηθεί τη δεκαετία του ’70 σαν μέλος ακροδεξιάς οργάνωσης που τοποθετούσε “ορφανές” βόμβες για να δημιουργήσει αντικομμουνιστικό κλίμα, ενώ σε έγγραφο της ΚΥΠ, την δεκαετία του ’80 εμφανίζεται ως έμμισθος συνεργάτης της. Η οργάνωση αυτή έχει και διασυνδέσεις με το οργανωμένο έγκλημα και την μαφία. Ο υποψήφιός της για την περιφέρεια δυτικής ελλάδας Χρήστος Ρήγας έχει συλληφθεί για μια διπλή δολοφονία κατόπιν συμβολαίου θανάτου ενώ είναι γνωστός σαν μέλος κυκλώματος εκβιαστών της νύχτας. Επίσης είναι ιδιοκτήτης ενός καφέ που αποτελεί ορμητήριο των τραμπούκων στην περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα. Το πρωτοπαλίκαρο της ομάδας Ρήγα, ο Χρήστος Λουκόπουλος, έχει ομολογήσει ότι τοποθέτησε ισχυρό εκρηκτικό μηχανισμό στο πρώην “Ξενία” στην Πάρνηθα, σε χώρο που πραγματοποιήθηκε διήμερο εκδηλώσεων ενάντια στην λεηλασία και την καταστροφή του βουνού. Τα μέλη της Χρυσής Αυγής είναι υπεύθυνα για ένα πλήθος επιθέσεων τόσο σε κοινωνικούς αγωνιστές και στέκια – καταλήψεις όσο και σε μετανάστες. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε το πογκρόμ και τα μαχαιρώματα στο κέντρο της Αθήνας ενάντια σε μετανάστες και πρόσφυγες μετά την δολοφονία του Μανώλη Καντάρη. Οι χρυσαυγίτες είναι εμπροσθοφυλακή της μισαλλοδοξίας, είναι τα τάγματα εφόδου της αστυνομίας όταν το κράτος θέλει να κάνει αλλιώς τις βρωμοδουλειές του, είναι και θα είναι διαχρονικά τα μαντρόσκυλα των αφεντικών.

Αντίθετα σε αυτά, όλοι πρέπει να επιτεθούμε στον εθνικιστικό λόγο και πρακτική καθημερινά, σε κάθε χώρο. Οι αλήτες πολιτικοί δεν είναι προδότες, γιατί δεν πρόδωσαν καμία χώρα. Ο καπιταλισμός δε γνωρίζει σύνορα, όπως και η εκμετάλλευση και η φτώχεια. Ρόλος τους είναι σε κάθε γωνιά του πλανήτη, σε κάθε κράτος να υλοποιούν τις αποφάσεις των καπιταλιστών. Σε κάθε γωνιά του πλανήτη, τη βαρβαρότητα τη βιώνουμε εμείς, οι εργάτες-τριες, οι άνεργοι-ες, οι καταπιεσμένοι-ες αυτού του κόσμου. Κανένα σενάριο συνωμοσίας δε μπορεί να καλύψει όσα είναι πρόδηλα. Για τα προβλήματά μας δε φταίει κανένας γερμανός, εβραίος, ή ξεπουλημένος έλληνας προδότης. Για τη φτώχεια και την εξαθλίωση δεν φταίει κανένας συνάνθρωπός μας που παλεύει για την επιβίωση. Φταίνε οι καπιταλιστές, που φυσικά θα χρησιμοποιήσουν όλα τα όπλα τους για να αποκρύψουν την ουσία της κρίσης, ένα από τα οποία είναι και ο εθνικισμός.

Τα μέτρα απέναντι στις ζωές μας υπαγορεύονται για ένα και μόνο λόγο: Για τη συνέχιση του καπιταλισμού, για το ξεπέρασμα της κρίσης του, που είναι αυτή τη στιγμή τόσο βαθιά σε όλον τον κόσμο. Αυτό θα πρέπει να περάσει από πάνω μας, από όλους τους καταπιεσμένους-ες. Σε ένα δεύτερο επίπεδο αποπροσανατολισμού, τα αφεντικά μέσα από τα ΜΜΕ θέλουν να παρουσιάσουν στα πρόσωπα όσων αγωνίζονται (απεργών, συνδικαλιστών, αναρχικών, όσων με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θέλουν να συγκρουστούν) ότι αυτοί ευθύνονται για την κατάσταση που ζούμε. Γιατί χαλάνε τη μόστρα της χώρας, γιατί οι απεργίες και οι πορείες σταματούν το εμπόριο, γιατί οι μετανάστες φταίνε που δεν έχουμε δουλειές, γιατί οι άστεγοι δεν μπορούν να υπάρχουν στις πλατείες. Γιατί η συνθήκη που βολεύει την εξουσία απέναντι στην κοινωνική οργή, την εξαθλίωση, τη φτώχεια είναι η ένταση της καταστολής, το αλληλοφάγωμα, ο εθνικισμός, η μετατόπιση της κοινωνικής οργής σε ιδεολογήματα που τελικά υποστηρίζουν το υπάρχον σύστημα εκμετάλλευσης, όπως η ρητορεία περί σωτηρίας της πατρίδας.

Η Χρυσή Αυγή, οι φασίστες και κάθε λογής παρακρατικοί είναι δεκανίκι των αφεντικών, κομμάτι του κράτους, αυτοί που θα βρεθούν απέναντι στην κοινωνική έκρηξη, σαν αγανακτισμένοι πολίτες, καταστηματάρχες, εξαγριωμένοι πατριώτες. Γιατί ήταν, είναι και θα είναι εχθροί της ελευθερίας, νοσταλγοί του ναζισμού, οπαδοί και τιμητές κάθε μιλιταρισμού, ολοκληρωτισμού, ιδεολογίας που προωθεί μισάνθρωπες αντιλήψεις. Ήταν, είναι και θα είναι αυτοί που διαχωρίζουν τους ανθρώπους με βάση τη φυλή, το χρώμα, την καταγωγή, τη σεξουαλική προτίμηση, τη διανοητική δυνατότητα.

Ενώ πυκνώνει η υλική και ψυχική εξαθλίωση που ξερνάει αυτό το σύστημα, ολοένα περισσότεροι καταπιεσμένοι έρχονται αντιμέτωποι με τις δικές τους εσφαλμένες προσδοκίες. Η υλική ευμάρεια μέσω της ατομικής επιτυχίας γίνεται αντιληπτή ως αυτό που ήταν πάντα: ένα φάντασμα. Έτσι, αν η εξαθλίωση φαντάζει ως η μόνη προοπτική τότε ο κοινωνικός κανιβαλισμός αποτελεί το καλύτερο εργαλείο για να την εμπεδώσουν όλοι οι από κάτω. Το λέμε ξεκάθαρα: όσο υπάρχει ανέχεια και πείνα θα υπάρχει και “εγκληματικότητα”, και αυτό δεν αποτελεί βαρβαρότητα. Γιατί βαρβαρότητα είναι η ίδια η ύπαρξη ενός συστήματος που καταφέρνει να στρέφει αυτούς που “δεν τη βγάζουν καθόλου” εναντίον αυτών που “ίσα που τη βγάζουν”. Η υιοθέτηση πλαστών διαχωρισμών ανάμεσα σε έλληνες και ξένους, εργαζόμενους και άνεργους το μόνο που αποφέρει είναι η συσκότιση του κυρίαρχου διαχωρισμού μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων. Ο στόχος των κυρίαρχων είναι ένας: να ζήσουμε σαν δούλοι. Από κει και πέρα, ο μόνος τρόπος για να μην ζήσουμε έτσι είναι ο καθημερινός αγώνας ενάντια στους ταξικούς μας εχθρούς. Να καταστρέψουμε τις σχέσεις εκμετάλλευσης και καταπίεσης και να δημιουργήσουμε σχέσεις αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας σε κάθε κοινωνικό χώρο. Να μην αφήσουμε το δηλητήριο του ρατσισμού και του φόβου να εξαπλωθεί στις γειτονιές μας. Να δημιουργήσουμε πλέγμα ανάσχεσης της βαρβαρότητας δημιουργώντας εστίες συλλογικής αντίστασης και επίθεσης στην καπιταλιστική μηχανή.

ΝΑ ΛΑΒΟΥΜΕ ΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΜΑΧΗΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΝΑΛΟΓΟΥΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΜΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΑΜΙΣΘΟΥΣ ΦΡΟΥΡΟΥΣ ΤΟΥ

Attachment	Size
giaxa	1.06 MB

 

 

Στις 12 Φλεβάρη, ημέρα ψήφισης του δεύτερου μνημονίου, δηλαδή μιας σειράς οικονομικών, ασφαλιστικών, φορολογικών μέτρων που υποβαθμίζουν ακόμα περισσότερο τις ζωές μας, πλήθος διαδηλωτών από νωρίς το απόγευμα άρχισε να κατακλύζει τους δρόμους γύρω από το Σύνταγμα με σκοπό την προσέγγισή του. Ύστερα από μια διήμερη απεργιακή κινητοποίηση όπου η προσέλευση του κόσμου δεν ήταν η αναμενόμενη, εκείνη την ημέρα ο αριθμός των διαδηλωτών ήταν εντυπωσιακός. Οι προθέσεις του κράτους έγιναν φανερές πριν καν φτάσει η ώρα συγκέντρωσης, με την εκτεταμένη χρήση χημικών από τα σκυλιά του και ένα ανελέητο κυνήγι στους γύρω δρόμους. Κινήσεις που αποσκοπούσαν στη διάλυση των συγκεντρωμένων μεταφέροντας έτσι μια πλασματική εικόνα, πως η ανταπόκριση στα καλέσματα για αντίσταση στην περαιτέρω εξαθλίωσή μας ήταν μηδαμινή και το σύνολο της κοινωνίας είχε επιλέξει τη συναίνεση.

Απέναντι σε αυτό το ψευτοδίπολο “συναίνεση ή χρεοκοπία” εκείνη την ημέρα δόθηκε μια απάντηση, με τους διαδηλωτές να παραμένουν και να μην υποχωρούν για ώρες από τους δρόμους παρά την απροκάλυπτη και συνεχή επίθεση των κατασταλτικών δυνάμεων. Η βία που ασκήθηκε από ένα κομμάτι του πλήθους ήταν μια μικρή ανταπόδοση της βίας που γεννάει καθημερινά το σύστημα. Ήταν μια έκφραση ταξικού μίσους από πλευράς ενός ετερόκλητου κόσμου που αποτελούνταν από εργαζόμενους, ανέργους, μετανάστες, νεολαίους. H πραγματοποίηση επιθέσεων σε στόχους σύμβολα εκμετάλλευσης (τράπεζες, πολυεθνικές εταιρείες, ενεχυροδανειστήρια, υπουργεία), η δημιουργία οδοφραγμάτων, οι πολύωρες οδομαχίες, οι καταστροφές και οι λεηλασίες εμπορευμάτων, συνθέτουν ένα εξεγερσιακό κλίμα. Στο δρόμο λοιπόν ούτε “προβοκάτορες” ούτε “παρακρατικοί” βρίσκονταν όπως χαρακτηριστικά ανέφεραν τα δελτία των 8, αλλά κομμάτια της κοινωνίας που μπροστά στην καταβαράθρωση των ζωών μας αντέταξαν την επίθεση σε υλικούς και μη στόχους που ευθύνονται για την διαιώνιση της εκμετάλλευσης, της φτώχιας και της ανέχειας.

Ο απολογισμός της καταστολής 170 προσαγωγές και 79 συλλήψεις. Από κει και πέρα οι μπάτσοι σε συνεργασία με τις δικαστικές αρχές επέλεξαν από το πλήθος των συλληφθέντων πέντε στους οποίους απέδωσαν κακουργηματικές πράξεις και τους προφυλάκισαν με συνοπτικές διαδικασίες. Να σημειώσουμε εδώ ότι τα κακουργήματα αφορούν και τον περιβόητο «κουκουλονόμο». Η ρητορική του Σαμαρά «θα τους βγάλουμε τις κουκούλες» παίρνει υλική υπόσταση και πριν βγει δικαστική απόφαση αναγορεύονται ένοχοι και εγκληματίες ενώ η αστυνομία δημοσιεύει φωτογραφίες τους και προσωπικά δεδομένα. Η διαπόμπευσή τους συμπληρώνεται με τα media τα οποία αναπαράγοντας τα αστυνομικά σενάρια βρίσκουν τους πολυπόθητους υπεύθυνους για το κάψιμο του κέντρου της Αθήνας. Η διαπόμπευσή τους θυμίζει τη θεσμική συμπεριφορά απέναντι σε κατηγορούμενους για υποθέσεις «τρομοκρατίας». Η κοινωνία έτσι και αλλιώς έχει συνηθίσει να της παρουσιάζονται μέσω της τηλεόρασης ποιοι είναι οι επικίνδυνοι γι’αυτήν, που τώρα πλέον είναι «οι βίαιοι διαδηλωτές και οι μετανάστες που λεηλατούν». Σκοπός είναι ο τηλεθατής να ενσωματώσει φοβικά σύνδρομα ενώ παράλληλα καλείται και να ρουφιανέψει από τον καναπέ του καθώς του παρουσιάζονται φωτογραφίες από τις συγκρούσεις και video από λεηλασία οπλοπωλείου. Μέθοδοι που θυμίζουν την καταστολή του Αγγλικού κράτους απέναντι στην εξέγερση των εξαθλιωμένων του. Μέσω των πέντε προφυλακισμένων οι μπάτσοι σκιαγραφούν προφίλ, συμπυκνώνοντας στο πρόσωπό τους τούς «συνήθεις υπόπτους» και αναπαράγουν κυριαρχικά στερεότυπα. Σαν παράδειγμα ο προφυλακισμένος μετανάστης από την Παλαιστίνη κατηγορείται ως υπεύθυνος για τις λεηλασίες και τις κλοπές, και οι άλλοι τέσσερις διαδηλωτές είναι άντρες από 20 μέχρι 40, οι δύο με μακριά μαλλιά, «παιδιά της διπλανής πόρτας», ενώ ένας συμμετέχει σε αυτοοργανωμένο κοινωνικό εγχείρημα (εκείνη την ημέρα κρατούσε το πανό της λαικής συνέλευσης Αγίας Παρασκευής). Μετά από δύο μέρες έρχονται να προστεθούν κι ένας μετανάστης δεύτερης γενιάς που κατηγορείται ότι πουλούσε κλοπιμαία και μια ανήλικη κοπέλα της οποίας οι φωτογραφίες δε θα δημοσιευθούν, ακριβώς για να αποκατασταθεί και ενισχυθεί το δημοκρατικό προσωπείο των νέων κατασταλτικών επιλογών.

Με λίγα λόγια προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτοί που το βράδυ της Κυριακής επέλεξαν να διαδηλώσουν να συγκρουστούν και να διεκδικήσουν δεν είναι κομμάτια της κοινωνίας αλλά περιθώριο και καλώς διώκονται .Στο δίπολο λοιπόν που εκβιαστικά βάζουν εμείς τους απαντάμε: Στην καλοσχεδιασμένη προπαγάνδα σας εμείς θα είμαστε το περιθώριο, σκοπεύουμε όμως να πιάσουμε όλη τη σελίδα. Δεν είμαστε πολίτες σας, η ατομική και κοινωνική απελευθέρωση είναι μονάχα δική μας υπόθεση και στη δικία μας σελίδα περιθώρια για εσάς δε υπάρχουν.

Η προφυλάκιση των διαδηλωτών και η διαπόμπευσή τους δεν πρέπει να νοηματοδοτηθούν σαν εξαίρεση στον κανόνα, αντιθέτως έρχονται να συμπληρώσουν, να ενισχύσουν και να προωθήσουν το κατασταλτικό σχέδιο σε προδιαγεγραμμένες κατευθυντήριες γραμμές. Δε μπορούμε να το αντιληφθούμε έξω από τις απεργίες που κρίνονται παράνομες και καταχρηστικές. Έξω από τους νέους αντιτρομοκρατικούς νόμους και το νομικό πλαίσιο που συνεχώς σκληραίνει και διευρύνεται (όπως στην περίπτωση της κατάληψης αλληλεγγύης στον Επαναστατικό Αγώνα στον flash fm και της σύλληψης συντρόφων/συντροφισσών με την κατηγορία του «εγκωμιασμού τρομοκρατικών πράξεων»). Έξω από το υπάρχον κάλεσμα για θεσμική συστράτευση στο πλευρό της κυριαρχίας, όπως στο 2ο Λύκειο Κιλκίς όπου διευθυντής γυμνασίου απέβαλε 68 μαθητές επειδή συμμετείχαν σε πορεία ενάντια στα μεταλλεία χρυσού. Έξω από τις αναγγελίες και τη «διαβούλευση» για τα νέα μέτρα στις διαδηλώσεις (άδεια για πραγματοποίηση και δήλωση υπευθύνου οργάνωσης διαδήλωσης). Ο κοινωνικός έλεγχος και η καταστολή είναι ρευστές διαδικασίες με τη συνεχή τάση να εισβάλλουν σε όλο και περισσότερα κοινωνικά πεδία, να εξαπλώνονται, να ανιχνεύουν κοινωνικές αντιστάσεις και όταν τις βρίσκουν αδύναμες, να παγιώνονται. Δηλαδή, σαν παράδειγμα, η πρακτική δημόσιας διαπόμπευσης διαδηλωτών αν δε συναντήσει κοινωνική κατακραυγή και δυναμικές αντιστάσεις θα παγιωθεί ως συνήθης πρακτική.

Αυτό που λέμε είναι ότι οι προφυλακισμένοι διαδηλωτές στις 12 Φλεβάρη είναι φυλακή ακριβώς για παραδειγματισμό μας, για να εγκολπώσει ο καθένας το φόβο να αγωνιστεί, να διεκδικήσει το δίκιο του, πέρα από τις προσταγές των κυρίαρχων. Σου λένε ξεκάθαρα ότι αν θες να κατέβεις στο δρόμο να διαδηλώσεις πρέπει να ξέρεις ότι πέρα από το γκλοπ του μπάτσου και τους τόνους χημικών που εκτοξεύουν θα έχεις να αντιμετωπίσεις και την πιθανότητα να καταλήξεις φυλακή με τη μούρη σου σε όλα τα κανάλια, αντιμετωπίζοντας ως άμεση συνέπεια την κοινωνική και ψυχολογική σου διάλυση, της οικογένειας και του περίγυρού σου.

Το καθεστώς και οι υπηρέτες του θέλουν να διδάξουν και να επιβάλλουν τον «ορθό και δημοκρατικό» τρόπο διαμαρτυρίας, ουσιαστικά τον πιο ακίνδυνο για αυτούς. Να μην υπάρχει κανένα ψήγμα ανατροπής του καπιταλισμού και αμφισβήτησης της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων: Αν θες να διαμαρτυρηθείς υπάρχουν οι περίπατοι των θεσμικών φορέων στο κέντρο της κάθε πόλης και οι υπερπροβαλλόμενες αγανακτισμένες μούτζες. Αν θες να υπερασπιστείς τα ταξικά σου συμφέροντα μην ανησυχείς, η ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ τα έχουν αναλάβει. Αν θες να προσφέρεις στους συνανθρώπους σου υπάρχουν κάθε είδους ΜΚΟ, «κινήματα» των -istas και η εκκλησία. Αν θες λύσεις για τα προβλήματά σου τρέξε στα κομματικά γραφεία και στις εκλογικές εκτονώσεις.

Όμως είναι στο χέρι όσων αντιστέκονται και αγωνίζονται να συγκροτήσουν κοινωνικά αναχώματα απέναντι στους κυριαρχικούς σχεδιασμούς, να ξεκαθαρίσουν συμμάχους και εχθρούς και να αφήσουν την προβοκατορολογία στους δημοσιογράφους, να απομονώσουν όχι αγωνιστές αλλά κάθε φωνή που βρίσκει λύσεις εντός του αστικού κοινοβουλευτικού πλαισίου. Xρειάζεται να διαρρηχθεί κάθε σχέση με διαμεσολαβητές και “ειδικούς” της επανάστασης και η πολυπόθητη επικοινωνία και δράση των “από τα κάτω” πρέπει να γίνει ελεύθερα και συλλογικά.

Για μας η εξέγερση νοηματοδοτείται στη πραγμάτωση της αντίστασης στο δρόμο. Αποτελεί την επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου και την επίθεση σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης, στον πλούτο των κυρίαρχων, σε κάθε κρατική και θεσμική εξουσία. Η απόδραση από την κανονικότητα θα γίνει η αφετηρία για την ανατροπή του υπάρχοντος σε κάθε του έκφανση. Θα δημιουργήσει συνθήκες που θα σχετίζονται άμεσα με τις πραγματικές μας ανάγκες και θα έρχονται σε ρήξη με τα τωρινά πρότυπα διαβίωσης. Ο καθημερινός αγώνας θα θέσει τις βάσεις για την επαναπροσδιορισμό της ίδιας μας της ζωής και τη δημιουργία δομών που θα εκτείνονται στο διηνεκές αποτελώντας προεικόνιση μιας κοινωνίας δίχως αφεντικά, τάξεις και ιεραρχίες.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ 5 ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 12 ΦΛΕΒΑΡΗ, ΗΜΕΡΑ ΨΗΦΙΣΗΣ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ 2
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ

Attachment	Size
12flevari	105.26 KB

 

 

Το παλιό εργοστάσιο της πειραϊκής – πατραϊκής είναι μια τεράστια έκταση εγκαταλειμμένων κτισμάτων ακριβώς απέναντι απ’ την τελευταία είσοδο – έξοδο του νέου λιμανιού της Πάτρας. Σ’ αυτό το χώρο, τους τελευταίους μήνες έχουν βρει «στέγη» μερικές εκατοντάδες μεταναστών από το Αφγανιστάν, το Σουδάν και κάποιοι λίγοι από Αλγερία, Σομαλία και Μαρόκο. Είναι ένα διάτρητο σπίτι για κάποιους που καθημερινά αναζητούν μια έξοδο από τη χώρα μέσω του λιμανιού και μια καινούρια ζωή.

Όμως το λιμάνι όσο κι αν είναι καθημερινό όνειρο κι επιδίωξη για κάποιους απ’ αυτούς άλλο τόσο είναι και μια καθημερινή μάχη για επιβίωση, ένας καθημερινός πόλεμος με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και συνεπάγεται θανάτους από ή μέσα σε φορτηγά μέχρι και θανάτους απ’ το κρύο. Συνεπάγεται ξυλοδαρμούς από λιμενόμπατσους, βασανιστήρια και ταπείνωση.

Τις τελευταίες είκοσι μέρες και μέσα στις γιορτές των χριστουγέννων, βρεθήκαμε πλάι στους μετανάστες μετά από αλλεπάλληλα περιστατικά, τα οποία συνοψίζουν τις συνθήκες εξαθλίωσης και βαρβαρότητας που επιφυλάσσει η ζωή τους στην Πάτρα, ως σύνορο, προθάλαμο για τη μετάβασή τους στην Ευρώπη. Πιο συγκεκριμένα:

Στις 20/12, 27χρονος αφγανός τραυματίζεται σοβαρά στο κεφάλι μετά από πτώση από 2ο όροφο οικοδομής κατά τη διάρκεια καταδίωξης από μπάτσους στο Ρίο. Οι μπάτσοι ενώ έχουν παρακολουθήσει το γεγονός εγκαταλείπουν τον 27χρονο και οι περίοικοι καλούν ασθενοφόρο που τον διακομίζει στο νοσοκομείο. Ενώ το νοσοκομείο αρχικά αρνείται να τον νοσηλεύσει (επειδή δεν έχει χαρτιά) τελικά διαπιστώνεται ότι έχει μεγάλο αιμάτωμα στο κεφάλι, εγχειρίζεται και μένει σε καταστολή για περίπου 15 μέρες. Σήμερα νοσηλεύεται (εκτός κινδύνου) στη νευροχειρουργική κλινική του ΠΓΝΠ.

Στις 23/12 οι μετανάστες τις πειραϊκής – πατραϊκής κάνουν πορεία ως το κέντρο της πάτρας και πάλι πίσω, με τη στήριξη αλληλέγγυου κόσμου, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για το περιστατικό με τον 27χρονο και γενικότερα για τις συνθήκες διαβίωσης τους.

Στις 27/12 επιστρέφουν στο εργοστάσιο 2 ανήλικοι αφγανοί οι οποίοι αγνοούνταν από την προηγούμενη μέρα. Οι αφγανοί φέρουν τραύματα στο κεφάλι και στα πόδια που προκλήθηκαν ύστερα από χτυπήματα λιμενόμπατσων εντός του λιμανιού.

Στις 3/1 τρεις μετανάστες (ηλικίας 15-19 χρονών) που μόλις είχαν φτάσει στην πειραϊκή – πατραϊκή και δεν είχαν προλάβει να εγκατασταθούν βρίσκουν πρόχειρο κατάλυμα στην καμπίνα ενός εγκαταλειμμένου φορτηγού στο εσωτερικό του εργοστασίου. Ανάβουν μια μικρή φωτιά μέσα σε ένα μεταλλικό δοχείο για να ζεσταθούν αλλά εγκλωβίζονται μέσα στο φορτηγό με αποτέλεσμα ο ένας από αυτούς να πεθάνει από ασφυξία και οι άλλοι δυο να μεταφερθούν στο νοσοκομείο με σοβαρά προβλήματα. Τα τοπικά ΜΜΕ διαστρεβλώνουν πλήρως το γεγονός και αναφέρουν ότι ο μετανάστης βρέθηκε νεκρός σε φορτηγό εντός της λιμενικής ζώνης με προορισμό την Ιταλία.

Στις 4/1, την επόμενη από το θάνατο στο φορτηγό, 10 περίπου κωλόπαιδα των ΔΙΑΣ εισβάλλουν τα ξημερώματα στο εργοστάσιο και ξυπνούν με κλωτσιές τους μετανάστες που βρίσκονται εκεί, τους σκίζουν και τους καίνε τα χαρτιά, τους κλέβουν λεφτά και κινητά, τους προσβάλλουν και τους ταπεινώνουν.

Στις 5/1, πραγματοποιείται επιχείρηση σκούπα στο εργοστάσιο από δυνάμεις της αστυνομίας, η οποία με τη συνδρομή του Ο.Λ.ΠΑ. (οργανισμός λιμένος πατρέων) και πιθανόν του Δήμου αρχίζει τη περισυλλογή και το κάψιμο των υπαρχόντων των μεταναστών. Συγκεκριμένα μαζεύουν σε σωρούς ρούχα, παπούτσια, κουβέρτες και ό,τι άλλο υπήρχε στο χώρο προκειμένου να φορτώσουν όσα χωράνε σε απορριματοφόρο ενώ τα υπόλοιπα τα πετούν στη πυρά. Καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της επιχείρησης συλλαμβάνονται περίπου 50 μετανάστες εκ των οποίων (σύμφωνα με τα λεγόμενα των μπάτσων) οι 25 αφήνονται ελεύθεροι και οι υπόλοιποι μεταφέρονται σε κρατητήρια περιφεριακών αστυνομικών τμημάτων (πύργος, αίγιο κ.ά.). Όσο μαίνονταν οι φωτιές που έβαλαν οι μπάτσοι σε 3 διαφορετικά σημεία του εργοστασίου ο Ο.Λ.ΠΑ. σφράγιζε το κτήριο για να δυσχαιράνει τη διαμονή των μεταναστών στο χώρο. Μετά την προσέλευση αλληλέγγυου κόσμου στο σημείο η αστυνομία αποχώρησε ενώ η πυροσβεστική έφτασε με 2-3 ώρες καθυστέρηση. Το απόγευμα της ίδιας μέρας πραγματοποιήθηκε αντανακλαστική πορεία στο κέντρο της πάτρας από αναρχικούς-ές, αντιεξουσιαστές-στριες και

αλληλέγγυους-ες σαν μια πρώτη απάντηση στη κατασταλτική επιχείρηση εναντίον των μεταναστών.

Από τη μεριά μας θα θέλαμε να καταδείξουμε τον ιδιαίτερο ρόλο που έχουν τόσο ο Ο.Λ.ΠΑ. όσο η αστυνομία, το λιμενικό και τα ΜΜΕ στις κατασταλτικές επιχειρήσεις εναντίον των μεταναστών της πειραϊκής – πατραϊκής.

Ξεκινώντας από τον Ο.Λ.ΠΑ., που όχι τυχαία είναι και ο ιδιοκτήτης του οικοπέδου του εργοστασίου, ο οποίος με πρόφαση τη μελλοντική εκμετάλλευση του χώρου έχει την πολιτική ευθύνη για τη σκούπα στις 5/1 αλλά και για μελλοντικές επιχειρήσεις της αστυνομίας στο χώρο αυτό. Για τον εν λόγω οργανισμό το λιμάνι αποτελεί μια κόκκινη ζώνη, ως σύνορο της ευρώπης-φρούριο, η οποία πρέπει να περιφρουρείται με εντατικούς ελέγχους (από σεκιουριτάδες και λιμενόμπατσους) προκειμένου να μην τσαλακώνεται η εικόνα του σαν σύγχρονο ευρωπαϊκό λιμάνι. Εύλογα στοχοποιεί λοιπόν τους μετανάστες τόσο εντός λιμανιού όσο και στα κτήρια της πρώην πειραϊκής – πατραϊκής, αφού η παρουσία τους κοντά στην είσοδο πλήττει αφενός την αξιοπιστία του ως κόμβου μεταφοράς επιβατών και εμπορευμάτων αφετέρου την εικόνα μιας εν δυνάμει τουριστικής περιοχής. Το ζητούμενο για τον Ο.Λ.ΠΑ. είναι να εξαφανιστούν οι μετανάστες από την περιοχή. Αυτό επιτυγχάνεται με την αγαστή συνεργασία μπάτσων – λιμενικού οι οποίοι χρόνια τώρα ευθύνονται για ταπεινώσεις, ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια και θανάτους μεταναστών.

Η δουλειά των συγκεκριμένων μηχανισμών είναι γνωστή εδώ και καιρό. Ενώ συμμετέχουν σε κυκλώματα διακίνησης μεταναστών έναντι αμοιβής, την ίδια ώρα, όπου τους βουλεύει, εκπληρώνουν το θεσμικό τους ρόλο ως τηρητές της τάξης και της νομιμότητας. Με κλασσικές μαφιόζικες τακτικές, κάνουν τα στραβά μάτια, όπου είναι συμφωνημένο, ενώ ξεσπούν πάνω σε όποιο μετανάστη δεν ακολούθησε τον “ενδεδειγμένο” τρόπο να μπει στο λιμάνι. Για μας τόσο ο θεσμικός τους ρόλος όσο και ο μαφιόζικος αποτελούν όψεις του ίδιου νομίσματος. Επιβεβαιώνουν την υπάρξη τους ως θεσμοί διασφάλισης των υπαρχόντων όρων καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Ουσιαστικά αυτό κάνουν όταν χτυπάνε μετανάστες, όταν χτυπάνε όποιον αντιστέκεται, όταν φυλάνε τα αφεντικά και τις δομές τους. Αυτό κάνουν και όταν βασανίζουν μετανάστες βουτώντας τους το κεφάλι στο νερό, όταν τους κλέβουν λεφτά και κινητά, όταν τους βρίζουν τη χώρα τους και το θεό τους, όταν τους καίνε τα παπούτσια, τα ρούχα και τις κουβέρτες…

Φυσικά δε θα μπορούσαμε να αφήσουμε απ’ έξω τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σε όλο αυτό το στημένο σκηνικό. Από το θάνατο του μετανάστη μέσα στο φορτηγό από ασφυξία στην προσπάθεια του να ζεσταθεί μέχρι και την τελευταία σκούπα, τα γεγονότα αποσιωπήθηκαν και διαστρεβλώθηκαν. Είναι οι ίδιοι θεσμοί που η ρητορική τους πατάει σε μόνιμη βάση στην ανάπτυξη φοβικών αντανακλαστικών στην κοινωνία ως προς τους μετανάστες και στα κελεύσματα για περισσότερη αστυνόμευση. Παράλληλα προσπαθώντας να νομιμοποιήσουν ηθικά το λόγο τους θυμούνται μια στο τόσο τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης και το “δράμα αυτών των ανθρώπων” ντύνοντας έτσι με ανθρωπιστικό μανδύα το έργο των κατασταλτικών μηχανισμών.

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες στους μετανάστες ορμώμενοι όχι από φιλανθρωπικές θέσεις αλλά αναγνωρίζοντας ότι σε μια κοινωνία ταξικά διαρθρωμένη γεμάτη εξουσιαστικές σχέσεις, μόνη επιλογή των από κάτω είναι η δημιουργία κοινοτήτων αγώνα, χωρίς ιεραρχία και εθνικούς διαχωρισμούς. Στα δικά μας μάτια εχθρός δεν είναι η μετανάστευση, αλλά οι πόλεμοι, η οικονομική λεηλασία, η αφαίμαξη ολόκληρων χωρών και λαών και εντέλει ο καπιταλισμός, όλα αυτά δηλαδή που αποτελούν τις αιτίες της…

ΜΠΑΤΣΟΙ, ΛΙΜΕΝΙΚΟΙ, ΟΛΠΑ, ΜΜΕ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΤΕ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΑΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

 

Η φύση και ό,τι υπάρχει σε αυτήν (γη, αέρας, νερό, ήλιος, πρώτες ύλες) προς χρήση, είναι και θα πρέπει να είναι ελεύθερα για όλους. Ο κόσμος δεν ανήκει σε κανέναν για να μπορεί να τον μολύνει, να τον καταστρέφει, να τον ιδιοποιείται, μα σε όλους με γνώμονα την ελεύθερη και ισότιμη ανάπτυξη της ανθρώπινης δραστηριότητας σε όλα τα πεδία της ζωής (οικονομία, κοινωνική οργάνωση, πολιτισμός, παραγωγή). Το σύστημα στο οποίο ζούμε, ο καπιταλισμός, εχθρεύεται κάθε τέτοια αντίληψη. Είναι ένα σύστημα που οικονομικά βασίζεται στην εκμετάλλευση της δικής μας εργασίας, στην υπερπαραγωγή προιόντων, στη συνεχή αύξηση της κερδοφορίας του, στην κατανάλωση, στην υπερεκμετάλλευση του περιβάλλοντος. Τη γέννησή του ακολούθησε η επιβολή μιας κυρίαρχης τάξης, που εγκαθιδρύθηκε παίρνοντας με τη βία από εμάς τόσο τα εργαλεία να παράγουμε, όσο και τις πρώτες ύλες, χρησιμοποιώντας τα προς όφελός της, επιβάλλοντας ένα κοινωνικό σύστημα που έχει στα σπλάχνα του τη δημιουργία και διαιώνιση της φτώχιας, της εξαθλίωσης, της καταστροφής του περιβάλλοντος, των αποκλεισμών. Στον καπιταλισμό τα πάντα έχουν τιμή ακόμα και οι φυσικοί πόροι με αποτέλεσμα να γίνονται εμπορεύματα με σκοπό το κέρδος. Αντικείμενα ιδιοκτησίας, αγοράς και πώλησης, παραγωγής κέρδους, άντλησης υπεραξίας, συνεχούς κερδοφορίας για τα αφεντικά. Εμείς εργαζόμαστε για αυτούς, χωρίς να έχουμε ποτέ λόγο στη διαδικασία του τι παράγεται, πώς, γιατί και για ποιον. Εμείς, οι εκμεταλλευόμενοι είμαστε διαχωρισμένοι από την ίδια τη δραστηριότητά μας, την παραγωγή. Γινόμαστε άλλος ένας συντελεστής της παραγωγής, όπως οι πρώτες ύλες. Τα αφεντικά, κατέχοντας τα μέσα παραγωγής (και ασφαλώς τους στρατούς για να τα προστατεύουν), καρπώνονται τον πλούτο που παράγουμε, επιστρέφοντάς τον σε μας σαν προϊόν που καλούμαστε να αγοράσουμε εκ νέου για να καλύψουμε τις ανάγκες μας. Επιπλέον η ατομική ιδιοκτησία χρησιμοποιείται σαν ένα μέσο εξαγοράς των αντιστάσεων, ουσιαστικά αφομοιώνοντας εν τη γενέσει της τη θέληση για επανάκτηση όσων δικαιωματικά μας ανήκουν. Αυτή είναι η διαδικασία συσσωρευμένης κλοπής εργασίας εκατοντάδων χρόνων, στο όνομα ενός συστήματος που ενώ κατέχει τα τεχνολογικά μέσα για να τραφεί δέκα φορές ο παγκόσμιος πληθυσμός διαιωνίζει την πείνα και την εξαθλίωση.

Όλα αυτά δεν τα θυμόμαστε με αφορμή το χαράτσι. Δεν είναι η πρώτη φορά που μας τα παίρνουν. Ο καπιταλισμός βασίζεται στη συνεχή εκμετάλλευση. Συνεχώς θα επιβάλλει όλο και πιο εξοντωτικούς όρους για τη ζωή μας. Αφού τα αγαθά και τα προϊόντα που παράγονται δεν τα καρπωνόμαστε ποτέ εμείς οι ίδιοι, ας τελειώνουμε με το δίλλημα πληρώνω – δεν πληρώνω. Ας αντιστρέψουμε το ερώτημα: Σε ποιόν να πληρώσουμε και τι; Σε ποιον χρωστάμε και τι; Η καθημερινότητά μας είναι αλλοτριωμένη σε όλα τα επίπεδα. Αυτό σημαίνει απλά ότι οι κοινωνικές σχέσεις έχουν ουσιαστικά διαρραγεί, ότι βασιλεύει η ανάγκη για ανέλιξη, ο φιλοτομαρισμός, η κατανάλωση. Μας έκαναν να πιστεύουμε πως το να κατέχεις είναι η βασική αρετή, πουλώντας μας έτσι ξανά και ξανά τον ιδρώτα μας μέσω των προϊόντων που παράγουμε και ξανά αγοράζουμε, πετάμε, συσσωρεύουμε. Το ίδιο θα κάνουν και τώρα ακόμη και με τα βασικά αγαθά, όπως το νερό και το ρεύμα. Η εποχή του «κοινωνικού κράτους» τελειώνει με έναν εκκωφαντικό πάταγο. Έχουμε πολλούς λόγους να πιστεύουμε πως το περίφημο «κράτος πρόνοιας» ήταν αποτέλεσμα μιας επιλογής των αφεντικών, ώστε να αποδυναμώσουν τους αγώνες των από κάτω, πουλώντας το παραμύθι για δημοκρατία, πρόοδο, συμμετοχή και μια ζωή με εξασφαλισμένα τα βασικά, δημόσια αγαθά. Συνεχίζουν έτσι, να μας τα παίρνουν, απλά με άλλο τρόπο. Αντί να μας σκοτώνουν, μας έκαναν να ταυτίσουμε το δημόσιο με το κρατικό, κάνοντας εμάς τους ίδιους υπερασπιστές μια καπιταλιστικής μορφής, που ντύθηκε με έναν πιο “δίκαιο” μανδύα. Αντί λοιπόν να διεκδικούμε από τα αφεντικά να βελτιώσουν τη ζωή μας δίνοντάς μας πίσω κάποια ψίχουλα, ας επιλέξουμε να την πάρουμε στα χέρια μας και με όπλο την αυτοοργάνωση να διαχειριστούμε συλλογικά τις ανάγκες μας σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητας.

Άμεση συνέπεια της ανάλυσης που κάνουμε για το πώς παράγεται και διατίθεται ο κοινωνικός πλούτος είναι το πρόταγμά μας για κοινωνική στάση πληρωμών. Με αιχμή το χαράτσι έχουν στηθεί και λειτουργούν πολλές συνελεύσεις γειτονιών. Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι μόνο το χαράτσι και οι κάθε είδους φόροι. Η κοινωνική στάση πληρωμών για εμάς είναι μια αρχική και σημαντική αντίδραση μπροστά σε κάποια νέα, εξοντωτικά, οικονομικά μέτρα. Περαιτέρω, όμως, είναι και αντίσταση στις σχέσεις εκμετάλλευσης και υποταγής που το σύστημα δημιουργεί και προωθεί. Για να γίνει όμως η κοινωνική στάση πληρωμών μέσο για την συνειδητοποιημένη άρνηση πληρωμών και εν τέλει την γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση πρέπει να είναι ουσιαστικά κοινωνική, από τα κάτω και αδιαμεσολάβητη από θεσμούς και μίντια. Κοινωνική και από τα κάτω σημαίνει ότι η στάση πληρωμών διευρύνεται σε όλα τα πληττόμενα κοινωνικά κομμάτια, τα οποία σε οριζόντιες διαδικασίες βάσης συναποφασίζουν τόσο τα πολιτικά περιεχόμενα που βάζουν όσο και τους τρόπους με τους οποίους πραγματώνουν τα προτάγματά τους. Με όπλο την πραγματική αυτοοργάνωση, να οργανωθούμε ξεπερνώντας τη διαμεσολάβηση των αγώνων μας από εκκλησία, δημάρχους, νομάρχες, κόμματα, μίντια και όλους όσους προωθούν κάθετες δομές οργάνωσης και ανάθεσης του αγώνα σε «ειδικούς». Είναι αυτές οι λογικές που καταργούν την ίδια την αυτοοργάνωση αφομοιώνοντας ό,τι ριζοσπαστικό μπορεί να παραχθεί, τόσο σε επίπεδο λόγου όσο και σε επίπεδο σχέσεων και πράξεων. Προκειμένου να μπορέσει η κοινωνική στάση πληρωμών να γίνει εργαλείο προς την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση πρέπει να επεκταθεί σε κάθε πτυχή της ζωής μας.

Για εμάς δεν πρέπει να είναι μια τουφεκιά στον αέρα. Είναι κομμάτι των συνολικών αρνήσεων σε όσα καλούμαστε να πληρώσουμε, απέναντι σε όσα μας λένε ότι χρωστάμε. Αρνούμενοι να πληρώσουμε, ουσιαστικά επιφέρουμε σε πρώτο επίπεδο ένα σημαντικό πλήγμα στην αύξηση της κερδοφορίας των αφεντικών, τα οποία θέλουν και άλλο πλούτο στην πλάτη μας. Από κει και πέρα η κοινωνική στάση πληρωμών μπορεί, ξεκινώντας από μια αμυντική θέση, να πάρει πραγματικά ριζοσπαστικές τροπές. Μέσα από το σύνολο των κοινωνικών – ταξικών αγώνων να οδηγηθούμε στην άρνηση πληρωμών, την συνειδητή άρνηση απέναντι σε κράτος και κεφάλαιο, που είναι μια επιθετική θέση. Δεν είναι μόνο ότι δεν έχουμε, αλλά ότι δεν θέλουμε να πληρώσουμε! Γιατί είναι όλα δικά μας, μπορούμε να τα πάρουμε πίσω και να τα δουλέψουμε μόνοι μας ισότιμα, ισάξια, με γνώμονα την ευημερία όλων, την κοινοκτημοσύνη. Απλώνουμε την αντίστασή μας, σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας, απέναντι σε καθετί που τα αφεντικά αλώνουν, στην προσπάθεια τους να εγκαθιδρύσουν ένα νέο πλαίσιο εκμετάλλευσης. Πέρα από το ρεύμα και το νερό, η στέγαση, η τροφή, η υγεία, η εκπαίδευση, οι μεταφορές είναι πεδία στα οποία το κεφάλαιο βλέπει μεγάλα περιθώρια αύξησης της κερδοφορίας του. Μετατρέποντάς τα σε εμπορεύματα, ιδιωτικοποιώντας τα, κάνοντάς μας σκλάβους ενός ακραίου νεοφιλελευθερισμού στον οποίον η βαρβαρότητα και η καταστολή πάνε χέρι-χέρι, μετακυλίοντας το βάρος της συνέχειας του συστήματος πάνω στις πλάτες μας. Οι διεκδικήσεις και οι αγώνες είναι ουσιαστικά τα όπλα μας, αυτά που μπορούν να βάλουν φρένο στην επέλαση της βαρβαρότητας και να μας οδηγήσουν σε θέση να συγκρουστούμε ευθεία με τον καπιταλισμό.

Να ανακαλύψουμε, λοιπόν ξανά τα εργαλεία και τους τρόπους που έχουμε για να αντισταθούμε και να οργανωθούμε, απέναντι στους δυνάστες μας. Γύρω μας ξεπηδούν λαϊκές συνελεύσεις, σωματεία βάσης, κοινωνικές δομές αλληλοβοήθειας. Ο αγώνας, η αλληλεγγύη, η αντίσταση, η απέχθεια για το πολιτικό σύστημα δεν είναι λέξεις που τώρα ανακαλύφθηκαν. Αν αντιλαμβανόμαστε ότι η αλλοτρίωση των ζωών μας σε κάθε πεδίο της καθημερινότητας είναι και η συνέχιση της εκμετάλλευσης, τότε δεν έχουμε παρά να αυτοοργανωθούμε σε όλους τους κοινωνικούς μας χώρους με απώτερο σκοπό τη συνολική χειραφέτηση. Δρώντας λοιπόν στο σύνολο των συλλογικών αγώνων και των μαχητικών διεκδικήσεων που υπάρχουν αυτή τη στιγμή, προσβλέπουμε στην ενοποίησή τους και στην περαιτέρω πορεία τους. Γιατί μέσα από τη στάση πληρωμών μπορούμε να οδηγηθούμε στην άρνηση πληρωμών, στη συνειδητοποίηση ότι όλα είναι δικά μας. Από την οργάνωση των αντιστάσεων, μπορούμε να αντιληφθούμε ότι η αυτοοργάνωση και η αλληλεγγύη είναι χαρακτηριστικά αγώνα όχι μόνο στο σήμερα, μα κοινωνικές σχέσεις που αμφισβητούν έμπρακτα τον τρόπο ζωής στον καπιταλισμό. Μας δείχνουν τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να ορίσουμε μόνοι μας πώς θα ζούμε, θα παράγουμε, θα τρώμε, θα διασκεδάζουμε. Μια ελεύθερη κοινωνία είναι μια κοινωνία χωρίς διαχωρισμούς, χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς βαρβαρότητα. Είναι η απόφαση και η πραγμάτωση της θέλησής μας να καταργήσουμε κάθε μορφή εξουσίας και καταπίεσης. Μια κοινωνία με κοινότητες, με αλληλεγγύη, με ισότητα. Δεν είναι μια ουτοπία, ούτε ένας άφταστος ρομαντισμός. Είναι μια διαδικασία απελευθέρωσης, ατομικής και συλλογικής, χωρίς κράτος και κεφάλαιο.

Όλα είναι κλεμμένα. Ας τα πάρουμε όλα πίσω.

Attachment	Size
xaratsi_mpros	1.96 MB
xaratsi_pisw	3.08 MB

 

 

Το διήμερο 19-20/10 είχε την προοπτική να εξελιχθεί σε κάτι σημαντικότερο από μια απεργία ”πυροτέχνημα” αφού μπορεί να νοηθεί ως η συνέχεια της προσπάθειας αποσταθεροποίησης του κρατικού μηχανισμού που είχε ξεκινήσει εδώ και πολλές μέρες με καταλήψεις πλήθους κρατικών και δημοτικών κτιρίων, απεργίες διαρκείας εργαζομένων σε δήμους, πορείες κτλ.

Την Τετάρτη 19/10, πρώτη μέρα της διήμερης απεργιακής κινητοποίησης, στην Αθήνα αλλά και σε άλλες πόλεις η συμμετοχή του κόσμου ξεπερνά κάθε προσδοκία. Οι δρόμοι κατακλύζονται από πλήθος κόσμου αποδεικνύοντας ότι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας δε συμβιβάζεται με τις αποφάσεις του κράτους και εναντιώνεται στην περαιτέρω προσπάθεια λεηλασίας των ζωών του. Λίγο μετά τις 2 ξεκινούν σποραδικές επιθέσεις κατά των διμοιριών των ΜΑΤ μπροστά στη βουλή και γίνεται προσπάθεια γκρεμίσματος του φράχτη που έχει στηθεί στο πλάι του κτιρίου. Οι συγκρούσεις συνεχίζονται μέχρι αργά το απόγευμα ενώ παράλληλα επεκτείνονται και σε γύρω περιοχές όπως Μοναστηράκι, Προπύλαια και Εξάρχεια.

Έχοντας αυτή την εικόνα εντυπωμένη, μια εικόνα που εδώ και μήνες επαναλαμβάνεται σε κάθε απεργία καθιστώντας μόνιμη μια συνθήκη σύγκρουσης (κύριος στόχος των διαδηλωτών το κτίριο της βουλής) και ανάδειξης εξεγερσιακών διαδικασιών, την επόμενη μέρα, χιλιάδες διαδηλωτών, προσεγγίζοντας το χώρο του συντάγματος αντικρίζουν ανθρώπινες αλυσίδες από μέλη του ΠΑΜΕ, αντικειμενικά να περιφρουρούν τη βουλή από τους υπόλοιπους διαδηλωτές. Πολύ πιο πίσω από τις αλυσίδες του ΠΑΜΕ, οι δυνάμεις των ΜΑΤ σε κατάσταση αναμονής, γεγονός που φανερώνει τη συνεννόηση και συνεργασία μεταξύ τους αφού οποιοιδήποτε άλλοι διαδηλωτές κι αν βρίσκονταν στο συγκεκριμένο σημείο, είναι σίγουρο πως θα είχαν να αντιμετωπίσουν τις δυνάμεις των ΜΑΤ ακόμα και για να παραμείνουν εκεί.

Στη συνέχεια όταν διάφορα μπλοκ προσπάθησαν να προσεγγίσουν τη βουλή, οι αλυσίδες του ΠΑΜΕ τα εμπόδισαν δημιουργώντας μικρή ένταση. Με αφορμή αυτό το γεγονός αλλά και γενικότερα την κυριαρχική συμπεριφορά που επέδειξε το ΠΑΜΕ πάνω στον τρόπο διεξαγωγής της διαδήλωσης είχε ως αποτέλεσμα να ξεκινήσουν συρράξεις μεταξύ της περιφρούρησης του ΠΑΜΕ που αποτελούνταν από ροπαλοφόρους και κρανοφόρους, και ενός κομματιού που είχε εξοργιστεί με τη λογική του αποκλεισμού, αρκετή ώρα πριν φτάσουν εκεί τα αναρχικά μπλοκ.

Για εμάς το ΠΑΜΕ αλλά και το “Κ”ΚΕ του οποίου αποτελεί όργανο, έπαιξε ένα συγκεκριμένο ρόλο, αυτόν του εγγυητή της ομαλότητας ενάντια σε όποιον παρεκκλίνει από τα πλαίσια της αστικής νομιμότητας. Περιφρούρησε τη βουλή εξασφαλίζοντας ότι δε θα διαταραχθεί η διαδικασία της ψηφοφορίας. Χαρακτηριστικά πολλοί βουλευτές εξέφρασαν την ικανοποίησή τους για τη συμπεριφορά του ΠΑΜΕ και δήλωσαν ότι αισθάνονται απόλυτη ασφάλεια όσο το ΠΑΜΕ περιφρουρεί το κοινοβούλιο.

Είναι εμφανές ότι στο ΠΑΜΕ είχε εκχωρηθεί από το ίδιο το κράτος ο ρόλος των μπάτσων. Επίσης, έγινε ξεκάθαρο ότι βρισκόταν σε συνεχή συννενόηση και συνεργασία με τους ΜΑΤατζήδες αφού όχι μόνο παρέδιδε αβέρτα κόσμο σε αυτούς αλλά και όταν άρχισαν οι ορδές τους να υποχωρούν τους αντικατέστησαν. Για μας ο επιχειρησιακός συντονισμός μεταξύ του ΠΑΜΕ και της αστυνομίας αντανακλά μια ευρύτερη πολιτική συνδιαλλαγή ανάμεσα στο “Κ”ΚΕ και στο κράτος. Θεωρούμε ότι το “Κ”ΚΕ ως ο “μόνος” εκφραστής της εργατικής τάξης και “αποκλειστικός αντιπρόσωπος” του αγωνιζόμενου λαού απέδειξε για ακόμη μια φορά ότι αποτελεί τον αριστερό στυλοβάτη του πολιτικού συστήματος προφυλάσσοντας τους βουλευτές από την οργή των απεργών – διαδηλωτών. Οι επαναστατικές του φανφάρες περιορίζονται στα στενά όριο του κοινοβουλευτισμού και των εκλογικών αναμετρήσεων. Επιδιώκει τη χαλιναγώγηση του αγώνα και την υπόδειξη ενός ειρηνικού μοντέλου διαμαρτυρίας πάντα μέσα από τις “αγωνιστικές” του γραμμές. Αυτός ο πολιτικά ακίνδυνος τρόπος διεξαγωγής της ταξικής πάλης δε θα μπορούσε να μην έχει και τη συμπαράσταση όλων των αστικών ΜΜΕ και μεγαλοδημοσιογράφων που με περίσσια χαρά επευφημούσαν τη στάση του ΠΑΜΕ για την αποτελεσματική εκδίωξη των “προβοκατόρων” (π.χ. δελτίο ειδήσεων ΣΚΑΙ, λεζάντα: “διαδηλωτές εναντίον κουκουλοφόρων”).

Μ’ αυτή την τακτική η ηγεσία του “Κ”ΚΕ θέλησε απ’ τη μία να προσεταιρίσει συντηρητικά κοινωνικά κομμάτια που αναζητούν μια ήπια μεταστροφή του πολιτικού σκηνικού εντός του υπάρχοντος αστικού πολιτεύματος και απο την άλλη επικοινωνιακά να συσπειρώσει τον κόσμο του απέναντι στην υποτιθέμενη επίθεση που δέχεται από παρακρατικούς μηχανισμούς.

Εμείς ως αναρχικοί θέλουμε να διευκρινίσουμε κάποια ζητήματα. Θεωρούμε ότι τα μέσα που χρησιμοποιεί το κίνημα τίθενται πάντα υπό κριτική και η χρήση τους οφείλει να έχει εργαλειακό χαρακτήρα γι’ αυτό και δεν προσπαθήσαμε ουδέποτε την ιδεολογικοποίησή τους. Στη βία όμως που συναντάμε καθημερινά από τα σχολεία, την εργασία μέχρι τις πορείες απαντάμε με τη δική μας αντιβία. Μια αντιβία που στρέφεται ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο και τους κατασταλτικούς του μηχανισμούς. Επειδή αυτή η αντιβία είναι κατά κανόνα παράνομη, χρειάζεται να παίρνουμε κάθε απαραίτητο μέτρο προφύλαξης ούτως ώστε να μην αφήνουμε περιθώρια αναγνώρισης και τιμωρίας μας από το κράτος και τους ρουφιάνους του. Είμαστε οι ίδιοι που μοιράζουμε κείμενα, στήνουμε συλλογικές κουζίνες, επικοινωνούμε με τους διπλανούς μας στο δρόμο, με εκείνους που με κουκούλα ή χωρίς, παλεύουν για ένα συγκεκριμένο σκοπό ο οποίος προωθεί το γενικότερο απελευθερωτικό πρόταγμα και επιδιώκει την συνύπαρξη όλων των “από τα κάτω” αυτού του κόσμου απέναντι στους δυνάστες τους. Όταν λοιπόν όλος αυτός ο κόσμος που αγωνίζεται επιλέγει στο δρόμο να συγκρουστεί είτε με τις δυνάμεις καταστολής του κράτους είτε με την περιφρούριση του ΠΑΜΕ και κάθε επίδοξου πεφωτισμένου αρχηγού των κινημάτων το κάνει γιατί η αξιοπρέπεια όλων μας στο δρόμο στέκεται πιο πάνω από την κρατική βία και σίγουρα πιο πάνω από εκβιαστικές προσταγές του ΠΑΜΕ (και κάθε ΠΑΜΕ). Απέναντι στα νταβατζιλίκια του κάθε αστικού κόμματος που τρέμει μπροστά στην κοινωνική οργή, περιφράσσοντάς την και προσπαθώντας να την καναλιζάρει, διεκδικούμε και θα διεκδικούμε τη θέση μας στο δρόμο. Εκεί που θα έρθουμε κοντά με άλλα κοινωνικά κομμάτια, εκεί που όλοι μαζί θα υπερασπιστούμε τη θέση μας, τις επιθυμίες μας και την πραγμάτωσή τους.

Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι γύρω από το θάνατο του οικοδόμου Δημήτρη Κοτζαρίδη, σύσσωμο το αστικό μπλοκ, μαζί με το “Κ”ΚΕ και κομμάτια της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, έστησαν μία χυδαία ρητορική. Μια ρητορική που συμπυκνώνεται στη γραμμή προβοκάτορες = συγκρούσεις = μπάτσοι = χημικά = νεκρός. Η ευθύνη επιρρίπτεται σε ένα θολό υποκείμενο, τους προβοκάτορες, που σε αυτό το σχήμα πρέπει να είναι θολό, ακριβώς για να τρέφει τα αισθήματα περί ευθύνης. Ευθύνης δηλαδή του κόσμου που συγκρουόταν, της ίδιας της σύγκρουσης. Το “Κ”ΚΕ και όλοι μαζί αντί να μιλήσουν για τα ΜΑΤ, την καταστολή, τους φονιάδες μπάτσους που μας έχουν πνίξει στον καρκίνο των δακρυγόνων (πιθανή αιτία θανάτου και του Δημήτρη Κοτζαρίδη), επιλέγουν να σκυλέψουν τη μνήμη ενός ανθρώπου που όπως όλα δείχνουν έχασε τη ζωή του στο δρόμο. Στο δρόμο όμως, χρόνια τώρα, δεκαετίες ολόκληρες, οι νεκροί είναι από τις τάξεις των αγωνιζόμενων, δολοφονημένοι από μπάτσους, έχοντας πέσει μαχόμενοι, συμμετέχοντας ή μη στις συγκρούσεις.

Όσον αφορά την πλειονότητα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, η οποία υπερασπίστηκε τη στάση του ΠΑΜΕ κάνοντας λόγο για προβοκάτορες και παρακρατικούς που επιτίθενται σε “διαδηλωτές”, δείχνει ότι η αντίληψή της απέναντι στη σύγκρουση με το κράτος δεν ξεπερνά τα όρια της αστικής νομιμότητας. Μια αριστερά που έχει δομήσει το λόγο και τη δράση της στο δόγμα της καταγγελίας, αποδεικνύοντας ότι δεν έχει καμία διάθεση να μετουσιώσει σε πράξη την εξεγερτική ρητορεία που κατά διαστήματα χρησιμοποιεί.

Εμείς συνεχίζουμε να πορευόμαστε ακηδεμόνευτα και αυτοοργανωμένα, να μην αναζητούμε ηγέτες και σωτήρες. Να προωθούμε τη γενικευμένη κοινωνική ανυπακοή έξω από θεσμούς, κόματα και παρατάξεις και να δημιουργούμε τις δικές μας αντι-δομές στις οποίες όλοι ισότιμα θα παίρνουμε αποφάσεις για ζητήματα που μας αφορούν άμεσα και δεν αναθέτουμε σε κανέναν “ειδικό της επανάστασης” και καμιά πρωτοπορία να βρει λύση για την ίδια μας τη ζωή. Το έχουμε πει και σε παλιότερα κείμενα: η απελευθερωτική υπόθεση άπτεται συνολικότερων διεργασιών που οφείλουν να γίνουν με κόσμο από τα κάτω και σε ευθεία αντιπαράθεση με το κράτος και το κεφάλαιο. Μια αντιπαράθεση που δεν περιορίζεται σε μονομερείς “εκτονώσεις” αλλά γίνεται βίωμα και τρόπος ζωής. Συλλογικά και αντιιεραρχικά, οργανωνόμαστε, σε χώρους εργασίας, σχολές, γειτονιές, πλατείες, προκειμένου να αντισταθούμε στην καπιταλιστική βαρβαρότητα με στόχο να οικοδομήσουμε ένα κόσμο ισότητας και αλληλεγγύης.

Ο πόλεμος λοιπόν ήρθε. Είναι εδώ και μας χτυπάει την πόρτα. Έχει όνομα και επίθετο: Κρίση Χρέους. Έχει φταίχτες, συνένοχους, δωσίλογους, μεσσίες, ελπίδες και απογοητεύσεις κομμένες και ραμμένες για ένα καλοστημένο κοινωνικό πείραμα. Αν θέλουμε όμως να πάψουμε να είμαστε πειραματόζωα, ας μιλήσουμε μια και καλή για όσα μας αφορούν από τη θέση που μας αρμόζει: αυτής των από κάτω αυτού του κόσμου.

Κρίση. Για ποια κρίση όμως μιλάμε; Για μας η κρίση είναι γέννημα – θρέμμα του καπιταλισμού και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του άθλιου συστήματος εκμετάλλευσης. Δεν είναι ένα φαινόμενο που ξαφνικά κάποια στιγμή εμφανίστηκε πάνω από τα κεφάλια μας. Με λίγα λόγια, ο καπιταλισμός βρίσκεται σε μια ακόμη καμπή του, προσπαθώντας να εφεύρει ένα νέο μοντέλο αναπαραγωγής του, ένα νέο μοντέλο εκμετάλλευσης. Αυτό συμβαίνει πάρα πολύ απλά γιατί τα αφεντικά επιτιθέμενα ολοένα και περισσότερο πάνω στις ζωές μας τις τελευταίες δεκαετίες, τώρα επιλέγουν να μεταβιβάσουν όλο το βάρος της καπιταλιστικής κρίσης στις πλάτες μας. Το σύστημα αυτό αναζητά συνεχώς νέες πηγές πλουτισμού πάνω στην εργασία μας, καταστρέφοντας το περιβάλλον και έχοντας εκατομμύρια κόσμο σε όλο τον πλανήτη να ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες. Το σύστημα λοιπόν αυτό παίρνει πολλές μορφές όταν βρίσκεται σε κρίση. Φορά το μανδύα του και επανεμφανίζεται καινούριο με νέες υποσχέσεις για όσους πιστέψουν και νέα βαρβαρότητα. Αυτό συμβαίνει ακριβώς όταν πρέπει να αυξήσει και άλλο την κερδοφορία του. Η κερδοφορία όμως αυτή πάντα θα σημαίνει άντληση υπεραξίας από τη δική μας εργασία. Το περιβόητο κράτος πρόνοιας δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένας φερετζές της υφαρπαγής του πλούτου που εμείς οι ίδιοι παράγουμε και ποτέ δεν καρπωνόμαστε. Ήταν ένα προκάλυμμα από “κοινωνικές παροχές”, ψίχουλα που μας επιστρέφονται ενώ η “δημοκρατία και συμμετοχή” μια προσπάθεια εδραίωσης της κοινωνικής ειρήνης και συναίνεσης.

Τώρα, όμως, φαίνεται πραγματικά ότι η κρίση αυτή είναι και μια τεράστια ευκαιρία για μπίζνες. Ακόμη και ό,τι ήταν δημόσιο παραδίνεται στα νύχια του ιδιωτικού, στη σφαίρα του εμπορίου και του κέρδους (αν και ποτέ το δημόσιο δεν ήταν το κρατικό, δημόσιο είναι το ισότιμα προσβάσιμο σε όλους). Υγεία, παιδεία, στέγαση, ρεύμα, νερό, είδη πρώτης ανάγκης ανοίγουν τεράστιες ευκαιρίες για τα αφεντικά να γεμίσουν τις τσέπες τους. Ακόμα όμως κι αυτό το ελάχιστο μέρος που μας επέστρεφαν από τον πλούτο που παράγουμε, μας τελείωσε. Έχουμε μπροστά μας ένα ακραίο νεοφιλελεύθερο μοντέλο, ένα κράτος “εκτάκτου ανάγκης”, μια κοινωνική έκρηξη προ των πυλών.

Από τη συνειδητοποίηση ότι ο πλούτος είναι κοινωνικός και τα αγαθά μας ανήκουν, ήρθε η ώρα να περάσουμε στο πεδίο της δράσης. Γενικευμένη ανυπακοή, συλλογική στάση πληρωμών. Αλλά πώς; Σωτήρες δεν υπήρξαν ούτε θα υπάρξουν. Οι από κάτω συλλογικά πρέπει να απαντήσουν στη συνολική επίθεση και να βγούνε μπροστά. Στήνοντας σημεία συνάντησης και επικοινωνίας στις πλατείες, στις γειτονιές (με συνελεύσεις γειτονιών), τους χώρους εργασίας, τα σχολεία, χτίζοντας τις βάσεις της αυτοδιαχείρισης των ζωών μας, δομώντας δεσμούς αλληλεγγύης και εμπιστοσύνης, δομές δηλαδή αλληλοβοήθειας (συλλογικές κουζίνες, κοινοτικά ιατρεία). Με δίκτυα δράσης ενάντια στις κρατικές – κατασταλτικές επεμβάσεις (περιφρούρηση στις γειτονιές όταν επιχειρούν να κόψουν το ρεύμα), με πολύμορφες δράσεις αντιπληροφόρησης, με διάχυση των απαραίτητων τεχνικών γνώσεων, με καταλήψεις και σαμποτάζ αρμόδιων οργανισμών (όπως το άνοιγμα των ταμείων στα νοσοκομεία) και ό,τι άλλο μπορούν να σκεφτούν και να συνθέσουν τα μυαλά αποφασισμένων ανθρώπων.

Ήρθε η ώρα για μια κοινότητα αγώνα ξεπερνώντας τον ατομισμό μας, βγαίνοντας απ’ τα κλουβιά μας, γνωρίζοντας τους γείτονες και τους συναδέλφους μας, δημιουργώντας κοινοτικές σχέσεις. Σε μια βάση οριζόντια χωρίς διαμεσολαβητές και κουμανταδόρους, που τάχα ξέρουν καλύτερα από εμάς, όσα αφορούν εμάς. Να αντικαταστήσουμε την αποξένωση με την αλληλεγγύη, την ανασφάλεια με την εμπιστοσύνη. Γιατί μόνο έτσι οι από κάτω αυτού του κόσμου μπορούν να βγουν στην επίθεση, να καταφέρουν τη συλλογική επανάκτηση αυτών που δικαιωματικά ανήκουν σε όλους.

…Για τη συλλογική επανάκτηση
των ζωών μας…

Ένα χρόνο μετά την υπογραφή του μνημονίου συνεργασίας του ελληνικού κράτους με το ΔΝΤ και την ΕΚΤ και την επικύρωση της καταλήστευσης των ζωών μας, έρχεται το περιβόητο “μεσοπρόθεσμο πλαίσιο στήριξης της ελληνικής οικονομίας”. Τα εργασιακά κεκτημένα δεκαετιών, οι φυσικοί πόροι, οι όποιες παραχωρήσεις στα πλαίσια του πάλαι ποτέ δήθεν κοινωνικού κράτους (επιδόματα, δημόσια παιδεία-υγεία) θυσιάζονται στο βωμό της “ανάκαμψης”. Ένας επικήδειος της επίπλαστης ευμάρειας και του άκρατου καταναλωτισμού των περασμένων δεκαετιών έρχεται να σφραγίσει αυτό που όλοι φοβούνται να κοιτάξουν κατάματα, την επερχόμενη βαρβαρότητα. Η 48ωρη απεργία που κήρυξαν οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ, τις ώρες που ψηφίζεται το μεσοπρόθεσμο, είναι στοίχημα να αποτελέσει ένα ραντεβού με την ιστορία.

Σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης τα κοράκια του θεσμικού συνδικαλισμού είχαν σαν στόχο το καναλιζάρισμα της όποιας δυσαρέσκειας των εργαζομένων σε ακίνδυνες μορφές διαμαρτυρίας, με σποραδικές μονοήμερες απεργίες, άνευρα συλλαλητήρια και κελεύσματα για καλύτερες συνθήκες σφαγής των εκμεταλλευόμενων. Οι κάθε λογής εργατοπατέρες αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του κράτους. Είναι οι ίδιοι που ξεκινώντας από τις καρέκλες της ΓΣΕΕ καταλήγουν στα έδρανα του κυνοβουλίου. Είναι οι ίδιοι που στα τραπέζια της συνδιαλλαγής με τα αφεντικά παζαρεύουν αυξήσεις του ενός ευρώ αντιπροσωπεύοντας το σύνολο των εργαζομένων. Σε τελική ανάλυση είναι αυτοί που αποτελούν το σημαντικότερο εμπόδιο στις διεκδικήσεις των εργατών.

Στόχος της κυριαρχίας η κοινωνική συναίνεση. Όπλο της, το άρμα της “εθνικής ενότητας”.
Ένα φαντασιακό ενωτικό πέπλο κάτω από το οποίο μπορούν να χωρέσουν αφεντικά και δούλοι σε συνθήκες (φαινομενικής) ταξικής ειρήνης. Ντε και καλά πρέπει να δεχτούμε ότι “είμαστε όλοι έλληνες” και “πρέπει να εργαστούμε όλοι σκληρά για το καλό της πατρίδας”, λες και έχουμε οτιδήποτε κοινό με τον κάθε βιομήχανο, τον κάθε τραπεζίτη, τον κάθε εφοπλιστή, τον κάθε παπά, τον κάθε μπάτσο. Ό,τι παρεκκλίνει από αυτή τη διαλεκτική της κοινωνικής ομοιογένειας μπαίνει στο στόχαστρο σαν αντιπαραγωγικό που “συντηρεί μια μη βιώσιμη κατάσταση”. Μέσα από τον εμποτισμό του κοινωνικού σώματος με τον ρατσισμό και την ξενοφοβία, σκιαγραφείται ο εχθρός στο πρόσωπο του μετανάστη, του τοξικοεξαρτημένου, του κοινωνικά αποκλεισμένου. Έτσι αναπαράγεται ο κοινωνικός κανιβαλισμός, η λογική του να στρέφεσαι ενάντια στον ταξικό σου αδερφό. Για να τελειώνουμε με τις αυταπάτες, εμείς στον αγώνα θέλουμε δίπλα μας τους μετανάστες σαν ανθρώπους που βίωσαν στο πετσί τους την εκμετάλλευση και την καταπίεση από τους βομβαρδισμένους τους τόπους μέχρι τη “ζεστή” φιλοξενία της ελληνικής κοινωνίας.

Στο κατώφλι των σκοτεινών χρόνων που έρχονται είναι μονόδρομος τόσο για μας όσο και για όλους τους από κάτω η ολική αντιπαράθεση με το καπιταλιστικό καθεστώς υποδούλωσης και εκμετάλλευσης. Μέσα από την αυτοοργάνωση σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας, από τα σχολεία, τις γειτονιές, τους εργασιακούς χώρους, μέχρι τον πλήρη επαναπροσδιορισμό της διασκέδασης και του ελεύθερου χρόνου. Καιρός να ορίσουμε οι ίδιοι τις ανάγκες και τις προτεραιότητές μας με συνελεύσεις σε κάθε πεδίο κοινωνικής συνεύρεσης, συλλογικές αρνήσεις πληρωμών και γενικευμένη ανυπακοή στους νόμους που εξασφαλίζουν και διαιωνίζουν την καταπίεσή μας. Μακριά από τις λογικές της ανάθεσης και της ιεραρχίας, μακριά από την αλλοτρίωση του θεάματος και τον φετιχισμό του εμπορεύματος. Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας στέλνοντας στο διάολο κάθε διαμεσολαβητή που στέκει ανάμεσα στους διευθυντές και τους διευθυνόμενους. Να βάλουμε τέλος σε αυτούς που παρασιτούν τόσα χρόνια σε βάρος μας, στους ρυθμιστές αυτού του κόσμου.

Αν θέλουμε να έχουμε μέλλον τότε πρέπει να εργαστούμε ακατάπαυστα στην κατεύθυνση της κοινωνικής επανάστασης και της καταστροφής του καπιταλισμού. Από τις στάχτες του παλιού κόσμου, αξιοποιώντας τα ιδανικά του κομμουνισμού και της αναρχίας, να οικοδομήσουμε έναν νέο, που δεν θα βασίζεται ούτε στην ιεραρχία ούτε στην ιδιοκτησία, αλλά στις αρχές της ισότητας, της αλληλεγγύης και της ελευθερίας.

ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης “Πέρασμα”
Συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά “Εργαλειοφόρος”

Στις 8/6 με αφορμή την επέκταση του λιμανιού προς τα νότια και την συνακόλουθη αυξανόμενη παρουσία μεταναστών σε αυτές τις περιοχές, καλέστηκε στον εκπολιτιστικό σύλλογο Ανθείας συγκέντρωση ενάντια στην λαθρομετανάστευση. Υπό το κλίμα διαφόρων (πέρα ως πέρα ψευδών) φημών περί βιασμού ενός ζευγαριού ελλήνων πίσω από τη Veso από μετανάστες, η νεοναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή ανακοίνωσε τη συμμετοχή της στην εν λόγω συγκέντρωση προαναγγέλοντας κυνηγητά μεταναστών μέσω αναρτήσεων στο facebook. Όμως ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Η Πάτρα αποτελούσε ανέκαθεν πόλη με μεγάλη παρουσία μεταναστών. Από τους ιταλούς πρόσφυγες του 19ου αιώνα μέχρι τους κούρδους της δεκαετίας του ’90, έτσι και τώρα πολλοί μετανάστες έρχονται είτε από χώρες με πολύχρονες δικτατορίες (Αλγερία, Τυνησία, Μαρόκο), είτε από χώρες που βρίσκονται υπό κατοχή/εμφύλιο πόλεμο (Αφγανιστάν, Σομαλία). Πολλοί από αυτούς δεν έχουν καν σαν στόχο να μείνουν στην Ελλάδα αλλά θέλουν να περάσουν σε χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, με την ελπίδα ότι θα βρουν δουλειά καθώς και μια κοινότητα δικών τους ανθρώπων που θα τους στηρίξει. Για να το καταφέρουν αυτό έχουν δύο επιλογές. Η μια είναι να πληρώσουν αδρά κάποιον δουλέμπορο, ο οποίος σε συνεννόηση με τις λιμενικές αρχές (όταν αυτά τα δύο δεν συμπίπτουν) θα τους εξασφαλίσει μια θέση στον πάτο κάποιας νταλίκας προκειμένου να περάσουν στην Ιταλία. Η άλλη επιλογή είναι να προσπαθήσουν να πιάσουν θέση σε κάποιο φορτηγό “στη ζούλα” με αποτέλεσμα πάρα πολλές φορές να έχουν υποστεί κυνηγητά, ξυλοδαρμούς και δολοφονίες από αστυνομία, λιμενικό, φορτηγατζήδες κ.α. Στην πλειοψηφία τους είναι μετανάστες χωρίς χαρτιά και κατά συνέπεια υπό καθεστώς μόνιμης παρανομίας. Δηλαδή ανά πάσα στιγμή μπορεί η αστυνομία να τους συλλάβει και να τους φυλακίσει χωρίς να έχουν κάνει τίποτα. Σε αυτόν τον αγώνα τους για επιβίωση οι μετανάστες έχουν απέναντι τους όχι μόνο την αστυνομία, την πείνα και τις κακουχίες αλλά και διάφορους νταβατζήδες (ντόπιους και ξένους) που βρίσκουν σε αυτούς φτηνό εργατικό δυναμικό για να κάνουν τις βρωμοδουλειές τους (δουλεμπόριο, εμπόριο ναρκωτικών κ.α.).

Για μας, το ζήτημα των μεταναστών δεν αποτελεί ένα “πρόβλημα” που ανέκυψε έτσι ξαφνικά τα τελευταία χρόνια, δεν είναι καν κάτι που αφορά μόνο την Πάτρα ή μόνο την Ελλάδα. Η μετανάστευση είναι φυσικό αποτέλεσμα του συστήματος εκμετάλλευσης στο οποίο ζούμε. Όσο υπάρχουν “πλούσιες” χώρες που επί δεκαετίες απομυζούν κάθε φυσικό πόρο από “φτωχές” χώρες (του λεγόμενου 3ου κόσμου) μη διστάζοντας να διεξάγουν αιματηρούς πολέμους στο όνομα των συμφερόντων τους προκειμένου να συνεχίσουν να είναι “πλούσιες”, τόσο οι άνθρωποι των “φτωχών” χωρών θα ψάχνουν τρόπους για να ξεφύγουν από τη μιζέρια κοιτώντας προς τον “καπιταλιστικό παράδεισο” της δύσης.

Στο πλαίσιο αυτό, εμείς με συνείδηση της ταξικής μας θέσης με τους από κάτω αυτής της κοινωνίας, στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους μετανάστες. Για μας, οι εκμεταλλευόμενοι δεν μπορούν να διαιρούνται ανάλογα με την εθνικότητα ανάμεσα σε έλληνες και ξένους. Καμια πατρίδα και κανένα έθνος δεν μας ενώνει με τον κάθε βιομήχανο, τον κάθε εφοπλιστή, τον κάθε τραπεζίτη. Ίσα ίσα που αυτοί έχουν το συμφέρον να επικαλούνται την “εθνική ενότητα και ομοψυχία” για να εξασφαλίσουν πιο έυκολα την διαιώνιση της εκμετάλλευσης μας.

Όταν λοιπόν η Χρυσή Αυγή έρχεται στα Ζαρουχλέικα, μια λαϊκή γειτονιά της Πάτρας με μεγάλη ανεργία και με πολλούς μετανάστες από ανατολικές χώρες, και χύνει το ρατσιστικό της δηλητήριο, εξυπηρετεί ακριβώς αυτές τις προσταγές των αφεντικών. Θέλουν να μας βάλουν να σφαζόμαστε μεταξύ μας στο όνομα μιας “καθαρότητας της ελληνικής φυλής» (τα ίδια έλεγε και ο Χίτλερ για τη γερμανική φυλή). Θέλουν οι καταπιεσμένοι να βλέπουν τον εχθρό ο ένας στο πρόσωπο του άλλου και όχι στο πρόσωπο του αφεντικού, του καπιταλιστή, του πολιτευτή. Όταν σου λένε ότι πρέπει να πάρεις το νόμο στα χέρια σου και σε καλούν να κυνηγάς τους ήδη κυνηγημένους, σε καλούν να γίνεις κανίβαλος.

Πολλά ερωτήματα εγείρει και η στάση των διαφόρων πολιτιστικών συλλόγων στο συγκεκριμένο ζήτημα, όπως αποτυπώνεται από την εμετική και ρατσιστική ανακοίνωσή τους. Τι πολιτικές σκοπιμότητες εξυπηρετούν όταν προσφέρουν προκάλυμμα στην δράση των μαχαιροβγαλτών φασιστών και χαριεντίζονται με γλοιώδεις δεξιούς πολιτευτές όπως ο Δημ. Τριανταφυλλόπουλος; Να ξέρουν ότι, εάν στα Ζαρουχλέικα συμβούν γεγονότα όπως πρόσφατα στην Αθήνα με πογκρόμ εναντίον των μεταναστών, θα φέρουν στο ακέραιο τις ευθύνες που τους αναλογούν.

Οι καιροί αγριεύουν όλο και πιο πολύ. Το κράτος και το κεφάλαιο σε αυτή τη μνημονιακή περίοδο που διανύουμε, επαναπροσδιορίζουν τους όρους της εκμετάλλευσής μας, λεηλατούν κάθε φυσικό πόρο στο όνομα της ανάπτυξης και παίρνουνε πίσω εργατικά κεκτημένα δεκαετιών. Μας θέτουν εκβιαστικά διλήμματα και μας λένε ότι από δω και πέρα αυτό που ζούμε θα είναι μια καθημερινή βαρβαρότητα. Αυτή τη βαρβαρότητα ή θα την πολεμήσουμε ή θα γίνουμε κομμάτι της. Ή θα αντικαταστήσουμε την αδράνεια και το φόβο με την αυτοοργάνωση στις γειτονιές μας και τον κανιβαλισμό με την αλληλεγγύη ή θα σφαζόμαστε στους δρόμους για ένα κομμάτι ψωμί.

Μέσα από λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας, στα σχολεία και αλλού να αντισταθούμε στην σφαγή που μας επιφυλάσσουν. Από κοινού, ντόπιοι και μετανάστες να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα που μας απασχολούν μακριά από ψεύτικους διαχωρισμούς με γνώμονα την ταξική-κοινωνική μας θέση και τις κοινές μας ανάγκες. Για να επιτεθούμε σε ό,τι μας καταπιέζει και μας εκμεταλλεύεται και να ξεμπερδεύουμε μια και καλή με αυτούς που τόσα χρόνια αποφάσιζαν για εμάς χωρίς εμάς.

ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

ΟΥΤΕ ΣΤΑ ΖΑΡΟΥΧΛΕΙΚΑ ΟΥΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ
ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

 

Ημέρα πανελλαδικής απεργίας. Ξύπνημα στις 9. Σήμερα δε θα πάω στη δουλειά, απεργώ. Είναι μια καλή ευκαιρία να συναντήσω κι άλλους συναδέλφους και συναδέλφισσες, εκτός από αυτούς που γνωρίζω απ’ το σωματείο, να συζητήσουμε τα προβλήματα που έχουμε στις δουλειές μας. Θα κατέβω στην πορεία. Αν χρειαστεί θα αντιπαρατεθώ με όποιο αφεντικό αναγκάζει άλλους/ες εργάτες/τριες να δουλεύουν σήμερα. Γνωρίζω ότι απεργία σημαίνει να μπλοκάρουμε για όσο αυτή διαρκεί κάθε παραγωγική διαδικασία, κανένας εργάτης και καμία εργάτρια να μη δουλέψει, κανένα εμπόρευμα να μην παραχθεί, κανένα αφεντικό να μη βγάλει κέρδος. Πρώτα απ’ όλα όμως ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΙΩ ΕΝΑ ΚΑΦΕ να ξυπνήσω…

Τέτοιες μέρες εύκολα μπορεί κανείς να παρατηρήσει μια κραυγαλέα αντίθεση μεταξύ λόγου και πράξης. Από το πρωί εκατοντάδες ή χιλιάδες (τις περισσότερες φορές) απεργοί κατακλύζουν τα καφέ της πόλης απολαμβάνοντας στη σκιά το δροσερό καφεδάκι ή παίρνοντας ένα καφέ για το δρόμο. Φυσικά παραβλέποντας το γεγονός ότι γι’ αυτή τους την απόλαυση κάποιος εργάζεται και μάλιστα σε ιδιαίτερα εντατικές συνθήκες. Είναι γνωστή τακτική των αφεντικών να υποχρεώνουν (με όλους τους πιθανούς εκβιαστικούς τρόπους: απειλές/κλάψα/υποσχέσεις) τους εργάτες και τις εργάτριες να δουλέψουν. Φτάνουν δε και στο σημείο να εφευρίσκουν και να εφαρμόζουν δικούς τους κανόνες και “εργατικά δικαιώματα” όπως για παράδειγμα στην πλατεία Όλγας όπου μετά από συμφωνία των αφεντικών οι εργαζόμενοι/ες θα μπορούν να κατέβουν στην πορεία αν και εφόσον στις 12 (δηλαδή μετά το τέλος της πορείας) πιάσουν απευθείας δουλειά.

Πολλές είναι οι προσεγγίσεις όσον αφορά το συγκεκριμένο φαινόμενο. Από την υπεκφυγή και τη λογική του τύπου “εγώ με ένα καφέ θα αλλάξω την κατάσταση;” έως και πιο σαδιστικού περιεχομένου λογικές του τύπου “αφού αποφάσισε να δουλεύει μέρα απεργίας θα τον κάνω να το μετανιώσει (sic)”. Και στις δύο προαναφερόμενες λογικές το αποτέλεσμα είναι κοινό: Τα αφεντικά σε μέρα απεργίας έχουν βγάλει μια μικρή περιουσία και φυσικά την επόμενη φορά θα κάνουν ότι περνάει απ’ το χέρι τους για να μη μείνει το μαγαζί κλειστό.

Απ’ την πλευρά μας η απεργία είναι ένα ακόμα πεδίο προώθησης της αυτοοργάνωσης. Όπως και κάθε πτυχή της ζωής μας, από τις πολιτικές διαδικασίες, τα συλλογικά εγχειρήματα, τις πορείες, τις καταλήψεις και τις παρεμβάσεις μέχρι τις καθημερινές συναναστροφές στα αυτοδιαχειριζόμενα καφενεία, τις συλλογικές κουζίνες και τις συναυλίες. Η αυτοοργάνωση είναι κάτι απλό που πολύς κόσμος έχει ξεχάσει. Εϊναι το να βρεις όσους/ες θέλουν να κάνουν κάτι (από το πιο εύκολο μέχρι το πιο δύσκολο) και να το κάνετε μόνοι σας, χωρίς να αναθέτεις δουλειές κι ευθύνες σε άλλους, χωρίς να μεσολαβούν εμπορευματικές σχέσεις, χωρίς να ψάχνεις χορηγούς και διαφημίσεις. Με αυτή τη λογική δε θα είμαστε εδώ σε κάθε απεργία να φτιάχνουμε αντί για σας καφέδες αλλά θα το κάνουμε με χαρά όσο αυτή η λογική αγκαλιάζεται από όλο και περισσότερο κοσμο.

Για όλους τους προαναφερόμενους λόγους ο καφές που θα φτιαχτεί εδώ δεν έχει κάποιο χρηματικό αντίτιμο. Το καφενείο λειτουργεί με ελεύθερη συνεισφορά, δηλαδή όποιο ποσό θέλει να δώσει ο καθένας και η καθεμία για να ενισχύσει το εγχείρημα.

Αυτοοργανώνοντας την καθημερινότητά μας αντιστεκόμαστε στα σχέδια του κράτους και των αφεντικών προτάσσοντας την αλληλεγγύη μας σ’ όλα τα καταπιεζόμενα κομμάτια της κοινωνίας.

ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΓΡΑΝΑΖΙ ΔΕ ΓΥΡΝΑ
ΕΡΓΑΤΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΜΕ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΦΡΑΠΕΔΙΑ

Αυτοοργανωμένο καφενείο
στο κάτω μέρος της πλατείας Όλγας
πριν και μετά την πορεία της απεργίας
Τετάρτη 15 Ιούνη

ΟΥΤΕ ΕΡΓΑΤΕΣ ΟΥΤΕ ΠΕΛΑΤΕΣ

Attachment	Size
apergiako_kafeneio	704.98 KB