Πέρασμα

 

Στις 3/5/2010 ο αναρχικός Άρης Σειρηνίδης συλλαμβάνεται στο Βοτανικό με πρόσχημα την συμμετοχή του σε ληστεία στα Praktiker στον Ταύρο. Γρήγορα όλες οι κατηγορίες που τον βάραιναν καταρρέουν.
Μέσα σε λίγες μέρες και ενώ ο Άρης ήταν έτοιμος να αφεθεί ελεύθερος με μόνο πλημμεληματικού χαρακτήρα κατηγορίες (αντίσταση κατά της αρχής, οπλοκατοχή κτλ.), οι μπάτσοι ανασύρουν από τα αρχεία τους και του χρεώνουν μια ενέργεια του Ιουλίου του 2009, όταν ένας τύπος με ψάθινο μεγάλο καπέλο, βερμούδα και σαγιονάρες πυροβολεί κατά της κλούβας που βρισκόταν έξω από τα παλιά γραφεία του ΠΑΣΟΚ στα Εξάρχεια. Ισχυριζόμενοι ότι το γενετικό υλικό που βρέθηκε σε μια μάσκα κοντά στο σημείο της επίθεσης ήταν ταυτόσημο με το DNA του Άρη, τον προφυλάκισαν ως υπαίτιο εκείνης της ενέργειας.

Με αυτό το μοναδικό και «αδιάσειστο» αποδεικτικό στοιχείο ο Άρης βρίσκεται έγκλειστος από τις 12 Μαΐου στις φυλακές Κορυδαλλού έχοντας να αντιμετωπίσει μια σκευωρία που κατασκευάστηκε από την Αντιτρομοκρατική σε συνεργασία με τα μικροβιολογικά εργαστήρια του κράτους. Μια υπόθεση που παρ’ όλες τις αντιφάσεις της (η μάσκα που βρέθηκε περιέχει γενετικό υλικό περισσοτέρων ατόμων, επίσης από τη δικογραφία δεν προκύπτει ότι η μάσκα αυτή ανήκε στο δράστη των πυροβολισμών, ενώ ο σωματότυπος και τα χαρακτηριστικά του δράστη σύμφωνα με τους αυτόπτες μάρτυρες δεν έχουν καμιά σχέση μ’ αυτά του Άρη) αποδεικνύει για ακόμα μια φορά το κατασταλτικό μένος του κράτους απέναντι σ’ όσους αντιστέκονται. Μια κίνηση που στοχεύει στην τρομοκράτηση όσων αγωνίζονται θωρακισμένη από την «απόλυτη αλήθεια» της επιστήμης.
Η δημοκρατία λοιπόν δεν διστάζει να ποινικοποιεί και εν τέλει να τιμωρεί όσους δεν υποτάσσονται και παραμένουν πιστοί στον αγώνα για την όξυνση του ταξικού ανταγωνισμού. Αρκεί μόνο να παρατηρήσει κανείς τα λεγόμενα του ανακριτή ο οποίος λίγο πολύ υποστηρίζει την ενοχή του Άρη βασισμένος στα πολιτικά του φρονήματα.
Από την άλλη γίνεται πλέον σαφές το μαζικό φακέλωμα που επιχειρείται από μεριάς του κράτους. Από τους τυπικούς ελέγχους και τις προληπτικές προσαγωγές που καταλήγουν σε εκβιασμούς προκειμένου να δοθούν τα δακτυλικά αποτυπώματα, από τα ειδικά δικαστήρια (υπόθεση Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς), όπου για να παρακολουθήσεις, επιβάλλεται η καταγραφή στοιχείων της ταυτότητας, μέχρι τη συλλογή γενετικού υλικού με σκοπό τη δημιουργία μιας τράπεζας αποθήκευσης DNA για όσους θεωρεί επικίνδυνους. Η συστηματική λοιπόν λήψη και καταγραφή γενετικού υλικού από το κράτος αφ’ ενός στοχεύει στη χαρτογράφηση του εσωτερικού του εχθρού και αφ’ ετέρου στη χρησιμοποίηση του από τις διωκτικές αρχές σε υποθέσεις νομικού χαρακτήρα ως αδιάσειστο αποδεικτικό στοιχείο ενοχής. Έτσι επιχειρεί να εμβάλλει το φόβο στο μυαλό αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας με προφανή στόχο την απομάκρυνση τους από τα πεδία του ταξικού αγώνα.
Απέναντι στο κατασταλτικό τους σχέδιο εμείς απαντάμε με ανυποχώρητους αγώνες και στεκόμαστε δίπλα σε όσους διώκονται για τη δράση τους.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Attachment	Size
ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΡΗ ΣΕΙΡΗΝΙΔΗ	61 KB

 

Τα ξημερώματα της Τετάρτης 16 Φεβρουαρίου αστυνομικές δυνάμεις προβαίνουν στην εκκένωση της κατάληψης ΠΙΚΠΑ στο Ηράκλειο. Σύντομα και στα πλαίσια της επιχείρησης αρχίζουν οι «εργασίες» στο χώρο με την αφαίρεση των παραθύρων, των πορτών, την απομάκρυνση των αντικειμένων και των υποδομών των συντρόφων από το εσωτερικό της κατάληψης. Στο χώρο φτάνουν οι πρώτοι σύντροφοι οι οποίοι αρχικά προσάγονται ενώ αργότερα η μία εκ των τριών προσαγωγών μετατρέπεται σε σύλληψη με τις κατηγορίες της κλοπής ρεύματος και της φθοράς σε ιδιοκτησία του υπουργείου υγείας. Επειτα, περίπου 70 άτομα προχωρούν σε κατάληψη στο παράρτημα του υπουργείου υγείας, με αίτημα να αφεθούν ελεύθεροι οι σύντροφοι και αποχωρούν με την είδηση της απελευθέρωσής τους.

Το ίδιο βράδυ πραγματοποιείται πορεία στους δρόμους του Ηρακλείου από περίπου 100 άτομα και γίνεται προσπάθεια να προσεγγιστεί το κτήριο του ΠΙΚΠΑ, στο οποίο παρέμεναν δύο διμοιρίες των ΜΑΤ. Λίγα μέτρα πιο μακριά γίνεται σύγκρουση με τους μπάτσους, ακολουθεί κυνηγητό και συλλαμβάνονται με αρκετό ξύλο 4 άτομα. Δυο μέρες αργότερα, Παρασκευή 18/2, θα πραγματοποιηθεί Παγκρήτια πορεία με συμμετοχή 400 ατόμων που θα διαδηλώσουν δυναμικά την αλληλεγγύη τους στην κατάληψη. Το πρωί της Τρίτης οι 4 συλληφθέντες της πορείας περνούν από εισαγγελέα, ο οποίος αρχικά αποδίδει κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα στους δύο και πλημμεληματικού στους άλλους δύο. Την ίδια στιγμή σύντροφοι που βρίσκονται συγκεντρωμένοι έξω από τα δικαστήρια δέχονται νέα επίθεση με γκλοπ και χημικά από τα παρατεταγμένα ΜΑΤ.

Στην εποχή της συστημικής κρίσης κράτος και κεφάλαιο επιχειρούν ένα συνολικό και βίαιο μετασχηματισμό των κοινωνικών σχέσεων. Από την πλευρά τους αυτή είναι η εποχή όπου οποιαδήποτε κοινωνική αντίσταση πρέπει να καμφθεί μέσω της καταστολής ενώ παράλληλα πρέπει να καλλιεργηθεί η γενικευμένη υποταγή ή ο κανιβαλισμός μεταξύ των διαφόρων καταπιεσμένων κοινωνικών κομματιών. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες οι καταλήψεις αποτελούν χώρους-πεδία σύνθεσης και ζυμώσεων αντιλήψεων και πρακτικών, επιθετικών στην κυριαρχία, σημεία αναφοράς ριζοσπαστικών κομματιών της κοινωνίας αλλά και ζωντανά παραδείγματα μιας άλλης διαχείρισης της καθημερινότητας. Μακριά από τον κόσμο του εμπορεύματος, της διαμεσολάβησης, της εκπροσώπησης και της εκμετάλλευσης, επανακτώντας το χαμένο μας χρόνο, συνειδητοποιούμε ότι είμαστε ικανοί να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας.

Δίπλα σε αυτούς που έχουν δει τι σημαίνει σε αυτόν τον κόσμο να είσαι καταπιεσμένος, δίπλα σε αυτούς που δεν ξεχνούν τη βαρβαρότητα στα σχολεία, στην εργασία, στους πολέμους, στην πείνα, στα νοσοκομεία, στα ψυχιατρεία, στις φυλακές. Δίπλα σε όλους αυτούς που περιμένουν και ετοιμάζονται για αυτό το τελευταίο χτύπημα στο κουφάρι του καπιταλισμού, δίπλα και μαζί με όσους θέλουν να ζήσουν ελεύθεροι, χωρίς εξουσία οικονομική, κοινωνική ή πολιτική δομώντας ένα νέο κόσμο αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας.

Από το κατειλημμένο μαραγκοπούλειο, μια κατάληψη που αριθμεί μόλις 4 μήνες και ήδη μια εκκένωση, την αμέριστη συντροφικότητα και αλληλεγγύη μας στην κατάληψη ΠΙΚΠΑ στο Ηράκλειο.

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ

10, 100, 1000 ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ Σ’ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ

Συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης, Πέρασμα
από το κατειλημμένο Μαραγκοπούλειο, Γούναρη 102

Από τις 25 Ιανουαρίου 250 περίπου μετανάστες χωρίς χαρτιά (μόνο κάποιες προσωρινές άδειες παραμονής) ξεκίνησαν απεργία πείνας σε κτίριο της Νομικής σχολής στην Αθήνα και άλλοι 50 στο εργατικό κέντρο Θεσσαλονίκης, απαιτώντας τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών που ζουν και εργάζονται στην ελλάδα. Για μία ακόμη φορά οι ίδιοι οι μετανάστες διαλύουν τον μύθο που τους θέλει “δύσμοιρους” και έρμαια στις επιλογές των ισχυρών, και παίρνουν το δρόμο του αγώνα χρησιμοποιώντας την ίδια τους τη ζωή σαν όπλο. Οι μετανάστες εργάτες διεξάγουν έναν ταξικό αγώνα ενάντια στην συνθήκη παρανομίας που τους επιβάλει η κυριαρχία η οποία έχει ως αποτέλεσμα την ακόμα χειρότερη εκμετάλλευση τους από τα διάφορα μικρά και μεγάλα αφεντικά. Διεκδικούν την ίδια τη πολιτική υπόσταση της ύπαρξης τους απέναντι σε ένα κράτος που τους θέλει αόρατους και μέσα σε μια κοινωνία που κάνει πως δεν τους βλέπει. Πήραν οι ίδιοι τη πρωτοβουλία και επέλεξαν αυτή τη μορφή αγώνα μακριά από κάθε είδους πολιτική διαμεσολάβηση από κόμματα, οργανώσεις ή μεμονωμένα πρόσωπα.

Από τις πρώτες μέρες της απεργίας πείνας και ενώ οι μετανάστες βρίσκονταν σε κτήριο της Νομικής, εξαπολύθηκε ένας οχετός ρατσισμού από τα ΜΜΕ με πρωτεργάτες από τη κυβέρνηση και το ΛΑΟΣ μέχρι το ΚΚΕ, την “δημοκρατική αριστερά” και τη ΠΟΣΔΕΠ που όλοι μαζί συμπλήρωσαν το πάζλ της παραπληροφόρησης και της συκοφαντίας του αγώνα των μεταναστών. Με ψευδή επιχειρήματα ότι δήθεν παρακωλύεται η λειτουργία του πανεπιστημίου, τη στιγμή που το κτίριο στο οποίο διέμεναν οι μετανάστες είναι άδειο και αχρησιμοποίητο για χρόνια. Ότι παραβιάζεται το άσυλο τη στιγμή που χρησιμοποιείται από ένα κατατρεγμένο κοινωνικό κομμάτι. Ότι δήθεν οι μετανάστες υποκινούνται από “ύποπτα κέντρα” με σκοπό την αποσταθεροποίηση. Όλα αυτά προκειμένου να προετοιμαστεί το έδαφος επικοινωνιακά για άρση του ασύλου και μια επιχείρηση της αστυνομίας στη Νομική.

Τελικά το κράτος κάτω από τον φόβο μιας πανελλαδικής κινητοποίησης αλληλέγγυου κόσμου επέλεξε να μην προβεί σε εκκένωση αλλά υπό την απειλή της βίας (άρση ασύλου, περικύκλωση της νομικής από ματ και εκαμ και παρεμπόδιση αλληλέγγυου κόσμου να προσεγγίσει τον χώρο) να “διαπραγματευτεί” με τους απεργούς την οικειοθελή αποχώρηση τους και μετεγκατάσταση σε έναν άλλο χώρο όπως και έγινε. Φυσικά και όλη αυτή η διαδικασία είχε σαν σκοπό να κάμψει με κάθε τρόπο των αγώνα, να εξαντλήσει και να αποδυναμώσει τους ίδιους τους μετανάστες. Σημαντικό ρόλο στο σκηνικό των “διαπραγματεύσεων” μεταξύ μεταναστών και κράτους, έπαιξε και η διαμεσολάβηση διαφόρων κομματιών της αριστεράς και των ηγετών της που δεν χάνουν την ευκαιρία σε τέτοιες περιπτώσεις να γίνουν ο επίσημος συνομιλητής του κράτους αν όχι οργανικό του κομμάτι, προκειμένου να μην ξεφύγει η κατάσταση εκτός ελέγχου. Πρόκειται για τους ίδιους που παρουσιάζονται κάθε φορά στα κανάλια σαν αυτόκλητοι εκπρόσωποι οποιουδήποτε αγωνίζεται και υπογράφουν πιστοποιητικά τήρησης της αστικής νομιμότητας, μετατίθοντας τον αγώνα από το πεδίο της αντιπαράθεσης και της σύγκρουσης στο πεδίο της συνομιλίας και της συγκατάβασης.

Τα γεγονότα γύρω από την Νομική και τους 300 μετανάστες απεργούς πείνας κατέδειξαν την στρατηγική της κυριαρχίας απέναντι στο μεταναστευτικό. Σε μια συγκυρία κρίσης για το ελληνικό κράτος, όπου τα μέτωπα που έχουν ανοίξει είναι ήδη πολλά, το διακύβευμα είναι η πολιτική διαχείρηση της κατάστασης και η απόσπαση κοινωνικής συναίνεσης για την συνέχιση των διαρθρωτικών αλλαγών σε εργασιακές σχέσεις, παιδεία, υγεία και αλλού. Οι μετανάστες χωρίς χαρτιά, σαν ένα κοινωνικό κομμάτι το οποίο χρόνια τώρα βιώνει την καταπίεση και την εκμετάλλευση με τους χειρότερους όρους, αποτελούν ένα δυναμικό το οποίο, στις συνθήκες όξυνσης του κοινωνικού και ταξικού πολέμου που βιώνουμε, μπορεί να εκραγεί, με ιδιαίτερα αρνητικές συνέπειες για την ίδια την κοινωνική ομαλότητα. Κάτι όμως που το κράτος δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί με τίποτα είναι η σύνδεση αυτού του κομματιού με τους ντόπιους καταπιεσμένους και η προοπτική κοινών αγώνων που μπορεί να αναπτυχθούν. Η προπαγάνδα των media αξιοποιώντας τα δίπολα νόμιμοι-παράνομοι, που η ίδια η κυριαρχία έχει παράξει, αρθρώνει ξεκάθαρα ρατσιστικό λόγο ο οποίος σε συνδυασμό με επικοινωνιακά τρυκ περί φραχτών στον Έβρο επιχειρεί να δημιουργήσει πόλωση στο κοινωνικό πεδίο και πρόσφορο έδαφος για την διείσδυση των ιδεολογημάτων περί εθνικής ομοψυχίας η οποία είναι και αυτή που θα “μας βγάλει από τη κρίση”. Σκοπός αυτής της διαλεκτικής είναι η ενδοταξική διαίρεση των καταπιεσμένων σε ντόπιους και μετανάστες και η τελική αδρανοποίηση και των δύο μέσα σε ένα κλίμα ενίσχυσης του κοινωνικού κανιβαλισμού.

Η απεργία πείνας των μεταναστών εργατών είναι ένας αγώνας κομβικής σημασίας και για τους ίδιους τους μετανάστες αλλά και για τους ντόπιους εκμεταλλευόμενους. Πρώτα απ’όλα γιατί οι ίδιοι οι απεργοί βάζουν στην άκρη εθνικούς-φυλετικούς διαχωρισμούς και αγωνίζονται με όρους ταξικής ενότητας αλλά και γιατί η αλληλεγγύη σαν σχέση είναι αυτή που θωρακίζει των ίδιο των αγώνα αποτελώντας όπλο όλων των από κάτω αυτού του κόσμου.

Τα ψέματα τελείωσαν. Τα στρατόπεδα έχουν ήδη σχηματιστεί. Από τη μία όσοι είναι εναντίον των απεργών και των μεταναστών γενικότερα από την κυβέρνηση, την αντιπολίτευση και την καθεστωτική αριστερά μέχρι τα κάθε λογής φασιστοειδή και τους “αγανακτισμένους πολίτες”, και από την άλλη όσοι έμπρακτα και αδιαπραγμάτευτα στέκονται αλληλέγγυοι στο πλευρό των μεταναστών. Και για να εξηγούμαστε, όποιος συνεχίζει να μιλάει για κρίση, μνημόνιο και άλλα τέτοια και δεν είναι αλληλέγγυος στους μετανάστες, ας αποφασίσει σε ποιο στρατόπεδο είναι, αλλιώς ας βγάλει το σκασμό.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 300 ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΣΕ ΑΘΗΝΑ – ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΞΥΝΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ-ΤΑΞΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Στην Κέρκυρα το ζήτημα της στέγασης απασχολεί εδώ και δεκαετίες τους φοιτητές από τις κινητοποιήσεις τους το ΄86 όπου δόθηκε η προσωρινή λύση στέγασής τους σε ξενοδοχεία της πόλης μέχρι και σήμερα. Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες καλούνται να πληρώνουν ένα ποσό μηνιαίως στους ξενοδόχους της πόλης ενώ τους καλοκαιρινούς μήνες μαζεύουν τα πράγματά τους για να στεγαστούν οι ξέγνοιαστοι τουρίστες του νησιού.

Στις 17 Νοεμβρίου 2010 φοιτητές του Ιονίου Πανεπιστημίου, μετά τις άκαρπες κινητοποιήσεις για το ίδιο ζήτημα, κατέλαβαν κτίριο του ΤΕΕ νοσηλευτικής στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας 15 για να καλύψουν τις στεγαστικές τους ανάγκες αλλά και για να καθιερώσουν το χώρο ως ένα κοινωνικό κέντρο για την πόλη και τους κατοίκους της. Από το συγκεκριμένο –κατά τα άλλα εγκαταλελειμμένο- κτίριο ένας μικρός χώρος χρησιμοποιείται για μάθημα από 9 μαθητές οι οποίοι συστεγάζονται με τους καταληψίες χωρίς πρόβλημα.

Την 1η φλεβάρη η διευθύντρια του ΤΕΕ κατόπιν εντολής του διευθυντή του Νοσοκομείου Κέρκυρας, με τη συνδρομή αγνώστου έκοψε τα καλώδια του πίνακα ηλεκτροδότησης στερώντας το ρεύμα όχι μόνο από τους διαμένοντες αλλά και από τους ίδιους τους μαθητές της, κατά τη διάρκεια του μαθήματος. Στη συνέχεια και μετά την αναχώρηση των μαθητών, αχρήστευσε την αίθουσα στην οποία γίνονται τα μαθήματα του τμήματος ενώ επέστρεψε συνοδευόμενη από δυο άντρες της ασφάλειας. Κατηγόρησε τους καταληψίες για φθορά δημόσιας περιουσίας και παρακώλυση του έργου του ΤΕΕ την ώρα που οι ίδιοι κάνουν εργασίες επισκευής του κτιρίου.

Οι καταλήψεις είναι ζωντανοί χώροι που στεγάζουν τις ανάγκες και τις επιθυμίες των ανθρώπων που τις πραγματοποιούν. Αμφισβητούν αρχικά το θεσμό της ιδιοκτησίας και προτάσσουν έναν άλλο τρόπο διαχείρισης της καθημερινότητας, το συλλογικό. Αποτελούν ένα αντιπαράδειγμα ότι οι άνθρωποι όταν επιθυμούν κάτι μπορούν να το πραγματώσουν μακριά από κάθε διαμεσολάβηση του κράτους, μακριά από κάθε έννοια αστικής νομιμότητας , και από κάθε λογική οικονομικού κέρδους. Μπροστά στις απειλές εκκένωσης της Δράκας αλλά και κάθε άλλου κατειλημμένου χώρου το κράτος να ξέρει ότι θα βρει απέναντι του όλες τις καταλήψεις και τους κοινωνικούς αγωνιστές και αγωνίστριες.

Αλληλεγγύη σε όλες τις καταλήψεις

«Η αλληλεγγύη στους μετανάστες, τους πρόσφυγες και κάθε καταπιεσμένο, είναι αγώνας ενάντια στον εκφασισμό της κοινωνίας, ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο»
από την αφίσα του καλέσματος

Το Σάββατο 29 γενάρη σύντροφοι και συντρόφισσες από την κατάληψη κελί ελευθερίας και τη δυτική ελλάδα καλούν συγκέντρωση και πορεία με πανελλαδικά χαρακτηριστικά στην ηγουμενίτσα. Πλήθος συντρόφων από διάφορες γωνιές της ελλάδας ανταποκρίνονται στο κάλεσμα, αφορμή του οποίου υπήρξαν οι πυροβολισμοί σε μετανάστες από φασίστα στην περιοχή αλλά και οι συνθήκες που βιώνουν οι μετανάστες εκεί (σκούπες, ξυλοδαρμοί, καθημερινές επιθέσεις από μπάτσους και λιμενικούς, κοινωνική απομόνωση και ρατσισμός).

Εκείνη την ημέρα η πόλη της ηγουμενίτσας τελούσε υπό αστυνομική κατοχή εκατοντάδων μπάτσων: ματάδες, οπκε, ασφαλίτες και λιμενικούς. Αν και η πορεία ξεκίνησε από τα ΤΕΙ υπό ασφυκτικό κλοιό – πλαίσιο γύρω της, πραγματοποίησε το προκαθορισμένο δρομολόγιό της. Πορεύτηκε κατά μήκος του λιμανιού ως το λαδοχώρι, όπου εκεί πραγματικά πάνω στο βουνό είναι στημένος ένας πρόχειρος καταυλισμός μεταναστών. Σ΄ αυτό το σημείο μεγάλος αριθμός μεταναστών συγκεντρώθηκε κάτω από τη γέφυρα με σκοπό να ενωθεί με το σώμα της πορείας, πράγμα το οποίο απέκλεισαν οι μπάτσοι κάνοντας αλυσίδες και στις δυο πλευρές. Κάποιοι απ΄ αυτούς κατάφεραν από πλαϊνό μονοπάτι να φτάσουν ως τους αλληλέγγυους-ες και συνεχίσαμε να πορευόμαστε όλοι-ες μαζί μέσα στους κεντρικούς δρόμους της πόλης. Καθ΄ όλη τη διάρκεια γράφονταν συνθήματα στην πόλη, μοιράζονταν κείμενα και πετιούνταν τρικάκια. Λίγο πριν το τέλος της πορείας και την επιστροφή στα τει οι δυνάμεις της καταστολής επιτίθενται στους διαδηλωτές-τριες με εκτενή χρήση χημικών (δακρυγόνων, ασφυξιογόνων), κρότου λάμψης και κλομπ με αποτέλεσμα, παρά την αντίσταση της περιφρούρησης, οι διαδηλωτές-τριες να προωθηθούν πίσω στα τει. Απολογισμός αυτής της επίθεσης είναι τραυματίες, κάποιοι σοβαρά, και δέκα προσαχθέντες, οι οποίοι εν τέλει και αφέθηκαν μετά από λίγη ώρα. Να σημειωθεί ότι στο αρχικό σημείο της σύγκρουσης ασφαλίτες πήραν κάποιες σημαίες των διαδηλωτών, πεσμένες στο δρόμο, και ξυλοκοπούσαν όποιον διαμαρτυρόταν για τη στάση τους.

Από την πρώτη στιγμή έγιναν φανερές οι διαθέσεις του κράτους. Η ηγουμενίτσα είναι μια πόλη, πύλη εξόδου προς τη δυτική ευρώπη και οι χειρισμοί που θα γίνουν εκεί αποτελούν κεντρικό ζήτημα στην ατζέντα του κράτους για το μεταναστευτικό όπως και σε πάτρα, έβρο και στα νησιά του αιγαίου. Αρχικά, στη δυναμική πορεία της ηγουμενίτσας, μιας πόλης με έντονη την παρουσία των μεταναστών, η κοινωνική απεύθυνση έπρεπε να συρρικνωθεί. Από τη μια τα μήντια που μέρες πριν τη πορεία προπαγάνδιζαν την επέλαση των αναρχικών στην ήσυχη, επαρχιακή πόλη (συμπληρώνοντας την τηλεοπτική, κατακερματισμένη φιγούρα του καταστροφέα της «περιουσίας του κοσμάκη») και απ΄ την άλλη η συμβολή των εκατοντάδων μπάτσων περιμετρικά της πορείας να δίνει την αίσθηση κάποιων που είναι επικίνδυνοι και εχθρικοί άνευ όρων στο σύνολο της τοπικής κοινωνίας. Το κύριο, όμως, πολιτικό διακύβευμα ήταν να μην κατέβουν οι μετανάστες στο δρόμο. Το σκεπτικό τους είναι απλό. Οι μετανάστες πρέπει να συνεχίσουν να είναι αόρατοι, εκεί πάνω στο βουνό, χωρίς τη δυνατότητα να εκφράσουν το δικό τους λόγο, να υψώσουν τη δικιά τους φωνή μέσα στη πόλη, χωρίς τη δυνατότητα να συμπράξουν και να ενώσουν τις δυνάμεις τους με άλλους καταπιεσμένους-ες και γενικά με ριζοσπαστικά κομμάτια της κοινωνίας.

Εμείς ήμασταν εκεί, πλάι στον αγώνα των συντρόφων-ισσών ενάντια στις φασιστικές επιθέσεις που συμβαίνουν στην περιοχή. Για να δείξουμε ότι υπάρχουν κοινωνικά κομμάτια που δε συναινούν στους κατασταλτικούς σχεδιασμούς του κράτους απέναντι στους μετανάστες, για να σπάσουμε την κοινωνική τους απομόνωση, για να τους δείξουμε έμπρακτα ότι δεν είναι μόνοι τους. Η εξουσία τρέμει την προοπτική κοινών αγώνων ντόπιων και μεταναστών, φοβάται τη συνολική και συλλογική ρήξη με το υπάρχον όλων των καταπιεσμένων αυτού του κόσμου.

ΑΣ ΓΙΝΟΥΝ ΟΙ ΦΟΒΟΙ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ