Category: Κείμενα του Περάσματος

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΧΩΡΕΣΕΙ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΜΑΣ

Και τώρα που δώσαμε όλα τα λεφτά για σωθούν οι τράπεζες (ουσιαστικά για να σωθεί ο καπιταλισμός), τώρα που αποδείχθηκε ότι η προσφυγή στο ΔΝΤ, το μνημόνιο και τα λοιπά είναι μονάχα άλλο ένα πολύ καλά οργανωμένο σχέδιο από μεριάς κεφαλαίου ώστε να συνεχίσει να υπάρχει, σήμερα που γύρω μας μοιάζει να ανθίζει η ανασφάλεια, ο φόβος, η οργή για την επίθεση πάνω στις ζωές μας τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε;

Από τη μία μεριά προσπαθούν να μας πείσουν να συνεχίσουμε να σκύβουμε το κεφάλι, καθώς δεν υπάρχει άλλος τρόπος να «σωθούμε», καθώς η κρίση παρουσιάζεται να είναι μόνο στην Ελλάδα. Πλάι σε αυτήν την άποψη, ένας ολόκληρος συρφετός προσπαθεί να μιλήσει για εθνική συναίνεση, σωτηρία, επιστροφή στη δραχμή, να προωθήσει τις πατριωτικές μπούρδες του Θεοδωράκη και της Σπίθας. Με λίγα λόγια, όλοι αυτοί που θέλουν να διατηρήσουν αυτόν τον κόσμο της βαρβαρότητας και της εκμετάλλευσης βγάζουν κορώνες, κατά κύριο λόγο πατριωτικές, ώστε να μπορέσουν να στρέψουν την πάλη μεγάλων κοινωνικών κομματιών προς εχθρικά για τα ίδια πεδία. Δίπλα σε αυτούς, ο φόβος και η ανασφάλεια που έχουν φωλιάσει στην κοινωνία μοιάζουν να είναι το ιδανικό έδαφος για το επίσημο ή ανεπίσημο εθνικιστικό/παρακρατικό κομμάτι της πολιτικής ζωής να βρει πάτημα. Μιλάμε για όλο αυτό το κομμάτι που από τη βαθιά συντηρητική παλιά δεξιά και το ΛΑΟΣ (τιμητές και γλείφτες του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, με συμφωνία για το μνημόνιο) μέχρι τη Χρυσή Αυγή καλλιεργούν τη μισαλλοδοξία και τα ρατσιστικά τους πιστεύω, επιτιθέμενοι κατά κύριο λόγο στο κομμάτι των μεταναστών. Με ιδεολογικό/ προπαγανδιστικό είτε με φυσικό τρόπο (όπως τα τελευταία πογκρόμ στην Αθήνα), όλο το ακροδεξιό κομμάτι σε συνεργασία με μπάτσους, κράτος και ΜΜΕ παίζει το χαρτί της μετατροπής της οργής του κόσμου σε οργή ενάντια σε ένα κοινωνικό κομμάτι, διαχωρίζοντας αυτούς που ζουν στα όρια της φτώχειας και της εξαθλίωσης από αυτούς που ήδη τις βιώνουν, αυτούς που είναι εικόνα από το μέλλον που μας προετοιμάζουν. Διαχωρίζοντάς μας δηλαδή από τους μετανάστες, τους τσιγγάνους, τους μικροπαραβατικούς, τους φτωχοδιάβολους, όσους δεν έχουν τα προς το ζην. Προσπαθώντας να δημιουργήσουν την άποψη ότι για όλα μας τα δεινά φταίει η εγκληματικότητα, η εξαθλίωση και ότι αυτές δεν έχουν κοινωνικά αίτια αλλά φυλετικά. Ότι οι μετανάστες είναι εγκληματίες και όχι εξαθλιωμένοι, πρεζέμποροι, βιαστές, φόβητρο για μας και όχι άνθρωποι που προέρχονται και αυτοί από κοινωνίες στις οποίες παλεύουν για την επιβίωση, που είναι σε θέση να βγούν στο δρόμο δίπλα μας, πλάι μας. Το κράτος παίζει βρώμικο παιχνίδι με σκοπό να δημιουργήσει έναν πόλεμο στους δρόμους μεταξύ των καταπιεσμένων.

Οι μετανάστες προέρχονται από τις λεγόμενες χώρες της καπιταλιστικής περιφέρειας, χώρες που τα όσα αντιμετωπίζουμε εμείς εδώ είναι υπαρκτά από καταβολής των κρατών τους. Η μετανάστευση δεν είναι επιλογή, είναι ανάγκη και απορρέει από τον πόλεμο που ο παγκόσμιος καπιταλισμός διεξάγει σε αυτές τις χώρες, έναν πόλεμο που έχει φέρει και στην δική μας πόρτα. Στις πόλεις, ο συνδυασμός ανασφάλειας, φόβου και εξαθλίωσης έχει δημιουργήσει ένα εκρηκτικό μίγμα. Είναι ακριβώς αυτό που θα ήθελαν τα αφεντικά: να μας κάνουν να πιστεύουμε δηλαδή ότι για όσα ζούμε δε φταίει ο καπιταλισμός που βασίζεται πάνω στην εκμετάλευση του μόχθου μας, αλλά κάποιοι που μένουν δίπλα μας. Καπιταλισμός όμως υπάρχει παντού, όπως και εξαθλίωση, εκμετάλλευση, εγκληματικότητα. Οι άνθρωποι αυτοί προέρχονται από δικτατορίες ή ολοκληρωτικές δημοκρατίες γεμάτες τις οποίες σε μεγάλο βαθμό κατάφεραν να ανατρέψουν το προηγούμενο διάστημα, μέσα από αιματηρούς αγώνες. Μέτρησαν νεκρούς, φυλακισμένους, διώχνοντας κυβερνήσεις μέσα από εξεγέρσεις, γενικές απεργίες, μάχες στους δρόμους, συγκεντρώσεις σε πλατείες. Γεγονότα που έχουν συμβεί ή συμβαίνουν και εδώ. Η οικονομική κατάσταση των χωρών τους, οδήγησε πολλούς από αυτούς σε αναζήτηση του ονείρου της επιβίωσης στην Ευρώπη, αντιμετωπιζόμενοι στις χώρες τις ΕΕ λίγο πολύ σαν εσωτερικός εχθρός. Αυτοί οι άνθρωποι, όμως, είναι εικόνα από μια βάρβαρη κατάσταση που το κεφάλαιο ετοιμάζει για όλους μας, είναι δίπλα μας στις τάξεις των καταπιεσμένων/αποκλεισμένων αυτού του κόσμου. Τα ίδια με αυτούς έζησαν και μεγάλα κομμάτια του ντόπιου πληθυσμού, αλλά μετά από τα πλαστικά λεφτά και την ψευτογκλαμουριά, τον ατομισμό και την μικροεξουσία που ένιωσαν πάνω στους μετανάστες μοιάζουν να ξέχασαν. Μετανάστες έχουν υπάρξει σχεδόν όλοι οι λαοί. Η καταπίεση και το κεφάλαιο δεν έχουν χρώμα, καταγωγή, φυλή.

Τα όπλα μας και τα εργαλεία μας σαν εχθροί αυτού του συστήματος, είναι η αλληλεγγύη, η συνύπαρξη, η αντίσταση, η αυτοοργάνωση. Είμαστε απέναντι σε κάθε ρατσιστή και φασίστα, απέναντι σε κάθε δημοσιογράφο που κηρύττει τη μισαλλοδοξία, απέναντι στο φόβο και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Ο κόσμος έχει αρχίσει πια να βγαίνει έξω. Να πηγαίνει στις πλατείες, να μιλά, να οργίζεται, να σκέφτεται. Οι απελπισμένες προσπάθειες να μιλήσουμε με εθνικούς όρους μας είναι και αυτές εχθρικές. Πρέπει να δούμε σε όλους αυτούς τους αγώνες που ξεδιπλώνονται γύρω μας, σε σωματεία βάσης, γειτονιές, στις πλατείες, στα πανεπιστήμια, την προοπτική ενός συνολικού αγώνα. Δεν πρέπει να παλέψουμε ούτε για μεταρρύθμιση του καπιταλισμού, ούτε για έθνη και πατρίδες. Σωτήρας δεν είναι ούτε η σημαία, ούτε η δραχμή, ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση. Σωτήρας μας μόνο μπορεί να είναι η δική μας, αδιαμεσολάβητη πάλη ενάντια σε έναν κόσμο που μοιράζει απλόχερα από τα σχολεία και τις εκκλησίες μέχρι τις τηλεοράσεις, υποταγή, βαρβαρότητα, καταπίεση, φάρμακα, φόβο και κοινωνικό αποκλεισμό. Τα μέσα τα έχουμε, τη γνώση την έχουμε. Μένει πραγματικά να αντιληφθούμε τη θέση μας και να παλέψουμε για την αυτοθέσμιση της κοινωνίας στη βάση της ισότητας, της αλληλοβοήθειας, της αλληλεγγύης.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑ
ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΕΙΛΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟΝΤΟΥΛΑΠΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ.

Το τελευταίο διάστημα βλέπουμε ένα κομμάτι από το λεγόμενο ακροδεξιό χώρο, όπως η Χρυσή Αυγή, να προσπαθεί να παρουσιαστεί σαν προστάτης της δημόσιας ζωής, έχοντας την αμέριστη συμμετοχή της αστυνομίας και του κράτους στα πογκρόμ που εξαπέλυσε ενάντια σε μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας. Οι νοσταλγοί του Χίτλερ, μετά την τραγική δολοφονία του 44χρονου Μανώλη Καντάρη στην Αθήνα, βασισμένοι πάνω στο ναζιστικής κατασκευής σκεπτικό τους για τη συλλογική ευθύνη (πολύ απλά ένας μετανάστης έκανε κάτι άρα φταίνε όλοι οι μετανάστες, κατά το ανάλογο μήπως οι Έλληνες βουλευτές κλέβουν άρα όλοι είμαστε κλέφτες;), θέλουν να σπείρουν στους εξαιρετικά ασταθείς καιρούς που ζούμε το φόβο, τη μισαλλοδοξία και το αλληλοφάγωμα όσων βρίσκονται στον πάτο αυτής της κοινωνίας. Το ίδιο παρατηρούμε να αρχίζει να γίνεται και στην πόλη που ζούμε όλοι μας, την Πάτρα. Αόριστες φήμες για βιασμούς αιωρούνται, φρικτά κατασκευάσματα που ακόμη και η ίδια η αστυνομία έχει ήδη απορρίψει. Το σχέδιο απλό και σαφές: αφήνουμε κάτι να υπάρχει, άσχετα για το αν ισχύει ή όχι και παίζουμε το παιχνίδι πάνω σε αυτό. Πολλές φορές αυτό μοιάζει να ξεπερνά ακόμη και το αν ένα γεγονός έχει πραγματικά συμβεί ή όχι. Βέβαια, για να μην τρώμε κουτόχορτο, οι παρακρατικοί ακροδεξιοί έχουν σαφή ρόλο να παίξουν και μόνο τα καλά παιδιά που νοιάζονται για την κοινωνία δεν είναι (πρόσφατα άλλωστε έγινε γνωστή και η σύλληψη του, νονού της νύχτας, υποψήφιου της χρυσής αυγής για την περιφέρεια δυτικής ελλάδας, Χρήστου Ρήγα, για εκτέλεση συμβολαίου θανάτου – σημειωτέον ότι είναι ιδιοκτήτης μπαρ στον Αγ. Παντελεήμονα). Εθνικιστές, φασίστες, νεοναζί, ιστορικά είναι όλο αυτό το κομμάτι που προέρχεται από τα σπλάχνα κάθε χούντας, που προπαγανδίζει ιδεολογικά τη μισαλλοδοξία, τον εθνικισμό, το μιλιταρισμό, την ομοφοβία, το ρατσισμό. Υποστηρικτές ακόμη και του ολοκαυτώματος, είναι αυτοί που, ενώ όλος ο κόσμος βρίσκεται στους δρόμους προσπαθώντας να παλέψει αυτό το αδιέξοδο που η εξουσία τον έχει βάλει, κάνουν τη βρωμοδουλειά που το επίσημο κράτος δεν μπορεί να κάνει, υπό το βάρος της αντίδρασης του κόσμου. Είναι όλοι αυτοί που έχουν βρεθεί απέναντι σε πάμπολλους κοινωνικούς αγώνες, σε απεργίες, φοιτητικές πορείες, εξεγέρσεις. Είναι οι ίδιοι που στο πρόσωπο του Καρατζαφέρη και του ΛΑΟΣ στήριξαν ακόμη και το Μνημόνιο. Πάντα δίπλα δίπλα με την αστυνομία, πάντα στην αγκαλιά του επίσημου κράτους, είναι οι ίδιοι που θα είναι απέναντί μας στις πλατείες όταν εμείς αντιδράσουμε δυναμικά.

Σε καιρούς που μια κοινωνία χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της, που επιτίθενται πάνω στις ζωές και τα δικαιώματά μας, σε καιρούς που βλέπουμε τους ανθρώπους γύρω μας να ξυπνούν, να παλεύουν, να προσπαθούν να βρουν τους τρόπους να αντιδράσουν και να αλληλοβοηθηθούν, πρέπει όλοι μας να ξαναβρούμε τη χαμένη μας κοινωνική και ταξική συνείδηση. Εχθροί μας είναι όσοι διαλύουν χώρες, σκοτώνουν και εκμεταλλεύονται τους λαούς. Κάποιοι από αυτούς τους λαούς ξεριζώθηκαν ακριβώς γιατί στις χώρες τους έχει πολέμους, πολέμους που στήνουνε τα παγκόσμια αφεντικά και πολλές φορές με συμμετοχή της Ελλάδας, όπως στη Λιβύη, στο Αφγανιστάν και αλλού. Όσο όμως παραμένουμε υπνωτισμένοι από ένα αδιόρατο εθνικισμό, από ένα αδιόρατο φόβο για το διπλανό μας, για τη ζωή μας, δε βλέπουμε ότι αυτά είναι χαρτιά που παίζει η εξουσία όποτε τρίζουν τα θεμέλιά της. Σίγουρα υπάρχει εγκληματικότητα αλλά αυτό δε χαρακτηρίζει φυλές και είναι ένα φαινόμενο που προωθείται από το κράτος. Και έσοδα κάτω από το χαλί έχει και δεν έχει και καμιά πρεμούρα να υπάρχουν δουλειές και σπέρνει και τη διχόνοια μεταξύ των εκμεταλλευόμενων. Άλλωστε, όπως είναι γνωστό και επαναεπιβεβαιώνεται κάθε τρεις και λίγο, στα μεγαλύτερα δουλεμπόρια και εμπόρια ναρκωτικών είναι μπλεγμένο το ίδιο το κράτος, από πολιτικούς μέχρι λιμενικούς. Σίγουρα ζούμε σε μια εποχή που δεν υπάρχουν μεροκάματα και δουλειές, αλλά αλήθεια για αυτό ευθύνεται ο μετανάστης που έχουμε δίπλα μας ή όλοι αυτοί που έχουν φάει για εκατονταετίες τον πλούτο που εμείς οι ίδιοι παράγουμε;

Αντίπαλοί μας και πρόβλημα για τις ζωές μας, είναι όσοι έχουν καθοριστεί ως αφέντες μας. Το ίδιο το σύστημα που μπορεί να σπείρει το φόβο, χρησιμοποιώντας τα παρακρατικά του καθάρματα (αυτά που σκότωσαν και τον Τεμπονέρα), που διαλύει τα δικαιώματά μας, που προσπαθεί να στρέψει τον κάθε εξαθλιωμένο και εκμεταλλευόμενο άνθρωπο ενάντια στο διπλανό του, βάζοντας στο μυαλό μας ότι είμαστε διαφορετικοί από τον άνεργο, το συνταξιούχο, το μετανάστη που έχουμε δίπλα μας. Χρέος όλων μας είναι να δούμε τη θέση μας πραγματικά σε αυτόν τον κόσμο και να αντιπαλέψουμε όλα τα δολώματα της εξουσίας παίρνοντας τις ζωές μας στα χέρια μας. Να μιλήσουμε με το διπλανό μας, να βοηθήσει ο ένας τον άλλο, να αντισταθούμε στο φόβο, τη βαρβαρότητα, το ρατσισμό, τους φασίστες. Να οργανωθούμε στις γειτονιές μας, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τους χώρους δουλειάς. Δίπλα μας θα βρούμε πολλούς. Πολλοί θέλουν να παλέψουν και πρώτα οι ίδιοι οι μετανάστες, που ούτε θέλουν ούτε ανέχονται να ζουν σα ζώα. Η ζωή είναι αξιοπρέπεια και αγώνας και αυτό ισχύει για όλους τους ανθρώπους, πλην αυτών που έχουν πραγματικά συμμαχήσει με τα αφεντικά μας και σε αυτούς συγκαταλέγονται και οι φασίστες. Να αντισταθούμε λοιπόν για έναν κόσμο αξιοπρέπειας και ισότητας. Για γειτονιές χαράς και όχι φόβου, να παλέψουμε για τη ζωή μας και όχι για το κατασκευασμένο μίσος της εξουσίας.

Χθες, 11/5, ημέρα γενικής απεργίας, με χιλιάδες διαδηλωτές στους δρόμους όλης της χώρας, στην απεργιακή πορεία της Αθήνας, το αστυνομικό κράτος ξεδίπλωσε μια βίαιη επίθεση στο σώμα των διαδηλωτών, χτυπώντας με σαφή και δολοφονικό τρόπο κυρίως μπλοκ που συσπείρωναν κόσμο από πρωτοβάθμια σωματεία, κινήσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, συνελεύσεις γειτονιών, αναρχικούς, αντιεξουσιαστές. Ο απολογισμός είναι σαφής και ξεκάθαρος του τι έχουμε απέναντί μας: Περισσότεροι από 100 διαδηλωτές μεταφέρθηκαν σε νοσοκομεία (Νίκαια, ΚΑΤ, Ευαγγελισμός) ενώ 3 υποβλήθηκαν σε χειρουργικές επεμβάσεις. Ο σύντροφος Γιάννης Κ. δέχτηκε δολοφονική επίθεση από τις δυνάμεις καταστολής. Χτυπημένος και με αίματα στο κεφάλι άρχισε να απομακρύνεται μαζί με διαδηλώτρια από την Πανεπιστημίου. Κατηφορίζοντας την οδό Αμερικής, στο ύψος της Σταδίου, μπήκαν σε στοά που ήταν παρόντες άνθρωποι που τον είδαν να αιμορραγεί. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε σε προθανάτια κατάσταση (σύμφωνα με ιατρικό ανακοινωθέν) στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας με εσωτερική αιμορραγία στο κεφάλι, χειρουργήθηκε άμεσα και νοσηλεύεται στην εντατική κλινική σε κρίσιμη κατάσταση. Επίσης, σε όλα αυτά έρχονται να συμπληρωθούν και οι 12 συλλήψεις, με τους διαδηλωτές να οδηγούνται σήμερα στον ανακριτή. Το κράτος, μέσα από τα φερέφωνα και τα όργανά του αμέσως παίζει το γνωστό, χιλιοειπωμένο τραγούδι για έρευνες κατά πόσο ευθύνονται οι αστυνομικοί, για αδιευκρίνιστες συνθήκες των τραυματισμών, για δικαιοσύνη που θα αποδοθεί, καθώς σήμερα ήρθαν να θέσουν τρεις μπάτσους σε διαθεσιμότητα.

Παράλληλα, μετά τη δολοφονία του 44χρονου Μανώλη Καντάρη στη συμβολή των οδών Γ’ Σεπτεμβρίου και Ηπείρου στην Αθήνα, με το πρόσχημα της εγκληματικότητας και σαν σύγχρονες νεοναζιστικές πολιτοφυλακές, ένα λεφούσι φασιστών για τις επόμενες δύο ημέρες επιδίδεται με τις ευλογίες και τις πλάτες του επίσημου κράτους σε ένα πογκρόμ κατά μεταναστών και σε δύο επιθέσεις ενάντια στις καταλήψεις Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά και Villa Amalias. Κατάληξη όλων αυτών, η δολοφονία χθες το βράδυ ενός 21χρονου από το Μπαγκλαντές στα Κάτω Πατήσια με μαχαιριές, μετά από καταδίωξή του, σύμφωνα με μαρτυρίες, από ένα μηχανάκι που επέβαιναν δύο άτομα με κουκούλες, πιθανότατα φασίστες.

Πλέον, όμως δεν χωρούν παρερμηνείες, παρεξηγήσεις, πισωγυρίσματα απέναντι σε όλα αυτά. Απέναντι στα σύγχρονα τάγματα ασφαλείας του κράτους που έχουν πλημμυρίσει τις γειτονιές, που έχουν ξυλοκοπήσει, ματώσει και συλλάβει συντρόφους, φίλους, γνωστούς και αγνώστους που βιώνουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα της σοσιαλιστικής ολοκληρωτικής δημοκρατίας και που με πολλούς από αυτούς κατεβαίνουμε και συμμετέχουμε μαζί στο δρόμο, στις απεργίες, στις λαϊκές συνελεύσεις, στα σωματεία, στα πανεπιστήμια, στις πλατείες και στις γειτονιές. Που μοιραζόμαστε εκείνες τις στιγμές που οι καρδιές μας πάλλονται σα μία, οι γροθιές μας υψώνονται, οι φωνές μας ενώνονται, τα γέλια και οι λύπες μας μοιράζονται. Σε όλες αυτές τις κινήσεις και τους αγώνες που βλέπουμε να ξεδιπλώνονται γύρω μας από ανθρώπους που σιγά σιγά αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι ο μόνος δρόμος είναι να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους, αδιαμεσολάβητα, ακηδεμόνευτα, μαζικά, δυναμικά, αλληλέγγυα. Απέναντι σε όλο τον παρακρατικό συρφετό που προσπαθεί να στρέψει εν μέσω κοινωνικής αναταραχής τους καταπιεζόμενους να φαγωθούν μεταξύ τους, να σπείρουν τις ηλίθιες απόψεις τους για το έθνος, τη φυλή και κάθε είδους ιδεολόγημα που διαχωρίζει τους ανθρώπους, χρησιμοποιώντας το φόβο και τη θολούρα του κόσμου σαν έδαφος για να ποτίσουν τα μυαλά με το δηλητήριό τους. Ενός συρφετού με τη συντονισμένη βοήθεια όλου αυτού που έχουμε απέναντί μας (ΜΜΕ, κράτος, μπάτσους, αφεντικά) προσπαθεί να στήσει τη δικιά του μιντιακή εξέγερση στο πρόσωπο ενός ανθρώπου που δολοφονήθηκε άδικα σε μια κοινωνία που ο κανιβαλισμός, ο ατομισμός, ο αποκλεισμός και η απόγνωση είναι αυτός που πριμοδοτεί όλα αυτά τα φαινόμενα, η βαθύτερη ουσία τους.

Εμείς από τη μεριά μας, σαν αναρχικοί-αντιεξουσιαστές είμαστε και θα είμαστε κομμάτι του κάθε αγώνα, κομμάτι της κοινωνίας συνεχίζοντας να παλεύουμε για την ατομική και κοινωνική ελευθερία, με αξιοπρέπεια, με θέληση και πείσμα για ζωή. Απέναντί μας έχουμε όλα τα κάστρα της εξουσίας φυσικά ή ιδεολογικά. Παλεύουμε και θα παλεύουμε όμως για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, χωρίς σύνορα, κράτη και πατρίδες. Χωρίς μπάτσους-δολοφόνους, χωρίς αστική δικαιοσύνη, χωρίς δημοκρατία βασισμένη πάνω στο αίμα και τον ιδρώτα μας. Χωρίς αφεντικά, φασίστες, δημοσιογράφους και κάθε λογής απολογητή και υποστηρικτή της εξουσίας που δολοφονεί, φυλακίζει, βασανίζει και μπορεί να παρουσιάσει όλα αυτά σαν άμεσες συνέπειες των πράξεων κάποιων, σαν δίκαια, σα φυσιολογικά.

Ε όχι ρε κουφάλες! Δεν ήμασταν και δε θα γίνουμε εικόνα στις ειδήσεις, ούτε θα ακούσουμε κάθε μαλακία και κλάψα σας για τη βία, την επίθεση, τις καταστροφές , την υπεράσπιση της δημοκρατίας σας. Έχουμε ήδη πολλούς νεκρούς, πολλούς χτυπημένους, πολλούς αποκλεισμένους, πολλούς φυλακισμένους για να συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι όλα είναι ζήτημα κάποιων κακών μπάτσων, δικαστών , αφεντικών και πως δεν έχουμε κανένα λόγο να εξεγερθούμε. Έχουμε έναν και μοναδικό: Ότι η ζωή ανήκει στον καθένα που θέτει τον εαυτό του και τις δυνάμεις του, το μυαλό, την καρδιά και τη θέλησή του μαζί με αυτούς που θέλουν μια και καλή να τελειώνουν με τη βαρβαρότητα, οποιουδήποτε καθεστώτος. Με τους από κάτω αυτού του κόσμου, με τους αποκλεισμένους, με τον κόσμο της αξιοπρέπειας, της αλληλεγγύης, της φαντασίας, της ισότητας. Με τον κόσμο της ελευθερίας. Τα ψέματα λοιπόν τελειώνουν. Φωτιά στην απάθεια, όλοι στους δρόμους.

Συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης, ΠΕΡΑΣΜΑ
από το κατειλημμένο Μαραγκοπούλειο, Γούναρη 102

 

Έχει ήδη περάσει σχεδόν ένας χρόνος από την υπογραφή του μνημονίου από το ελληνικό κράτος και την έλευση του ΔΝΤ. Ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό ο δημόσιος λόγος έχει “εμπλουτιστεί” με ένα λεξιλόγιο που περιλαμβάνει όρους όπως αναδιάρθρωση, επιμήκυνση χρέους, spreads, fast track, επέκταση του μνημονίου κ.α. Εμείς όμως δεν θα μιλήσουμε για αυτά, γιατί για μας η καπιταλιστική βαρβαρότητα δεν ξεκίνησε με το μνημόνιο και ούτε θα τελειώσει με αυτό.

Οι θεσμοί πολιτικής και κοινωνικής διαμεσολάβησης ουσιαστικά επιτελούν τον ίδιο ρόλο που επιτελούσαν και “προ κρίσης”, την οικοδόμηση της κοινωνικής συναίνεσης. Τα κόμματα εξουσίας στήριξαν την ύπαρξη και την αναπαραγωγή τους πάνω στις πελατειακές σχέσεις. Ένα διαρκές πάρε-δώσε που περιελάμβανε μια θεσούλα στο δημόσιο, με αντάλλαγμα μια ψήφο στις εκλογές. Ο θεσμικός συνδικαλισμός (ΓΣΕΕ, εργοδοτικά σωματεία) λειτουργώντας μέσα στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας και σε πλήρη συσχέτιση με την κάθετη ιεραρχική κομματική λογική ποτέ δεν έχανε ευκαιρία να κάτσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τα αφεντικά, για να διασφαλιστούν οι όροι εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Ας μην ξεχνάμε ότι πολύ καιρό πριν το μνημόνιο η ΓΣΕΕ είχε υπογράψει αυξήσεις της τάξης του 1 ευρώ μιλώντας εκ των υστέρων για νίκη των εργαζομένων μετά από “σκληρές διαπραγματεύσεις”. Η καθεστωτική αριστερά όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης προσπάθησε να διατηρήσει το κομμάτι τις εξουσιαστικής “πίτας” που της αναλογεί είτε δίνοντας εχέγγυα τήρησης της αστικής νομιμότητας, είτε διαβρώνοντας τα κοινωνικά κινήματα με τις λογικές της πρωτοπορίας, της ιεραρχίας και της διαμεσολάβησης, σέρνοντας την αντίσταση από το πεδίο του δρόμου και της κοινωνικής ζωής, στα τραπέζια του “διαλόγου”. Το παιχνίδι της κοινωνικής συναίνεσης δεν θα μπορούσε να μην παίζεται και από τα ΜΜΕ που ασκούν προπαγάνδα για λογαριασμό των κυρίαρχων. Σε μια έννομη κοινωνία το σωστό και το αποδεκτό είναι αυτό που θα παρουσιαστεί στα τηλεπαράθυρα. Ό,τι αγώνας ξεσπά με διαφορετικές δυναμικές, αν δεν τα βρει απέναντι του, βρίσκει τα ΜΜΕ σε μια προσπάθεια διαστρέβλωσης και πετσοκόμματος του, προσπαθώντας εν τέλει να τον περιορίσουν. Όπως έχει ειπωθεί όμως η επανάσταση δεν θα παίξει στα δελτία των 8.

Μέσα στη συνθήκη της κρίσης όμως έχουν δημιουργηθεί ρήγματα στη κοινωνική συναίνεση και γίνεται πια εμφανές ότι η όλο και περισσότερο διογκούμενη κοινωνική οργή δεν μπορεί να χωρέσει στα πλαίσια που θέτει η δημοκρατία. Τώρα που το κράτος δεν δύναται να μοιράζει θεσούλες και λεφτάκια δεξιά και αριστερά, έχει διαρραγεί η πελατειακή σχέση και οι ψευδαισθήσεις περί συμμετοχικότητας και κοινωνικού κράτους γκρεμίζονται σιγά σιγά. Αυτή την αδυναμία πολιτικής διαχείρισης της κοινωνικής αγανάκτησης έρχεται να υποκαταστήσει ο θεσμισμένος συνδικαλισμός με αραιές μονοήμερες απεργίες, αγωνιστικές φωτοβολίδες οι οποίες λειτουργούν σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης, καθώς επίσης με τον έλεγχο πολλών σωματίων και την έγκριση νέων εργοδοτικών. Για μας αυτή ακριβώς η διάχυτη οργή όσο δεν βρίσκει ουσιαστική διέξοδο θα συνεχίσει να εκτονώνεται μέχρι να αδρανοποιηθεί πλήρως.

Για να τελειώνουμε με τα παραμύθια και τα κούφια λόγια της κυριαρχίας, για μας, κρίση είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός και η γενικευμένη κοινωνική απάθεια, η εξατομίκευση, το “όλοι εναντίον όλων” και ο κοινωνικός κανιβαλισμός., η εσωτερίκευση των ιεραρχημένων προτύπων και οι προκατασκευασμένοι κοινωνικοί ρόλοι. Μέσα από τη καθημερινή μας δράση θέλουμε να χτίσουμε κοινότητες αγώνα που να προωθούν τις αξίες της αντίστασης της αυτοοργάνωση και της αλληλεγγύης. Προτάσσουμε την συλλογικοποίηση της καθημερινότητας μας με καταλήψεις δημοσίων χώρων, συλλογικές κουζίνες, την ουσιαστική επικοινωνία και από κοινού αντιμετώπιση των κοινών αναγκών στις γειτονιές, στις πλατείες, στα σχολεία. Να ξεμπερδεύουμε με την ανάθεση του αγώνα στα χέρια των λακέδων των αφεντικών και να τον κάνουμε κτήμα και προϊόν της δικής μας βούλησης, αυτοοργανώνοντας τις αντιστάσεις μας στους χώρους εργασίας. Με συνείδηση της ταξικής μας θέσης, να απεμπολήσουμε κάθε έννοια πειθάρχησης σε θεσμούς και επιταγές που δημιουργήθηκαν από την κυριαρχία με σκοπό την ρύθμιση κάθε πτυχής των ζωών μας. Να επιτεθούμε σε ό,τι μας καταστρέφει και μας ορίζει. Να ισοπεδώσουμε κάθε έννοια εθνικής ενότητας και κάθε απόπειρα των από πάνω να μας πείσουν ότι μοιραζόμαστε κοινά συμφέροντα μαζί τους. Να ξεριζώσουμε κάθε εθνικιστική αντίληψη που τοποθετεί τον εχθρό στο πρόσωπο των ταξικών μας αδερφών, των μεταναστών. Στεκόμαστε δίπλα σε κάθε καταπιεσμένο-η αυτής της κοινωνίας. Βρισκόμαστε δίπλα σε κάθε φυλακισμένο-η αγωνιστή-ρια που η εξουσία έχει κλειδαμπαρώσει στα μπουντρούμια της για τη δράση τους.

Όπου υπάρχουν έστω και ψήγματα όξυνσης του ταξικού-κοινωνικού πολέμου εμείς θα είμαστε εκεί αναζητώντας της δυναμικές εκείνες που θα μετουσιωθούν στον αφανισμό της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, με το νου μας στο πέρασμα σε μια ελεύθερη αταξική κοινωνία.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΕΙΛΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟΝΤΟΥΛΑΠΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Attachment	Size
apergia11may2011_0	84.1 KB

 

 

 

«Οι κατασκευασμένες και κατευθυνόμενες διώξεις με βάση τα σενάρια και τις εμμονές της αντιτρομοκρατικής θυμίζουν βόμβες διασποράς. Στοχεύουν κάπου για να πλήξουν σε μεγάλη ακτίνα γύρω τους, να καταστρέψουν μια ευρύτερη περιοχή. Αυτή η δίωξη δεν αφορά μονάχα εμένα προσωπικά. Αυτή η δίωξη θέλει να φοβίσει τον καθένα. Να προσέχουμε με ποιούς μιλάμε. Με ποιούς αφισσοκολλούμε. Με ποιούς βγάζουμε έντυπα. Με ποιούς συμπορευόμαστε στις διαδηλώσεις. Με ποιούς ανταλλάσουμε απόψεις στις εκδηλώσεις. Και φυσικά πού πηγαίνουμε. Να εμποτίσουν την καθημερινότητά μας με καχυποψία και φόβο».
Χρήστος Πολίτης, κλειστή φυλακή Γρεβενών, 16 Δεκέμβρη 2010

4 Δεκέμβρη 2010, δύο μέρες πριν τις 6 Δεκέμβρη και τις κινητοποιήσεις που είχαν προγραμματιστεί με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, η αντιτρομοκρατική πραγματοποιεί μια ευρεία επιχείρηση εξάρθρωσης της «εγχώριας τρομοκρατίας». Κατά τη διάρκεια αυτής της επιχείρησης συλλαμβάνονται 6 άτομα, ο Κώστας Σακκάς, ο Αλέξανδρος Μητρούσιας, ο Γιώργος Καραγιαννίδης όπως και η Στέλλα Αντωνίου, ο Δημήτρης Μιχαήλ και τέλος ο Χρήστος Πολίτης. Αμέσως τα μήντια παπαγαλίζοντας τα σενάρια και τις οδηγίες της αντιτρομοκρατικής και της ΕΛ.ΑΣ. ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους στην απόδοση κατηγοριών, συνδέουν τους συλληφθέντες με συγκεκριμένες οργανώσεις (από την «καραμπινάτη σέχτα» του Φιλιππάκη, το πέρασμα στη συνομωσία πυρήνων της φωτιάς και τέλος στην άγνωστη «τρομοκρατική» οργάνωση), στήνουν τα γνωστά τους σενάρια στηρίζοντάς τα στη σκιαγράφηση της προσωπικότητας και του ψυχολογικού προφίλ του κάθε συντρόφου και συντρόφισσας.

Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθούν δυο πράγματα:
Πρώτον, μπροστά στη θέα του ευρεθέντος οπλισμού επιστρατεύεται το νομικό οπλοστάσιο του κράτους για να στηριχτούν οι ήδη προκατασκευασμένες κατηγορίες. Εν μέσω σεναρίων να δίνουν και να παίρνουν από τους τηλεοπτικούς δέκτες και παρότι τα όπλα δεν αποδεικνύεται να έχουν χρησιμοποιηθεί σε κάποια ενέργεια, παρακολουθούμε να αποδίδονται κατηγορίες σχετικές με τη σύσταση «τρομοκρατικής οργάνωσης». Για πρώτη φορά στηρίζονται κατηγορίες για συμμετοχή σε παράνομη οργάνωση χωρίς κατ΄ανάγκη αυτή να κατονομάζεται ενώ γίνεται αναφορά σε «τρομοκρατική» δράση χωρίς οι συγκεκριμένες πράξεις να έχουν τελεστεί.
Δεύτερον, η ίδια η φύση «της υπόθεσης των 6» παρουσιάζει κάποιες ιδιοτυπίες. Σε κείμενό τους οι Μητρούσιας, Καραγιαννίδης και Σακκάς ξεκαθαρίζουν ότι δεν είχαν οποιαδήποτε σχέση ή επαφή με τον Χρήστο Πολίτη και ανάγουν τη δίωξή του ξεκάθαρα σε πολιτική ενώ όσον αφορά τους Μιχαήλ και Αντωνίου δηλώνουν ότι η δική τους δίωξη είναι εκδικητική εξαιτίας των προσωπικών, φιλικών, πολιτικών σχέσεων που διατηρούν. Συγκεκριμένα τώρα για το Χρήστο Πολίτη. Δυο μέρες μετά την απόφαση της τακτικής ανακρίτριας για τη μη προφυλάκισή του σχετικά με την υπόθεση της εμπρηστικής επίθεσης σε οχήματα κατασκευαστικής εταιρίας στο χώρο του εφετείου της Λουκάρεως, συλλαμβάνεται στο πλαίσιο της «αντιτρομοκρατικής επιχείρησης» την 4η Δεκέμβρη, συμπεριλαμβάνεται σε μια δικογραφία που δεν γνωρίζει ούτε καν τους συγκατηγορούμενούς του και τελικά προφυλακίζεται. Το πρώτο «ενοχοποιητικό» στοιχείο στην υπόθεσή του είναι σύμφωνα με τις αναφορές των μπάτσων, ότι εθεάθη σε οδό στον Πειραιά σε κοντινή απόσταση με κάποιον από τους άλλους διωκόμενους, μια μέρα που πράγματι μετέβαινε στο γραφείο του δικηγόρου του προετοιμαζόμενος για την υπόθεση του Εφετείου. Δεύτερο τρανό σημείο ενοχής είναι το ποτό που ήπιε στα Εξάρχεια με ένα άγνωστο άρα και ύποπτο για τις αρχές άτομο, το οποίο προηγουμένως είχε φάει σουβλάκια με κάποιον απ’ τους συγκατηγορούμενούς του(!!).

Με αυτά λοιπόν τα φαιδρά στοιχεία κρατείται απομονωμένος σε κελί 1×3 για μια εβδομάδα ενώ μετά έρχεται η απόφαση της προφυλάκισης και η μεταγωγή του στις φυλακές υψίστης ασφαλείας των Γρεβενών. Να σημειωθεί ότι στις φυλακές Γρεβενών κρατούνται βαρυποινίτες και όχι υπόδικοι (μόλις πρόσφατα μεταφέρθηκε εκεί και ο Χ. Τσάκαλος, μέλος της Σ.Π.Φ.) ενώ η μεγάλη χιλιομετρική απόσταση από τον τόπο διαμονής του, την Αθήνα, δυσχεραίνει την επικοινωνία με φίλους, συντρόφους, συγγενείς και δικηγόρους.
Οι διώξεις για μια «άγνωστη τρομοκρατική οργάνωση» λύνουν τα χέρια των διωκτικών αρχών. Χωρίς να έχουν συγκεκριμένες «τρομοκρατικές ενέργειες» να αποδώσουν, μπορούν να τσουβαλιάσουν με το ίδιο κατηγορητήριο οποιεσδήποτε δραστηριότητες κάποιου, από πολιτικές επιλογές και κοινωνικές επαφές, μέχρι και παραβατικές δραστηριότητες άσχετες με την υπόθεση.

Στην περίοδο της πολυαναφερόμενης κρίσης τους τα μηνύματα που δίνονται από την κυριαρχία είναι ξεκάθαρα προς όλους. Το ελληνικό κράτος προστατεύει την ύπαρξη του, το κεφάλαιο και τα αφεντικά και προσπαθεί να τους παρέχει την πολυπόθητη ασφάλεια και κοινωνική ειρήνη. Οι αγώνες στο κοινωνικό πεδίο θα χτυπηθούν με κάθε μέσο, οι κοινωνικοί αγωνιστές ανεξάρτητα της δράσης τους θα διωχθούν ή ακόμα θα φυλακισθούν και αυτό ξεκάθαρα προκύπτει από την υπόθεση του Χρήστου. Το κράτος με τον χειρισμό αυτής της υπόθεσης λέει απροκάλυπτα στους υπηκόους του και κυρίως στους αντιστεκόμενους-ες ότι πια ο καθένας και η καθεμιά είναι δυνάμει ένοχος-η. H «αλήθεια» ανήκει στην αντιτρομοκρατική, επαληθεύεται σε κάθε αστυνομικό ρεπορτάζ, σε κάθε απόφαση ανακριτή, σε κάθε πρόταση εισαγγελέα. Δεν έχει σημασία αν υπάρχουν ή δεν υπάρχουν στοιχεία, υπάρχει ή δεν υπάρχει οργάνωση. Η αντιτρομοκρατική ξέρει και είναι παντοδύναμη, μπορεί να βάλει στο στόχαστρο της και να προσπαθήσει να εξοντώσει φυσικά οποιονδήποτε κοινωνικό αγωνιστή και αγωνίστρια. Αν τώρα συρθεί κάποιος «μη ένοχος» στα δικαστήρια και κλειδαμπαρωθεί στις φυλακές, η «αθώωσή» του, αν τελικά υπάρξει ανάλογα με τις σκοπιμότητες, θα αποτελεί επαλήθευση της ορθής λειτουργίας της αστικής δικαιοσύνης.

Όμως ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που μπροστά στις κάνες των όπλων και τον τρόμο της απομόνωσης των κελιών, συνεχίζουν να αγωνίζονται για να αλλάξουν τον εαυτό τους και τον κόσμο, ενάντια στο καπιταλιστικό καθεστώς και τις προσταγές του. Ο Χρήστος Πολίτης είναι ένας από αυτούς, με μακροχρόνια και έντονη κινηματική δράση, όπως και πολλοί άλλοι και άλλες που βρίσκονται στα μπουντρούμια της δημοκρατίας.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ ΣΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟΥ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ,
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΕΦΟΔΟ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ,
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟ ΧΡΗΣΤΟ ΠΟΛΙΤΗ

Πέρασμα, συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης
δραπέτες

Attachment	Size
politis_Layout 1	350.13 KB

 

 

 

Στις 3/5/2010 ο αναρχικός Άρης Σειρηνίδης συλλαμβάνεται στο Βοτανικό με πρόσχημα την συμμετοχή του σε ληστεία στα Praktiker στον Ταύρο. Γρήγορα όλες οι κατηγορίες που τον βάραιναν καταρρέουν.
Μέσα σε λίγες μέρες και ενώ ο Άρης ήταν έτοιμος να αφεθεί ελεύθερος με μόνο πλημμεληματικού χαρακτήρα κατηγορίες (αντίσταση κατά της αρχής, οπλοκατοχή κτλ.), οι μπάτσοι ανασύρουν από τα αρχεία τους και του χρεώνουν μια ενέργεια του Ιουλίου του 2009, όταν ένας τύπος με ψάθινο μεγάλο καπέλο, βερμούδα και σαγιονάρες πυροβολεί κατά της κλούβας που βρισκόταν έξω από τα παλιά γραφεία του ΠΑΣΟΚ στα Εξάρχεια. Ισχυριζόμενοι ότι το γενετικό υλικό που βρέθηκε σε μια μάσκα κοντά στο σημείο της επίθεσης ήταν ταυτόσημο με το DNA του Άρη, τον προφυλάκισαν ως υπαίτιο εκείνης της ενέργειας.

Με αυτό το μοναδικό και «αδιάσειστο» αποδεικτικό στοιχείο ο Άρης βρίσκεται έγκλειστος από τις 12 Μαΐου στις φυλακές Κορυδαλλού έχοντας να αντιμετωπίσει μια σκευωρία που κατασκευάστηκε από την Αντιτρομοκρατική σε συνεργασία με τα μικροβιολογικά εργαστήρια του κράτους. Μια υπόθεση που παρ’ όλες τις αντιφάσεις της (η μάσκα που βρέθηκε περιέχει γενετικό υλικό περισσοτέρων ατόμων, επίσης από τη δικογραφία δεν προκύπτει ότι η μάσκα αυτή ανήκε στο δράστη των πυροβολισμών, ενώ ο σωματότυπος και τα χαρακτηριστικά του δράστη σύμφωνα με τους αυτόπτες μάρτυρες δεν έχουν καμιά σχέση μ’ αυτά του Άρη) αποδεικνύει για ακόμα μια φορά το κατασταλτικό μένος του κράτους απέναντι σ’ όσους αντιστέκονται. Μια κίνηση που στοχεύει στην τρομοκράτηση όσων αγωνίζονται θωρακισμένη από την «απόλυτη αλήθεια» της επιστήμης.
Η δημοκρατία λοιπόν δεν διστάζει να ποινικοποιεί και εν τέλει να τιμωρεί όσους δεν υποτάσσονται και παραμένουν πιστοί στον αγώνα για την όξυνση του ταξικού ανταγωνισμού. Αρκεί μόνο να παρατηρήσει κανείς τα λεγόμενα του ανακριτή ο οποίος λίγο πολύ υποστηρίζει την ενοχή του Άρη βασισμένος στα πολιτικά του φρονήματα.
Από την άλλη γίνεται πλέον σαφές το μαζικό φακέλωμα που επιχειρείται από μεριάς του κράτους. Από τους τυπικούς ελέγχους και τις προληπτικές προσαγωγές που καταλήγουν σε εκβιασμούς προκειμένου να δοθούν τα δακτυλικά αποτυπώματα, από τα ειδικά δικαστήρια (υπόθεση Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς), όπου για να παρακολουθήσεις, επιβάλλεται η καταγραφή στοιχείων της ταυτότητας, μέχρι τη συλλογή γενετικού υλικού με σκοπό τη δημιουργία μιας τράπεζας αποθήκευσης DNA για όσους θεωρεί επικίνδυνους. Η συστηματική λοιπόν λήψη και καταγραφή γενετικού υλικού από το κράτος αφ’ ενός στοχεύει στη χαρτογράφηση του εσωτερικού του εχθρού και αφ’ ετέρου στη χρησιμοποίηση του από τις διωκτικές αρχές σε υποθέσεις νομικού χαρακτήρα ως αδιάσειστο αποδεικτικό στοιχείο ενοχής. Έτσι επιχειρεί να εμβάλλει το φόβο στο μυαλό αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας με προφανή στόχο την απομάκρυνση τους από τα πεδία του ταξικού αγώνα.
Απέναντι στο κατασταλτικό τους σχέδιο εμείς απαντάμε με ανυποχώρητους αγώνες και στεκόμαστε δίπλα σε όσους διώκονται για τη δράση τους.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Attachment	Size
ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΡΗ ΣΕΙΡΗΝΙΔΗ	61 KB

 

Τα ξημερώματα της Τετάρτης 16 Φεβρουαρίου αστυνομικές δυνάμεις προβαίνουν στην εκκένωση της κατάληψης ΠΙΚΠΑ στο Ηράκλειο. Σύντομα και στα πλαίσια της επιχείρησης αρχίζουν οι «εργασίες» στο χώρο με την αφαίρεση των παραθύρων, των πορτών, την απομάκρυνση των αντικειμένων και των υποδομών των συντρόφων από το εσωτερικό της κατάληψης. Στο χώρο φτάνουν οι πρώτοι σύντροφοι οι οποίοι αρχικά προσάγονται ενώ αργότερα η μία εκ των τριών προσαγωγών μετατρέπεται σε σύλληψη με τις κατηγορίες της κλοπής ρεύματος και της φθοράς σε ιδιοκτησία του υπουργείου υγείας. Επειτα, περίπου 70 άτομα προχωρούν σε κατάληψη στο παράρτημα του υπουργείου υγείας, με αίτημα να αφεθούν ελεύθεροι οι σύντροφοι και αποχωρούν με την είδηση της απελευθέρωσής τους.

Το ίδιο βράδυ πραγματοποιείται πορεία στους δρόμους του Ηρακλείου από περίπου 100 άτομα και γίνεται προσπάθεια να προσεγγιστεί το κτήριο του ΠΙΚΠΑ, στο οποίο παρέμεναν δύο διμοιρίες των ΜΑΤ. Λίγα μέτρα πιο μακριά γίνεται σύγκρουση με τους μπάτσους, ακολουθεί κυνηγητό και συλλαμβάνονται με αρκετό ξύλο 4 άτομα. Δυο μέρες αργότερα, Παρασκευή 18/2, θα πραγματοποιηθεί Παγκρήτια πορεία με συμμετοχή 400 ατόμων που θα διαδηλώσουν δυναμικά την αλληλεγγύη τους στην κατάληψη. Το πρωί της Τρίτης οι 4 συλληφθέντες της πορείας περνούν από εισαγγελέα, ο οποίος αρχικά αποδίδει κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα στους δύο και πλημμεληματικού στους άλλους δύο. Την ίδια στιγμή σύντροφοι που βρίσκονται συγκεντρωμένοι έξω από τα δικαστήρια δέχονται νέα επίθεση με γκλοπ και χημικά από τα παρατεταγμένα ΜΑΤ.

Στην εποχή της συστημικής κρίσης κράτος και κεφάλαιο επιχειρούν ένα συνολικό και βίαιο μετασχηματισμό των κοινωνικών σχέσεων. Από την πλευρά τους αυτή είναι η εποχή όπου οποιαδήποτε κοινωνική αντίσταση πρέπει να καμφθεί μέσω της καταστολής ενώ παράλληλα πρέπει να καλλιεργηθεί η γενικευμένη υποταγή ή ο κανιβαλισμός μεταξύ των διαφόρων καταπιεσμένων κοινωνικών κομματιών. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες οι καταλήψεις αποτελούν χώρους-πεδία σύνθεσης και ζυμώσεων αντιλήψεων και πρακτικών, επιθετικών στην κυριαρχία, σημεία αναφοράς ριζοσπαστικών κομματιών της κοινωνίας αλλά και ζωντανά παραδείγματα μιας άλλης διαχείρισης της καθημερινότητας. Μακριά από τον κόσμο του εμπορεύματος, της διαμεσολάβησης, της εκπροσώπησης και της εκμετάλλευσης, επανακτώντας το χαμένο μας χρόνο, συνειδητοποιούμε ότι είμαστε ικανοί να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας.

Δίπλα σε αυτούς που έχουν δει τι σημαίνει σε αυτόν τον κόσμο να είσαι καταπιεσμένος, δίπλα σε αυτούς που δεν ξεχνούν τη βαρβαρότητα στα σχολεία, στην εργασία, στους πολέμους, στην πείνα, στα νοσοκομεία, στα ψυχιατρεία, στις φυλακές. Δίπλα σε όλους αυτούς που περιμένουν και ετοιμάζονται για αυτό το τελευταίο χτύπημα στο κουφάρι του καπιταλισμού, δίπλα και μαζί με όσους θέλουν να ζήσουν ελεύθεροι, χωρίς εξουσία οικονομική, κοινωνική ή πολιτική δομώντας ένα νέο κόσμο αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας.

Από το κατειλημμένο μαραγκοπούλειο, μια κατάληψη που αριθμεί μόλις 4 μήνες και ήδη μια εκκένωση, την αμέριστη συντροφικότητα και αλληλεγγύη μας στην κατάληψη ΠΙΚΠΑ στο Ηράκλειο.

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ

10, 100, 1000 ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ Σ’ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ

Συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης, Πέρασμα
από το κατειλημμένο Μαραγκοπούλειο, Γούναρη 102

Από τις 25 Ιανουαρίου 250 περίπου μετανάστες χωρίς χαρτιά (μόνο κάποιες προσωρινές άδειες παραμονής) ξεκίνησαν απεργία πείνας σε κτίριο της Νομικής σχολής στην Αθήνα και άλλοι 50 στο εργατικό κέντρο Θεσσαλονίκης, απαιτώντας τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών που ζουν και εργάζονται στην ελλάδα. Για μία ακόμη φορά οι ίδιοι οι μετανάστες διαλύουν τον μύθο που τους θέλει “δύσμοιρους” και έρμαια στις επιλογές των ισχυρών, και παίρνουν το δρόμο του αγώνα χρησιμοποιώντας την ίδια τους τη ζωή σαν όπλο. Οι μετανάστες εργάτες διεξάγουν έναν ταξικό αγώνα ενάντια στην συνθήκη παρανομίας που τους επιβάλει η κυριαρχία η οποία έχει ως αποτέλεσμα την ακόμα χειρότερη εκμετάλλευση τους από τα διάφορα μικρά και μεγάλα αφεντικά. Διεκδικούν την ίδια τη πολιτική υπόσταση της ύπαρξης τους απέναντι σε ένα κράτος που τους θέλει αόρατους και μέσα σε μια κοινωνία που κάνει πως δεν τους βλέπει. Πήραν οι ίδιοι τη πρωτοβουλία και επέλεξαν αυτή τη μορφή αγώνα μακριά από κάθε είδους πολιτική διαμεσολάβηση από κόμματα, οργανώσεις ή μεμονωμένα πρόσωπα.

Από τις πρώτες μέρες της απεργίας πείνας και ενώ οι μετανάστες βρίσκονταν σε κτήριο της Νομικής, εξαπολύθηκε ένας οχετός ρατσισμού από τα ΜΜΕ με πρωτεργάτες από τη κυβέρνηση και το ΛΑΟΣ μέχρι το ΚΚΕ, την “δημοκρατική αριστερά” και τη ΠΟΣΔΕΠ που όλοι μαζί συμπλήρωσαν το πάζλ της παραπληροφόρησης και της συκοφαντίας του αγώνα των μεταναστών. Με ψευδή επιχειρήματα ότι δήθεν παρακωλύεται η λειτουργία του πανεπιστημίου, τη στιγμή που το κτίριο στο οποίο διέμεναν οι μετανάστες είναι άδειο και αχρησιμοποίητο για χρόνια. Ότι παραβιάζεται το άσυλο τη στιγμή που χρησιμοποιείται από ένα κατατρεγμένο κοινωνικό κομμάτι. Ότι δήθεν οι μετανάστες υποκινούνται από “ύποπτα κέντρα” με σκοπό την αποσταθεροποίηση. Όλα αυτά προκειμένου να προετοιμαστεί το έδαφος επικοινωνιακά για άρση του ασύλου και μια επιχείρηση της αστυνομίας στη Νομική.

Τελικά το κράτος κάτω από τον φόβο μιας πανελλαδικής κινητοποίησης αλληλέγγυου κόσμου επέλεξε να μην προβεί σε εκκένωση αλλά υπό την απειλή της βίας (άρση ασύλου, περικύκλωση της νομικής από ματ και εκαμ και παρεμπόδιση αλληλέγγυου κόσμου να προσεγγίσει τον χώρο) να “διαπραγματευτεί” με τους απεργούς την οικειοθελή αποχώρηση τους και μετεγκατάσταση σε έναν άλλο χώρο όπως και έγινε. Φυσικά και όλη αυτή η διαδικασία είχε σαν σκοπό να κάμψει με κάθε τρόπο των αγώνα, να εξαντλήσει και να αποδυναμώσει τους ίδιους τους μετανάστες. Σημαντικό ρόλο στο σκηνικό των “διαπραγματεύσεων” μεταξύ μεταναστών και κράτους, έπαιξε και η διαμεσολάβηση διαφόρων κομματιών της αριστεράς και των ηγετών της που δεν χάνουν την ευκαιρία σε τέτοιες περιπτώσεις να γίνουν ο επίσημος συνομιλητής του κράτους αν όχι οργανικό του κομμάτι, προκειμένου να μην ξεφύγει η κατάσταση εκτός ελέγχου. Πρόκειται για τους ίδιους που παρουσιάζονται κάθε φορά στα κανάλια σαν αυτόκλητοι εκπρόσωποι οποιουδήποτε αγωνίζεται και υπογράφουν πιστοποιητικά τήρησης της αστικής νομιμότητας, μετατίθοντας τον αγώνα από το πεδίο της αντιπαράθεσης και της σύγκρουσης στο πεδίο της συνομιλίας και της συγκατάβασης.

Τα γεγονότα γύρω από την Νομική και τους 300 μετανάστες απεργούς πείνας κατέδειξαν την στρατηγική της κυριαρχίας απέναντι στο μεταναστευτικό. Σε μια συγκυρία κρίσης για το ελληνικό κράτος, όπου τα μέτωπα που έχουν ανοίξει είναι ήδη πολλά, το διακύβευμα είναι η πολιτική διαχείρηση της κατάστασης και η απόσπαση κοινωνικής συναίνεσης για την συνέχιση των διαρθρωτικών αλλαγών σε εργασιακές σχέσεις, παιδεία, υγεία και αλλού. Οι μετανάστες χωρίς χαρτιά, σαν ένα κοινωνικό κομμάτι το οποίο χρόνια τώρα βιώνει την καταπίεση και την εκμετάλλευση με τους χειρότερους όρους, αποτελούν ένα δυναμικό το οποίο, στις συνθήκες όξυνσης του κοινωνικού και ταξικού πολέμου που βιώνουμε, μπορεί να εκραγεί, με ιδιαίτερα αρνητικές συνέπειες για την ίδια την κοινωνική ομαλότητα. Κάτι όμως που το κράτος δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί με τίποτα είναι η σύνδεση αυτού του κομματιού με τους ντόπιους καταπιεσμένους και η προοπτική κοινών αγώνων που μπορεί να αναπτυχθούν. Η προπαγάνδα των media αξιοποιώντας τα δίπολα νόμιμοι-παράνομοι, που η ίδια η κυριαρχία έχει παράξει, αρθρώνει ξεκάθαρα ρατσιστικό λόγο ο οποίος σε συνδυασμό με επικοινωνιακά τρυκ περί φραχτών στον Έβρο επιχειρεί να δημιουργήσει πόλωση στο κοινωνικό πεδίο και πρόσφορο έδαφος για την διείσδυση των ιδεολογημάτων περί εθνικής ομοψυχίας η οποία είναι και αυτή που θα “μας βγάλει από τη κρίση”. Σκοπός αυτής της διαλεκτικής είναι η ενδοταξική διαίρεση των καταπιεσμένων σε ντόπιους και μετανάστες και η τελική αδρανοποίηση και των δύο μέσα σε ένα κλίμα ενίσχυσης του κοινωνικού κανιβαλισμού.

Η απεργία πείνας των μεταναστών εργατών είναι ένας αγώνας κομβικής σημασίας και για τους ίδιους τους μετανάστες αλλά και για τους ντόπιους εκμεταλλευόμενους. Πρώτα απ’όλα γιατί οι ίδιοι οι απεργοί βάζουν στην άκρη εθνικούς-φυλετικούς διαχωρισμούς και αγωνίζονται με όρους ταξικής ενότητας αλλά και γιατί η αλληλεγγύη σαν σχέση είναι αυτή που θωρακίζει των ίδιο των αγώνα αποτελώντας όπλο όλων των από κάτω αυτού του κόσμου.

Τα ψέματα τελείωσαν. Τα στρατόπεδα έχουν ήδη σχηματιστεί. Από τη μία όσοι είναι εναντίον των απεργών και των μεταναστών γενικότερα από την κυβέρνηση, την αντιπολίτευση και την καθεστωτική αριστερά μέχρι τα κάθε λογής φασιστοειδή και τους “αγανακτισμένους πολίτες”, και από την άλλη όσοι έμπρακτα και αδιαπραγμάτευτα στέκονται αλληλέγγυοι στο πλευρό των μεταναστών. Και για να εξηγούμαστε, όποιος συνεχίζει να μιλάει για κρίση, μνημόνιο και άλλα τέτοια και δεν είναι αλληλέγγυος στους μετανάστες, ας αποφασίσει σε ποιο στρατόπεδο είναι, αλλιώς ας βγάλει το σκασμό.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 300 ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΣΕ ΑΘΗΝΑ – ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΞΥΝΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ-ΤΑΞΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Στην Κέρκυρα το ζήτημα της στέγασης απασχολεί εδώ και δεκαετίες τους φοιτητές από τις κινητοποιήσεις τους το ΄86 όπου δόθηκε η προσωρινή λύση στέγασής τους σε ξενοδοχεία της πόλης μέχρι και σήμερα. Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες καλούνται να πληρώνουν ένα ποσό μηνιαίως στους ξενοδόχους της πόλης ενώ τους καλοκαιρινούς μήνες μαζεύουν τα πράγματά τους για να στεγαστούν οι ξέγνοιαστοι τουρίστες του νησιού.

Στις 17 Νοεμβρίου 2010 φοιτητές του Ιονίου Πανεπιστημίου, μετά τις άκαρπες κινητοποιήσεις για το ίδιο ζήτημα, κατέλαβαν κτίριο του ΤΕΕ νοσηλευτικής στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας 15 για να καλύψουν τις στεγαστικές τους ανάγκες αλλά και για να καθιερώσουν το χώρο ως ένα κοινωνικό κέντρο για την πόλη και τους κατοίκους της. Από το συγκεκριμένο –κατά τα άλλα εγκαταλελειμμένο- κτίριο ένας μικρός χώρος χρησιμοποιείται για μάθημα από 9 μαθητές οι οποίοι συστεγάζονται με τους καταληψίες χωρίς πρόβλημα.

Την 1η φλεβάρη η διευθύντρια του ΤΕΕ κατόπιν εντολής του διευθυντή του Νοσοκομείου Κέρκυρας, με τη συνδρομή αγνώστου έκοψε τα καλώδια του πίνακα ηλεκτροδότησης στερώντας το ρεύμα όχι μόνο από τους διαμένοντες αλλά και από τους ίδιους τους μαθητές της, κατά τη διάρκεια του μαθήματος. Στη συνέχεια και μετά την αναχώρηση των μαθητών, αχρήστευσε την αίθουσα στην οποία γίνονται τα μαθήματα του τμήματος ενώ επέστρεψε συνοδευόμενη από δυο άντρες της ασφάλειας. Κατηγόρησε τους καταληψίες για φθορά δημόσιας περιουσίας και παρακώλυση του έργου του ΤΕΕ την ώρα που οι ίδιοι κάνουν εργασίες επισκευής του κτιρίου.

Οι καταλήψεις είναι ζωντανοί χώροι που στεγάζουν τις ανάγκες και τις επιθυμίες των ανθρώπων που τις πραγματοποιούν. Αμφισβητούν αρχικά το θεσμό της ιδιοκτησίας και προτάσσουν έναν άλλο τρόπο διαχείρισης της καθημερινότητας, το συλλογικό. Αποτελούν ένα αντιπαράδειγμα ότι οι άνθρωποι όταν επιθυμούν κάτι μπορούν να το πραγματώσουν μακριά από κάθε διαμεσολάβηση του κράτους, μακριά από κάθε έννοια αστικής νομιμότητας , και από κάθε λογική οικονομικού κέρδους. Μπροστά στις απειλές εκκένωσης της Δράκας αλλά και κάθε άλλου κατειλημμένου χώρου το κράτος να ξέρει ότι θα βρει απέναντι του όλες τις καταλήψεις και τους κοινωνικούς αγωνιστές και αγωνίστριες.

Αλληλεγγύη σε όλες τις καταλήψεις

«Η αλληλεγγύη στους μετανάστες, τους πρόσφυγες και κάθε καταπιεσμένο, είναι αγώνας ενάντια στον εκφασισμό της κοινωνίας, ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο»
από την αφίσα του καλέσματος

Το Σάββατο 29 γενάρη σύντροφοι και συντρόφισσες από την κατάληψη κελί ελευθερίας και τη δυτική ελλάδα καλούν συγκέντρωση και πορεία με πανελλαδικά χαρακτηριστικά στην ηγουμενίτσα. Πλήθος συντρόφων από διάφορες γωνιές της ελλάδας ανταποκρίνονται στο κάλεσμα, αφορμή του οποίου υπήρξαν οι πυροβολισμοί σε μετανάστες από φασίστα στην περιοχή αλλά και οι συνθήκες που βιώνουν οι μετανάστες εκεί (σκούπες, ξυλοδαρμοί, καθημερινές επιθέσεις από μπάτσους και λιμενικούς, κοινωνική απομόνωση και ρατσισμός).

Εκείνη την ημέρα η πόλη της ηγουμενίτσας τελούσε υπό αστυνομική κατοχή εκατοντάδων μπάτσων: ματάδες, οπκε, ασφαλίτες και λιμενικούς. Αν και η πορεία ξεκίνησε από τα ΤΕΙ υπό ασφυκτικό κλοιό – πλαίσιο γύρω της, πραγματοποίησε το προκαθορισμένο δρομολόγιό της. Πορεύτηκε κατά μήκος του λιμανιού ως το λαδοχώρι, όπου εκεί πραγματικά πάνω στο βουνό είναι στημένος ένας πρόχειρος καταυλισμός μεταναστών. Σ΄ αυτό το σημείο μεγάλος αριθμός μεταναστών συγκεντρώθηκε κάτω από τη γέφυρα με σκοπό να ενωθεί με το σώμα της πορείας, πράγμα το οποίο απέκλεισαν οι μπάτσοι κάνοντας αλυσίδες και στις δυο πλευρές. Κάποιοι απ΄ αυτούς κατάφεραν από πλαϊνό μονοπάτι να φτάσουν ως τους αλληλέγγυους-ες και συνεχίσαμε να πορευόμαστε όλοι-ες μαζί μέσα στους κεντρικούς δρόμους της πόλης. Καθ΄ όλη τη διάρκεια γράφονταν συνθήματα στην πόλη, μοιράζονταν κείμενα και πετιούνταν τρικάκια. Λίγο πριν το τέλος της πορείας και την επιστροφή στα τει οι δυνάμεις της καταστολής επιτίθενται στους διαδηλωτές-τριες με εκτενή χρήση χημικών (δακρυγόνων, ασφυξιογόνων), κρότου λάμψης και κλομπ με αποτέλεσμα, παρά την αντίσταση της περιφρούρησης, οι διαδηλωτές-τριες να προωθηθούν πίσω στα τει. Απολογισμός αυτής της επίθεσης είναι τραυματίες, κάποιοι σοβαρά, και δέκα προσαχθέντες, οι οποίοι εν τέλει και αφέθηκαν μετά από λίγη ώρα. Να σημειωθεί ότι στο αρχικό σημείο της σύγκρουσης ασφαλίτες πήραν κάποιες σημαίες των διαδηλωτών, πεσμένες στο δρόμο, και ξυλοκοπούσαν όποιον διαμαρτυρόταν για τη στάση τους.

Από την πρώτη στιγμή έγιναν φανερές οι διαθέσεις του κράτους. Η ηγουμενίτσα είναι μια πόλη, πύλη εξόδου προς τη δυτική ευρώπη και οι χειρισμοί που θα γίνουν εκεί αποτελούν κεντρικό ζήτημα στην ατζέντα του κράτους για το μεταναστευτικό όπως και σε πάτρα, έβρο και στα νησιά του αιγαίου. Αρχικά, στη δυναμική πορεία της ηγουμενίτσας, μιας πόλης με έντονη την παρουσία των μεταναστών, η κοινωνική απεύθυνση έπρεπε να συρρικνωθεί. Από τη μια τα μήντια που μέρες πριν τη πορεία προπαγάνδιζαν την επέλαση των αναρχικών στην ήσυχη, επαρχιακή πόλη (συμπληρώνοντας την τηλεοπτική, κατακερματισμένη φιγούρα του καταστροφέα της «περιουσίας του κοσμάκη») και απ΄ την άλλη η συμβολή των εκατοντάδων μπάτσων περιμετρικά της πορείας να δίνει την αίσθηση κάποιων που είναι επικίνδυνοι και εχθρικοί άνευ όρων στο σύνολο της τοπικής κοινωνίας. Το κύριο, όμως, πολιτικό διακύβευμα ήταν να μην κατέβουν οι μετανάστες στο δρόμο. Το σκεπτικό τους είναι απλό. Οι μετανάστες πρέπει να συνεχίσουν να είναι αόρατοι, εκεί πάνω στο βουνό, χωρίς τη δυνατότητα να εκφράσουν το δικό τους λόγο, να υψώσουν τη δικιά τους φωνή μέσα στη πόλη, χωρίς τη δυνατότητα να συμπράξουν και να ενώσουν τις δυνάμεις τους με άλλους καταπιεσμένους-ες και γενικά με ριζοσπαστικά κομμάτια της κοινωνίας.

Εμείς ήμασταν εκεί, πλάι στον αγώνα των συντρόφων-ισσών ενάντια στις φασιστικές επιθέσεις που συμβαίνουν στην περιοχή. Για να δείξουμε ότι υπάρχουν κοινωνικά κομμάτια που δε συναινούν στους κατασταλτικούς σχεδιασμούς του κράτους απέναντι στους μετανάστες, για να σπάσουμε την κοινωνική τους απομόνωση, για να τους δείξουμε έμπρακτα ότι δεν είναι μόνοι τους. Η εξουσία τρέμει την προοπτική κοινών αγώνων ντόπιων και μεταναστών, φοβάται τη συνολική και συλλογική ρήξη με το υπάρχον όλων των καταπιεσμένων αυτού του κόσμου.

ΑΣ ΓΙΝΟΥΝ ΟΙ ΦΟΒΟΙ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ